Επιστροφή στην ύπαιθρο. του Περίανδρου Ανδρουτσόπουλου.

Κάθε γωνιά της ΓΗΣ μας και μια παλιά ιστορία. Κάθε γωνιά της ΠΑΤΡΙΔΑΣ κι ένας ανεμοδαρμένος θρύλος. Κάθε γωνιά της ΕΛΛΑΔΑΣ και μια ατόφια παράδοση.

Η Φύση ολάκερη, η αισθητική του βουνού και της θάλασσας, η "ελληνική χλωρίς" του Περικλή Γιαννόπουλου, όλο τούτο το παράδοξο ματοβαμμένο τοπίο βρίσκεται στα πόδια κι οι φυλλωσιές του πανάρχαιου δένδρου κι αυτές στην αγκαλιά σου.

Ελλάδα δεν είναι η Αθήνα και μόνο, δειλέ πατριώτη. Κι Ελλάδα πάλι δεν είναι μόνο ο Παρθενώνας, το γκριζόμορφο σήμερα τουριστικό είδωλο της γηρασμένης των αρχαίων νεότητος.

Σαν άνθρωπος, σαν έθνος, σαν ράτσα και φυλή δεν πιστοποιείς την ταυτότητά σου στους τέσσερις τσιμεντένιους τοίχους της άμορφης μεγαλούπολης, που κατατρώγει σαν άρπυια τα σωθικά της ψυχής σου για να σ’ εκφυλίσει με ξεχωριστή μαεστρία σε υπάνθρωπη καρικατούρα των καιρών μας.

Η φωνή σου μια βροντή πρέπει να’ναι! Πολιτισμός δεν είναι μονάχα το λειτουργικό αποτέλεσμα της πολιτειακής δόμησης των αστικών κοινωνιών. Πολιτισμός δεν είναι οι απλωμένες παλάμες των ζήτουλων γύφτων στα λεριασμένα πεζοδρόμια. Πολιτισμός δεν είναι το υπαλληλικό σύνδρομο του ωραρίου και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Κουλτούρα είναι όλα τούτα. Λέξη πρωτευουσιάνικη και ρυπαρή. Λέξη που μυρίζει τσιμέντο, μαζούτ και θερινό ιδρώτα των όχλων στα «θέατρα γκαράζ» και στις τζαζ συναυλίες. Λέξη με φως χλωμό, που αντιφεγγίζει ισχνά στην νυκτερινή κατανάλωση των αμερικάνικων πυρσών τους ρυθμούς των ξεπεσμένων και των αδυνάτων στις βρώμικες αίθουσες, τις κοινωνικές ανασφάλειες.


ΕΛΛΑΔΑ είναι μι’ ανέμελη μακριά κι απότομη γη, με πολιτισμό φτωχό σε απαρίθμηση στοιχείων μα πλούσιο σε συμβολισμούς και ζωές. Βουνά, ποτάμια, δάση, θάλασσα κι απόκρημνες ακτές, τούτα όλα μαζί τα λίγα είναι η Παράδοσή μας κι αυτή μας η ιδεολογία. Κι Έλληνας εκείνος που ζει μ’ αυτά είναι, έστω και κάθε φορά σαν επισκέπτης, σαν τρεμάμενος φυγάς, που λαχταρά τη μύηση στο φυσικό και στ’ αρχέγονο.

Αντιθέσου στα ψεύτικα μηνύματα των ύποπτων δρόμων αυτής της άθλιας αισθητικής, που εκμηδενίζει τους άνδρες και πολλαπλασιάζει τους – είτε ψυχικά είτε σωματικά – ομοφυλόφιλους παρακμίες. Δρέψε τον καρπό της υπαίθρου κι αγωνίσου στη ζωτική πλευρά των συνόρων της φύσης, σκοτώνοντας τις όποιες δειλίες κι ανασφάλειες σου κληροδότησε ο τρόπος ζωής στην πόλη του νέφους και της διαφθοράς.

Αν χρίσουμε μια ΝΕΑ ΤΑΞΗ πραγμάτων, θεμέλιά μας ας είναι οι Αρχαίοι Ναοί, οι κατάσπαρτοι σε κάθε γωνιά της Πατρίδας και μαζί τους τα Κάστρα του Μωριά και της Ρούμελης, τα βράχια της Θεσσαλίας και τα βουνά της Πίνδου. Και λάσπη ας έχουμε απ’ τις αμμουδιές των νησιών μας και τα ορμητικά ποτάμια των ορέων της Θράκης.

Επιστροφή στην ύπαιθρο, εμπρός!

Δύο λόγοι κάνουν τώρα τούτη την άποψη πιότερο απαιτητική κι επιτακτική: Αρχικά η ανάγκη για την επίπλαση του ανδρικού ιδεώδους του Έλληνος, με μέθοδο τη σκληραγωγία και την υπέρτατη πάλη που απορρέει απ’ την ολοσχερή έκθεση στην Φύση. Μια εκγύμναση όχι απλά επιστημονική και βιοσωματική, μα παράλληλα μαγική και θεία απ’ τ’ αγίασμα της βροχής και το ψήσιμο του Ήλιου και τ’ άγγιγμα του πάγου. Κι έπειτα για έναν ακόμη εξαίσιο σκοπό και λόγο: Για τ’ αγκάλιασμα της Λαϊκής μας Αισθητικής. Κείνου του υπέροχου και υπέρογκου κόσμου, που περικλείει την Αρχαιότητα των προομηρικών και κλασσικών χρόνων διαμέσου του Βυζαντινού μεσαίωνα και της Εθνεγερσίας της κλεφτουριάς μέχρι τα σήμερα. Κάθε τι απ’ τα τραγούδια, τους χορούς, τα ήθη κι έθιμα, τη ζωγραφική και τέχνη των προγόνων, που με θεία παρέμβαση και βοήθεια διατήρησε η παράδοση.

Πίσω στα ερείπια των σπιτιών των παππούδων, όπου το φιθόσπιτο της παράδοσης προσμονεί χρόνους τώρα την επιστροφή του Νέου Αφέντη. Πίσω στ’ απόκρημνα φαράγγια των πάμπολλων μαχών και θρυλικών ασμάτων, αναρριχόμενοι με πάθος σαν Έλληνες τα κάθετα βράχια της αδάμαστης θέλησης της Γης. Πίσω στα καταγάλανα νερά κολυμπώντας και διασχίζοντας με πανιά μας τους υδάτινους δρόμους της εξάπλωσης της Ελληνικής μεσογειακής κοσμοκρατορίας. Κείθε, παντού όπου απλώνει η ματιά σου, θα δεις και θα νιώσεις την Ελλάδα. Μακριά απ’ τους πύργους της Βαβέλ, των αντιανθρώπινων πολυκατοικιών και των μπολσεβίκικων πανσπερμιακών μαζώξεων. Μακριά απ’ τ’ άστεα της οπισθοδρόμησης, που θυμίζουν καταναγκαστική συμβίωση στις βιβλικές πόλεις. Πίσω στην ελευθερία της βούλησης για αντρίκια ζωή και ένδοξο θάνατο.

Νιώσε τον ψίθυρο της αέναης μοιρολογίστρας της Φυλής.

Στήσε τ’ αυτί σου στο αλμηρολάξευτο στόμιο του κοχυλιού κι άκου τα λόγια τα θεϊκά και τις ορμήνιες. Απ’ τις αιμόκοφτες κορφές των ορέων τρέχουν τα νερά κι οι απόκοσμοι θεοί των ποταμιών, κείθε στο κέντρο των πηγών και των αιώνιων κρουνών της σοφίας, σηκώνουν το εύρωστο κορμί τους και σε φωνάζουν κοντά τους.

Αυτόν τον πολιτισμό ξέραμε κάποτε και μ’ αυτόν γράψαμε ιστορία πρωτοποριακή και υπερκόσμια. Μουσική μας δεν υπήρξαν τα κλαπατσίμπαλα της στομφώδους διανόησης, ούτε καν οι ιταλιάνικες και ψαλιδόκωλες οπερέτες της ψευτοαριστερής μπουρζουαζίας και της μασωνικής καλτσοδέτας. Μουσική μας το κελάηδημα του αηδονιού και η ηχώ του πετάγματος της γερακίνας. Μουσική μας το ουρλιαχτό του λύκου στ’ ολόγιομο φεγγάρι και ο βρυχηθμός του λιονταριού. Τέχνη μας μια καλοχτυπημένη στο πυρωμένο αμόνι λόγχη και μια κομψά σκαλισμένη ασπίδα. Τέχνη μας η απεικόνιση της τελειότητας των θεών μας.

Εμπρός λοιπόν! Πίσω στην Ελληνική φύση, όπου το φαύλο και το περιττό σαπίζει γιατί τα πάντα εκεί είναι αδυσώπητα κι αληθινά και δεν ευνοούν τους ανίκανους και τους διαλογικούς. Πίσω εκεί που η γνώση δεν διδάσκεται αλλά εμπνέεται απ’ το σκληρό παιχνίδι του φωτός και του σκότους. Πίσω εκεί όπου ο Καιάδας αρμόζει στους φυλετικά αλλοπρόσαλλους και τους ηθικά ισχνούς. Πίσω εκεί όπου ό,τι δεν σε καταστρέφει σε κάνει ισχυρότερο!

Για να διαφυλάξουμε τη γη μας απ’ τ’ αρπακτικά γαμψόνυχα των ξένων και των εβραίων, που βάλθηκαν να την ακμάσουν με χρήμα και συμβόλαια. Για να διαφυλάξουμε τ’ αρχαία μας μνημεία απ’ τους κάπηλους ληστές, τους βουτηχτές των ηθών αλλά και των ναυαγίων. Για να γλυτώσουμε τους Δελφούς απ’ τους βρωμερούς τεχνοκράτες και τους αισχροκερδείς βιομηχάνους του βωξίτη και της αλουμίνας. Για να σταματήσουμε την αντίθετη στη Λαϊκή Παράδοση μοντερνίζουσα οικιστική δόμηση. Για ν’ ακούσουμε τα τελευταία τραγούδια και να διασώσουμε τους αρχέγονους θρύλους και τ’ αρχέτυπα έθιμα των χωριών. Για να φιλήσουμε τα γένεια των τελευταίων αγνών γερόντων της φυλής μας. Για να δοκιμάσουμε χωρίς πολλή σκέψη το παιγνίδι αντάμα στη ζωή και το θάνατο, αντάμα στην Ελλάδα, ρισκάροντας και μεις κάτι μια φορά, που έχουμε τόσο επαναπαυθεί στην ασφάλεια της αστικής μας διαβίωσης. Για να βοηθήσουμε στη διαιώνιση των λιγοστών ζώων που απέμειναν άγρια. Ζώων που σημάδεψαν την Λαϊκή μας Αισθητική, αλλά και την Λαϊκή μας Ζωή.

Εμπρός λοιπόν! Για να κελαρύσεις και συ κάποτε στις πηγές της Μαντικής!


ΠΕΡΙΑΝΔΡΟΣ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

πηγή:  http://asyndesmos.blogspot.com/