Το ότι η πολιτική τάξη των περισσότερων χωρών του κόσμου έχει κρυπτο-εβραϊκή καταγωγή αποτελεί μυστικό μόνο για την κυρά Ματίνα της γειτονιάς μας, η οποία εκτός από τις στημένες «ειδήσεις» του κατεστημένου, τα μεξικάνικα σίριαλ και τις καινούριες φορεσιές και τα αμόρε των τηλεηρώων δεν γνωρίζει τίποτα άλλο.
Όμως έχουμε προσέξει ότι το γεγονός ότι ο Κεμάλ είναι εβραίος αμφισβητείται ακόμα. Γ’ αυτό κάναμε τον κόπο και μεταφράσαμε την εργασία ενός Αρμένη μελετητή ο οποίος μας παραθέτει στοιχεία, μερικά γνωστά αλλά και άγνωστα.
Κανένας γκοήμ δεν μπορεί να καταφέρει κάτι παρόμοιο, να είναι δλδ. «πατέρας» ενός ολόκληρου λαού και ιδρυτής ενός νέου κράτους, γιατί για να το καταφέρει κάποιος κάτι τέτοιο πρέπει να έχει «περιούσιες» ικανότητες, «περιούσιο» αίμα και «περιούσια» λεφτά.
Πληροφορίες ότι ο Μουσταφά Κεμάλ είναι ντονμέ [1] υπίρχαν πάντοτε. Αρχικά στις δημοσιεύσεις του τύπου αυτό στο παρελθόν πάντοτε αναφερόταν (Σημ ΓΕΝΟΣΕΛΛΗΝΩΝ – στις μέρες μας ο Ιαχβέ, για να προστατέψει τον λαό του και όπως μόνο αυτός ξέρει να κάνει έβαλε χέρι στους ανεξάρτητους «αναλυτές» και «δημοσιογράφους» σε όλο τον κόσμο). Για παράδειγμα στην πρώτη σοβαρή μελέτη για τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο , ένα θαυμάσιο έργο 22 τόμων , της εφημερίδας The Times «History of the War», η οποία εκδόθηκε από το 1915 μέχρι το 1922, δεν αγνόησε το γεγονός αυτό. Γράφει : [2] «Mustafa Kemal, reported by some to be of Salonika Jewish descent, only joined the Nationalist movement openly in June, 1919» (Ο Μουσταφά Κεμάλ, όπως έχει αναφερθεί από μερικούς, εβραίος της Θεσσαλονίκης στη καταγωγή, εντάχθηκε ανοιχτά στο εθνικιστικό κίνημα μόνο τον Ιούνιου το 1919).
Άλλη αξιόπιστη έκδοση αυτή τη φορά στις ΗΠΑ, η The Literary Digest, το 1922 χαρακτήρισε τον Κεμάλ ως «ισπανικό εβραίο στην καταγωγή, ορθόδοξο μουσουλμάνο στη γέννηση και την ανατροφή» [3] («[a] Spanish Jew by ancestry, an orthodox Moslem by birth and breeding»).
Αυτές οι αναφορές του τύπου τότε δεν είχαν ανοίξει κάτι καινούριο. Ας δούμε και κάποιες άλλες πηγές.
Ο οργανισμός The Associated Press, αναφερόμενος στον μεγάλο βεζίρη της Τουρκίας, στην έκθεση του με την ημερομηνία 3 Ιουλίου του 1920 γράφει: [5] Mustafa Kemal, (Turkish nationalist leader) whom the great vizier presents as a Jew, was born a Turk and his parents were from Saloniki and were Deonmes, that is converts, as were the parents of Talat and Djavid (Ο Μουσταφά Κεμάλ (τουρκικός εθνικός ηγέτης), τον οποίο ο μεγάλος βεζίρης παρουσιάζει ως εβραίο, γεννήθηκε τούρκος και οι γονείς του ήταν από την Θεσσαλονίκη και ήταν ντονμέ, δηλ. αποστάτες, όπως οι γονείς του Ταλάτ [4] και του Ντζαβίντ).
Άλλες δύο πηγές, ένας ανώτερος Οθωμανός αξιωματικός - Pasha (πασά) – και στη συνέχεια γνωστός συγγραφέας Αχμέντ Αμπντουλλά (Achmed Abdullah) και ο γνωστός επιχειρηματίας Λέω Ανάβι (Leo Anavi), και οι δύο τούρκοι πράκτορες στο Βρετανικό στρατό, οι οποίοι συναντήθηκαν με τον Κεμάλ πολλές φορές και ήταν ένθερμοι υποστηρικτές του, έγραψαν ότι οι πρόγονοι του Κεμάλ είναι ισπανοί εβραίοι (Spanish-Jewish ancestry), και αυτός, όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν, «ακόμα και με το αίμα του δεν είναι Οθωμανός (σ.σ. δηλ τούρκος) (Not even of Osmanli blood.) [6].
Το γεγονός ότι ο Κεμάλ είναι εβραίος στη καταγωγή στη δεκαετία του 1920 του περασμένου αιώνα ήταν γνωστό σε τέτοιο βαθμό ώστε δεν το αμφισβητούσε κανένας. Δεν είναι τυχαίο ότι ένας από τους μεγαλύτερος ιστορικούς του 20-ου αιώνα Άρνολντ Τόινμπι (Arnold Toynbee) επίσης θεωρούσε ότι ο Κεμάλ έχει εβραϊκή καταγωγή [7].
Το γεγονός ότι ο Μουσταφά Κεμάλ είναι ντονμέ επιβεβαιώνει ο πολύ ενημερωμένος για τις δράσεις των κρυπτοεβραίων (crypto-Jews) (Σημ. ΓΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΩΝ: φαντάζεστε να υπήρχαν κρυπτο-έλληνες, κρυπτό-αφγανοί ή κρυπτό-σουηδοί; όχι, μόνο κρυπτο-εβραίοι μπορούν να υπάρξουν….) πρόεδρος του Αμερικανικού Εβραϊκού Κογκρέσου, 1958-1966, (American Jewish Congress) Χοακίμ Πρίντς (Joachim Prinz 1902-1988). Γράφει: «Μεταξύ των ηγετών της επανάστασης, η οποία οδήγησε σε μια σύγχρονη Τουρκία ήταν ο Τζαβίντ-μπέϊ και ο Μουσταφά Κεμάλ. Και οι δυο τους είναι πεπεισμένοι ντονμέ. Ο Τζαβίντ-μπέϊς έγινε υπουργός οικονομικών, ο Κεμάλ έγινε ο ηγέτης του νέου καθεστώτος και πήρε το όνομα Ατατούρκ. Οι αντίπαλοί του, αξιοποιώντας το γεγονός ότι είναι ντονμέ, ζητούσαν την παραίτηση του αλλά μάταια. Γιατί μεταξύ των Νεότουρκων που ηγήθηκαν το νέο επαναστατικό κίνημα υπήρξαν υπερβολικά πολλοί αυτοί που προσεύχονταν στον Αλλάχ, αλλά ο πραγματικός τους προφήτης ήταν ο Σαμπετάϊ, ο μεσσίας από την Σμύρνη» [8] (Among the leaders of the revolution which resulted in a more modern government in Turkey were Djavid Bey and Mustafa Kemal. Both were ardent doenmehs. Djavid Bey became minister of finance; Mustafa Kemal became the leader of the new regime and had adopted the name of Ataturk. His opponents tried to use his doenmeh background to unset him, but without success. Too many of the Young Turks in the newly formed revolutionary Cabinet prayed to Allah, but had as their real prophet Shabtai Zvi, the Messiah of Smyrna).
Το γεγονός ότι ο Μουσταφά Κεμάλ έχει εβραϊκή καταγωγή ήταν γνωστό και διαδεδομένο και στον ευρύτερο τούρκικο πληθυσμό. Οι εβραίοι της Θεσσαλονίκης ήταν πάντα πεπεισμένοι ότι ο Κεμάλ προέρχεται από τις τάξεις τους, ότι είναι ντονμέ [9]. Μέχρι και σήμερα οι εβραίοι δεν το αμφισβητούν αυτό.
Το όνομα Μουσταφά Κεμάλ μπορεί να βρεθεί στους καταλόγους του Jewish Virtual Library , το οποίο παρέχει πληροφορίες για διάσημα πρόσωπα και που έχουν εβραϊκή καταγωγή [10].
Την ίδια πεποίθηση είχει και ο ευρύτερος τούρκικος πληθυσμός. Στην πρεσβεία των ΗΠΑ της Άγκυρας έχει διασωθεί μια ενδιαφέρουσα έκθεση του 1933. Οι τότε δημοσκοπήσεις είχαν δείξει ότι πολλοί ερωτηθέντες πίστευαν ότι η αιτία των φυσικών καταστροφών που συνέβησαν στη χώρα είναι οι εβραϊκές ρίζες του προέδρου της χώρας. Ειδικότερα, ένας απ’ αυτούς είπε: «Αυτός ο εβραίος μας οδηγεί στο γκρεμό (It is that Jew (meaning the President) who is pushing us into the abyss) [11]». Είναι προφανές ότι με τον καιρό παρόμοιες ομιλίες έγιναν πολλές στη Τουρκία και οι αρχές με τον νέο νόμο # 5816 (31 Ιουλίου 1951) απαγόρευσαν την δημόσια προσβολή της μνήμης του Ατατούρκ (Law # 5816 «Law on Crimes Committed Against Ataturk», July 31, 1951) [12]. Σύμφωνα με τον νόμο αυτό για το «έγκλημα» της «προσβολής» προβλεπόταν φυλάκιση από 1 έως 3 χρόνια και σε ορισμένες περιπτώσεις έως 5 χρόνια [13]. Ας θυμίσουμε ότι στη Τουρκία επικρατεί ρατσιστική νοοτροπία σύμφωνα με την οποία οι αρμένιοι, οι έλληνες και οι εβραίοι είναι άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας. Στη χώρα αυτή υπάρχει ακόμη και νόμιμη τιμωρία αν αποκαλεστεί κάποιος αρμένης, έλληνας ή εβραίος γιατί αυτό θεωρείτε προσβολή.
Από τα πιο πάνω μπορούμε να συμπεράνουμε για το γεγονός ότι ο πατέρας των τούρκων – ο Ατατούρκ – δεν είναι τούρκος, ήταν πάντοτε γνωστό σε όλους, αν και πάντα αποκρύπτονταν. Ας δούμε στη συνέχεια αν μπορούμε να κατατάξουμε το Κεμάλ στους ντονμέ.
Όλοι οι ερευνητές έχουν δώσει την προσοχή τους στο γεγονός ότι ο Κεμάλ γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, στη πόλη όπου η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού στα μέσα του 19-ου αιώνα ήταν εβραίοι.
Η Θεσσαλονίκη στην εποχή εκείνη (και πριν από την ίδρυση του Τελ-Αβίβ το 1909) ήταν η μοναδική πόλη στον κόσμο όπου η πλειοψηφία του πληθυσμού ήταν εβραίοι. Αν στους εβραίους προσθέσουμε και τους ντονμέ, τους οποίους κατατάσσουν όλοι οι μελετητές στους μουσουλμάνους, τότε οι εβραίοι και οι εβραίοι-αποστάτες (ντονμέ), αντιπροσώπευαν την απόλυτη πλειοψηφία στη Θεσσαλονίκη. Δεν είναι τυχαίο ότι η πόλη αυτή στην εποχή εκείνη ονομαζόταν «Ιερουσαλήμ των Βαλκανίων» (Jerusalem of the Balkans) [14]. Ο Βρετανός πρέσβης στη Κωνσταντινούπολη 1908-1913, ο σερ Τζέραρντ Λόουτερ (Sir Gerard Lowther, 1858-1916) στο γράμμα του προς το υπουργείο εξωτερικών του 29 Μαΐου 1910 γράφει τα ακόλουθα: «Ο πληθυσμός της Θεσσαλονίκης είναι περίπου 140 χιλιάδες, από αυτούς οι 80 χιλιάδες είναι εβραίοι και οι 20 χιλιάδες είναι της σέχτας του Σαμπετάϊ Λευή [15] ή κρυπτοεβραίοι, οι οποίοι φανερά μόνο ασπάζονται το Ισλάμ» [16] (population of about 140,000, of whom 80,000 are Jews, and 20,000 of the sect of Sabatai Levi or Crypto-Jews, who externally profess). Στην πόλη υπήρχε επίσης μεγάλος αριθμός Ελλήνων, Βουλγάρων και Βλάχων. Χριστιανοί ήταν τουλάχιστον 13 χιλιάδες [17]. Αρμένιοι ήταν λύγοι, μόνο 45 άτομα [18]. Δηλ. στα πρώτα χρόνια της γέννησης του Κεμάλ μουσουλμάνος (και όχι μόνο τούρκος) στη Θεσσαλονίκη υπήρξε μόνο 1 στους 7 κάτοικος και οι 3-εις από τους 4-ης ήταν εβραίοι ή ντονμέ. Τούρκοι, όπως τόνισε ένας τούρκος πολιτικός, οι οποίοι ζούσαν στη Θεσσαλονίκη ήταν λύγοι, μόνο «λύγοι παραπάνω από μερικούς» (more than a few) [19].
Εξαιρετικής σημασίας είναι το γεγονός ότι η οικογένεια του Μουσταφά Κεμάλ ζούσε στη μη μουσουλμανική περιοχή της Θεσσαλονίκης [20] (Mustafa Kemal lived [during his childhood in Salonika] in a quarter in which [non-Muslim] minorities lived). Έχοντας υπόψη την δομή της οθωμανικής κοινότητας (millet system) όπου το κάθε άτομο ζούσε μόνο ανάμεσα στους ομοθρήσκους και τους συγγενείς του, το γεγονός αυτό αποκτά ειδική σημασία. Ένα άλλο γεγονός στο οποίο πρέπει να επιστήσουμε την προσοχή μας και το οποίο βασίζεται επίσης στη δομή της οθωμανικής κοινωνίας είναι το ότι στη αυτοκρατορία των Οθωμανών η κάθε κοινότητα συντηρούσε τα σχολεία και τα εκπαιδευτήρια με τα δικά του μέσα. Εξαίρεση αποτελούσε μόνο το κυρίαρχο τούρκικο στοιχείο, το οποίο διέθετε δικά του σχολεία χρηματοδοτούμενα από το κράτος.
Είναι γνωστό ότι ο Μουσταφά στην αρχή για κάποιο χρονικό διάστημα είχε σταλεί στο τούρκικο σχολείο Χαφίζ Μεχμέτ (Hafiz Mehmet) [21], στη συνέχεια τον μετέφεραν στο σχολείο Σεμσί Εφέντι (Semsi Efendi, Chemsi Effendi) [22]. Το σχολείο Σεμσί Εφέντι (το πραγματικό όνομα Σιμόν Τσβί ή Ζβί) [23] ήταν ένα από τα σχολεία των ντονμέ της Θεσσαλονίκης. Τα σχολεία στην οθωμανική κοινωνία δεν χωρίζονταν μόνο ανά κοινότητες, αλλά μερικές φορές και σύμφωνα με κάποιες εντοκοινοτικές διαφωρές. Για αυτό, επειδή η κοινότητα των ντονμέ της Θεσσαλονίκης λόγο του ζητήματος της διαδοχής του Σαμπετάϊ (Shabtai) [24] ήταν χωρισμένη σε τρείς ομάδες: Ιακομπλάρ, Καρακασλάρ και τους Καπανζιλάρ (Yakubilar, Karakasler, Kapanciler) [25], η κάθε μια από αυτές τις ομάδες των ντονμέ είχε το δικό του σχολείο: Φρίζ Ι-Ατί (Fryz-I Ati) για τους Ιακομπλάρ, Φέϊζιε (Feyzie, από το 1883) για τους Καρακασλάρ και το Ιαντιγκάρι Τεράκκι (Yadigari Terakki, από το 1879) για τους Καπαντζιλάρ [26]. Επειδή γνωρίζουμε με ακρίβεια ότι ο Κεμάλ πήγαινε στο σχολείο Φέϊζιε (μας είχε πληροφορήσει ο ίδιος σε μια συνέντευξη του το 1922 [27] ), μπορούμε με μεγάλη πιθανότητα να πούμε ότι ο Καμάλ ανήκε στην ομάδα των ντονμέ Καρακισλάρ. Παρεμπιπτόντως, στην ομάδα Καρακισλάρ ανήκε και ο Μεχμέτ Τζαβίντ-μπέϊς, ο οποίος μέχρι να γίνει το 1908 υπουργός οικονομικών της οθωμανικής αυτοκρατορίας, ήταν διευθυντής του σχολείου Φέϊζιε [28].
Είναι απίθανο ο Μουσταφά (στη συνέχεια Κεμάλ και Ατατούρκ), να ήταν και τούρκος και ταυτόχρονα να ήταν και μαθητής του σχολείο των ντονμέ. Η οθωμανική αυτοκρατορία είχε κοινοτική δομή και αυτή η δομή της κοινωνίας τηρούταν με κάθε προσοχή. Ως εκ τούτου, κάθε οικογένεια έστελνε τα παιδιά του στα σχολεία της κοινότητας του. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι ο Αλί Ριζά, ο πατέρας του Μουσταφά, ήταν προοδευτικός άνθρωπος (και για να μπορέσουμε να υποθέσουμε κάτι τέτοιο δεν έχουμε καμιά ένδειξη) και ήθελε να δώσει στο παιδί του ευρωπαϊκή εκπαίδευση, όπως προσπαθούν να μας πείσουν μερικοί, στη Θεσσαλονίκη εκείνη την εποχή λειτουργούσαν και γαλλικά και ιταλικά σχολεία [29].
Πρέπει επίσης να τονιστεί ότι η κοινότητα των ντονμέ ήταν εξαιρετικά κλειστή. Αποκλείετε η ενσωμάτωση ενός ξένου στοιχείου. Οι κανόνες συμπεριφοράς των ντονμέ απαιτούσαν ακόμα και την αποφυγή οποιασδήποτε επαφής με άλλους μουσουλμάνους [30] (not to have any relations with other Muslims). Δηλ. αν ο Μουσταφά δεν ήταν ντονμέ, τότε η παρακολούθηση του σχολείου αυτού ήταν απαράδεκτο και για τους τούρκους μουσουλμάνους και για τους ίδιους τους ντονμέ. Πρέπει να θυμίσουμε ότι τα σχολεία της οθωμανικής αυτοκρατορίας δεν είχαν ένα ενιαίο εκπαιδευτικό πρόγραμμα και τα παιδιά στα σχολεία της κοινότητας λάμβαναν εκτός από την εκπαίδευση και εθνικό-θρισκευτική ανατροφή. Εκείνο τον καιρό όλα τα σχολεία της οθωμανικής αυτοκρατορίας αλλά και τα περισσότερα σχολεία όλου του κόσμου ουσιαστικά ήταν θρησκευτικά εκπαιδευτήρια και όχι κοσμικά σχολεία σύγχρονης μορφής. Σε πολλά σχολεία τα μαθήματα άρχιζαν από την κύρια προσευχή η οποία χαρακτήριζε την συγκεκριμένη κοινότητα και την συγκεκριμένη πίστη. Όπως έχουν τονίσει οι καλύτεροι μελετητές του θέματος, «στο σχολείο του Σεμσί Εφέντι (Σιμόν Τζβί) εξακολουθούσαν να διδάσκουν και να ασκούν τις θρησκευτικές τελετές των ντονμέ» [31] (In the Semsi Efendi school continued to teach and practice Donme religious rituals). Παράλληλα το σχολείο, μεταξύ άλλων στόχων, επιδίωκε την καθιέρωση των σχέσεων μεταξύ των ντονμέ [32]. «Σε αντίθεση με τους άλλους μουσουλμάνους, οι ντονμέ είχαν διατηρήσει την πίστη ότι ο Σαμπεάϊ Τσβί είναι μεσσίας, εκτελούσαν καμπαλιστικές τελετουργίες, προσεύχονταν στη λαντίνο (ισπανό-εβραϊκά), δηλ στη γλώσσα των οθωμανών εβραίων» [33] (Unlike other Muslims, the Donme maintained a belief that Shabtai Tzvi was the messiah, practiced kabalistic rituals, and recited prayers in Ladino, the language of Ottoman Jewry).
Παρεμπιπτόντας, ο Μουσταφά Κεμάλ μέχρι το τέλος της ζωής του πίστευε στη δύναμη των καμπαλιστικών συμβόλων [34]. Σύμφωνα με έναν μάρτυρα, στο τραπέζι του είχε καρφωμένο ένα τετράγωνο πράσινο πανί με κάποια σύμβολά (κρυπτογραφήματα) πάνω του. Σύμφωνα με την ίδια πηγή, από την ισλαμική ματιά ο άπιστος Κεμάλ πίστευε στη δύναμη αυτών των συμβόλων (believed in the virtue of those signs.). Στη τελική ανάλυση, ο άνθρωπος πιστεύει σε αυτό που έχει συνηθίσει να πιστεύει από παιδί.
Μπορούμε με σιγουριά να δηλώσουμε ότι στο σχολείο Σεμσί Εφέντι ο Μουσταφά Κεμάλ δεν πίρε μόνο γενική μόρφωση, αλλά και θρησκευτική ανατροφή. Και η ανατροφή αυτή ήταν τόσο βαθιά που ακόμα και με το πέρας των δεκαετιών θυμόταν απ’ έξω όλες τις προσευχές.
Δεν είναι τυχαίο ότι πάνω στον τάφο του δασκάλου του γράφει: «Δάσκαλος Σεμσί Εφ. (εφέντι), δάσκαλος του Ατατούρκ» («Muallim Semsi Ef.(endi) Ataturkun hocasi»). Είναι χαρακτηριστικό ότι Σεμσί Εφέντι (Σιμόν Τσβί ή Ζβί, Shimon Zwi ) ήταν ταυτόχρονα και κοσμικός δάσκαλος (muallim) αλλά και χότζας (hoca), δάσκαλος πρωτίστως θρησκευτικός.
Χωρίς αμφιβολία τα παραπάνω στοιχεία είναι σοβαρά επιχειρήματα που δείχνουν ότι ο Μουσταφά Κεμάλ είναι ντονμέ. Ας δούμε αν έχουν απομείνει και άμεσα γεγονότα και μαρτυρίες για αυτό.
Το πιο γνωστό γεγονός είναι αυτό που κατέγραψε ο Ιταμάρ Μπεν-Αβί (Itamar Ben-Avi), ο οποίος περιγράφει την συνάντηση του με τον Κεμάλ στο ξενοδοχείο «Καμίνιτς» στα Ιεροσόλυμα το 1911 όταν ο Μουσταφά κατευθυνόταν στη Λιβύη για να λάβει μέρος στο ιταλο-τουρκικό πόλεμο.
Ο Ιταμάρ Μπεν-Αβί (1882-1943), «ο πατέρας των σύγχρονων εβραϊκών», γιός του Ελιζέρ Μπεν-Ιεχουντ (Eliezer Ben-Yahuda) ήταν το πρώτο παιδί που μίλησε στη γλώσσα του σύγχρονου ιβρήτ. Αναφέρει στα γραφόμενα του τα λόγια του Κεμάλ: «Στο σπίτι στη Βενετία έχω ένα παλιό Τανάχ [35] τυπωμένο στη Βενετία και, αν θυμάμαι καλά, ο πατέρας μου με έστειλε σε έναν δάσκαλο-καραήμ [36], ο οποίος με έμαθε να το διαβάζω: μερικές λέξεις ακόμα κρατήθηκαν στη μνήμη μου…. Σταμάτησε για μια στιγμή και τα μάτια του έδειχναν σαν να έψαχνε κάτι στον αέρα. Μετά ξαφνικά θυμήθηκε: «Σίμα Ισραέλ, αντονάϊ ελοχέϊνου, αντονάϊ ετσάντ» [37].» «Είναι η μεγαλύτερη προσευχή μας, κύριε λοχαγέ. Αλλά και η δική μου κρυφή προσευχή, κύριε» - απάντησε και μας έβαλε να πιούμε» [38] (At home I have a very old Tenakh printed in Venice, and if I remember correctly my father sent me to a Karaite teacher who thought me to read it: a few words have remained with me, like …. At that point he paused for a moment and his eyes [looked as if he was] searching the air. Then, just as suddenly, he remembered: “Shma’a Israel , Adonai Eloheinu, Adonai Echad!” “That’s our greatest prayer, Captain Sir.” “And also my secret prayer, Cher Monsieur” he answered and poured us both another drink.).
Κάποιοι, καθοδηγούμενοι κυρίως από πολιτικές σκοπιμότητες, αμφισβητούν αυτή τη μαρτυρία. Το βασικό επιχείρημα τους είναι ότι για την συμμετοχή στο ιταλο-τουρκικό πόλεμο (18 Δεκεμβρίου 1911 – 24 Οκτωβρίου 1912) ο Κεμάλ με την θάλασσα έφτασε από την Κωνσταντινούπολη στην Αλεξάνδρεια και έτσι δεν θα μπορούσε να βρίσκεται τότε στα Ιεροσόλυμα [39]. Αυτό είναι απλή αλλοίωση των γεγονότων. Το γεγονός είναι ότι ο Μουσταφά Κεμάλ διέσχισε οδικός την Συρία, την Παλαιστίνη, την Αίγυπτο και την Λιβύη.
Να τι γράφει ό καλά ενημερωμένος για τα ζητήματά της Μέσης Ανατολής βρετανός κατάσκοπος Χάρολντ Άρμστρονγκ: «Εκτός από τον μακρύ δρόμο που διασχίζει την Συρία και την Αίγυπτο, η Τουρκία έχει αποκοπεί από την Βόρεια Αφρική. Οι Ιταλοί ελέγχουν πλήρως την θάλασσα και έχουν κλείσει τα Δαρδανέλια. (…) Μαζί με δυο φίλους ο Μουσταφά Κεμάλ πήγε σε ένα οδικό ταξίδι. Ταξίδεψαν μέσα από την Μικρά Ασία και έπειτα από την Συρία και Παλαιστίνη, εκμεταλλευόμενοι τον σιδηρόδρομο όπου υπήρχε και το υπόλοιπο με άλογα…» [40] (Except by the long route through Syria and Egypt, Turkey was cut off from North Africa. The Italians had control of the sea and had closed Dardanelles. (…) With two friends Mustafa Kemal took the land route. They traveled across Asia Minor and down by Syria and Palestine, using the railway where it existed, but doing the rest on horseback or with carriage.).
Το σίγουρο είναι ότι δεν είναι λογικό να πιστεύομε ότι ο Ιταμάρ Μπεν-Αλί θα έγραφε ψέματα στα απομνημονεύματα του, γιατί παραμένει ασαφής το κίνητρο. Όταν ο Μπεν-Αβί έγραφε τα απομνημονεύματά του δεν γνώριζε αν αυτά θα εκδοθούν: πέθανε το 1943 και αυτά εκδόθηκαν το 1961. Μέχρι τότε κανένας δεν έδινε σημασία στο απόσπασμα που αναφέραμε πιο πάνω.
Ο ίδιος ο Κεμάλ έδωσε μια ενδιαφέρουσα απάντηση σε μια άμεση ερώτηση από έναν στενό φίλο του, τον Νουρί Τσόνκερ (Nuri Conker), σχετικά με την καταγωγή του. Απάντησε ο Κεμάλ: «Μερικοί λένε ότι εγώ είμαι εβραίος γιατί γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και ο Ναπολέοντας ήταν ιταλός από την Κορσική, παρόλο που πέθανε σαν γάλλος και μόνο σαν τέτοιος μπήκε στην ιστορία» [41] (For me as well as some people want to say that I’m a Jew – because I was born in Salonica. But it must not be forgotten that Napoleon was an Italian from Corsica, yet he died a Frenchman and has passed into history as such.).
Μετάφραση και απόδοση ΓΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΩΝ
1. Για τους εβραίους οι ντονμέ είναι απλός σεχταριστές, μινίμ (minim), δεν τους θεωρούν δηλ. γκοήμ (goyim גוים ή גויים), μη εβραίους. Δεν τους θεωρούν αλλόθρησκους, αλλά τους βλέπουν σαν άσπαστες ενός από τα παρακλάδια του ιουδαϊσμού.
2. The Break-up of Turkey, The Times History of the War, vol. XXI, London, 1920, p. 433.
3. The Sort of Man Mustafa Kemal is, The Literary Digest, October 14, 1922, vol. 75, no. 2, pp. 50-53.
4. Για το γεγονός ότι ο Ταλάτ είναι ντονμέ υπάρχει μια αξιοσημείωτη μαρτυρία του τούρκου δημοσιογράφου Zekeriya Sertel (1890-1980) ο οποίος ήθελε να παντρευτεί με μια ντονμέ, την Sabiha Dervis. Αναγκάστηκε να ζητήσει την βοήθεια του ντονμέ Ταλάτ και περιγράφοντας τις δυσκολίες που πέρασε για να παντρευτεί μια ντονμέ γράφει: «At our engagement, the representative for the girl’s side was then-Prime Minister Talat Pasha.») [Rifat N. Bali, A Scapegoat for All Seasons: The Donmes of Crypto-Jews of Turkey, Istanbul, 2008, p. 161.]
5. Takes Issue with Turk’s Statement about Armenians, by the Associated Press, The Evening Progress, Saturday, July 3, 1920, p. 5.
6. Achmed Abdullah, Leo Anavi, The Rise of Mustapha Kemal Pasha from Obscurity, The Bridgeport Telegram, September 28, 1922, p. 4.
7. John Gunther, Procession, New York, 1965, p. 98; John Gunther, Inside Europe, New York, 1938, p. 417.
8. Joachim Prinz, The Secret Jews, New York, 1973, p. 122.
9. http://www.jewishvirtuallibrary.org/jsource/judaica/ejud_0002_0005_0_05294.html
10. http://www.jewishvirtuallibrary.org/jsource/judaica/ejud_0002_0012_0_11019.html
11. US Diplomatic Documents on Turkey, Family life in the Turkish Republic of the 1930’s, [ed. Rifat N. Bali], Istanbul, 2007, p. 57.
12. Rifat N. Bali, A Scapegoat for All Seasons: The Donmes of Crypto-Jews of Turkey, Istanbul, 2008, p. 227.
13. Στο ίδιο.
14. Στο ίδιο, σελ. 250.
15. “Shavatai Tzvi” or “Shabtai Zvi”; the “Geyik” is simply the Turkish equivalent of Zvi, meaning “deer” or “stag”.[Rifat N. Bali, σελ. 39].
16. Elie Kedurie, Young Turks, Freemasons and Jews, Middle Easter Studies, v. 7, no. 1 (Jan. 1971), p. 94.
17. Marc Baer, Globalization, Cosmopolitanism, and the Donme on Ottoman and Turkish Istanbul, Journal of World History, vol. 18, # 2 (Jan. 2007), p. 150.
18. Kazim Nami Duru (1876-1967), Arnavutluk ve Makedonya Hatiralarim (1959). In : Rifat N. указ. раб., с. 119.
19. Στο ίδιο.
20. Στο ίδιο, σελ. 244.
21. Barbara K. Walker, Filiz Erol, and Mine Erol, To Set Them Free, The Early Years of Mustafa Kemal Ataturk, New Hampshire, 1981, p. 26.
22. H. C. Armstrong, Gray Wolf, An Intimate Study of a Dictator, New York, 1933, p. 5:
23. Rifat N. Bali, σελ. 36-37.
24. The Donmes in the Memoirs of Fuat Andic, in: Rifat N. Bali, , σελ. 126.
25. Cengiz Sisman, The History of naming the Ottoman / Turkish Sabbatians, p. 50; in: Studies on Istanbul and Beyond, The Freely Papers, v. I, 2007, pp. 37-53.
26. Rifat N. Bali, ЭЯн. ³ЯЛ., ¿з 126: Marc Baer., σελ. 154.
27. Reported by A. Emin (Yalman), “Buyuk Millet Meclisi Reisi Başkumandan Mustafa Kemal Paşa ile bir mulвkat [An Interview with Mustafa Kemal Pasha, President of the Grand National Assembly and Commander-in-Chief, in Turkish]”, Vakit (Turkish Daily), 10 January, 1922.
28. Rifat N. Bali, σελ. 120.
29. Στο ίδιο, σελ. 126.
30. Marc Baer, σελ. 143.
31. Στο ίδιο, σελ. 153.
32. Στο ίδιο.
33. Στο ίδιο, σελ. 143.
34. H. C. Armstrong, σελ. 143.
35. Τανάχ (Tenakh ή Tanakh) – η ονομασία του εβραϊκού Βίβλου, Προκύπτει από τα αρχικά των τριών εβραϊκών βιβλίων (TaNaKh), της εβραϊκής Αγίας Γραφής: του Τορά, του Νεβίμ και του Κτουβίμ.
36. Καραήμ – τούρκος-εβραίος της Κριμαίας.
37. «Άκου Ισραήλ… .Θέες μας, Κύριε όλων» (Δευτερονόμιο, 6:4).
38. Itamar Ben-Avi, Im Shahar Atzmautenu: Zichronoto shel HaYeled Ha’lvri HaRishon (At the Dawn of Our Independence : the Memoirs of the First Hebrew Child), 1961, pp. 213-218.
39. Andrew Mango, Ataturk, London, 1999, p. 452.
40. Harold Armstrong,σελ. 31
41. Rifat N. Bali, A Scapegoat for All Seasons: The Donmes of Crypto-Jews of Turkey, Istanbul, 2008, p. 248.
Όμως έχουμε προσέξει ότι το γεγονός ότι ο Κεμάλ είναι εβραίος αμφισβητείται ακόμα. Γ’ αυτό κάναμε τον κόπο και μεταφράσαμε την εργασία ενός Αρμένη μελετητή ο οποίος μας παραθέτει στοιχεία, μερικά γνωστά αλλά και άγνωστα.
Κανένας γκοήμ δεν μπορεί να καταφέρει κάτι παρόμοιο, να είναι δλδ. «πατέρας» ενός ολόκληρου λαού και ιδρυτής ενός νέου κράτους, γιατί για να το καταφέρει κάποιος κάτι τέτοιο πρέπει να έχει «περιούσιες» ικανότητες, «περιούσιο» αίμα και «περιούσια» λεφτά.
Αρά Παπιάν
Διευθηντής κέντρου «Modus Vivendi»
Μερικές αποδείξεις για την καταγωγή του Κεμάλ.
Πληροφορίες ότι ο Μουσταφά Κεμάλ είναι ντονμέ [1] υπίρχαν πάντοτε. Αρχικά στις δημοσιεύσεις του τύπου αυτό στο παρελθόν πάντοτε αναφερόταν (Σημ ΓΕΝΟΣΕΛΛΗΝΩΝ – στις μέρες μας ο Ιαχβέ, για να προστατέψει τον λαό του και όπως μόνο αυτός ξέρει να κάνει έβαλε χέρι στους ανεξάρτητους «αναλυτές» και «δημοσιογράφους» σε όλο τον κόσμο). Για παράδειγμα στην πρώτη σοβαρή μελέτη για τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο , ένα θαυμάσιο έργο 22 τόμων , της εφημερίδας The Times «History of the War», η οποία εκδόθηκε από το 1915 μέχρι το 1922, δεν αγνόησε το γεγονός αυτό. Γράφει : [2] «Mustafa Kemal, reported by some to be of Salonika Jewish descent, only joined the Nationalist movement openly in June, 1919» (Ο Μουσταφά Κεμάλ, όπως έχει αναφερθεί από μερικούς, εβραίος της Θεσσαλονίκης στη καταγωγή, εντάχθηκε ανοιχτά στο εθνικιστικό κίνημα μόνο τον Ιούνιου το 1919).
Άλλη αξιόπιστη έκδοση αυτή τη φορά στις ΗΠΑ, η The Literary Digest, το 1922 χαρακτήρισε τον Κεμάλ ως «ισπανικό εβραίο στην καταγωγή, ορθόδοξο μουσουλμάνο στη γέννηση και την ανατροφή» [3] («[a] Spanish Jew by ancestry, an orthodox Moslem by birth and breeding»).
Αυτές οι αναφορές του τύπου τότε δεν είχαν ανοίξει κάτι καινούριο. Ας δούμε και κάποιες άλλες πηγές.
Ο οργανισμός The Associated Press, αναφερόμενος στον μεγάλο βεζίρη της Τουρκίας, στην έκθεση του με την ημερομηνία 3 Ιουλίου του 1920 γράφει: [5] Mustafa Kemal, (Turkish nationalist leader) whom the great vizier presents as a Jew, was born a Turk and his parents were from Saloniki and were Deonmes, that is converts, as were the parents of Talat and Djavid (Ο Μουσταφά Κεμάλ (τουρκικός εθνικός ηγέτης), τον οποίο ο μεγάλος βεζίρης παρουσιάζει ως εβραίο, γεννήθηκε τούρκος και οι γονείς του ήταν από την Θεσσαλονίκη και ήταν ντονμέ, δηλ. αποστάτες, όπως οι γονείς του Ταλάτ [4] και του Ντζαβίντ).
Άλλες δύο πηγές, ένας ανώτερος Οθωμανός αξιωματικός - Pasha (πασά) – και στη συνέχεια γνωστός συγγραφέας Αχμέντ Αμπντουλλά (Achmed Abdullah) και ο γνωστός επιχειρηματίας Λέω Ανάβι (Leo Anavi), και οι δύο τούρκοι πράκτορες στο Βρετανικό στρατό, οι οποίοι συναντήθηκαν με τον Κεμάλ πολλές φορές και ήταν ένθερμοι υποστηρικτές του, έγραψαν ότι οι πρόγονοι του Κεμάλ είναι ισπανοί εβραίοι (Spanish-Jewish ancestry), και αυτός, όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν, «ακόμα και με το αίμα του δεν είναι Οθωμανός (σ.σ. δηλ τούρκος) (Not even of Osmanli blood.) [6].
Το γεγονός ότι ο Κεμάλ είναι εβραίος στη καταγωγή στη δεκαετία του 1920 του περασμένου αιώνα ήταν γνωστό σε τέτοιο βαθμό ώστε δεν το αμφισβητούσε κανένας. Δεν είναι τυχαίο ότι ένας από τους μεγαλύτερος ιστορικούς του 20-ου αιώνα Άρνολντ Τόινμπι (Arnold Toynbee) επίσης θεωρούσε ότι ο Κεμάλ έχει εβραϊκή καταγωγή [7].
Το γεγονός ότι ο Μουσταφά Κεμάλ είναι ντονμέ επιβεβαιώνει ο πολύ ενημερωμένος για τις δράσεις των κρυπτοεβραίων (crypto-Jews) (Σημ. ΓΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΩΝ: φαντάζεστε να υπήρχαν κρυπτο-έλληνες, κρυπτό-αφγανοί ή κρυπτό-σουηδοί; όχι, μόνο κρυπτο-εβραίοι μπορούν να υπάρξουν….) πρόεδρος του Αμερικανικού Εβραϊκού Κογκρέσου, 1958-1966, (American Jewish Congress) Χοακίμ Πρίντς (Joachim Prinz 1902-1988). Γράφει: «Μεταξύ των ηγετών της επανάστασης, η οποία οδήγησε σε μια σύγχρονη Τουρκία ήταν ο Τζαβίντ-μπέϊ και ο Μουσταφά Κεμάλ. Και οι δυο τους είναι πεπεισμένοι ντονμέ. Ο Τζαβίντ-μπέϊς έγινε υπουργός οικονομικών, ο Κεμάλ έγινε ο ηγέτης του νέου καθεστώτος και πήρε το όνομα Ατατούρκ. Οι αντίπαλοί του, αξιοποιώντας το γεγονός ότι είναι ντονμέ, ζητούσαν την παραίτηση του αλλά μάταια. Γιατί μεταξύ των Νεότουρκων που ηγήθηκαν το νέο επαναστατικό κίνημα υπήρξαν υπερβολικά πολλοί αυτοί που προσεύχονταν στον Αλλάχ, αλλά ο πραγματικός τους προφήτης ήταν ο Σαμπετάϊ, ο μεσσίας από την Σμύρνη» [8] (Among the leaders of the revolution which resulted in a more modern government in Turkey were Djavid Bey and Mustafa Kemal. Both were ardent doenmehs. Djavid Bey became minister of finance; Mustafa Kemal became the leader of the new regime and had adopted the name of Ataturk. His opponents tried to use his doenmeh background to unset him, but without success. Too many of the Young Turks in the newly formed revolutionary Cabinet prayed to Allah, but had as their real prophet Shabtai Zvi, the Messiah of Smyrna).
Το γεγονός ότι ο Μουσταφά Κεμάλ έχει εβραϊκή καταγωγή ήταν γνωστό και διαδεδομένο και στον ευρύτερο τούρκικο πληθυσμό. Οι εβραίοι της Θεσσαλονίκης ήταν πάντα πεπεισμένοι ότι ο Κεμάλ προέρχεται από τις τάξεις τους, ότι είναι ντονμέ [9]. Μέχρι και σήμερα οι εβραίοι δεν το αμφισβητούν αυτό.
Το όνομα Μουσταφά Κεμάλ μπορεί να βρεθεί στους καταλόγους του Jewish Virtual Library , το οποίο παρέχει πληροφορίες για διάσημα πρόσωπα και που έχουν εβραϊκή καταγωγή [10].
Την ίδια πεποίθηση είχει και ο ευρύτερος τούρκικος πληθυσμός. Στην πρεσβεία των ΗΠΑ της Άγκυρας έχει διασωθεί μια ενδιαφέρουσα έκθεση του 1933. Οι τότε δημοσκοπήσεις είχαν δείξει ότι πολλοί ερωτηθέντες πίστευαν ότι η αιτία των φυσικών καταστροφών που συνέβησαν στη χώρα είναι οι εβραϊκές ρίζες του προέδρου της χώρας. Ειδικότερα, ένας απ’ αυτούς είπε: «Αυτός ο εβραίος μας οδηγεί στο γκρεμό (It is that Jew (meaning the President) who is pushing us into the abyss) [11]». Είναι προφανές ότι με τον καιρό παρόμοιες ομιλίες έγιναν πολλές στη Τουρκία και οι αρχές με τον νέο νόμο # 5816 (31 Ιουλίου 1951) απαγόρευσαν την δημόσια προσβολή της μνήμης του Ατατούρκ (Law # 5816 «Law on Crimes Committed Against Ataturk», July 31, 1951) [12]. Σύμφωνα με τον νόμο αυτό για το «έγκλημα» της «προσβολής» προβλεπόταν φυλάκιση από 1 έως 3 χρόνια και σε ορισμένες περιπτώσεις έως 5 χρόνια [13]. Ας θυμίσουμε ότι στη Τουρκία επικρατεί ρατσιστική νοοτροπία σύμφωνα με την οποία οι αρμένιοι, οι έλληνες και οι εβραίοι είναι άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας. Στη χώρα αυτή υπάρχει ακόμη και νόμιμη τιμωρία αν αποκαλεστεί κάποιος αρμένης, έλληνας ή εβραίος γιατί αυτό θεωρείτε προσβολή.
Από τα πιο πάνω μπορούμε να συμπεράνουμε για το γεγονός ότι ο πατέρας των τούρκων – ο Ατατούρκ – δεν είναι τούρκος, ήταν πάντοτε γνωστό σε όλους, αν και πάντα αποκρύπτονταν. Ας δούμε στη συνέχεια αν μπορούμε να κατατάξουμε το Κεμάλ στους ντονμέ.
Όλοι οι ερευνητές έχουν δώσει την προσοχή τους στο γεγονός ότι ο Κεμάλ γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, στη πόλη όπου η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού στα μέσα του 19-ου αιώνα ήταν εβραίοι.
Η Θεσσαλονίκη στην εποχή εκείνη (και πριν από την ίδρυση του Τελ-Αβίβ το 1909) ήταν η μοναδική πόλη στον κόσμο όπου η πλειοψηφία του πληθυσμού ήταν εβραίοι. Αν στους εβραίους προσθέσουμε και τους ντονμέ, τους οποίους κατατάσσουν όλοι οι μελετητές στους μουσουλμάνους, τότε οι εβραίοι και οι εβραίοι-αποστάτες (ντονμέ), αντιπροσώπευαν την απόλυτη πλειοψηφία στη Θεσσαλονίκη. Δεν είναι τυχαίο ότι η πόλη αυτή στην εποχή εκείνη ονομαζόταν «Ιερουσαλήμ των Βαλκανίων» (Jerusalem of the Balkans) [14]. Ο Βρετανός πρέσβης στη Κωνσταντινούπολη 1908-1913, ο σερ Τζέραρντ Λόουτερ (Sir Gerard Lowther, 1858-1916) στο γράμμα του προς το υπουργείο εξωτερικών του 29 Μαΐου 1910 γράφει τα ακόλουθα: «Ο πληθυσμός της Θεσσαλονίκης είναι περίπου 140 χιλιάδες, από αυτούς οι 80 χιλιάδες είναι εβραίοι και οι 20 χιλιάδες είναι της σέχτας του Σαμπετάϊ Λευή [15] ή κρυπτοεβραίοι, οι οποίοι φανερά μόνο ασπάζονται το Ισλάμ» [16] (population of about 140,000, of whom 80,000 are Jews, and 20,000 of the sect of Sabatai Levi or Crypto-Jews, who externally profess). Στην πόλη υπήρχε επίσης μεγάλος αριθμός Ελλήνων, Βουλγάρων και Βλάχων. Χριστιανοί ήταν τουλάχιστον 13 χιλιάδες [17]. Αρμένιοι ήταν λύγοι, μόνο 45 άτομα [18]. Δηλ. στα πρώτα χρόνια της γέννησης του Κεμάλ μουσουλμάνος (και όχι μόνο τούρκος) στη Θεσσαλονίκη υπήρξε μόνο 1 στους 7 κάτοικος και οι 3-εις από τους 4-ης ήταν εβραίοι ή ντονμέ. Τούρκοι, όπως τόνισε ένας τούρκος πολιτικός, οι οποίοι ζούσαν στη Θεσσαλονίκη ήταν λύγοι, μόνο «λύγοι παραπάνω από μερικούς» (more than a few) [19].
Εξαιρετικής σημασίας είναι το γεγονός ότι η οικογένεια του Μουσταφά Κεμάλ ζούσε στη μη μουσουλμανική περιοχή της Θεσσαλονίκης [20] (Mustafa Kemal lived [during his childhood in Salonika] in a quarter in which [non-Muslim] minorities lived). Έχοντας υπόψη την δομή της οθωμανικής κοινότητας (millet system) όπου το κάθε άτομο ζούσε μόνο ανάμεσα στους ομοθρήσκους και τους συγγενείς του, το γεγονός αυτό αποκτά ειδική σημασία. Ένα άλλο γεγονός στο οποίο πρέπει να επιστήσουμε την προσοχή μας και το οποίο βασίζεται επίσης στη δομή της οθωμανικής κοινωνίας είναι το ότι στη αυτοκρατορία των Οθωμανών η κάθε κοινότητα συντηρούσε τα σχολεία και τα εκπαιδευτήρια με τα δικά του μέσα. Εξαίρεση αποτελούσε μόνο το κυρίαρχο τούρκικο στοιχείο, το οποίο διέθετε δικά του σχολεία χρηματοδοτούμενα από το κράτος.
Είναι γνωστό ότι ο Μουσταφά στην αρχή για κάποιο χρονικό διάστημα είχε σταλεί στο τούρκικο σχολείο Χαφίζ Μεχμέτ (Hafiz Mehmet) [21], στη συνέχεια τον μετέφεραν στο σχολείο Σεμσί Εφέντι (Semsi Efendi, Chemsi Effendi) [22]. Το σχολείο Σεμσί Εφέντι (το πραγματικό όνομα Σιμόν Τσβί ή Ζβί) [23] ήταν ένα από τα σχολεία των ντονμέ της Θεσσαλονίκης. Τα σχολεία στην οθωμανική κοινωνία δεν χωρίζονταν μόνο ανά κοινότητες, αλλά μερικές φορές και σύμφωνα με κάποιες εντοκοινοτικές διαφωρές. Για αυτό, επειδή η κοινότητα των ντονμέ της Θεσσαλονίκης λόγο του ζητήματος της διαδοχής του Σαμπετάϊ (Shabtai) [24] ήταν χωρισμένη σε τρείς ομάδες: Ιακομπλάρ, Καρακασλάρ και τους Καπανζιλάρ (Yakubilar, Karakasler, Kapanciler) [25], η κάθε μια από αυτές τις ομάδες των ντονμέ είχε το δικό του σχολείο: Φρίζ Ι-Ατί (Fryz-I Ati) για τους Ιακομπλάρ, Φέϊζιε (Feyzie, από το 1883) για τους Καρακασλάρ και το Ιαντιγκάρι Τεράκκι (Yadigari Terakki, από το 1879) για τους Καπαντζιλάρ [26]. Επειδή γνωρίζουμε με ακρίβεια ότι ο Κεμάλ πήγαινε στο σχολείο Φέϊζιε (μας είχε πληροφορήσει ο ίδιος σε μια συνέντευξη του το 1922 [27] ), μπορούμε με μεγάλη πιθανότητα να πούμε ότι ο Καμάλ ανήκε στην ομάδα των ντονμέ Καρακισλάρ. Παρεμπιπτόντως, στην ομάδα Καρακισλάρ ανήκε και ο Μεχμέτ Τζαβίντ-μπέϊς, ο οποίος μέχρι να γίνει το 1908 υπουργός οικονομικών της οθωμανικής αυτοκρατορίας, ήταν διευθυντής του σχολείου Φέϊζιε [28].
Είναι απίθανο ο Μουσταφά (στη συνέχεια Κεμάλ και Ατατούρκ), να ήταν και τούρκος και ταυτόχρονα να ήταν και μαθητής του σχολείο των ντονμέ. Η οθωμανική αυτοκρατορία είχε κοινοτική δομή και αυτή η δομή της κοινωνίας τηρούταν με κάθε προσοχή. Ως εκ τούτου, κάθε οικογένεια έστελνε τα παιδιά του στα σχολεία της κοινότητας του. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι ο Αλί Ριζά, ο πατέρας του Μουσταφά, ήταν προοδευτικός άνθρωπος (και για να μπορέσουμε να υποθέσουμε κάτι τέτοιο δεν έχουμε καμιά ένδειξη) και ήθελε να δώσει στο παιδί του ευρωπαϊκή εκπαίδευση, όπως προσπαθούν να μας πείσουν μερικοί, στη Θεσσαλονίκη εκείνη την εποχή λειτουργούσαν και γαλλικά και ιταλικά σχολεία [29].
Πρέπει επίσης να τονιστεί ότι η κοινότητα των ντονμέ ήταν εξαιρετικά κλειστή. Αποκλείετε η ενσωμάτωση ενός ξένου στοιχείου. Οι κανόνες συμπεριφοράς των ντονμέ απαιτούσαν ακόμα και την αποφυγή οποιασδήποτε επαφής με άλλους μουσουλμάνους [30] (not to have any relations with other Muslims). Δηλ. αν ο Μουσταφά δεν ήταν ντονμέ, τότε η παρακολούθηση του σχολείου αυτού ήταν απαράδεκτο και για τους τούρκους μουσουλμάνους και για τους ίδιους τους ντονμέ. Πρέπει να θυμίσουμε ότι τα σχολεία της οθωμανικής αυτοκρατορίας δεν είχαν ένα ενιαίο εκπαιδευτικό πρόγραμμα και τα παιδιά στα σχολεία της κοινότητας λάμβαναν εκτός από την εκπαίδευση και εθνικό-θρισκευτική ανατροφή. Εκείνο τον καιρό όλα τα σχολεία της οθωμανικής αυτοκρατορίας αλλά και τα περισσότερα σχολεία όλου του κόσμου ουσιαστικά ήταν θρησκευτικά εκπαιδευτήρια και όχι κοσμικά σχολεία σύγχρονης μορφής. Σε πολλά σχολεία τα μαθήματα άρχιζαν από την κύρια προσευχή η οποία χαρακτήριζε την συγκεκριμένη κοινότητα και την συγκεκριμένη πίστη. Όπως έχουν τονίσει οι καλύτεροι μελετητές του θέματος, «στο σχολείο του Σεμσί Εφέντι (Σιμόν Τζβί) εξακολουθούσαν να διδάσκουν και να ασκούν τις θρησκευτικές τελετές των ντονμέ» [31] (In the Semsi Efendi school continued to teach and practice Donme religious rituals). Παράλληλα το σχολείο, μεταξύ άλλων στόχων, επιδίωκε την καθιέρωση των σχέσεων μεταξύ των ντονμέ [32]. «Σε αντίθεση με τους άλλους μουσουλμάνους, οι ντονμέ είχαν διατηρήσει την πίστη ότι ο Σαμπεάϊ Τσβί είναι μεσσίας, εκτελούσαν καμπαλιστικές τελετουργίες, προσεύχονταν στη λαντίνο (ισπανό-εβραϊκά), δηλ στη γλώσσα των οθωμανών εβραίων» [33] (Unlike other Muslims, the Donme maintained a belief that Shabtai Tzvi was the messiah, practiced kabalistic rituals, and recited prayers in Ladino, the language of Ottoman Jewry).
Παρεμπιπτόντας, ο Μουσταφά Κεμάλ μέχρι το τέλος της ζωής του πίστευε στη δύναμη των καμπαλιστικών συμβόλων [34]. Σύμφωνα με έναν μάρτυρα, στο τραπέζι του είχε καρφωμένο ένα τετράγωνο πράσινο πανί με κάποια σύμβολά (κρυπτογραφήματα) πάνω του. Σύμφωνα με την ίδια πηγή, από την ισλαμική ματιά ο άπιστος Κεμάλ πίστευε στη δύναμη αυτών των συμβόλων (believed in the virtue of those signs.). Στη τελική ανάλυση, ο άνθρωπος πιστεύει σε αυτό που έχει συνηθίσει να πιστεύει από παιδί.
Μπορούμε με σιγουριά να δηλώσουμε ότι στο σχολείο Σεμσί Εφέντι ο Μουσταφά Κεμάλ δεν πίρε μόνο γενική μόρφωση, αλλά και θρησκευτική ανατροφή. Και η ανατροφή αυτή ήταν τόσο βαθιά που ακόμα και με το πέρας των δεκαετιών θυμόταν απ’ έξω όλες τις προσευχές.
Δεν είναι τυχαίο ότι πάνω στον τάφο του δασκάλου του γράφει: «Δάσκαλος Σεμσί Εφ. (εφέντι), δάσκαλος του Ατατούρκ» («Muallim Semsi Ef.(endi) Ataturkun hocasi»). Είναι χαρακτηριστικό ότι Σεμσί Εφέντι (Σιμόν Τσβί ή Ζβί, Shimon Zwi ) ήταν ταυτόχρονα και κοσμικός δάσκαλος (muallim) αλλά και χότζας (hoca), δάσκαλος πρωτίστως θρησκευτικός.
Χωρίς αμφιβολία τα παραπάνω στοιχεία είναι σοβαρά επιχειρήματα που δείχνουν ότι ο Μουσταφά Κεμάλ είναι ντονμέ. Ας δούμε αν έχουν απομείνει και άμεσα γεγονότα και μαρτυρίες για αυτό.
Το πιο γνωστό γεγονός είναι αυτό που κατέγραψε ο Ιταμάρ Μπεν-Αβί (Itamar Ben-Avi), ο οποίος περιγράφει την συνάντηση του με τον Κεμάλ στο ξενοδοχείο «Καμίνιτς» στα Ιεροσόλυμα το 1911 όταν ο Μουσταφά κατευθυνόταν στη Λιβύη για να λάβει μέρος στο ιταλο-τουρκικό πόλεμο.
Ο Ιταμάρ Μπεν-Αβί (1882-1943), «ο πατέρας των σύγχρονων εβραϊκών», γιός του Ελιζέρ Μπεν-Ιεχουντ (Eliezer Ben-Yahuda) ήταν το πρώτο παιδί που μίλησε στη γλώσσα του σύγχρονου ιβρήτ. Αναφέρει στα γραφόμενα του τα λόγια του Κεμάλ: «Στο σπίτι στη Βενετία έχω ένα παλιό Τανάχ [35] τυπωμένο στη Βενετία και, αν θυμάμαι καλά, ο πατέρας μου με έστειλε σε έναν δάσκαλο-καραήμ [36], ο οποίος με έμαθε να το διαβάζω: μερικές λέξεις ακόμα κρατήθηκαν στη μνήμη μου…. Σταμάτησε για μια στιγμή και τα μάτια του έδειχναν σαν να έψαχνε κάτι στον αέρα. Μετά ξαφνικά θυμήθηκε: «Σίμα Ισραέλ, αντονάϊ ελοχέϊνου, αντονάϊ ετσάντ» [37].» «Είναι η μεγαλύτερη προσευχή μας, κύριε λοχαγέ. Αλλά και η δική μου κρυφή προσευχή, κύριε» - απάντησε και μας έβαλε να πιούμε» [38] (At home I have a very old Tenakh printed in Venice, and if I remember correctly my father sent me to a Karaite teacher who thought me to read it: a few words have remained with me, like …. At that point he paused for a moment and his eyes [looked as if he was] searching the air. Then, just as suddenly, he remembered: “Shma’a Israel , Adonai Eloheinu, Adonai Echad!” “That’s our greatest prayer, Captain Sir.” “And also my secret prayer, Cher Monsieur” he answered and poured us both another drink.).
Κάποιοι, καθοδηγούμενοι κυρίως από πολιτικές σκοπιμότητες, αμφισβητούν αυτή τη μαρτυρία. Το βασικό επιχείρημα τους είναι ότι για την συμμετοχή στο ιταλο-τουρκικό πόλεμο (18 Δεκεμβρίου 1911 – 24 Οκτωβρίου 1912) ο Κεμάλ με την θάλασσα έφτασε από την Κωνσταντινούπολη στην Αλεξάνδρεια και έτσι δεν θα μπορούσε να βρίσκεται τότε στα Ιεροσόλυμα [39]. Αυτό είναι απλή αλλοίωση των γεγονότων. Το γεγονός είναι ότι ο Μουσταφά Κεμάλ διέσχισε οδικός την Συρία, την Παλαιστίνη, την Αίγυπτο και την Λιβύη.
Να τι γράφει ό καλά ενημερωμένος για τα ζητήματά της Μέσης Ανατολής βρετανός κατάσκοπος Χάρολντ Άρμστρονγκ: «Εκτός από τον μακρύ δρόμο που διασχίζει την Συρία και την Αίγυπτο, η Τουρκία έχει αποκοπεί από την Βόρεια Αφρική. Οι Ιταλοί ελέγχουν πλήρως την θάλασσα και έχουν κλείσει τα Δαρδανέλια. (…) Μαζί με δυο φίλους ο Μουσταφά Κεμάλ πήγε σε ένα οδικό ταξίδι. Ταξίδεψαν μέσα από την Μικρά Ασία και έπειτα από την Συρία και Παλαιστίνη, εκμεταλλευόμενοι τον σιδηρόδρομο όπου υπήρχε και το υπόλοιπο με άλογα…» [40] (Except by the long route through Syria and Egypt, Turkey was cut off from North Africa. The Italians had control of the sea and had closed Dardanelles. (…) With two friends Mustafa Kemal took the land route. They traveled across Asia Minor and down by Syria and Palestine, using the railway where it existed, but doing the rest on horseback or with carriage.).
Το σίγουρο είναι ότι δεν είναι λογικό να πιστεύομε ότι ο Ιταμάρ Μπεν-Αλί θα έγραφε ψέματα στα απομνημονεύματα του, γιατί παραμένει ασαφής το κίνητρο. Όταν ο Μπεν-Αβί έγραφε τα απομνημονεύματά του δεν γνώριζε αν αυτά θα εκδοθούν: πέθανε το 1943 και αυτά εκδόθηκαν το 1961. Μέχρι τότε κανένας δεν έδινε σημασία στο απόσπασμα που αναφέραμε πιο πάνω.
Ο ίδιος ο Κεμάλ έδωσε μια ενδιαφέρουσα απάντηση σε μια άμεση ερώτηση από έναν στενό φίλο του, τον Νουρί Τσόνκερ (Nuri Conker), σχετικά με την καταγωγή του. Απάντησε ο Κεμάλ: «Μερικοί λένε ότι εγώ είμαι εβραίος γιατί γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και ο Ναπολέοντας ήταν ιταλός από την Κορσική, παρόλο που πέθανε σαν γάλλος και μόνο σαν τέτοιος μπήκε στην ιστορία» [41] (For me as well as some people want to say that I’m a Jew – because I was born in Salonica. But it must not be forgotten that Napoleon was an Italian from Corsica, yet he died a Frenchman and has passed into history as such.).
Μετάφραση και απόδοση ΓΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΩΝ
1. Για τους εβραίους οι ντονμέ είναι απλός σεχταριστές, μινίμ (minim), δεν τους θεωρούν δηλ. γκοήμ (goyim גוים ή גויים), μη εβραίους. Δεν τους θεωρούν αλλόθρησκους, αλλά τους βλέπουν σαν άσπαστες ενός από τα παρακλάδια του ιουδαϊσμού.
2. The Break-up of Turkey, The Times History of the War, vol. XXI, London, 1920, p. 433.
3. The Sort of Man Mustafa Kemal is, The Literary Digest, October 14, 1922, vol. 75, no. 2, pp. 50-53.
4. Για το γεγονός ότι ο Ταλάτ είναι ντονμέ υπάρχει μια αξιοσημείωτη μαρτυρία του τούρκου δημοσιογράφου Zekeriya Sertel (1890-1980) ο οποίος ήθελε να παντρευτεί με μια ντονμέ, την Sabiha Dervis. Αναγκάστηκε να ζητήσει την βοήθεια του ντονμέ Ταλάτ και περιγράφοντας τις δυσκολίες που πέρασε για να παντρευτεί μια ντονμέ γράφει: «At our engagement, the representative for the girl’s side was then-Prime Minister Talat Pasha.») [Rifat N. Bali, A Scapegoat for All Seasons: The Donmes of Crypto-Jews of Turkey, Istanbul, 2008, p. 161.]
5. Takes Issue with Turk’s Statement about Armenians, by the Associated Press, The Evening Progress, Saturday, July 3, 1920, p. 5.
6. Achmed Abdullah, Leo Anavi, The Rise of Mustapha Kemal Pasha from Obscurity, The Bridgeport Telegram, September 28, 1922, p. 4.
7. John Gunther, Procession, New York, 1965, p. 98; John Gunther, Inside Europe, New York, 1938, p. 417.
8. Joachim Prinz, The Secret Jews, New York, 1973, p. 122.
9. http://www.jewishvirtuallibrary.org/jsource/judaica/ejud_0002_0005_0_05294.html
10. http://www.jewishvirtuallibrary.org/jsource/judaica/ejud_0002_0012_0_11019.html
11. US Diplomatic Documents on Turkey, Family life in the Turkish Republic of the 1930’s, [ed. Rifat N. Bali], Istanbul, 2007, p. 57.
12. Rifat N. Bali, A Scapegoat for All Seasons: The Donmes of Crypto-Jews of Turkey, Istanbul, 2008, p. 227.
13. Στο ίδιο.
14. Στο ίδιο, σελ. 250.
15. “Shavatai Tzvi” or “Shabtai Zvi”; the “Geyik” is simply the Turkish equivalent of Zvi, meaning “deer” or “stag”.[Rifat N. Bali, σελ. 39].
16. Elie Kedurie, Young Turks, Freemasons and Jews, Middle Easter Studies, v. 7, no. 1 (Jan. 1971), p. 94.
17. Marc Baer, Globalization, Cosmopolitanism, and the Donme on Ottoman and Turkish Istanbul, Journal of World History, vol. 18, # 2 (Jan. 2007), p. 150.
18. Kazim Nami Duru (1876-1967), Arnavutluk ve Makedonya Hatiralarim (1959). In : Rifat N. указ. раб., с. 119.
19. Στο ίδιο.
20. Στο ίδιο, σελ. 244.
21. Barbara K. Walker, Filiz Erol, and Mine Erol, To Set Them Free, The Early Years of Mustafa Kemal Ataturk, New Hampshire, 1981, p. 26.
22. H. C. Armstrong, Gray Wolf, An Intimate Study of a Dictator, New York, 1933, p. 5:
23. Rifat N. Bali, σελ. 36-37.
24. The Donmes in the Memoirs of Fuat Andic, in: Rifat N. Bali, , σελ. 126.
25. Cengiz Sisman, The History of naming the Ottoman / Turkish Sabbatians, p. 50; in: Studies on Istanbul and Beyond, The Freely Papers, v. I, 2007, pp. 37-53.
26. Rifat N. Bali, ЭЯн. ³ЯЛ., ¿з 126: Marc Baer., σελ. 154.
27. Reported by A. Emin (Yalman), “Buyuk Millet Meclisi Reisi Başkumandan Mustafa Kemal Paşa ile bir mulвkat [An Interview with Mustafa Kemal Pasha, President of the Grand National Assembly and Commander-in-Chief, in Turkish]”, Vakit (Turkish Daily), 10 January, 1922.
28. Rifat N. Bali, σελ. 120.
29. Στο ίδιο, σελ. 126.
30. Marc Baer, σελ. 143.
31. Στο ίδιο, σελ. 153.
32. Στο ίδιο.
33. Στο ίδιο, σελ. 143.
34. H. C. Armstrong, σελ. 143.
35. Τανάχ (Tenakh ή Tanakh) – η ονομασία του εβραϊκού Βίβλου, Προκύπτει από τα αρχικά των τριών εβραϊκών βιβλίων (TaNaKh), της εβραϊκής Αγίας Γραφής: του Τορά, του Νεβίμ και του Κτουβίμ.
36. Καραήμ – τούρκος-εβραίος της Κριμαίας.
37. «Άκου Ισραήλ… .Θέες μας, Κύριε όλων» (Δευτερονόμιο, 6:4).
38. Itamar Ben-Avi, Im Shahar Atzmautenu: Zichronoto shel HaYeled Ha’lvri HaRishon (At the Dawn of Our Independence : the Memoirs of the First Hebrew Child), 1961, pp. 213-218.
39. Andrew Mango, Ataturk, London, 1999, p. 452.
40. Harold Armstrong,σελ. 31
41. Rifat N. Bali, A Scapegoat for All Seasons: The Donmes of Crypto-Jews of Turkey, Istanbul, 2008, p. 248.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου