Περπατώντας στην άβυσσο της Αθήνας, περπαντώντας σε μέρη ξένα που μιλάνε γλώσσες ακατάληπτες. Πνιγμένος από την ψευτοευημερία και την βλακεία των αστών και των κυριλέ φλώρων. Αηδιασμένος απο τις βρωμερές υπάρξεις των ξένων υποπιθήκων που γεμίζουν την χώρα μου κοντοστάθηκα και σκέφτηκα: μήπως είμαι τρελός; μήπως εγώ είμαι το λάθος τελικά και οι άλλοι έχουν δίκιο; Κοίταξα το πρόσωπο μου σε έναν καθρέφτη. Τα μάτια μου λάμπαν απο οργή και το μίσος ήταν χαραγμένο στο πρόσωπό μου και η καρδιά μου χτύπαγε σαν τρελή ζητώντας εκδίκηση! Όχι μουνόπανα κρυφόπουστες αλβανόφιλοι και σκατοδημοκράτες! Δεν είμαι τρελός, ούτε υπερβολικός. Νοσταλγώ και προσμένω την ώρα που θα έρθει τρομερή η Νέμεσις σταλμένη απο τους ντροπιασμένους μου προγόνους. Φλωράκια που δεν έχετε πρόβλημα αν οι αδερφές σας πηδιούνται με αράπηδες και αλβανούς. Καριολόπουστες που σπρώχνετε πρέζα. Πολιτικοί και μασόνοι. Βιομήχανοι και εφοπλιστές. Μεγαλόμπατσοι και δικαστές. Καθηγητές και δεσποτάδες, αναρχομαλαλάκες και ψευτοσοσιαλιστές. Κάπηλοι εθνικοδεξιοί και όλες οι υπόλοιπες αδερφές, το τέλος σας πλησιάζει! Οι σκέψεις μας και η πίστη μας σας φαίνονται αποκρουστικές και σκοταδιστικές. Σε λίγο όμως δεν θα έχει καμία σημασία. Όταν ο ήλιος γίνει κόκκινος και τα τύμπανα ηχήσουν ξεχασμένους παιάνες ανδρείας τότε το τέλος σας χτυπάει την πόρτα.
AME
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου