Κάστρο Καρύταινας

του Ιουλιανού

Διδασκαλία αποτελούν τα πάντα γύρω μας, μέσα και έξω από εμάς. Αυτό που χρειάζεται είναι ένας νους σε συνεχή επαγρύπνηση, άδειος από αγκυλώσεις, έτοιμος να συλλάβει τα σημάδια και τα ερεθίσματα που αποκαλύπτουν την ολιστικότητα των κοσμικών αρχών σε όλες τις εκφάνσεις. Δεν υπάρχουν έτοιμες "αποκαλύψεις" που φανερώνουν την αλήθεια, η αλήθεια βρίσκεται παντού έκδηλη, αυτό που χρειάζεται είναι να σκεφτεί αληθινά ο νους, να βρεθεί σε επαγρύπνιση και να εστιάσει εκεί που πρέπει. Ένας που εστιάζει συνεχώς στο δάκτυλο που βρίσκεται μπροστά του δεν μπορεί να κατηγορήσει κανέναν ότι του έκρυψε το βάθος του ορίζοντος, το σφάλμα είναι δικό του.

Έτσι και τα σημάδια του ξεπεσμού της Φυλής και της Κάλι Γιουγκά μπορούν να εντοπισθούν στην παραμικρή δραστηριότητα, ακόμη και σε μια τυχαία βόλτα. Ο δρόμος περνούσε έξω από την Καρύταινα, ένα μέρος δεμένο με τον Γέρο του Μωριά. Ο βράχος απόκρημνος και το μισογκρεμισμένο κάστρο επιβλητικό. Ένα τοπίο πέτρας και περηφάνειας, που με μια και μόνο ματιά σου δίνει να καταλάβεις γιατί έβγαλε τέτοιους άνδρες. Όλα τα σπίτια είναι πετρόκτιστα και με κεραμύδια, εικόνα παραδοσιακή.Τα μαγαζιά του κεντρικού δρόμου, καφετέριες και ταβέρνες ως επί το πλείστον. Βαρύ "λαικό" τραγούδι ακουγόταν από ένα μπαλκόνι και σμυρνιώτικα από ένα ακριβό αυτοκίνητο που ερχόταν για παραθερισμό.Πουθενά δεν ακούστηκαν αυτά που μεγάλωσαν τους Κολοκοτρωναίους.

 

Πήρα την στροφή για εκεί πηγαίνοντας για το κάστρο. Κάποια στιγμή πρέπει να συνεχίσεις με τα πόδια. Τα πρώτα σκαλοπάτια είναι κακοτράχαλα και κάποια στιγμή αριστέρα υπάρχει μια στήλη, μέριμνα ενός ανθυπολοχαγού, απογόνου ενός πεσόντος ήρωος του κάστρου σε μια πολιορκία. Η στήλη είναι από το 1939 και τα κάγκελα που την τριγυρίζουν είναι σκουριασμένα, προφανώς επειδή ούτε ένας από τους κατοίκους δεν τα έβαψε ποτέ. Λίγο παρακάτω μια προτομή του Γέρου, με μια κενή στρογγυλή θήκη, εκεί όπου θα βρισκόταν λογικά κάποιο κλεμμένο αντικείμενο της προτομής. Το σκαλοπάτια γίνονται ακόμα πιο απότομα και μετά από λίγο σταματούν, και δίνουν την θέση τους σε ένα μονοπάτι πετρώδες. Τα πάντα είναι αφημένα, οι πόρτες του χώρου σαραβαλιασμένες, το περίπτερο για τους τουρίστες σπασμένο και εγκαταλελημένο, οι προτομές απεριποίητες και τα χορτάρια να έχουν κυριαρχήσει στον χώρο. Κάποιο φίδι έτρεχε να κρυφτεί κατά την επιστροφή. Δεν συνέχισα μέχρι τέλους, ήθελα να μην έχω καμία βιασύνη για κάτι τέτοιο. Βγαίνοντας από το μονοπάτι αντίκρυσα την "Καρύταινα" ξανά. Τις καφετέριες, τους καθαρούς δρόμους, τον χώρο αναστροφής για τα λεωφορεία που φέρνουν τουρίστες και τις ταβέρνες. Τα σπίτια είναι πετρόχτιστα, αλλά είναι τόσο αυθεντικά ώς προς την παράδοση όσο αληθινός είναι ένας γυμνασμένος ηθοποιός που υποδύεται τον Λεωνίδα. Τελικά εκεί πέρα βρίσκονται δύο Καρύταινες. Η Καρύταινα και η "Καρύταινα". Η μία ψηλά, παρατημένη, άγρια, απόκρημνη, που σου σκληραίνει τα πόδια να την περπατήσεις, με πέτρες που έχουν να σου πουν τόσα πολλά και μια σημαία πάνω απο το κενό να ανεμίζει μονάχη. Η στήλη και η προτομή στέκονται σε πείσμα του χρόνου, ο Γέρος αρνείται να κοιτάξει το χωριό αυτό και ατενίζει τα βουνά απέναντι, σαν να σκέφτεται την επόμενη μάχη που έχει να δώσει. Το μέρος στέκεται εκεί μόνο για όσους νιώθουν το κάλεσμα του ύψους και είναι πρόθυμοι να προχωρήσουν, αφουγκραζόμενοι το κέλευσμα των λίθων για την συνέχεια του αγώνος .. Η άλλη, καθαρή, ήρεμη, με ανέσεις, μουσική, φαγητό, μαλθακούς οικογενειάρχες που έρχονται για να ρεμβάσουν και να απολαύσουν την θέα.

πηγή:   http://ns-hellas.blogspot.com/