Αμέσος μετά την επικράτηση της Δημοκρατίας, από το1974 άρχισαν να έρχονται οι λαθρομετανάστες.

ΟΙ ΙΟΥΔΑΙΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΕΣ ΒΛΑΠΤΟΥΝ ΣΟΒΑΡΑ ΤΑ ΕΘΝΗ

Ακρόπολις 16.5.1974

«Από πληροφορίες (επίσημες και ανεπίσημες) που συγκεντρώσαμε 30.000 περίπου Ασιάτες και Αφρικανοί βρίσκονται και εργάζονται αυτόν τον καιρό στην Ελλάδα. Από αυτούς μόνο οι 7.000 είναι εφωδιασμένοι με κανονική άδεια εργασίας. Η παραμονή των υπολοίπων 23.000 είναι παράνομη. Όπως παράνομη είναι και η απασχόλησί τους σε διάφορα εργοστάσια, περιβόλια, ταβέρνες, γκαράζ κ.α. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς τους ξένους είναι Πακιστανοί… Την τελευταία τριετία άρχισαν να μας έρχωνται μέσω Τουρκίας".

Η όλη ιστορία άρχισε το 1971-1972. Λόγω της εύφλεκτης κατάστασης στη Μέση Ανατολή (ο πόλεμος του Γιομ Κιπούρ έγινε το φθινόπωρο του 1973), λόγω των αγαστών σχέσεων της χούντας με κάποια αφρικανικά καθεστώτα, λόγω της εντεινόμενης παγκόσμιας κρίσης που κορυφώθηκε το 1973, ένα μεταναστευτικό κύμα από Αφρική και Ασία κατέφθασε στην Ελλάδα. Το λιμάνι του Πειραιά υπήρξε μια από τις βασικές εστίες. Στο μεγαλύτερο ποσοστό οι ξένοι έμπαιναν νόμιμα, με προξενική θεώρηση, σαν τουρίστες ή με προσωπική διέλευση (τράνζιτο) και όταν ερχόταν η ώρα της αποχώρησής τους εξαφανίζονταν (βρε τι μου θυμίζει αυτό, βρε τι μου θυμίζει).

Με την Μεταπολίτευση, στο πλαίσιο των ριζικών αλλαγών και των ακόμα μεγαλύτερων προσδοκιών, φάνηκε πως η κατάσταση θα άλλαζε.

Ακρόπολις 26.1.1975

«Χιλιάδες ‘έγχρωμοι’ από το Πακιστάν (οι περισσότεροι), την Ινδία και τις αφρικανικές χώρες κατέκλυσαν επί χουντοκρατίας την Ελλάδα πιστεύοντας ότι εδώ θα έκαναν την τύχη τους. οι περισσότεροι ήλθαν με την ειλικρινή πρόθεσι να εργασθούν τίμια. Υπήρχαν όμως ανάμεσά τους και αρκετοί απατεώνες. Έτσι τον τελευταίο καιρό είδαμε να αυξάνεται ανησυχητικά ο δείκτης εγκληματικότητος στην χώρα μας… από την δράσι των ποικιλόχρωμων επισκεπτών μας".

Αμ δε όμως που άλλαξε

.

Απογευματινή 21.7.1975

«Τον τελευταίο καιρό συχνά ακούγονται κατορθώματα εγχρώμων όπως κλοπές, εμπόριο ναρκωτικών, επεισόδια στους δρόμους και σε κέντρα διασκεδάσεως, ακόμα και αλληλομαχαιρώματα…



«Τα περισσότερα εστιατόρια δεν τους δέχονται να φάνε, ο κόσμος τους αποστρέφεται και ούτε ελεημοσύνη δεν τους δίνει. Όταν οι μητέρες και οι δάσκαλοι δουν μαύρο κοντά σε σχολείο, σημαίνουν αμέσως συναγερμό. Στον Πειραιά λειτουργούν ειδικά εστιατόρια για μαύρους όπου ακόμη και ο μάγειρος ή η μαγείρισσα είναι μαύροι. Στο Μαρούσι τους έχουν απομονώσει και σε πολλές συνοικίες όπου μένουν, τα παιδιά τους κυνηγούν με πέτρες… Στην επαρχία όπου έκαναν την εμφάνισί τους για να εργασθούν σε χωράφια ο κόσμος τους δέχθηκε τόσο ψυχρά που γύρισαν αμέσως στην Αθήνα…»

 

«Οι αρμόδιες αρχές θα πρέπει να εντείνουν την προσοχή τους όσον αφορά την είσοδο και παραμονή αυτών των ανθρώπων… Πρέπει το γρηγορότερο αυτή η κατάστασις να ξεκαθαρίση γιατί τότε το πρόβλημα θα γίνη μεγαλύτερο και θα λυθή δυσκολότερα»

Ξεκαθάρισε γρήγορα; Μπα… Μερικά χρόνια αργότερα διαβάζουμε σε «συγκλονιστικά ρεπορτάζ» των εφημερίδων, πρόδρομους των αντίστοιχων «ρεπορτάζ» της μεταγενέστερης τηλεοπτικοκρατίας των καναλαρχών.



Ακρόπολις 9.10.1977

«Η καρδιά του Πειραιά τον τελευταίο καιρό αιμορραγεί ακατάπαυστα. Χίλιοι περίπου έγχρωμοι αλλοδαποί εγκατέστησαν πεντακόσια μόλις μέτρα από το λιμάνι ετσιθελικά το ‘γκέττο’ τους και πληγώνουν κάθε νύχτα αλλά και κάθε μεσημέρι την ηρεμία του Πειραιά… Τρομοκρατούν τους φιλήσυχους πολίτες και ‘μαχαιρώνουν’ την ηρεμία της νύκτας με τα συνεχή επεισόδια και τους καυγάδες τους που μοιάζουν με λαϊκή εξέγερση… Σκοτώνουν τις ώρες τους πίνοντας ουίσκυ και σπάζοντας τα ποτήρια και τα έπιπλα των μπαρ…»
«Το γκέττο των έγχρωμων αλλοδαπών είναι περιφραγμένο με ένα ‘τείχος’ βίας και ντροπής. Ένα ‘τείχος’ που για να το διαβή κανείς πρέπει να θεωρήση το διαβατήριό του με αίμα. Ένα ‘τείχος’ απροσπέλαστο για το μέσο πολίτη»

Και την επόμενη χρονιά:



Ακρόπολις 7.3.1978

«Δεν περνάει μέρα που να μη διαταχθή και μια απέλασι έγχρωμου αλλοδαπού. Μόνο το Κέντρο Αλλοδαπών πραγματοποιεί 15-20 απελάσεις κάθε μήνα. Πρόκειται περί υπηκόων κυρίως της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής… Οι έγχρωμοι αλλοδαποί στην χώρα μας έχουν καταστή πραγματικός ‘πονοκέφαλος’ για τις Αρχές. Διαμένουν μονίμως περισσότεροι από 10.000 ενώ άλλα ‘καραβάνια’ από αυτούς έρχονται κάθε τόσο με όλα τα συγκοινωνιακά μέσα»

Και μια προφητική επισήμανση:

«..υπάρχει ένα κοινωνικό πρόβλημα, μάλιστα οξύτατο. Πρόβλημα που –ίσως- σήμερα θα μπορέση να αντιμετωπισθή. Αν, όμως, αφεθή για αύριο τότε υπάρχει ο κίνδυνος να μείνη μόνιμα άλυτο!» (Ακρόπολις, 17.9.1978)



Ακρόπολις 17.9.1978

Αλλά και σε ένα ρεπορτάζ της τότε εκκολαπτομένης νεαρής anchorwoman-τηλεπερσόνας Ελλης Στάη:



Ακρόπολις 15.11.1979

«Αιγύπτιοι, Πακιστανοί, Φιλιππινέζοι, Ιρακινοί, Λιβανέζοι και Ιρανοί –ολόκληρες στρατιές εγχρώμων εργατών, κατακλύζουν την χώρα μας και τροφοδοτούν την ελληνική αγορά με φθηνά εργατικά χέρια! Ωργανωμένα δίκτυα εμπορίας αυτών των χεριών με έδρα την Αθήνα αλλά και πόλεις του εξωτερικού εξασφαλίζουν την παράνομη είσοδο και εγκατάστασί τους στην Ελλάδα. Ταξιδιωτικά γραφεία, ναυτικά πρακτορεία και πολλών άλλων ειδών ‘ιδιωτικά γραφεία’ μπάζουν κυριολεκτικά από το ‘παράθυρο’ με διάφορα κόλπα τους έγχρωμους ξένους»



Ακρόπολις 26.10.1980

«‘Υπάρχει κίνδυνος καταλήψεως της πόλεως του Πειραιώς από τους μαύρους’. Η προειδοποίησι αυτή περιλαμβάνεται σε εμπιστευτική έκθεσι της Γενικής Ασφαλείας Πειραιώς προς το υπουργείο Δημοσίας Τάξεως. Στην έκθεση αυτή οι καταδιωκτικές αρχές του Πειραιώς επισημαίνουν την έκτασι του προβλήματος από την αύξησι του αριθμού των αλλοδαπών που κατακλύζουν τις κεντρικές περιοχές της πόλεως και του λιμένος. Και τονίζεται ότι παρά τον συνεχή έλεγχο και τις αλλεπάλληλες εξορμήσεις ο αριθμός των μαύρων όχι μόνο δεν περιορίζεται αλλά απεναντίας αυξάνεται».

Μετά ήρθε όμως η Αλλαγή κι όλα άλλαξαν ως διά μαγείας. Για να φτάσουμε στο σημερινό σκηνικό, όπου η Ισχυρή Ελλάδα βαδίζει με περηφάνια προς τα νέα της πεπρωμένα, έχοντας καταντήσει το καταφύγιο του κάθε Τριτοκοσμικού πικραμένου..

Κι η Συλλογική Αμνησία καλά κρατεί. Για τους περισσότερους…

ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΕΜΠΟΣ

*Ο Θανάσης Βέμπος γεννήθηκε το 1963 στην Αθήνα. Σπούδασε προγραμματισμό κομπιούτερ και δημόσια υγιεινή, προτού ασχοληθεί επαγγελματικά ως ερευνητής, δημοσιογράφος, συγγραφέας... Έχει μεταφράσει πολλά επιστημονικά βιβλία και άρθρα. Έχουν κυκλοφορήσει δύο δικά του βιβλία επιστημονικής φαντασίας ("Ιστορίες κυβερνοπάνκ", εκδόσεις Ωρόρα - "Πέντε ρωγμές στο δίκτυο", εκδόσεις Λιβάνη). Το διήγημά του "Τα παιδιά του Κρόνου" κέρδισε το πρώτο βραβείο διηγημάτων ελληνικής επιστημονικής φαντασίας (Χρυσός Ικαρομένιππος) για το 1996. Η επιστημονική φαντασία αποτελεί μια από τις βασικές "έμμονες ιδέες" του, μαζί με το Διάστημα, το μέλλον, την κυβερνητική, τα ανεξήγητα φαινόμενα, τη βιοτεχνολογία, τη διεθνή πολιτική, την οικονομία και την εθνολογία. Μαζί με όλα αυτά, βρίσκει και το χρόνο να ασχοληθεί με τις πολεμικές τέχνες, την αυτόνομη κατάδυση, το χειμερινό σκι και το ροκ εν ρολ