ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΙΣ TOY ΛΕΟΝ ΝΤΕΓΚΡΕΛΛ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ HISTORAMA

Ο ΝΤΕ ΓΚΩΛ ; Ένας ψευτοφασίστας, ένας ψευτοδημοκράτης που συνθηκολόγη­σε την αποφασιστική στιγμή της δράσεως.

Ο ΣΠΑΑΚ ; Ένας πολιτικός που εδώ και τριάντα χρόνια συμπεριφέρεται σαν δημαγωγός

Ο ΧΙΤΛΕΡ ; Η ιδιοφυΐα στην καθαρή της μορφή.

Ο ΜΑΟ ΤΣΕ ΤΟΥΓΚ; 'Ενας άνδρας που διαθέτει ένα ανώτερο νόημα της ζωής.

Η ΚΙΝΑ ; Μέσα σε είκοσι χρόνια ένα δι­σεκατομμύριο άνθρωποι πού θα πάρουν μια τελείως διαφορετι­κή κατεύθυνσι από την σημερι­νή.

Η ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΙΣ ; Μια Αμερική δευτέρας κατηγορίας ένα όνειρο των μι­κροαστών .

Η ΕΥΡΩΠΗ ; Όσο θα ασχολείται με το βού­τυρο, το γάλα και το κρέας μια ουτοπία.

Η ΓΑΛΛΙΑ ; Η χώρα που αρνήθηκε τον Ντε Γκωλ.

Η ΖΩΗ ; Ο ηρωισμός.

Αυτοί οι καυτοί αφορισμοί είναι του Λεόν Ντεγκρέλλ, Ιδρυτού του "Ρεξισμού" που στην πατρίδα του, το Βέλγιο, έχει καταδικα­σθεί στην ποινή του θανάτου, που βρίσκεται στην εξορία εδώ και ένα τέταρτο του αιώνος ειρωνικός και αηδιασμένος μάρτυρας του και­ρού του που δύο βιβλία του δημοσιεύθηκαν τον περασμένο χρόνο.

Ο Ντεγκρέλλ ανήκει σ' εκείνη την ρά­τσα των καταραμένων, των καταραμένων της ε­ποχής μας: των φασιστών και των S.S. στους οποίους δεν μπορεί να προσφερθή άσυλο πουθενά, που χρωστούν την σωτηρία τους σ' ένα ξαφνικό πήδημα μέσα στο σκοτάδι και στην λήθη.....

Όπου κι' αν βρίσκεται, παρακολουθεί πάντα από πολύ κοντά τις προόδους κάθε έ­θνους και ειδικά της Γαλλίας ' δεν αγνοεί το παραμικρό σχετικά με τα πολιτικά ρεύματα που την κατευθύνουν.

Ο Λεόν Ντεγκρέλλ που η ζωή του τε­λείωσε τον Μάϊο του 1945 στον ανθό της ηλικίας του (1) είχε ορμήσει για την κατάκτησι της εξουσίας στα εικοσιπέντε του χρό­νια. Αυτός ο εμπνευσμένος ρήτωρ που ήταν ικανός να στέκεται στο βήμα επί δέκα συνε­χείς ώρες (2) - καλύτερα και από τον Φιντέλ Κάσ­τρο - που πήγαινε ολομόναχος στις συγκεν­τρώσεις των πολιτικών του αντιπάλων για να τους αντικρούση, που κατόρθωσε να βάλη στα 1936 μέσα στο Βελγικό Κοινοβούλιο 31 Ρεξιστές, ανατρέποντας την παροδοσιακή ισορροπία των κομμάτων, πέρασε πέντε χρόνια αρ­γότερα στο Φασιστικό στρατόπεδο.

Κατετάγη σαν απλός στρατιώτης μετα­ξύ των Βαλλόνων εθελοντών του Ανατολικού μετώπου και το τέλος του πολέμου τον βρή­κε με τον βαθμό του Στρατηγού των WAFFEN S S, τα "φύλλα δρυός" και την ευθύνη ενός Σώ­ματος Στρατού.

Σπρωγμένος από την ήττα μέ­χρι το Όσλο, αποχαιρέτησε εδώ τον Κουίσλίγκ που σε λίγο επρόκειτο να τουφεκισθη, επεβιβάσθη πάνω σ' ένα αεροπλάνο, κατευθύνθηκε νότια και με τις τελευταίες σταγόνες βεν­ζίνης γκρεμίσθηκε στην παραλία του Αγίου Σεβαστιανού στην Ισπανία, στις 8 Μαΐου του 1945 βαρύτατα τραυματισμένος, με το σώμα να αιμορραγή σε πέντε σημεία, με τα κόκκαλά του σπασμένα, ο φυγάς παρέμεινε ένα χρόνο στο Νοσοκομείο "Στρατηγός Μόλα". Έπειτα δρα­πέτευσε. Στα επόμενα χρόνια κατέφευγε εδώ και εκεί πότε για να δημοσίευση ένα βιβλίο (3), να παραχώρηση κάποια συνέντευξι, να κερδίση το ψωμί του, γνωστοποιώντας σ' όλους ότι ο θάνατος δεν τον αγαπούσε καθόλου.

Ο Ντεγκρέλλ, πέρα απ' όσα μπορούμε να σκεφτούμε για την περασμένη του δράσι και τις πολιτικές του προτιμήσεις, υπήρξε και εξακολουθεί να είναι ένα εκπληκτικό πρόσω­πο 

, ένα είδος πολεμάρχου, ξιφομάχος και φίλος των τεχνών, συναρπαστικός και πονηρός ταυτόχρονα που όταν μιλά ξαναβρίσκει εκείνην την ιδιότητα που μετέτρεπε τον πάντα πράο νεαρό με τα φουσκωμένα μάγουλα στον πιο εκρηκτικό και φοβερό ήρωα των meetings , ικανό να συνδυάση την βιαιότατη πολεμική του κόσμου αυτού με το αυθεντικό πάθος και τα ειλικρινή συμπεράσματα. Και όλα αυτά έ­χοντας στην φωνή κάποιο ίχνος προφοράς των Αρδεννών και σύνταξι σε στυλ -Celine.

Ο " Rex- Appeal " (4) όπως o Βασιλεύς Λεοπόλδος αποκαλούσε τον ωραίο Λεόν....

Δεν τον γνώριζα παρά μόνο από μερι­κές παλιές φωτογραφίες εκείνου του καιρού και των πρώτων χρόνων της εξορίας του. Ό­ταν έσβησε το πνεύμα της καχυποψίας το βλέμμα του έγινε ειρωνικό. Τί ζητούσαν, οι δημοσιογράφοι από αυτόν;

Οι λίγες γραμμές που κλείνουν ένα από τα βιβλία του εξηγούν καλύτερα από ο­ποιαδήποτε συζήτησι τι ακριβώς είναι ο Ντεγ­κρέλλ, τι μπορεί να σκέπτεται σήμερα αυτός ο αιώνιος αμφισβητίας.

Ο παλαιού στυλ δημοκρατικός μύθος ε­πιδεικτικός, φλύαρος, αναρμόδιος, στεί­ρος, δεν είναι άλλο από ένα κέλυφος παραγεμισμένο με 100 άδεια κεφάλια πού όχι μόνον δεν μπορεί να ξεγελάση κανέ­να αλλά αντίθετα προκαλεί στους νέους γέ­λια ακράτητα. Ποιος νοιάζεται για τα γερασμένα κόμματα και για τους παλι­ούς υποτιμημένους και ξεχασμένους βόνζους; Όμως ποιός θα μπόρεση να ξεχάση ποτέ τον Χίτλερ και τον Μουσσολίνι; Οι φασισμοί για τους οποίους, είχαμε πολεμήσει έχουν διαμορφώσει την εποχή μας για πάντα. Μέσα στην ατυχία βρίσκεται η μεγαλύτερα χαρά μας. Θα πασχίσουν πολύ να σβύσουν τα τατουάζ από τα μπράτσα των στρατιωτών μας. Εί­ναι πολύ αργά. Η αυλαία της ιστορίας μπορεί να πέση πάνω στον Χίτλερ και τον Μουσσολίνι όπως έπεσε και πάνω στο Ναπολέοντα. Οι νάνοι δεν μπορούν πλέον να αλλάξουν τίποτε. Η μεγάλη επανάστασις του 20ου αιώνος έχει πραγμα­τοποιηθεί."

Ο Ντεγκρέλλ δεν αρνείται τίποτα' μέ­χρι να πεθάνη δεν πρόκειται να αρνηθή τί­ποτα. Ο θάνατος λέει δεν ενδιαφέρεται γι' αυτόν. Μέχρι τώρα ποτέ δεν του έδωσε σημα­σία. Εκείνο που εύχεται είναι να επιστρέψη στην Πατρίδα " διότι η εξορία του φαίνεται ανυπόφορη. Αλλά στις Βρυξέλλες εί­ναι καταδικασμένος σε θάνατο και ένας ει­δικός νόμος - βαφτισμένος σαν Ντεγκρελλιανός - έχει παρατείνει κατά 10 ακόμα χρόνια, το όριο παραγραφής της ποινής του.

"Εύχομαι κάποτε να γυρίσω - μου λέγει ο Ντενκρέλλ - για να υπερασπίσω τις Ι­δέες για τις οποίες πολέμησα. Δεν χρειάζεται ένα ειδικό δικαστήριο για­τί επιθυμώ να κριθώ από τον Βελγικό λαό. Εδώ και 20 χρόνια δεν σταματώ να επαναλαμβάνω το ίδιο πράγμα. Καταδι­κάστηκα σε θάνατο γιατί πολέμησα στις τάξεις του αντισοβιετικού μετώπου. Εί­ναι μια καταδίκη που την θεωρώ άδικη γιατί στηρίζεται πάνω σ' έναν νόμο με αναδρομική ισχύ. Εκείνο που θέλω εί­ναι να μπορέσω να εξηγήσω στον λαό μου πως η ζωή μου είναι αφοσιωμένη σ' αυ­τόν και πώς για χρόνια πολεμήσαμε και υποφέραμε στο Ρωσικό μέτωπο με μόνο σκοπό να διεκδικήσουμε, στην περίπτωσι που η Γερμανία του Χίτλερ νικούσε, τα δίκαια του λαού που αντιπροσωπεύα­με. Ε λοιπόν είκοσι φορές έχω κάνει την προσφορά αυτή. Είκοσι φορές έχω πει "επιστρέφω"· δεν ζητώ τίποτα περισσό­τερο από δικαιοσύνη. Προχώρησα ακόμη παραπέρα. Είπα: Είμαι πρόθυμος να γυ­ρίσω δίχως όρους και ας με κλείσουν φυλακή ας με κρατήσουν στην φυλακή όσο θέλουν. Το μόνο που ζητώ είναι να μου επιτραπή να παρουσιασθώ στις εκ­λογές για να με κρίνη ο ίδιος ο λαός. Αυτοί δεν λένε ότι ο λαός είναι δημο­κρατικός; Αν λοιπόν υπάρχη πραγματι­κά δημοκρατία υπάρχει καλύτερη δικαι­οσύνη από το να εκφράση τη θέλησή του ο ίδιος ο λαός; Πριν από πέντε χρόνια είχα προτείνει να γυρίσω μια ώρα μετά από την παρα­γραφή της ποινής μου για να ζητήσουν ' την κρίση του Λαού. Ξέρετε τί μου α­πάντησε η Βελγική Κυβέρνησις; Ο ίδιος ο υπουργός της Δικαιοσύνης εδήλωσε: " Αν ο Ντεγκρέλλ επιστρέψη θα απελαθή σαν ανεπιθύμητος αλ­λοδαπός". "Αλλοδαπός εγώ που εξελέγην Βουλευτής των Βρυξελλών με τον μεγα­λύτερο αριθμό προτιμήσεων που έχει λά­βει ποτέ βουλευτής σ' αυτόν τον αιώνα;Για μένα, ο δρόμος της εξορίας πά­νω από όλα σημαίνει πως δεν έχω άλλο την δυνατότητα να αφιερωθώ στην κλίσι μου. Αν κάποιος κόψει από ένα γλύπτη τα χέρια, ή αν βγάλει τα μάτια κάποιου ζωγράφου τότε το ταλέντο τους κα­ταστρέφεται. Το ίδιο πράγμα είναι για έναν πολιτικό. Ο Πολιτικός ζει για να εξουσιάζη τις μάζες, για να τις μαγεύη και να τις ενθουσιάζη. Από την στιγμή που καταδικάζεται στην εξορία οποιαδήποτε δράσι γίνεται αδύνατη και η ύπαρξίς του σβύνει. Για μένα αυτά τα 25 χρόνια εξορίας στάθηκαν 25 χρόνια πνευματικού θανάτου. Το υλιστικό ζήτημα δεν έχει καμιά σημασία στην ζωή. Ο Πολιτικός δεν ζει για να κερδοσκοπίση ούτε για να δια­τήρηση τον πλούτο του. Δεν ζει για να τρώη και να πίνη. Ζει για να δημιουργή, για να εκπληρώση μια αποστολή.Το υλιστικό ζήτημα δεν έχει απασ­χολήσει την ύπαρξί μου ούτε για μια στιγμή, ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Ό­ταν είμασταν στο Ρωσικό μέτωπο δεν εί­χαμε τίποτα να φάμε, τίποτα να πιούμε και παρ' όλα αυτά είμαστε απόλυτα ευτυχισμένοι. Προτιμώ να ζω με ξερό ψωμί και να κυβερνώ έναν λαό παρά να ζω μέσα σε παλάτια και να μην μπορώ να εκπληρώσω αυτήν την αποστολή που θεω­ρώ σκοπό της ζωής μου.Όταν μια μέρα αστειευόμενος είπα στον Χίτλερ ότι ή ιδιοφυία είναι κα­τά κανόνα ανώμαλη" μου απήντησε: "Αν ήμουν ένας συνηθισμένος άνθρωπος δεν θα καθόμουν εδώ αλλά θα έπινα μπύρα στο CAFFE του "Εμπορίου."

Αυτή η "Ρωμαϊκή " ρητορία φθάνει στο στόμα του παλαιού διαφώτιστου του PEYS REEL δί­χως την παραμικρή δυσκολία......

Όταν μιλά για τον Χίτλερ ο Ντεγκρέλλ αποκαλύπτεται . Γι' αυτόν είναι " η ιδιοφυία στην καθαρή της μορφή". Ας τον ακούσουμε:

" Σήμερα είναι σχεδόν αδύνατο να μιλήση κανείς για τον Χίτλερ. Εδώ και 25 χρόνια ο άνθρωπος αυτός που άλλαξε το πρόσωπο του αιώνος παρουσιάζεται στα . μάτια του πλήθους σαν ένας βλεδυρός βάρβαρος, σαν ένας βλεδυρός ηλίθιος.. ... ναι σαν ηλίθιος κατά βάθος. Δεν εί­ναι μόνον αυτός που έχυνε ποταμούς αί­ματος αλλά ήταν και ηλίθιος οπό πάνω .. Έστω... Τότε πώς μπορεί να εξηγηθή το γενονός πως ένας άνδρας ο ο­ποίος στερείται εξαιρετικής προσωπικότητος στάθηκε Ικανός να οδηγήση 100.000.000 ανθρώπων;Ο άνδρας αυτός ξεκίνησε την πορεία του με τον πιο απλό τρόπο.Ορφανός σε τρυφερή ηλικία, ο πα­τέρας του πέθανε όταν ήταν 12 ή13 χρό­νων και η μητέρα του όταν ήταν 15 ή 16 έκανε τον πόλεμο σαν απλός στρατιώτης σαν ηρωικός στρατιώτης, τραυματίστηκε βαρύτατα και έφτασε στα πρόθυρα της τυφλώσεως. Αυτός ο άνθρωπος τόσο ταπεινής καταγωγής θα μπορούσε ποτέ να ανυψώση τον ισχυρότερο λαό της Ευρώπης, θα μπορού­σε να γκρεμίση την Ευρώπη ολόκληρη, θα μπορούσε να ανατρέψη τον ρουν της ζωής της ανθρωπότητος αν δεν ήταν ένας άν­δρας εξαιρετικών δυνατοτήτων; Ακούστε' Στο σημείο αυτό χρειάζεται λίγο φιλότιμο.

Η φωνή του γίνεται δυνατή και γεμίζει από θυμό."

Προφανώς ο Χίτλερ κατόρθωσε να κά­νη μεγαλύτερες πράξεις από οποιονδή­ποτε άλλον άνθρωπο μέσα στην Ιστορία του Κόσμου. Και αυτό το έκανε γιατί εί­χε οδηγηθεί από ένα απόλυτα εξαιρετι­κό πεπρωμένο. Ε λοιπόν εγώ τον γνώρισα."

Ο Ντεγκρέλλ μαντεύει τήν τύχη πού έ­χουν τά λόνια του. Τότε ο άνθρωπος αυτός στον οποίο κάποια μέρα ο Χίτλερ είπε ότι θα ήθελε πολύ να έχη ένα παιδί σαν αυτόν, ξε­σπάθωσε. 

Και έπειτα για να σας πω την αλήθεια δεν με νοιάζει." Μπορούν νά σκέπτονται δτι θέλουν. Έγώ τόν γνώρισα" ξέρω τι ή­ταν. Ό Χίτλερ ήταν ή ιδιοφυία στήν κα­θαρή της μορφή καί αυτό ακριβώς αρνούνται να κατανοήσουν πολλά πνεύματα. Σε αντιδιαστολή με άνδρες όπως ο Ναπολέων δέν επέτρεψε ποτέ την ωραιοποίηση της μορφής του.

Ήταν όπως ήταν. Ο Χίτλερ οδήγησε την πολιτική του μάχη με τρόπο ειλικρινή βοηθούμενος από τους ανθρώπους του λαού βοηθούμενος από τους ανθρώπους του λαού, τους "σκληρούς", τους οποίους αποκαλούσε "παλαιούς συναγωνιστές του". Για αρκετό καιρό περιόρισε την φιλοδοξία του μέσα στον Γερμανικό χώρο.

Σχεδόν πάντα η ιδιοφυΐα σε πρώτο στά­διο εξαρτάται από ζώνες επιδράσεως στην συνέχεια εγκαταλείπει τον δρόμο των πατρίδων.

Ο Ναπολέων ήταν Κορσικανός. Ήταν αντιγάλλος, έπειτα Γάλλος' ήταν Ιταλός και στην συνέχεια κήρυξε τον πόλεμο ε­ναντίον της Ιταλίας. Αγαπούσε τους Γερ­μανούς παρ' όλα αυτά εισέβαλε στην Γερ­μανία. Ήταν όμως μια ιδιοφυΐα. Ήταν υ­περάνω των ανθρώπων και υπεράνω των συ­νόρων. Ε λοιπόν, ο Χίτλερ ο οποίος ήταν ένας νεαρός Αυστριακός, έγινε πρώτα ένας ηγέτης της Νοτίου Γερμανίας, έπει­τα ένας ηγέτης της Γερμανίας και τέλος ένας ηγέτης της Μεγάλης Γερμανίας.

Στα 1940 βρέθηκε απότομα μπροστά σε τεράστιες ευθύνες μπροστά στο μέλλον ο­λοκλήρου της Ευρώπης.

Και σ' αυτό ακόμη η περίπτωσις του Χίτλερ είναι μοναδική.

Παρουσιάστηκε μια μόνο φορά ' ίσως να μην ύπαρξη δεύτερη. Όταν ο Ναπολέων βρέθηκε αντιμέτωπος με την Ευρώπη δεν υπήρξε παρά ο Ναπολέων. Δεν υπήρχε η Γερμανική Αυτοκρατορία, δεν υπήρχε το Βασίλειο της Ιταλίας δεν υπήρχε κα­νένα άλλο κίνημα που να είχε τις ί­διες φιλοδοξίες μ' αυτόν, δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις για τον σχηματισμό μιας ομάδος κοινών ιδεών.

Όταν μετά τον πόλεμο ο Ντε Γκωλ προσπάθησε με την σειρά του να ξαναφτιάξη την Ευρώπη βρέθηκε στο περιθώ­ριο και στο τέλος έχασε γιατί ακριβώς η ιδιοφυΐα του περιοριζόταν μέσα στον Γαλλικό χώρο.

Είναι ευνόητο ότι αν ένας Ντε Γκωλ μπορούσε να βρη πέρα από τα Γαλλικά σύνορα μεγάλα Ευρωπαϊκά κινήματα τα οποία να αντιστοιχούσαν με το δικό του - αντί να καταγίνεται με δύστυχους νεοκόρους όπως ο Harmel στο Βέλγιο, με αξιοθρήνητους Χριστιανοδημοκράτες σαν τους Ιταλούς, με ένα χονδρό Υπουργό -γεμάτο ξύγκι όπως στην περίπτωσι της Γερμανίας, αν είχε βρει λαούς ζωντανούς οι οποίοι να διέθεταν έναν μυστικισμό σαν τον δικό του - πιστεύω ότι —. θα μπορούσε να επιτελέση ένα τεράστιο έρ­γο.

Λοιπόν ο Χίτλερ είχε όλες αυτές τις δυνατότητες. Και είναι αλήθεια ότι τό­τε ήταν η μεγάλη του ευκαιρία.

Όταν κατόρθωσε να αποκαταστήση στην Γερμανία την ηθική της ενότητας, ο Εθνικοσοσιαλισμός ο οποίος στην πρα­γματικότητα ήταν ένα ολοκληρωμένο δόγ­μα γεφύρωνε το νόημα της Πατρίδος με το Κοινωνικό Έθνος και επανοδηγούσε στην Εθνική κοινότητα εκατομμύρια ερ­γατών - ας μη λησμονηθή ότι τότε υ­πήρχαν στην Γερμανία 6.000.000 Κομ­μουνιστές - δεν βρέθηκε μόνος.

Η Ιταλία του Μουσσολίνι διέθε­τε έναν παρόμοιο μυστικισμό. Η Ι­ταλία μ' έναν λαό από χωρικούς και πει­νασμένους.

Και έπειτα ο Χίτλερ έβλεπε μακρύ­τερα, πέρα από τα Πυρηναία, την Ισπα­νία η οποία ξανάβρισκε τον εαυτό της γύρω από την Φάλαγγα.

Στην συνέχεια βλέπει στα 1940 μιά σειρά άπό χώρες όπως η Γαλλία, όπως το Βέλγιο, όπως η Ολλανδία, όπως η Νορβηγία, όπως η Ουγγαρία, όπως η Ρου­μανία να προσεγγίζουν, από διαφορετι­κούς δρόμους προς ένα ταυτόσημο νόημα της ζωής: σεβασμός και μεγαλείο της Πατρίδος, βαθύτατο κοινωνικό νόημα, η­ρωικό αίσθημα της ζωής. Σε μια δεδο­μένη στιγμή της Ευρωπαϊκής Ιστορίας υπήρχε μια μεγάλη πολιτική, ηθική, κοινωνική και πνευματική ένωσις.

Ο Χίτλερ ήταν σε θέσι να ενώση σε μια Ομοσπονδία, όλες αυτές τις δυνά­μεις. Και τότε άρχισε η μεγάλη περι­πέτεια, περιπέτεια τρομακτική αλλά και μεγαλειώδης ταυτόχρονα.

Σε μερικές εβδομάδες είχε γκρεμί­σει όλα τα σύνορα της Ευρώπης" ένα ο­λόκληρο παρελθόν κατέρρεε, ολόκληρος ó καινούργιος κόσμος έπρεπε να δημιουργηθή από την αρχή.

Εκείνη την στιγμή υπήρχαν διασκορπισμένες σ' ολόκληρη την Ευρώπη εκα­τομμύρια ανθρωπίνων υπάρξεων οι οποί­ες είχαν την ίδια πίστι.

Το Ανατολικό Μέτωπο συγκέντρωσε παιδιά απ' όλα τα Ευρωπαϊκά Έθνη. Και όμως όταν γίνεται λόγος για τον Δεύ­τερο Παγκόσμιο Πόλεμο σχεδόν πάντα γί­νεται αναφορά στους Γερμανούς.

Οι Γερμανοί δεν ήσαν παρά ένα μέ­ρος της Ευρώπης. Και τέτοιο θα παραμείνη. Αλλά και στο σημείο αυτό γί­νεται αισθητή η ανωτερότητα του Χίτ­λερ: βρισκόταν στο Κέντρο.

Στην πραγματικότητα και η Γαλλία είχε προσπαθήσει να δημιουργήση την Ευρώπη. Ο Ναπολέων απέτυχε δίχως αμ­φιβολία και για τον λόγο αυτό είναι κατακριτέος.

Θα με θλίβει πάντα η σκέψη ότι δεν κατάφερε να νικήση ' αν είχε νικήσει στον καιρό του εδώ και 100 χρόνια η Ευρώπη θα ζού­σε ενωμένη.

Ίσως ένας ορισμένος αριθμός λαών να κλαψούριζε για μια δύο γενεές. Ό­μως κάτι τέτοιο δεν έχει την παραμικρή ειδική σημασία. Η ιδιοφυΐα δεν πρέ­πει να δίνη υπερβολική σημασία στα πά­θη και τις ιδιοτροπίες των λαών ή των ατόμων. Η ιδιοφυΐα γνωρίζει τι θέ­λει. Πρέπει να τράβα ευθεία τον δρόμο της αυτό είναι το χρέος της.

Εγώ δεν μπορώ να δεχτώ την ιδιο­φυΐα του Ντε Γκωλ ο οποίος συνθηκο­λογεί την αποφασιστική στιγμή της δρά­σεως. Η ιδιοφυΐα περνά μέσα από όλα. Παραιτείται μόνον όταν έχει τα δύο πό­δια μπροστά, όταν πεθάνει.

Όταν κανείς πιστεύη σε μια μεγάλη προσπάθεια σε μια μεγάλη αποστολή δεν υποχωρεί μπροστά σε τίποτα.

Ε λοιπόν ο Χίτλερ ήταν ο τύπος του ανθρώπου που δεν υποχωρεί μπροστά σε τίποτα, που ποτέ δεν είχε υποχωρήσει μπροστά σε τίποτα. Η γροθιά του ήταν σκληρή. Είναι πολύ πιθανό. Η γροθιά όλων όσων έφτιαξαν τους λαούς είναι σκλη­ρότατη. Οι βασιλείς της Γαλλίας είχαν την γροθιά εξ ίσου σκληρή. Μόνο με τα χτυπήματα των κανονιών κατόρθωσαν να δημιουργήσουν την Γαλλική ενότητα. Οι τύχες ενός λαού δεν ρυθμίζονται από την θέλησι των ιδιοφυϊών οι οποίοι κου­βαλούν μέσα τους την πίστη και την υποσυνείδητη θέλησι των λαών τους.

Ο Χίτλερ είχε μέσα του ολόκληρο και απεριόριστο όλον αυτό τον απέρα­ντο δυναμισμό. Το ξέρω γιατί τον γνώ­ρισα, τον είδα από κοντά, πέρασα μαζί του αρκετές ώρες , ξέρω όλα όσα συνέ­βαιναν στην ψυχή του.

Όταν γίνεται σύγκρισις του Χίτλερ με τον Ναπολέοντα και ειδικά τώρα πού όλοι υμνούν τις δόξες του Ναπολέοντος κανείς δεν αναφέρεται στον σκληρό άν­δρα, ξεχνούν τις ιδέες στις οποίες εί­χαν υποταχθεί οι λαοί της Ευρώπης, ξε­χνούν τις εκτελέσεις και τις καταστροφές.

Του μιλώ για τον Ντε Γκωλ.

Όλοι μου οι φίλοι γελούν κάθε φορά που τους εξηγώ ότι είμαι Γκωλιστής. Και πραγματικά αυτή είναι η αλήθεια. Ο Ντε Γκωλ είναι μια μεγάλη προσωπικότης. Ανάμεσα στις τρομακτικές μετριότητες του μεταπολέμου είναι ο μό­νος ο οποίος διαθέτει πραγματικά κάποιο ύφος. Είναι ένας μεγάλος άνθρωπος, ένας κόσμιος άνθρωπος ένας άνθρωπος που δεν έκλεψε χρήματα από την τσέπη κανενός. Διάγει μια απόλυτα α­ξιοπρεπή ζωή και επί πλέον διαθέτει μια σφαιρική θεώρησι του Κόσμου.

Όμως κατά την γνώμη μου απέτυχε για δύο λόγους: Πρώτον είναι ένας ψευτοφασίστας που στην συνέχεια παρέστησε τον ψευτοδημοκράτη. Έξω από το εξάγωνο δεν μπόρεσε να βρή καμμιά κατανόησι.....

" Φασίστας " ήταν. Στο Λονδίνο δεν ήθελε να χρησιμοποιούνται στα κείμε­να τα οποία εξεδίδοντο με το όνομά του η λέξις "Δημοκρατία". Και έ­πειτα, επιστρέφοντας στην εξουσία κά­θε φορά που χαλάρωνε τα ηνία όφειλε πάντα να συμβιβάζεται.

Η κατάσταση αυτή άρχισε με την Αλ­γερία και τελείωσε τον Μάϊο του 1969 με το Δημοψήφισμα. Αποτέλεσμα δεν ή­ταν άλλο από την κατάρευσι του οικο­δομήματος του.

Αν δεν ήταν ένας ψευτοδημοκράτης, αφού πρώτα στάθηκε ένας ψευτοφασίστας θα αντιστεκόταν και θα βάδιζε τον δρό­μο του μέχρι τέλους.

Και η Ευρώπη;

- Ειλικρινά μια μεγάλη Ευρώπη δεν εί­ναι πλέον νοητή, γιατί δεν υπάρχουν παρά μικροί άνθρωποι. Ή Ευρώπη δεν θα δημιουργηθή μέσα σ' ένα συνέδριο, δε θα γίνη μέσα σε 36 επιτροπές, ούτε μέσα από τις άθλιες συζητήσεις που έ­χουν σαν θέμα τους το γάλα, το βούτυ­ρο και το κρέας, συζητήσεις πού κρα­τούν γιατί τα ρολόγια σταματούν. Όχι .Η Ευρώπη μπορεί να γίνη μόνο με την θέλησι ενός και μόνο ατόμου. Ο Ναπο­λέων, ο Χίτλερ, ο Ντε Γκωλ απέτυχαν.

Ίσως στο μέλλον δούμε μια Ευρώπη των μικροεμποράκων. Μια μεγάλη Ευρώπη δεν πρόκειται να υπάρξη ποτέ.

Η Σοβιετική Ένωσι;

-Για αρκετό καιρό πίστευα ότι θα μπο­ρούσε να φέρη στην ανθρωπότητα έναν και­νούργιο τρόπο ζωής. Ήταν μια ελπίδα.

Εμείς την είχαμε πολεμήσει γιατί την θεωρούσαμε απάνθρωπη αλλά διατη­ρούσα την ελπίδα ότι μετά την Σοβιετι­κή νίκη θα γινόταν διαλλακτικότερη, θα προσαρμοζόταν καλύτερα στους ανθρώ­πους. Στην ουσία η Σοβιετική Ένωσις απέκτησε ένα νόημα αξιολύπητα αστικό. Ο Κομμουνισμός όχι μόνο καταβρόχθισε κομμάτι - κομμάτι τα ιδανικά του αλλά έχασε και την Ενότητα του - τώρα υπάρχουν όλοι οι κομμουνισμοί που μπο­ρεί κανείς να επιθυμήση. Παρ' όλα αυτά

στον κοινωνικό τομέα η Σοβιετική Ρω­σία γνωρίζει μια ανάπτυξι που μας πλημμυρίζει με παγωμένο ιδρώτα. Εξελίσσε­ται σε μια Αμερική δευτέρας κατηγορί­ας. Το όνειρο των χωρών οι οποίες ζουν κάτω από την Σοβιετική κυριαρχία έχει γίνει ένα όνειρο των μικροαστών.

Η Κίνα; Ο κόσμος;

-Κατά την γνώμη μου η Ρωσία και Αμε­ρική θα προχωρήσουν σε μια συμφωνία σπουδαιότατης σημασίας. Όμως τώρα ο Κομμουνισμός έχει ξεπεράσει τα σύνορα της Σιβηρίας. Έχει εγκατασταθεί στην Κεντρική Ασία. Εκεί ζουν 700-800 ε­κατομμύρια ανθρώπινες υπάρξεις οι ο­ποίες μέσα σε 20-25 χρόνια θα έχουν φτάσει στο 1.000.000.000.

Σ' αυτό το δισεκατομμύριο των Κινέ­ζων ο Μάο- Τσε - Τουγκ - ο οποίος δι­αθέτει ένα ανώτερο νόημα της ζωής έ­δωσε ένα άλλο λόγο ελπίδος και υπάρ­ξεως. Ο Μάο-Τσέ-Τούγκ, αυτός ο Μεγά­λος ποιητής ξεπερνώντας όλους τους πα­ραλογισμούς, οι οποίοι υπάρχουν μέσα στο Κινεζικό σύστημα, προσανατολίζεται μ' ένα τελείως διαφορετικό τρόπο προς ένα τελείως διαφορετικό κόσμο.

Τότε κατά πάσα πιθανότητα -εγώ είμαι απόλυτα πεπεισμένος - κάποια ημέ­ρα θα συγκρουστούν ο υλιστικός πολι­τισμός και η ΕΣΣΔ από την μια και η Απέραντη Ασία, η οποία θα έχει προ­σαρμοστεί σ' ένα άλλο τύπο πολιτισμού. Τότε μέσα σ' όλα αυτά η μικρούλα μας Ευρώπη και oι μικροαστοί της......"

Ο Ντεγκρέλ κλείνει τα μάτια και χαμο­γέλα μ' έναν υπέροχο τρόπο όπως ο Σελίν ό­ταν φέρνει στη μνήμη του την εισβολή των Ούννων.


Υποσημειώσεις:

(Ι) Είδα στα 38 μου χρόνια να θρυμματίζεται η ζωή μου σαν πολιτικού αρχηγού και να διαλύεται, η στρατιωτική μου ύπαρξις"

(2) Μια μέρα μίλησα 14 φορές. Από τις 7 το πρωί μέχρι τις 3 του επόμενου πρωινού

(3).

(4) Λογοπαίγνιο ανάμεσα στο SEX και το REX

Η μετάφραση στα ελληνικά έγινε από τον Πενθέα και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Η φωνή του Λαού" (Τεύχος 10-Απρίλιος 1983)

Βιβλιογραφία

O Ντεγκρέλλ απαντά στα δέκα ερωτήματα της εφημερίδας LA STAMPA.

LEON DEGRELLE : Η ΤΑΞΙΣ

Πηγή: http://storiacontroversa.blogspot.gr/2012/05/toy-historama.html

το είδαμε εδώ :  http://ristorante-verona.blogspot.com/2012/08/toy-historama.html#more