68 χρόνια έχουν περάσει από την λήξη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, 45 χρόνια από τον Μάη του ’68 και 40 από την επιβολή στην Ελλάδα της μεταπολιτευτικής κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας» και, καθώς φαίνεται, οι δυνάμεις που επεκράτησαν και διαμόρφωσαν το υπάρχον Σύστημα εξουσίας έχουν οδηγήσει στην διαμόρφωση ενός ιδιάζοντος (μεταμοντέρνου) καπιταλισμού στον οποίο, ενώ η καθεστωτική πολιτική εξουσία ασκείται κυρίως από την «Δεξιά», στην «Αριστερά» έχει «ανατεθεί» να ασκεί μια ιδιότυπη πολιτιστική δικτατορία. Το Σύστημα είναι πράγματι δικέφαλο!
Στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, η μεταεμφυλιοπολεμική «εθνικόφρων» Δεξιά κατέρρευσε με τα γεγονότα της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο που οδήγησαν στην επιβολή του νέου «δημοκρατικού» καθεστώτος, η κρίση του Συστήματος υπήρξε ωστόσο ακόμα πιο έντονη και οι συσχετισμοί δυνάμεως εντός του καθεστώτος αρκετά σύνθετοι και αντιφατικοί, αφού σε αντίθεση με την πρόσφατη ιστορία άλλων χωρών, στην μεταπολιτευτική Ελλάδα ακόμα και η οικονομική εξουσία έφτασε να συνδεθεί σε μεγάλο βαθμό με την Αριστερά – π.χ. Κόκκαλης, Μπόμπολας, κ.λπ. Είναι χαρακτηριστική η εξέλιξη στα μεγάλα συγκροτήματα τύπου, στις εφημερίδες, τα κανάλια, στους εκδοτικούς οργανισμούς, στα πανεπιστήμια, την τέχνη κ.ο.κ.. Από τη μία πλευρά προωθείται ο οικονομικός φιλελευθερισμός και από την άλλη οι σάπιες ψευδο-ελευθεριακές «αξίες» της Αριστεράς. Αμφότερες οι διαδικασίες προέρχονται βεβαίως από τη μεγάλη μήτρα της Αριστεράς. Ακόμα και στην θεωρούμενη ως συντηρητική φιλοκυβερνητική εφημερίδα «Καθημερινή», ξεκινώντας από τον νυν διευθυντή (Παπαχελά) ή τον πρώην διευθυντή (Καρκαγιάννη) και φθάνοντας μέχρι τον τελευταίο αρθρογράφο, σχεδόν άπαντες οι συντάκτες και συνεργάτες – αν όχι όλοι – προέρχονται από την Αριστερά και συχνότατα την εξωκοινοβουλευτική, ενώ ορισμένοι εξακολουθούν να παραμένουν σε αυτή!
Κρίσιμο σημείο παρατηρήσεως είναι ότι τόσο η (νέο-)φιλελεύθερη Δεξιά όσο και η «ελευθεριακή» Αριστερά, παρά τις όποιες επιφανειακές μικροδιαφορές τους, ταυτίζονται απολύτως σε ένα φάσμα συναφών ειδοποιών ιδεολογικών ζητημάτων: στην απόρριψη του εθνικισμού, στην αποδοχή της παγκοσμιοποίησης, του πολυπολιτισμού, του πολυφυλετικού μπασταρδέματος, στη λογική της προνομιακής υπεράσπισης των «δικαιωμάτων» των «μειονοτήτων» και βεβαίως στην μεταναστολαγνεία, στην καταδίκη του «ρατσισμού», στην αποδοχή της ελευθεριότητας των ηθών, την απόρριψη κάθε εννοίας θρησκευτικότητος και, τελευταίως, και στη προβολή μιας «λάιτ» ψευδο-οικολογίας. Βέβαια, έρχονται σε αντιπαράθεση σε ορισμένα άλλα ζητήματα (κοινωνική προστασία, μισθοί), αλλά, στην καθημερινότητα των χωρών της Δύσης, αυτή η αντίθεση είναι μάλλον ήσσονος σημασίας σε σύγκριση με τα σημεία ταύτισής τους, αφού οι κοινωνικές αντιθέσεις αμβλύνονται εξαιτίας της παρουσίας των λαθρομεταναστών και της «εξαγωγής» της βιομηχανικής δραστηριότητος στον Τρίτο Κόσμο.
Στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, η μεταεμφυλιοπολεμική «εθνικόφρων» Δεξιά κατέρρευσε με τα γεγονότα της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο που οδήγησαν στην επιβολή του νέου «δημοκρατικού» καθεστώτος, η κρίση του Συστήματος υπήρξε ωστόσο ακόμα πιο έντονη και οι συσχετισμοί δυνάμεως εντός του καθεστώτος αρκετά σύνθετοι και αντιφατικοί, αφού σε αντίθεση με την πρόσφατη ιστορία άλλων χωρών, στην μεταπολιτευτική Ελλάδα ακόμα και η οικονομική εξουσία έφτασε να συνδεθεί σε μεγάλο βαθμό με την Αριστερά – π.χ. Κόκκαλης, Μπόμπολας, κ.λπ. Είναι χαρακτηριστική η εξέλιξη στα μεγάλα συγκροτήματα τύπου, στις εφημερίδες, τα κανάλια, στους εκδοτικούς οργανισμούς, στα πανεπιστήμια, την τέχνη κ.ο.κ.. Από τη μία πλευρά προωθείται ο οικονομικός φιλελευθερισμός και από την άλλη οι σάπιες ψευδο-ελευθεριακές «αξίες» της Αριστεράς. Αμφότερες οι διαδικασίες προέρχονται βεβαίως από τη μεγάλη μήτρα της Αριστεράς. Ακόμα και στην θεωρούμενη ως συντηρητική φιλοκυβερνητική εφημερίδα «Καθημερινή», ξεκινώντας από τον νυν διευθυντή (Παπαχελά) ή τον πρώην διευθυντή (Καρκαγιάννη) και φθάνοντας μέχρι τον τελευταίο αρθρογράφο, σχεδόν άπαντες οι συντάκτες και συνεργάτες – αν όχι όλοι – προέρχονται από την Αριστερά και συχνότατα την εξωκοινοβουλευτική, ενώ ορισμένοι εξακολουθούν να παραμένουν σε αυτή!
Κρίσιμο σημείο παρατηρήσεως είναι ότι τόσο η (νέο-)φιλελεύθερη Δεξιά όσο και η «ελευθεριακή» Αριστερά, παρά τις όποιες επιφανειακές μικροδιαφορές τους, ταυτίζονται απολύτως σε ένα φάσμα συναφών ειδοποιών ιδεολογικών ζητημάτων: στην απόρριψη του εθνικισμού, στην αποδοχή της παγκοσμιοποίησης, του πολυπολιτισμού, του πολυφυλετικού μπασταρδέματος, στη λογική της προνομιακής υπεράσπισης των «δικαιωμάτων» των «μειονοτήτων» και βεβαίως στην μεταναστολαγνεία, στην καταδίκη του «ρατσισμού», στην αποδοχή της ελευθεριότητας των ηθών, την απόρριψη κάθε εννοίας θρησκευτικότητος και, τελευταίως, και στη προβολή μιας «λάιτ» ψευδο-οικολογίας. Βέβαια, έρχονται σε αντιπαράθεση σε ορισμένα άλλα ζητήματα (κοινωνική προστασία, μισθοί), αλλά, στην καθημερινότητα των χωρών της Δύσης, αυτή η αντίθεση είναι μάλλον ήσσονος σημασίας σε σύγκριση με τα σημεία ταύτισής τους, αφού οι κοινωνικές αντιθέσεις αμβλύνονται εξαιτίας της παρουσίας των λαθρομεταναστών και της «εξαγωγής» της βιομηχανικής δραστηριότητος στον Τρίτο Κόσμο.
Είναι χαρακτηριστικές οι διαφορετικές αντιδράσεις απέναντι στην παγκοσμιοποίηση στην Ευρώπη, το Ισλάμ, τη Λατινική Αμερική. Όσον αφορά την Ευρώπη είναι πρόσφατο το παράδειγμα της Ιταλίας. Στη χώρα αυτή το ζήτημα επικεντρώνεται στο μεταναστευτικό και τείνει να εκφραστεί από μια Δεξιά – λαϊκιστική ή ακραία – συχνά φιλοαμερικανική και αντιμουσουλμανική. Η σημερινή Αριστερά είναι καθ’ ολοκληρίαν σχεδόν εκτός του πολιτικού παιγνιδιού, αφού έχει πλήρως αποδεχτεί τους πολιτιστικούς και πολιτικούς κώδικες της πολυπολιτισμικότητος και του πολυφυλετισμού ως οραμάτων της «νέας ανοιχτής κοινωνίας», εντούτοις εξακολουθεί να ηγεμονεύει (όπως συμβαίνει και στην Ελλάδα) στα πανεπιστήμια, τα ΜΜΕ, την τέχνη. Εκφράζονται βέβαια κατά καιρούς κάποιες σποραδικές επισημάνσεις της κραυγαλέας αντινομίας: η «Αριστερά» προφανώς δεν εκφράζει πλέον την αντίδραση των λαϊκών στρωμάτων απέναντι στον καπιταλισμό, αλλά αποτελεί έκφραση ενός είδους ηγεμονίας των αριστερών ψευτοδιανοούμενων επί τα των προδομένων λαϊκών στρωμάτων. Και αν στο παρελθόν αυτή η οιονεί συμμαχία μπορούσε να έχει και ορισμένες θετικές διαστάσεις και κατακτήσεις, στον όψιμο μεταμοντέρνο αμερικανοσιωνιστικό καπιταλισμό η όποια συμμαχία έχει πλήρως διαρραγεί. Η σύγχρονη Αριστερά έχει παύσει να εκπροσωπεί, έστω και τυπικώς, τα λαϊκά και εργατικά στρώματα των ευρωπαϊκών λαών.
Στη Λατινική Αμερική απ΄ την άλλη, η αντίδραση ενάντια στην παγκοσμιοποίηση προσλαμβάνει πιο επαναστατικό χαρακτήρα εξαιτίας της υφής των προβλημάτων, δηλαδή της απόπειρας εξόδου από την αμερικανική εξάρτηση. Γι’ αυτό ως κύρια αιχμή προβάλλει η αντιϊμπεριαλιστική και αντιαμερικανική διάσταση. Δεδομένης δε της προϊστορίας της Λατινικής Αμερικής και της κοινής πολιτισμικής παράδοσης με τη Δύση, ανάλογες εκφράσεις κοινωνικού ριζοσπαστισμού εκφράζονται αναγκαστικά μέσω πολιτικών παραλλαγών με κατά βάσιν αριστερίζοντα χαρακτηριστικά.
Στον μουσουλμανικό κόσμο, τέλος, η αντίδραση λαμβάνει κυρίως την μορφή του ριζοσπαστικού και φονταμενταλιστικού Ισλάμ.
Στη Λατινική Αμερική απ΄ την άλλη, η αντίδραση ενάντια στην παγκοσμιοποίηση προσλαμβάνει πιο επαναστατικό χαρακτήρα εξαιτίας της υφής των προβλημάτων, δηλαδή της απόπειρας εξόδου από την αμερικανική εξάρτηση. Γι’ αυτό ως κύρια αιχμή προβάλλει η αντιϊμπεριαλιστική και αντιαμερικανική διάσταση. Δεδομένης δε της προϊστορίας της Λατινικής Αμερικής και της κοινής πολιτισμικής παράδοσης με τη Δύση, ανάλογες εκφράσεις κοινωνικού ριζοσπαστισμού εκφράζονται αναγκαστικά μέσω πολιτικών παραλλαγών με κατά βάσιν αριστερίζοντα χαρακτηριστικά.
Στον μουσουλμανικό κόσμο, τέλος, η αντίδραση λαμβάνει κυρίως την μορφή του ριζοσπαστικού και φονταμενταλιστικού Ισλάμ.
Η ελληνική ιδιαιτερότης
Η Ελλάδα δεν είναι μια τυπική δυτική χώρα. Ως προς την μορφή και το βαθμό της κατανάλωσης φαίνεται δυτική χώρα, αλλά, ταυτοχρόνως, ως προς την ανύπαρκτη βιομηχανική και αγροτική της παραγωγή, αποτελεί παρασιτική και δυσώδη απόφυση της Δύσεως, γεωπολιτικώς δε, αποτελεί χώρα στη μεθόριο μεταξύ της Δύσεως και της Ευρασιατικής περιοχής.
περισσότερα εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου