Η εξελικτική διαδικασία είναι διαδικασία υγιής και σύμφωνη με την επιθυμία της Φύσης, η οποία επιτρέπει μόνο στους δυνατούς και ισχυρούς να επιβιώνουν. Ως εκ τούτου, ο ιδεολογικός και πολιτικός χώρος που είναι γνωστός ως ''Εθνικός Χώρος'', έχει υποταχθεί σε αυτή την νομοτέλεια. Πόσο όμως εξελίχθηκε, με τι ρυθμό, σε ποιες κατευθύνσεις και σε τι βάθος; Ο χώρος αυτός αποτελείται σήμερα από αντίρροπες, διαφοροποιούμενες ριζικά και ιδεολογικά συγκρουόμενες τάσεις, κατευθύνσεις και δυνάμεις. Η κατάσταση αυτή δεν είναι νέα. Είναι όμοια με τη κατάσταση που επικρατούσε όταν τις πρώτες δεκαετίες του περασμένου αιώνα, έκαναν την εμφάνιση τους οι πρώτες πολιτικοποιημένες εθνικιστικές, εθνοκεντρικές και πατριωτικές απόψεις και ενέργειες. Από εκείνα τα χρόνια του Ίων Δραγούμη έως τον Αριστείδη Ανδρόνικο και τον Δημήτριο Βεζανή, από τον Ε.Σ.Ε.Σ.Ι, τον Γιώργο Βεντούρη έως και την σημερινή πραγματικότητα, το εθνικιστικό κίνημα πέρασε δια πυρός και σιδηρού για να φτάσουμε στο να αποτελεί οργανικό κομμάτι του Εθνικού χώρου. Όμως αυτή η πραγματικότητα είναι προς ειλικρινή μας ωφέλεια; Επί της ουσίας σήμερα εθνικιστικό κίνημα δεν υπάρχει. Όσο και εάν επιθυμούν ορισμένοι να διατυμπανίζουν την μονοπωλιακή τους πραγματικότητα, ωρυόμενοι υπέρ ενός Λαϊκού εθνικισμού, εθνικιστικό κίνημα στην Ελλάδα είτε δεν υπάρχει, είτε είναι εν υπνώσει, εγκλωβισμένο πάντα στον Εθνικό Χώρο. Οι λόγοι οι οποίοι οδήγησαν ως εδώ και τα αίτια που προκάλεσαν την ανυπαρξία ουσιώδους πολιτικού λόγου, είναι τόσοι όσοι είναι και οι εθνικιστές. Συζητήσεις με διαφοροποιούμενες απόψεις μπορούν να γίνονται αενάως, μα θα πρέπει πέραν όλων των υπολοίπων, να σταθούμε σε δύο ουσιαστικά ''λάθη''. Τον συναισθηματισμό και την ανυπαρξία ιδεολογικής σταθερότητας.
Η αγάπη και η πίστη στην πατρίδα, το ενδιαφέρον για το έθνος και τον λαό μας, είναι συναισθήματα. Συναισθήματα που εκφράζονται με λέξεις όπως Πατριωτισμός, φιλοπατρία, εθνισμός. Τα συναισθήματα αυτά, σε συνδυασμό με την αναγκαιότητα εύρεσης πολιτικών χώρων, οι οποίοι θα μετουσιώνουν πολιτικά αυτά τα συναισθήματα, οδηγούν διαρκώς ανθρώπους στην αγκαλιά, ενός συστημικού χώρου, γνήσιου τέκνου του πολιτικού κατεστημένου. Στον Εθνικό Χώρο ή αλλιώς ακροδεξιό χώρο. Εκεί μέσα, δεν υπάρχει καμία μα καμία ιδεολογική τριβή, η έκφραση των πατριωτικών θέσεων γίνεται κατά τρόπο συναισθηματικό και όχι ιδεολογικό/πολιτικό. Ουδείς μπαίνει στην διαδικασία σύγκρουσης για ιδεολογικούς λόγους. Ο συναισθηματικά φορτισμένος πατριώτης, συνυπάρχει με τον Νεοναζί, τον Χουντικό, τον νοικοκυραίο σε απόγνωση, τον δήθεν Φασίστα και τον ...εθνικιστή. Η προσέγγιση των πολιτικών ζητημάτων είναι τόσο ρηχή, αντικατοπτρίζεται δε, σε φράσεις όπως ''Να σώσουμε την Ελλάδα'', ''Κάποιος να σώσει την Ελλάδα'', ''Εμείς είμαστε Έλληνες και όχι Ευρωπαίοι'', σε συνωμοσιολογικές εξάρσεις (κατά τις οποίες όλοι οι αλλοδαποί είναι ξένοι πράκτορες) και λοιπές αστείες, τραγικές και συναισθηματικά φορτισμένες εκρήξεις. Άλλοτε ξεσπούν διαμάχες διαδικτυακού επιπέδου σχετικές με τους ναζί και την κατοχή, άλλοτε οι ίδιοι χώροι συνυπάρχουν σε μνημόσυνα και καταθέσεις στεφάνων. Εθνικόφρονες και εθνικοσοσιαλιστές, χιτλερικοί και υποστηρικτές των ARYAN BROTHERS, χριστιανοί και χούλιγκανς, περήφανοι Έλληνες Δεξιοί και συνωμοσιολόγοι Αριστεροί πατριώτες. Όλοι τους έχουν ως κοινό συναισθηματικό πυρήνα, την αγάπη για την πατρίδα. Όμως αυτό αρκεί; Σαφέστατα και όχι! Στην πολιτική δεν χωρά συναίσθημα. Ο συναισθηματικός παροξυσμός των περισσοτέρων, επιβεβαιώνεται και από το ανελέητο, επιτρέψτε μου, φαινόμενο της προσωπολατρίας. Είτε πίνοντας νερό στο όνομα ιστορικών προσώπων όπως ο Μεταξάς ή ο Παπαδόπουλος, είτε μη σηκώνοντας μύγα στο ξίφος τους, σχετικά με εν ενεργεία ή αποστρατεία ηγέτες του χώρου, οι μετέχοντες και παροικούντες την Εθνική Ιερουσαλήμ, αρνούνται να κοιτάξουν πέρα από το συναίσθημα και να απαιτήσουν ιδεολογία και πολιτική. Εξ' ού και τα γραφικά περιστατικά αντικοινοβουλευτικών, που κατέρχονται σε εκλογές, Φασιστών που ξεχειλίζουν από αντιναζισμό, εθνικιστών που ''δεν είναι'' ρατσιστές και πλείστα όσα παραδείγματα. Στην Ελλάδα οι όποιες ουσιαστικές πολιτικές προσπάθειες, διαφόρων εθνικιστικών τάσεων, έχουν γίνει και αναπτυχθεί, μπήκαν στα μπαούλα και τα ράφια όλων εκείνων που αντελήφθησαν τον ''ρομαντισμό'' και την συναισθηματική οπτική των περισσοτέρων, αναλαμβάνοντας τα ηνία του Εθνικού Χώρου. Ο δε ρομαντισμός και η ''αγνότητα'' του ''εθνικιστή'', από τις πρώτες μάλιστα δεκαετίες του ρεύματος, οδήγησαν σε μια φιλοκρατική και νομιμόφρονα νοοτροπία.
Η δε ιδεολογική σταθερότητα και ομοιομορφία φαντάζει όνειρο τρελό. Μα σαφέστατα ουδείς μιλά για μια copy paste ιδεολογική ομόνοια, κάθε άλλο θα λέγαμε. Εδώ όμως έχουμε να ξεκαθαρίσουμε τι είμαστε. Είμαστε εντός του πολιτικού χάρτη ή εκτός; Θέτουμε το Έθνος εντός του πολιτικού επικέντρου ή το Κράτος; Είμαστε ρατσιστές ή φυλετιστές; Χριστιανοί ή κάτι άλλο; Αναμασάμε πολιτικές του παρελθόντος όπως επί παραδείγματι την πολιτική Μεταξά ή δημιουργούμε κάτι νέο; Μήπως συνεχίζουμε κάτι που μας έμεινε παρακαταθήκη, όπως το έργο του Δραγούμη ή αναζητάμε την ονείρωξη στους άντρες των Ες Ες; Είμαστε συνεχιστές του τρίτου Ράιχ, πολιτικοί απόγονοι του Ζέρβα ή κάτι άλλο; Επί της ουσίας κανείς δεν ξέρει τι είμαστε, με ποιους είμαστε και γιατί είμαστε. Γιατί στην Ελλάδα δεν γεννήθηκε κανένας Ντε Μπενουά, κανένας Χόριο Σίμα, κανένας Χοσέ Αντώνιο και κανένας Σπένγκλερ; Γιατί δεν υπάρχουν δεξαμενές σκέψης εδώ; Γιατί στην Ελλάδα δεν έχουμε εθνικιστικό κίνημα όπως στην υπόλοιπη Ευρώπη; Γιατί φτάσαμε στο σημείο, τον Ίωνα Δραγούμη να τον αναφέρουν οι αστείοι Κύριοι του ΛΑΟΣ, οι προδότες της Νέας Δημοκρατίας και εμείς να μην τον έχουμε σημαία μας; Τελικά πως προσδιοριζόμαστε ιδεολογικά και πως κινούμαστε πολιτικά; Γιατί κάνουμε εκδηλώσεις για τον Εθνικό Στρατό και όχι για τους Έλληνες που έπεσαν στο Βερολίνο; Γιατί τρώμε την ιστορική προπαγάνδα της Δημοκρατίας και δεν αναπτύξαμε επιστημονική προσέγγιση, εθνικιστικής κατεύθυνσης για την ιστορία;
Μέσα από αυτή την σελίδα, διάφοροι σύντροφοι έχουν τονίσει ξανά και ξανά, την αναγκαιότητα διαφοροποίησης όλων των εθνικιστικών τάσεων από την άκρα δεξιά. Είναι απορίας άξιο για ποίον λόγο οι εθνικιστές, ταυτίζονται πολιτικά με τους εθνικόφρονες, τους αστούς και τους συντηρητικούς, εδώ και δεκαετίες. Αν επιτέλους δεν γίνει μία σαφής διαφοροποίηση του εθνικιστικού κόσμου, από τους ακροδεξιούς και τους συναισθηματικά κινούμενους πατριώτες, ο Ελληνικός εθνικισμός θα μείνει στην ιστορία, ως μια περιθωριακή πολιτική τάση, ως σύνολο περιθωριακών και γραφικών στοιχείων, όπως ακριβώς μας παρουσιάζουν σήμερα. Η εξελικτική διαδικασία δεν μας ακουμπά εις βάθος, ακουμπά μόνο τους ηγέτες του χώρου, των χώρων και των οικονομικών απολαβών. Αν δεν αποφασίσουμε τι είμαστε και γιατί είμαστε, δεν θα αναπτυχθούμε. Σε καμία περίπτωση ο σεχταρισμός δεν είναι λύση, ούτε φυσικά τον επιθυμούμε, όμως ποιος τελικά είναι ο ιδεολογικός μας προσανατολισμός, πως θέλουμε να κινηθούμε και πόσο αποφασισμένοι είμαστε;
πηγή: http://www.ediktyo.gr/2011/05/blog-post_14.html
το είδα στο: http://mavroskrinos.blogspot.com/2011/05/blog-post_4402.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου