ΠΑΝΩ: Ο ΠΕΡΟΥΝ
Ο Περούν είναι ο ουράνιος θεός του κεραυνού και της αστραπής (θυμίζει λίγο από Δία), που εξουσιάζει τον κόσμο των ζωντανών από ψηλά, στο ψηλότερο κλαδί του Παγκόσμιου Δέντρου. Ο Βέλες είναι χθόνιος θεός (Μια μίξη Πλούτωνα και Πάνα), άρχοντας του Κάτω Κόσμου, που εξουσιάζει τον κόσμο των νεκρών από χαμηλά, στις ρίζες του Δέντρου. Ο Περούν χαρίζει στους γεωργούς τη βροχή κι είναι θεός του πολέμου και των όπλων, ενώ ο Βέλες είναι ο θεός των κοπαδιών και των ποιμένων, ενώ σχετίζεται με το εμπόριο και τη μαγεία. Αποτελούν το δίδυμο των αντίθετων θεοτήτων που αντιμάχονται μερα με τη μέρα: ο Περούν συμβολίζει την τάξη, ενώ ο Βέλες το χάος.
Ο ΡΩΣΙΚΟΣ ΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ
Για αρχή, θα ήθελα να παραθέσω μερικές πληροφορίες για το Σλαβικό παγανιστικό πάνθεον, καθώς πέρα από το γεγονός οτι οι Σλαβικοί λαοί είναι από τους τελευταίους που εκχριατιανίστικαν στην Ευρώπη, πάρα πολλά κομμάτια της παγανιστικής λατρείας έχουν μείνει ανέπαφα και από την επιβολή του Χριστιανισμού, και από την υποχρεωτική Αθεία της Σοβιετικής Ενωσης. Προσεγγιστικά, περίπου ένα 40 % των Σλάβων της Ρωσίας αποδέχεται τις παγανιστικές καταβολές και λατρείες τους ακόμα και αν είναι ενσωματωμένες σε νέα καλούπια, ενώ ένα τουλάχιστον 20 % θεωρεί εαυτόν θρησκευόμενο παγανιστή (μιλώντας για την Ευρωπαική Ρωσία, στην Σιβηρία οι αυτόχθονες λατρείες δεν έχουν νικιθεί από τον Χριστιανισμό και είναι επίσημα αναγνωρισμένες θρησκείες. Ειδικά στους πλυθησμούς των Κοριάκων, των Γιακούτιων και των Τσούκτσι καθώς και στην χερσόνησο της ΚΑμτσάτκα ο σαμανισμός είναι που κυριαρχεί χωρίς αντιπάλους)
Αντίθετα με την ελληνική ή την αιγυπτιακή μυθολογία, δεν υπάρχουν πρωταρχικές πηγές για τη μελέτη της Σλαβικής μυθολογίας. Παρά τις κάποιες αμφισβητούμενες θεωρίες, όπως το βιβλίο του Βέλες, δεν αποδεικνύεται ότι οι Σλάβοι είχαν κάποιο σύστημα γραφής προτού εκχριστιανιστούν. Αυτό οδηγεί στο συμπέρασμα πως όλες οι θρησκευτικές δοξασίες και παραδόσεις πέρασαν προφορικά από γενιά σε γενιά, προτού ξεχαστούν στους αιώνες που ακολούθησαν την άφιξη του Χριστιανισμού. Συν τοις άλλοις, υπάρχουν αρχαιολογικά ευρήματα, όπως παλιά σλαβικά ιερά ή λατρευτικά ειδώλια, ενώ κομμάτια από μυθολογικές δοξασίες και παγανιστικές γιορτές επιβιώνουν μέχρι σήμερα σε όλα τα σλαβικά έθνη μέσα από παραδοσιακά έθιμα, τραγούδια και ιστορίες.
Δεν υπάρχουν γραπτές πηγές για τη σλαβική μυθολογία πριν τον κατακερματισμό του ενιαίου Πρωτοσλαβικού έθνους στους Δυτικούς, Ανατολικούς και Νότιους Σλάβους. Μια πιθανή εξαίρεση είναι μια μικρή αναφορά στην Ιστορία του Ηροδότου, που αναφέρει τη φυλή των Νευρών στο μακρινό βορρά, όπου οι άνδρες μεταμορφώνονται σε λύκους ορισμένες μέρες του χρόνου.(Ηροδότου Ιστορίαι, Δ'17 & Δ'105) Ορισμένες μελέτες ερμηνεύουν την αναφορά αυτή σαν τη σλαβική δοξασία για λυκανθρώπους, ενώ άλλες αναφέρονται στις παραδοσιακές γιορτές του θεού Βέλες, όπου ομάδες νεαρών ανδρών περιφέρονταν στα χωριά φορώντας μάσκες. Αμφιβολίες, βεβαίως, υπάρχουν για το αν το φύλο των Νευρών ταυτίζεται με πρωτοσλαβικά φύλα.
Η πρώτη γραπτή αναφορά στους Σλάβους και τη μυθολογία τους έγινε από τον Βυζαντινό ιστορικό Προκόπιο του 6ου αιώνα, ο οποίος στο έργο του Bellum Gothicum περιγράφει τις δοξασίες μιας νότιας σλαβικής φυλής, που διέσχισε σε δυο μόνο ημέρες τον ποταμό Δούναβη. Η φυλή αυτή πίστευε σε έναν θεό κύριο των πάντων, δημιουργό του κεραυνού και της αστραπής, αλλά και σε διάφορους δαίμονες και νύμφες. Από μεταγενέστερες ιστορικές πηγές, προκύπτει πως πρόκειται για το θεό Περούν. Σε μεταγενέστερες πηγές επίσης περιγράφεται ένας ναός στην πόλη του Ρίντεγκοστ (Ράνταγκαστ), όπου λατρευόταν ο θεός Σβάροζιτς, καθώς κι ο θεός Σβάντεβιτ.
Κατά τη διάρκεια του εκχριστιανισμού των σλαβικών πληθυσμών μεταξύ του 7ου και του 12ου αιώνα, ο Χριστιανισμός άνθιζε κυρίως στις πόλεις, ανάμεσα στους ευγενείς, ενώ η πλειοψηφία του αγροτικού πληθυσμού της επαρχίας πίστευε ακόμη στους παλαιούς μύθους. Οι Χειστιανοί ιερείς και μοναχοί πάλευαν να πατάξουν το φαινόμενο dvoeverie, τη διπλή πίστη. Από τη μια πλευρά, οι αγρότες κι οι χωρικοί δέχονταν τη βάπτισή τους, τις χριστιανικές λειτουργίες και γιορτές, αλλά από την άλλη πλευρά συνέχιζαν να διατηρούν την παλαιά παγανιστική λατρεία και να διεξάγουν αρχαία τελετουργικά. Το γεγονός αυτό συνέβαινε, γιατί οι περισσότεροι έβλεπαν το Χριστιανισμό σαν μια συμπληρωματική θρησκεία της παλαιάς Σλαβικής μυθολογίας. Η νέα θρησκεία προσέφερε την προοπτική της μετά θάνατον ζωής και την ελπίδα της σωτηρίας, αλλά ήταν επίσης απαραίτητη η διεξαγωγή των αρχαίων τελετουργικών για τη γονιμότητα, τα κοπάδια και την προστασία της οικογενειακής εστίας.
Η μείξη αυτή οδήγησε τους μελετητές στην κατηγοριοποίηση της σλαβικής λαογραφίας σε δυο ομάδες:
Παραμύθια για διάφορους φανταστικούς χαρακτήρες και πλάσματα, όπως η Μπάμπα Γιάγκα, o Κοσέι ο Αθάνατος, δράκοι (zmey) και βαμπίρ. Κάποιες από τις δοξασίες αυτές είναι αρκετά παλαιές κι έχουν κάποια στοιχεία μυθολογικής δομής, αλλά δεν αποτελούν μύθους, καθώς δεν έχουν κάποια βαθύτερη ιερή ή θρησκευτική σημασία και ποικίλουν στα διάφορα σλαβικά έθνη.
Παραδοσιακές γιορτές από λαϊκές δοξασίες ή τον εορτασμό Χριστιανών αγίων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η γιορτή της Άνοιξης, το Γιούργεβο, που βρίθει τόσο προχριστιανικών όσο και χριστιανικών στοιχείων, καθώς αποτελεί τη γιορτή του Αγίου Γεωργίου.
Στους σλαβικούς μύθους, το έτος ήταν σεληνιακό και ξεκινούσε την 1η Μαρτίου, όπως και σε άλλους ινδοευρωπαϊκούς πολιτισμούς. Το τελευταίο βράδυ του παλαιού χρόνου κι η πρώτη μέρα του νέου χρόνου ονομάζονταν Velja Noc/Velik Dan (Μεγάλη Νύχτα/Μεγάλη Μέρα). Μετά τον εκχριστιανισμό των Σλάβων, οι ονομασίες αυτές αποδόθηκαν πιθανότατα στην εορτή του Πάσχα, ταιριάζοντας με τον όρο "Μεγάλη Εβδομάδα".
Εξάλλου, διοργανωνόταν μια μεγάλη γιορτή για τον ερχομό της άνοιξης, αφιερωμένη στο Γιαρίλο, θεό της γεωργίας και της γονιμότητας. Νεαρά αγόρια και κορίτσια περιφέρονταν στα χωριά κρατώντας πράσινα κλαδιά και λουλούδια και σε κάθε σπίτι έλεγαν τραγούδια, ενώ υπήρχε το συνήθιο να στολίζουν και να βάφουν αυγά, σύμβολα της νέας ζωής, έθιμο που αργότερα συνδέθηκε με το χριστιανικό Πάσχα.
Στη Σλαβική μυθολογία συναντάται το Δέντρο του Κόσμου, κοσμολογικό μοτίβο και σε άλλους ινδοευρωπαϊκούς πολιτισμούς. Τα φύλλα του δέντρου συμβολίζουν τον ουρανό, το βασίλειο των ουράνιων θεοτήτων και σωμάτων, ενώ ο κορμός συμβολίζει το βασίλειο των θνητών. Κάποιες φορές, αναφέρονται μαζί σαν αντίθεση στις ρίζες του δέντρου, που αποτελούν τον Κάτω Κόσμο, το βασίλειο των νεκρών. Αντίθετα με άλλες λαϊκές δοξασίες, στη Σλαβική μυθολογία ο κόσμος των νεκρών δεν είναι απωθητική περιοχή, αλλά ένας πράσινος κόσμος γεμάτος γρασίδι, όπου βασιλεύει αιώνια η άνοιξη. Στη σλαβική μυθολογία, ο Ήλιος ήταν γυναικεία θεότητα, ενώ η Σελήνη ανδρική θεότητα, αντίθετα με τις υπόλοιπες ινδοευρωπαϊκές μυθολογίες, αλλά ακριβώς όπως στη Βαλτική μυθολογία.
πηγή : http://walpurga.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου