Καταρχήν πρέπει να θυμηθούμε ποίος είναι ο κύριος σκοπός του σχολείου. Εδώ υπάρχει μια παρεξήγηση. Πολλοί πιστεύουν ότι η κύρια αποστολή του σχολείου είναι η εκπαίδευση. Αυτό είναι λάθος. Εκπαίδευση χρειάζεσαι για να γίνεις κουρέας ή οδηγός λεωφορείου. Ο ρόλος της Παιδείας είναι άλλος. Η Παιδεία, δηλ. το κύριο καθήκον του Σχολείου, όπως προκύπτει και από την εννοιολογική σημασία της λέξεως, είναι η δημιουργία ενός μικρού «σωματιδίου» του λαού, δηλ. του παιδιού, ενός συγκεκριμένου λαού, μιας συγκεκριμένης χώρας. Το ελληνικό σχολείο καλλιεργεί ανθρώπους που θα αποτελούν τον ελληνικό λαό, το ισπανικό σχολείο – φτιάχνει τον ισπανικό λαό, το ιαπωνικό – τον ιαπωνικό λαό κλπ.
Γενικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι το σύστημα της Παιδείας έχει σκοπό την δημιουργία και την μετάδοση στις καινούριες γενεές εκείνου του μοντέλου της κοινωνίας το οποίο επιδιώκει η άρχουσα τάξη της κοινωνίας (σημειώστε ότι στην Κύπρο και Ελλάδα η πολιτική ελίτ είναι άκρως αντεθνική). Το σχολείο πραγματοποιεί αυτό το έργο με τις μεθόδους κατάρτισης και εκπαίδευσης. Ο δάσκαλος και οι συμμαθητές μεταδίδουν στο παιδί εκείνες τις γνώσεις, τις δεξιότητες και την νοοτροπία, οι οποίες κρίνονται αναγκαίες στη συγκεκριμένη κοινωνία. Μεταδίδουν επίσης και τις έννοιες του καλού και του κακού, τα πρότυπα συμπεριφοράς. Όλα αυτά αποτελούν εκείνον τον «πολιτιστικό πυρήνα» της κοινωνίας, τον οποίο ένα σχολείο πρέπει να διατηρεί άθικτο και να μεταδίδει από γενεές σε γενεές. Το σχολείο, με λίγα λόγια, είναι η «γενετική μήτρα» ενός λαού, πάνω στο οποίο ξαναδιαμορφώνονται οι επόμενες γενεές.
Σε ένα υγιές έθνος, το οποίο θέλει να διατηρηθεί στο χρόνο, το σχολείο πρέπει να είναι ο πιο σταθερός και ο πιο συντηρητικός θεσμός του κράτους. Για έναν λαό και τον πολιτισμό του, όπως ακριβώς και για έναν ζωντανό οργανισμό, η προστασία του γενετικού του κώδικα είναι η κύρια προϋπόθεση για την διαιώνισή του.
Φυσικά, οι συνθήκες αλλάζουν, αλλάζει και ο πυρήνας του πολιτισμού μας, αλλά μεγάλες και ξαφνικές μεταλλάξεις στα σχολεία μας διακόπτουν την αλυσίδα του χρόνου, παράγουν χάσμα γενεών, η οποία μπορεί να αποβεί μοιραία για την τύχη του Έθνους. Και όταν κάποιοι με «προοδευτικά» και «σύγχρονα» εμφυτευμένα ιδεολογήματα στο οπλοστάσιό τους ξεκινούν τις «μεταρρυθμιστές» στην καρδιά του Σχολείου, το Έθνος κινδυνεύει θανάσιμα. Τότε το Έθνος κινδυνεύει περισσότερο και από οικονομική και στρατιωτική κατάρρευση.
Ακριβώς αυτό ζούμε σήμερα. Οι «μεταρρυθμίσεις» του «Υπουργείου Παιδείας» έχουν τον προφανή στόχο: να αντικαταστήσουν τον «πολιτιστικό πυρήνα» των Ελλήνων, αλλάζοντας με αυτόν τον τρόπο τους μελλοντικούς ανθρώπους και την κοινωνία μας γενικά. Προς τα που θέλουν να αλλάξουν, θα το έχετε ήδη νιώσει στο πετσί σας. Οι κυβερνώσα ολιγαρχία δεν θέλει οι Έλληνες να είναι Έλληνες. Ενεργώντας ως ενεργούμενα και έχοντας πιλότους τους τα εθνομηδενιστικά πρότυπα των ΗΠΑ και της Βρετανίας, μετατρέπουν σταδιακά το Σχολείο σε ένα «χωνευτήρι» των λαών για να δημιουργηθεί μια ομοιογενή ανθρώπινη μάζα, η οποία δεν θα έχει ούτε συλλογική μνήμη και ούτε και συλλογική νοημοσύνη.
Μόνο χάρη στη διατήρηση της συλλογικής εθνικής μνήμης οι Έλληνες καταφέρανε να λευτερωθούν από τον τούρκικο ζυγό. Δεν είναι τυχαίο ότι οι «αναλυτές» και οι «ειδικοί» υποβιβάζουν τα «προβλήματα» των σχολείων στην έλλειψη χρημάτων, αιθουσών, εξοπλισμού και στους «χαμηλούς μισθούς των καθηγητών».
Στην σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία της κυριαρχίας του πλούτου και του εθνομηδενισμού η επιδίωξη του σχολείου είναι η δημιουργία του εύχρηστου και εύπλαστου «ανθρώπου της μάζας» αντί για τον ελεύθερα σκεπτόμενου Έλληνα του δικού μας ονείρου.
Τα σκυλιά γαβγίζουν, οι Σπαρτιάτες ξυπνάνε…
Σπαρτιάτης Ν.
www.antistasi.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου