Ο αγώνας του ελληνικού εθνικοκοινωνισμού δεν είναι μια εύκολη υπόθεση, όταν λάβουμε κατά νουν πως εκτός από τα οργανωμένα συμφέροντα της πλουτοκρατίας και της εργατικής ποδηγέτησης, όπου έχουμε να αντιμετωπίσουμε , προστίθεται Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑΚΗ ΣΥΓΧΥΣΗ του λαού.
Αυτή τη κατάσταση της σύγχυσης κρατά το λαό δέσμιο των πελατειακών κομμάτων ή τον αποπολιτικοποιεί και τον ρίχνει στην αδιαφορία και την αδράνεια. Έτσι στο τέλος μένουν μόνο οι κομματικοί μηχανισμοί στο πεδίο της δράσεως και ο λαός βυθίζεται στην εξαχρείωση δηλαδή στην αντίθετη κατάσταση του ενεργού πολίτη. Το φαινόμενο της αποχής από κάθε εκλογική αναμέτρηση των πελατειακών κομμάτων ακόμα και όταν αποπνέει μιαν συνειδητή απέχθεια προς το πελατειακό σύστημα δεν συμβάλλει σε τίποτα στην ανατροπή του.
Το ζητούμενο είναι να υπάρξει ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ των πολιτών , με νέες ιδέες , νέες προτάσεις , νέα οράματα . Μια παρέμβαση όμως, μη κατευθυνόμενη και μη εμπνεόμενη από μια ιδεολογία , δεν έχει δυνατότητες επιβίωσης μέσα στο πεδίο της σύγκρουσης με το σύστημα και τα χίλια πλοκάμια του. Για αυτό επιμένουμε πως η παρέμβαση στο πολιτικο πεδίο πρέπει να στηρίζεται σε ισχυρές και ακλόνητες ιδεολογικές βάσεις που απάνω τους να είναι δυνατή η δόμηση μιας ολοκληρωμένης πρότασης , που να αφορά στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της εθνικής κοινωνίας . Στην περίπτωση αυτή η πολιτική είναι κορυφαία επιθετική ενέργεια κατά της παρακμής .
Τούτο προϋποθέτει πρώτα από όλα, ιδεολογική σαφήνεια. Τι εννοούμε ελληνικό εθνικοκοινωνισμό, από πού απορρέει και ποιο είναι το όραμα του για το παρόν και το μέλλον του έθνους. Αν η ελληνική πνευματική και ιστορική κληρονομιά δεν μπορεί να μας δώσει επαρκώς, τις αξίες και τις αρχές της εθνικιστικής και κοινωνικής ιδεολογίας και είμαστε αναγκασμένοι να προσφύγουμε σε δάνεια από αλλού , τότε η ελληνικότητα ως ουσία του εθνικισμού μας αναιρείται. Είμαι απόλυτα πεπεισμένος πως η ελληνική παράδοση έχει να μας δώσει τις αρχές μιας σύγχρονης εθνικοκοινωνικής ιδεολογίας. Πάνω σε αυτή τη βάση κάποια στοιχεία από την ευρωπαϊκή και όχι μόνο , εμπειρία, θα μπορούσαν να προστεθούν και να ενσωματωθούν χωρίς να αποελληνοποιούν την ιδεολογία στο σύνολο της. Αυτή είναι κατά την άποψη μου η κατεύθυνση που πρέπει να έχει η ιδεολογική έρευνα που σε τελική ανάλυση δεν είναι έργο των πολλών αλλά μιας ομάδα ερευνητών και διανοουμένων που θα αναλάβουν το έργο της περισυλλογής και αξιοποίησης όλων εκείνων των ιστορικών και πολιτιστικών στοιχείων , που θα τύχουν στη συνέχεια εκλαΐκευσης και διδαχής του λαού .Πρέπει να διδάξουμε στο λαό τον ελληνικό εθνικοκοινωνισμό και αυτό θα είναι το έργο ενός ιδεολογικού τομέα δράσης ενός ευρύτερου συντονιστικού οργάνου με διάφορους τομείς δράσης.
Έτσι καταλήγουμε στο άλλο ζητούμενο , που είναι το πολιτικό όργανο του ελληνικού εθνικοκοινωνισμού. Έχουμε τη τάση να νομίζουμε ότι το όργανο αυτό που είτε θα ονομάζεται κόμμα , είτε κίνημα, είτε σύλλογος είτε δεν ξέρω τι θα ονομάζεται , πρέπει να είναι τόσο δυνατό από την πρώτη στιγμή της εμφάνισης του, που να προκαλέσει ρήγμα στο σύστημα. Λάθος μέγα λάθος. Το όργανο δράσης θα είναι μια ομάδα ιδεολόγων και αποφασισμένων ελλήνων που θα αποφασίσει να δουλέψει σκληρά και να περιμένει αποτελέσματα σε βάθος χρόνου. Να δουλέψει σκληρά χωρίς να κάνει ιδεολογικές υποχωρήσεις , χωρίς να επιτρέψει τον συμφυρμό των ιδεών του με ακροδεξιές ή ακροαριστερές ροπές .
Έχουμε καθήκον να οργανώσουμε την ανυποχώρητη παρέμβαση μας στη κοινωνία. Όσο μένουμε μακριά, ρίχνοντας πέτρες και αναθέματα κατά του συστήματος απλά το κάνουμε πιο δυνατό.
