«Αγανακτισμένοι» ή αποφασισμένοι και στο καρτέρι με στόχο την ίδια την δημοκρατία ;

του Wolverine.
Πολλά μπορούν να γραφτούν και να ειπωθούν για τις συγκεντρώσεις του ελληνικού λαού στην πλατεία συντάγματος των Αθηνών και στις άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας.

Ο καθένας όπως είναι φυσικό διατηρεί την δική του άποψη και υποστηρίζει τις θέσεις που τον εκφράζουν. Παρακολουθώ επί αρκετές ημέρες τις δημοσιεύσεις εθνικιστικών / πατριωτικών ιστολογίων και γενικά όλων των «χώρων» που αντιστρατεύονται (με ή χωρίς εισαγωγικά) την πολιτική της κυβέρνησης του εγγονού Τζέφρυ Παπανδρέου.

Πραγματικά είναι αστείο να βλέπεις τους πάντες εν μέσω κατοχής του σιωνιστικού ΔΝΤ να «κονταροχτυπιούνται» στο διαδίκτυο αλλά και στον δρόμο και ο καθένας για τους δικούς του «σοβαρούς» (;) λόγους.

Οι «αναρχικοί» αναλώνονται σε μακροσκελείς και ανούσιες κατά βάση θεωρητικές συζητήσεις για έναν και μόνο «σοβαρό» λόγο, αν θα επιτρέπονται δηλαδή οι ελληνικές σημαίες και ο εθνικός ύμνος, οι «πατριώτες» σκέφτονται αν η παρουσία εκατοντάδων χιλιάδων ατόμων είναι σατανικό σχέδιο των καναλιών, οι «αριστεριστές» αν και πότε θα κηρυχθεί παλλαϊκή απεργία των εργατών - σε μια χώρα που η εργατική τάξη δεν έχει στην πλειοψηφία της καίρια γνώση για τον καπιταλισμό και τις δομές του - ο καθένας το «τραγουδάκι» του αλλά και το «βιολί» του.

Κανείς στην ουσία από όλους αυτούς δεν αμφισβητεί την μια και μόνο βάση του προβλήματος που είναι ο «παρλιαμενταρισμός» δηλαδή η ίδια η κοινοβουλευτική δημοκρατία αλλά και κάθε άλλη έκφραση της όποια και αν είναι αυτή.

Διαβάστε την συνέχεια εδώ