Το κλάμα της γιαγιούλας ακούγονταν σε όλο το τετράγωνο!

Το επίπεδο ενός πολιτισμού κρίνετε όχι από αριθμό των θεάτρων, σχολείων και γραβατομένων «ανθρωπιστών» ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο, αλλά το πώς φέρετε στις γιαγιάδες και στους παππούδες του.

Γιαγιά μου, ούτε το ένα σου δάκρυ δεν θα άλλαζα με χυμένο αίμα όλων των δημοκρατικότατων «πολιτικών», «δημοσιογράφων» και «ανθρώπων του πνεύματος» που έτσι κατάντησαν την Πατρίδα μας.

      Την έβλεπαν να κλαίει και όλοι την κοιτούσαν μην μπορώντας να κάνουν τίποτα.

      Το περιστατικό συνέβη σε χωριό της Νότιας Εύβοιας. Μία ηλικιωμένη γυναικούλα δεν άντεξε και λύγισε όταν στο φαρμακείο που πήγε να πάρει τα φάρμακα της, της ζήτησαν χρήματα μιας και ο σύλλογος των φαρμακοποιών του νομού δεν δίνει τα φάρμακα στους ασφαλισμένους του ΕΟΠYΥ από τις 12 Αυγούστου,αφού δεν έχει γίνει η πληρωμή των οφειλών του Μαΐου ακόμα!

      «Δεν μπορώ να δώσω 300 ευρώ για τα χάπια μου. Καλύτερα να πεθάνω» είπε και πήρε το βιβλιάριο και το έβαλε στην τσάντα της. Τα τόσα χρόνια δουλειάς στα χωράφια και οι κακουχίες που πέρασε την έκαναν να καθίσει σε ένα παγκάκι και να βάλει τα κλάματα.

      Για πάνω από μισή ώρα ακούγονταν οι λυγμοί της, μέχρι που την άκουσε ένας οδηγός ταξί και πήγε να καθίσει στο πλάι της. «Γιατί κλαις γιαγιάκα;» της είπε.

      Όταν η γυναίκα του είπε τον πόνο της, ο ίδιος της έκανε την εξής πρόταση: «Αύριο θα πάω για δρομολόγιο στην Θήβα, θα σου τα φέρω εγώ τα φάρμακα».

      Στα μάτια του ταξιτζή είδε τον λυτρωτή της και αμέσως του έδωσε τα βιβλιάρια. Και έτσι και έγινε, την επομένη το μεσημέρι, ο ταξιτζής πήγε τα φάρμακα στην γιαγιούλα.

Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι….

Μια παράκληση.