Σε ποιο άραγε μέγεθος και βαθμό η Ελληνική μυθολογία μας λέει και μας παραδίδει αλήθειες; Θα απαντούσαμε απόλυτα καταφατικά, απόλυτα θετικά. Ο μύθος δεν είναι τίποτε άλλο παρά κεκαλυμμένη έλλογη αλήθεια δοσμένη με ένα φαινομενικά άλογο τρόπο που η αλογία καλύπτεται μέσα από την ισχυρά φυσική περιγραφή.
Ο Περσέας λοιπόν δεν πρέπει να ιδεί τη Μέδουσα στο γνωστό μύθο διότι θα μαρμαρωθεί. Το κεφάλι της Μέδουσας αποτελείται από όφεις, δεκάδες χιλιάδες από αυτά τα επαχθή πλάσματα – τα οποία ανά πολιτισμό αποκτούν και άλλη σημασία. Ο Περσέας τη σκοτώνει κοιτάζοντάς την μέσα από ένα έσοπτρο, καθρέπτη. Καταφέρνει λοιπόν το σκοπό του. Παραμένει άνθρωπος ημίθεος – πατέρας του ο Δίας – σταθερός στο θείο του δρόμο, δεν μαρμάρωσε, δεν πέτρωσε.
Όλοι λίγο πολύ κατανοούμε το βαθύτερο νόημα του αλληγορικού μύθου. Σε μία πρώτη εκτίμηση θα μπορούσαμε να πούμε ότι δεν πρέπει να κοιτάζουμε τα προβλήματα και τις δυσκολίες της ζωής απ΄ ευθείας τρομοκρατημένοι διότι μπορεί να πετρώσουμε από φόβο και απελπισία. Θα πρέπει να τα ατενίζουμε μέσα από τον καθρέπτη της λύσης. Αυτή η εξήγηση του μύθου είναι η πιο απλή και αφελής, ούτως ή άλλως όλοι προσπαθούμε να ανακαλύπτουμε λύσεις στα προβλήματά μας.
Θεωρώ ότι ο σοφός νους που δίδαξε αυτό το μύθο έβλεπε πολύ μακρύτερα, ήθελε να είπει πολλά περισσότερα πράγματα. Εάν σκεφθούμε ότι ο πολιτισμός μας, ο κόσμος μας αποτελείται από την πρώτη ιδέα, τη φύση και τον άνθρωπο, φαίνεται ότι η Μέδουσα αντιπροσωπεύει το μεσαίο μέγεθος τη φύση. Εδώ ας θυμηθούμε ότι και ο ιαχβέ απηγόρευσε στους πρωτοπλάστους τη γνώση του καλού και του κακού. Ενώ οι πρωτόπλαστοι γνώρισαν μόλις γεύθηκαν την εσωτερική οντολογική γνώση που τους έκρυβε ο σφετεριστής του όντος ιαχβέ ο Περσέας θα πέτρωνε εάν έβλεπε το πρόσωπο της Μέδουσας. Εάν δηλαδή έβλεπε τη φύση, τον κόσμο. Τη στιγμή που θα θυμηθούμε τον Πλωτινικό διαχωρισμό της φύσης σε ανώτερη(ουράνια Αφροδίτη) και κατωτέρα (εγκόσμια Αφροδίτη) μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι ο Περσέας θα πέτρωνε εάν έβλεπε τη Μέδουσα, την εγκόσμια Αφροδίτη, το μαρμάρωμά του δηλαδή θα έγκειτο στο ότι απορροφημένος από τα πάθη, τις ηδονές, τις μέριμνες αυτού του κόσμου, θα γινόταν πέτρα, επιλήσμων του ανωτέρου δρόμου τον οποίο ούτως ή άλλως θα έπρεπε ως διοτρεφής να βαδίσει. Ένας ακόμη ήρωας ο Οδυσσέας, αρνήθηκε να πετρώσει ακούγοντας το τραγούδι των σειρήνων. Ο έλεγχος των αισθήσεων – η όραση στον Περσέα και η ακοή στον Οδυσσέα -υποδηλώνει την προσπάθεια των διογενών Ολυμπίων ανθρώπων να μην υποταχθούν στην ύλη αυτού του κόσμου -αυτή είναι και το μαρμάρωμα της Μέδουσας –αλλά ελεύθεροι να αντικρύσουν αυτόν τον κόσμο μέσα από τον καθρέπτη της ιδέας του Ενός – δημιούργημά της είναι ο κόσμος – να ζήσουν σύμφωνα με αυτή την ιδέα του Ενός, τηρώντας το οντολογικό εσωτερικό ταξείδι τους.
Δυστυχώς όμως ο σημερινός κόσμος θα μπορούσε να επονομασθεί ως ο αιώνας της Μέδουσας. Οι κατοικούντες το σημερινό κόσμο, ειδικά μετά τον καθαρά υλιστικό λόγο του διαφωτισμού, τον ψευτοεσωτερικό ουσιαστικά εξωτερικό λόγο της μεταρρύθμισης –πιστεύω ότι κάπου στο σύμπαν υπάρχει ο θεός εδώ όμως καλούμαι να επιβιώσω μέσα από τη δύναμη της αποδεδειγμένης γνώσης (Λούθηρος) – τη βιομηχανική επανάσταση η οποία υπέταξε οριστικά τον άνθρωπο στην ύλη, φαίνεται ότι χάνοντας τον καθρέπτη της ιδέας του Ενός έχουν κοιτάξει τη Μέδουσα της Ύλης καταπρόσωπα έχουν πετρώσει, έχουν χάσει κάθε δυνατότητα κίνησης, εσωτερικής πορείας και υπέρβαση προς το Επέκεινα, την πηγή της άνω σωκρατικής οδού.
Θα ήθελα όμως να επιστήσω την προσοχή στο χειρότερο και πιο ύπουλο όφι από όσους υπάρχουν στο κεφάλι της Μέδουσας. Αναφέρομαι στο σύγχρονο πλήρως σιωνοκρατούμενο και ανθελληνικό αριστερό συρφετό, το μπολσεβικικό αναρχοάπλυτο συναπάντημα. Μα θα είπει κάποιος, αυτοί οι άνθρωποι είναι αγωνιστές, στο κάτω-κάτω ποτέ δεν κυβέρνησαν την Ελλάδα, αυτοί που την κυβέρνησαν ευθύνονται.
Όπως είπαμε η Μέδουσα έχει πολλούς και ποικίλους όφεις στο κεφάλι της. Ένας από τους όφεις είναι ο καπιταλιστικός δεξιός ψευτοπατριωτισμός που κυβέρνησε την Πατρίδα από την Επανάσταση του 1821 και μετέπειτα. Αυτός – ειδικά μετά τον πολιτειακό αστικό διαχωρισμό του Βενιζέλου – κάλυψε το κομμάτι της εξουσίας, τουλάχιστον της αστικής τάξης. Ο άλλος όφις, αδελφός του προηγουμένου – το ίδιο κεφάλι του σιωνισμού είναι ο πατήρ τους – είναι ο αναρχομπολσεβικικός συρφετός που κυβέρνησε το υπόλοιπο προς τα κάτω Ελληνικό κομμάτι ειδικά από το 1950 και έπειτα. Ο Έλληνας χάνοντας τις ρίζες του ως πολίτης και ως Έλληνας. Ξεχνώντας τη φοβερή ρήση του Πλάτωνος (Τίμαιος) «ο άνθρωπος είναι φυτό που έχει τις ρίζες του στον ουρανό». Επιδιδόμενος στο κυνήγι του χρήματος. Πιστεύοντας όχι στην ηρωική αξία που διαφοροποιεί οντολογικά και αξιολογικά τους ανθρώπους μεταξύ τους αλλά στην πιο χυδαία σοσιαλίζουσα ισότητα. Απομακρυνόμενος από την Ολύμπια φύση κλεισμένος στα σούπερ μάρκετ και στις μεγαλουπόλεις. Γενόμενος αμόρφωτος χωρίς καμμία ανάμνηση των προσταγμάτων των Εθνικών Πατέρων του, με χαρά κοίταξε τη Μέδουσα της σιωνιστοκαπιταλιστικής ευτυχίας που του σέρβιραν, σήμερα λοιπόν κατέληξε σαν το λίθο να είναι ακίνητος έτοιμος να πεταχθεί ως πετραδάκι στον γκρεμό της εθνικής και ιστορικής ανυπαρξίας.
Οι αριστεροί υπάνθρωποι είναι όφεις εκ της κεφαλής της Μέδουσας. Απέκοψαν τον άνθρωπο από την ιδέα του Αγαθού, τα φτερωτά σανδάλια του Περσέα (ο νους ο φτερωτός) πετάχθηκαν στα σκουπίδια της υλικής καλοπέρασης με αποτέλεσμα οι μάζες να καταστούν απολιθώματα χωρίς καμμία δύναμη αντίδρασης στη Μέδουσα, χωρίς κανένα καθρέπτη στον οποίο βλέποντας το Αγαθό θα απέφευγαν το επιθανάτιο βλέμμα του τέρατος της υλικής αποβλάκωσης. Συζητάμε για μία κοινωνία όπου η αναφορά και μόνο στην Άρια σώζουσα φιλοσοφία προκαλεί τρόμο και δέος.
Διαβάζουμε από τον Εντουάρντο Κολόμπο τα εξής εμετικά : «για τον αναρχικό ισότητα σημαίνει «ισότητα στην πράξη» εξάλειψη δηλαδή των αξιωμάτων και της περιουσίας, κοινωνικό ιστορική δημιουργία διαρκής αυτοοργάνωση και αυτοθέσμιση». Ας προσέξουμε την προσπάθεια που γίνεται από το τελευταίο στάδιο της αριστεράς πριν τον ιστορικό της αφανισμό, το σύγχρονο αριστεριστικό κίνημα να εξαφανισθεί κάθε οντολογική ανάμνηση από το μυαλό του δύστυχου μαζανθρώπου. Όλοι είμαστε ίσοι, μάλιστα, τότε πώς το ον θα προχωρήσει αφ΄ ης στιγμής ο ένας θα ισορροπεί με τον άλλο, αφ΄ ής στιγμής θα απουσιάζει το μεγάλο και ζωοποιούν πνεύμα; Αυτό δεν ενδιαφέρει τους αναρχικούς οι οποίοι πιστοί στα αφεντικά τους θέλουν και προσπαθούν να αποβλακώνουν τα θύματά τους με το δέλεαρ της αντιοντολογικής ισότητας.
Επίσης στα δύο πρώτα τεύχη του αμερικανικού εξεγερσιακού αναρχικού περιοδικού Willful disobedience διαβάζουμε τα εξής κωμικοτραγικά: «αυτή η προοπτική αναπτύσσεται όταν κάποιος συνειδητοποιεί την αναγκαιότητα της καταστροφής της κοινωνικής τάξης ,την απόλυτη διάλυση του κράτους και του κεφαλαίου. Αν όλα τα άτομα είναι ή πρόκειται να είναι ελεύθερα, να δημιουργήσουν τις ζωές τους και τις σχέσεις τους όπως αυτά επιθυμούν είναι αναγκαίο να δημιουργηθεί ένας κόσμος όπου η ισότητα στην πρόσβαση στα μέσα και στις συνθήκες της ύπαρξης είναι πραγματικότητα». Πράγματι οι αναρχικομπολσεβίκοι ονειρεύονται την κοινωνία των ποντικιών και των αλόγων λοιπών ζώων τα οποία ως μη έχοντα οντολογικό λόγο είναι ίσα έναντι της ύλης των μέσων παραγωγής της τροφής και του υλικού προσδιορισμού τους. Κρίμα να θεωρούνται προοδευτικοί οι Μέδουσες της πετρώδους, της πιο πετρώδους βλακείας. Η οντολογική εγκληματικότητα των αναρχικών είναι δεδομένη. Ο Περσέας δεν πρέπει να θυμάται το Δία πατέρα του. Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν θα πρέπει σε καμμία περίπτωση να έχει κανένα οντολογικό προσδιορισμό. Ο ήρωας θα πρέπει να χάσει τα φτερωτά νοητά σανδάλια του, η φύση δεν θα πρέπει να του λέει τίποτε, το βουνό ως μέσο επικοινωνίας με το πνεύμα του Όλου, θα πρέπει να είναι κάτι το ανύπαρκτο. Οι πόλεις επιβάλλεται να είναι το σπίτι του συγχρόνου αποβλακωμένου ανθρώπου. Δεν είναι τυχαίο ότι ο αστείος και αγύρτης Μαρξ ομίλησε για το προλεταριάτο στις πόλεις και ο Μάο εισήγαγε το αγροτικό προλεταριάτο. Ο Περσέας πρέπει να απολέσει και απολλύει τον καθρέπτη της ιδέας του αγαθού, η σημερινή ζωή δεν δικαιολογεί υψιπετείς προσεγγίσεις, ο άνθρωπος βλέπει τη ζωή και τη σημερινή κατωτάτη φύση ως το Όν, βλέπει τη Μέδουσα ως το πιο όμορφο πλάσμα του κόσμου, το κοιτάζει(=το υπηρετεί)με αποτέλεσμα την πετρώδη και λίθινη αποβλάκωσή του. Οι πέτρες είναι όλες ίδιες μεταξύ τους, όπως τα μαρξιστικά απολιθώματα και δημιουργήματα.
Η οντολογική σύνδεση των Ελλήνων με τις αρχέγονες ρίζες τους είναι ανάγκη αδήριτος. Ανάγκη εκ των ων ουκ άνευ. Η αναγέννηση των εσωτερικών δυνατοτήτων των συνελλήνων, η γνωσιολογική και αξιολογική σύνδεσή τους με τους εθνικούς προπάτορες. Μόνον με αυτόν τον τρόπο θα αποκτήσουν την προσωπικότητα του Περσέα ώστε να αναφωνήσουν «κάτθανε ω Διόγενες, ες Όλυμπον αναβήσει».
Β.Δ.M.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου