ΠΕΡΙ ΡΕΦΟΡΜΙΣΜΟΥ Ο ΛΟΓΟΣ

«Τελικά αν η ανθρωπότητα δεν καταστραφεί από ένα πάθος, θα καταστραφεί από μια αδυναμία. Τι προτιμάτε; Αυτό είναι το βασικό ερώτημα. Θέλουμε να τελειώσει η ανθρωπότητα μέσα στη φωτιά και το φώς ή μέσα στη σκόνη;»(Φρίντριχ Νίτσε) Ετυμολογικά ρεφορμισμός συνεπάγεται ροπή προς την αντεπαναστατική συμπεριφορά, θέση και στάση! Ως εκ τούτου, υιοθετώντας μια τέτοια στάση αποστασιοποιείται κανείς από κάθε ανατρεπτική ιδέα ή ριζική απόρριψη του συστήματος, των ρόλων που αυτό μοιράζει,των σχέσεων εξάρτησης και εκμετάλλευσης, του κρατισμού και του αχαλίνωτου πλουτισμού και των όσων άλλων εκείνο εξυπηρετεί και υποθάλπτει. Όταν μιλάμε για σύστημα δεν μιλάμε σαφώς έτσι αόριστα και ακατάληπτα περί τεράτων και ιστοριών τρόμου που χαϊδεύουν τα ώτα του κάθε φουκαρά! Σύστημα σημαίνει σικέ παιχνίδι, σημαίνει ανιαρή καθημερινή ζωή, περιχαράκωση στους τέσσερις τοίχους της υπακοής, τηλεπρέζα, εκμαυλισμός συνειδήσεων, ηθικολογία, αποχαύνωση, εσωτερική ψυχική αλλοίωση, σε τελική ανάλυση σύστημα εστί ΣΚΛΑΒΙΑ! Τίθεται εκ νέου ένα άλλο ερώτημα: «και λοιπόν τι να κάνουμε;» Σε αυτό το ζήτημα επιχείρησαν να απαντήσουν αναρίθμητοι γνωστοί και μη επαναστάτες του καιρού τους και όσο θα εξελίσσεται η ανθρωπότητα, είτε προς το «καλό» είτε προς το «κακό», θα συνεχίζεται αυτή η προσπάθεια. Ας γίνουμε όμως πιο συγκεκριμένοι, όσον αφορά στο τι εστί ρεφορμισμός, στην σύγχρονη πραγματικότητα, δηλαδή στην καθημερινότητα του κάθε ανθρώπου.

Ρεφορμισμός, έννοια σύμφυτη με την ιδιοτέλεια και την υποταγή, τη στασιμότητα και τον άκρατο υλισμό. Αδιαθεσία σε σχέση με το ξεβόλεμα από μια ήσυχη ζωή γεμάτη από ανέξοδες «απολαύσεις» και κενότητα πνευματικού προσανατολισμού, με λίγα λόγια έννοια συνώνυμη του κενού συνόλου που μάθαμε και στα μαθηματικά. Είναι προσδιορίσιμος ο αριθμός των υπηκόων αυτού του «κράτους» που ανήκουν σε αυτό το κενό σύνολο; Μακάρι να ήταν, διότι ο εχθρός θα ήταν ευκολότερα αναγνωρίσιμος και ως εκ τούτου ευκολότερο το να χτυπηθεί στη ρίζα του. Εφόσον είναι πρακτικά αδύνατο να αφυπνιστούν όλοι και να αναλάβουν δράση ως εκ θαύματος, αυτό επαφίεται στην δράση της αποφασισμένης και πνευματικά αμόλυντης κοινότητας ανθρώπων που ανήκουν στην ίδια φυλετική ομοταξία. Ποιός είναι ο ανώτερος σκοπός αυτής της κοινότητας; Μα φυσικά η ενόραση αυτού που θα ικανοποιούσε και έναν Επίκτητο: «θα ευεργετήσεις αφάνταστα την πόλη σου, αν ορθώσεις όχι τους ορόφους των σπιτιών, αλλά τις ψυχές των πολιτών. Γιατί είναι καλύτερα σε μικρά σπίτια να κατοικούν μεγάλες ψυχές, παρά σε μεγάλα σπίτια να φωλιάζουν ταπεινά υποζύγια.» Κάπως έτσι αρχίζει ο διαχωρισμός ή ακριβέστερα η επίθεση των φυλετικών λύκων ενάντια στα μπασταρδεμένα πρόβατα που νάρκωσε η δημοκρατία και ο εβραϊκός ορυμαγδός. Εδώ οριοθετείται η στράτευση και η αφοσίωση στο σκοπό. Εδώ είναι η λεπτή οριογραμμή όπου ο συμβιβασμός απορρίπτεται συλλήβδην και χωρίς περιστροφές. Εδώ καταργούνται οι ρόλοι που διάλεξε το σύστημα για να κουμαντάρει κατά το δοκούν τους υπηκόους του. Εδώ ορίζεται η πραγματικότητα στην οποία καλείται ο καθένας να γίνει από μηδενικό (θέση στην οποία τον καταδίκασε η ομηρία του) ΚΑΤΙ (κερδίζοντας αυτό που του εκλάπη: την αξιοπρέπεια και την τιμή του). Αυτοπροσδιορισμός λοιπόν. Ύστερα κηρύσσεται ο πόλεμος. Ενάντια στις οικονομικές ονειρώξεις και τους σιωνιστικούς εφιάλτες. Η αποδοχή της ανυπαρξίας είναι ίσως το αποφασιστικότερο βήμα συνειδητοποίησης,  ώστε να ενεργοποιηθεί και να αποκατασταθεί η ενεργητική φωνή και να αναδυθεί το ΕΓΩ, που στην παθητική του μορφή ήταν ΕΣΥ! Εδώ ταιριάζει η φράση του μεγάλου διδασκάλου Γκουρτζίεφ: «Για να ενεργήσεις πρέπει να γνωρίζεις. Αλλά για να γνωρίζεις, είναι αναγκαίο να ανακαλύψεις πώς να γνωρίζεις.» Αυτό εννοούσε και ο πρόδρομος του φασισμού, ο ατομικιστής Μάξ Στίρνερ με την θέση: «Την υπόθεση μου θεμελίωσα στο τίποτα», ενώ καυστικότερος λέει: «αλλά τι με νοιάζει εμένα το κοινό καλό; Το κοινό καλό δεν είναι το δικό μου καλό. Είναι η αυταπάρνηση στην έσχατη συνέπεια της.» Αντιθέτως, η μη παραδοχή αυτής της κενότητας είναι η απαρχή όλων των ψευδαισθήσεων, που κοσμικά οδηγούν στον ρεφορμισμό στην πολιτική ζωή. Ο ρεφορμισμός παγιδεύει όλες τις κοινωνικές ομάδες και κατηγορίες, έχει τη δυνατότητα να απορροφά και να εξαϋλώνει κουλτούρες, υποκουλτούρες, έθιμα και παραδόσεις, έθνη και λαούς μέσω της τηλεκατευθυνόμενης απάθειας και του ευρύτερου στοιχείου ισοπέδωσης και αποϊεροποίησης των πάντων στο όνομα της κυριαρχίας και του κέρδους. Με δεδομένο ότι το σύστημα έχει χαρτογραφήσει τις ανθρώπινες διαδρομές και επαφές, έχει πολεοδομήσει σύμφωνα με την αρχιτεκτονική της αποξένωσης και της αλλοίωσης του κοινοτικού στοιχείου, έχει καταστρώσει και μια μακέτα με τις κοινωνικές ομάδες και χώρους, είτε πολιτικούς είτε αθλητικούς είτε ψυχαγωγίας είτε εκπαίδευσης και πόσων άλλων ακόμα. Οι χώροι που προσελκύουν τις διαθέσεις του κοινωνικού ιστού είναι εξολοκλήρου ελεγχόμενοι διότι είναι ΣΤΗΜΕΝΟΙ από το ίδιο το σύστημα προκειμένου να διατηρεί τις απαραίτητες ισορροπίες και φυσικά να έχει πάντοτε την δυνατότητα να ελέγχει κάθε ενδεχόμενη παρεκτροπή ή απρόβλεπτη συμπεριφορά ή δραστηριότητα που στρέφεται εναντίον του. Στην περίπτωση που έχουμε ειδικότερα να κάνουμε με πιο ανατρεπτικά φαινόμενα και καταστάσεις, οι υπηρέτες του μηχανισμού αυτού βρίσκονται σε μεγαλύτερη επαγρύπνιση από μια πιο light αναστάτωση. Θα γίνει αντιληπτό σε αυτό το σημείο πως είναι εφικτό και συνάμα εντελώς παράλογο να συνυπάρχουν εκ διαμέτρου αντίθετες θεωρήσεις στο ίδιο τσουβάλι και κατά πόσο αυτό εξυπηρετεί το ίδιο το σύστημα, καθώς επίσης και τα αποτελέσματα της σύνθεσης των ανωτέρω θεωρήσεων σε κάτι νέο που «υποτίθεται» πως είναι και δήθεν επαναστατικό.

Μια σύνοψη των παραφυάδων που αποτελούν τον αχταρμά που σχετίζεται με την ιδέα της πατρίδας θα ήταν δυνατόν να περιλαμβάνει: μελετητές των UFO, ερευνητές της κούφιας γης (ποιάς από όλες;), άτομα που μπαινοβγαίνουν σε μασονικές στοές, άτομα που ισχυρίζονται ότι γνωρίζουν πολλά ή λίγα για την ομάδα Ε, βιβλιοπώλες που εκδίδουν βιβλία αμφιβόλου πνευματικής φιλαλήθειας και υποστάθμης λες και είναι καραμέλες, χριστιανοί γνήσιοι και μη, βυζαντινολάγνοι, μεταβυζαντινοσάτυροι, καρατζαφερικοί, πατριωτοπασόκοι, σταγονίδια, απριλιανοί, ορθόδοξοιμαρξιστές, αριστεροί πατριώτες, εθνικομπολσεβίκοι, αναρχικοί του «φυσικού πατριωτισμού» που δεν καταδέχονται να καβαλάνε κάτι λιγότερο από Varadero, λάτρεις των σωμάτων ασφαλείας, στείροι στρατόκαβλοι ενός ιδεώδους πλέον μισθοφορικού, «εθνικοσοσιαλιστές» που τη μια δέχονται συνεργασίες για το εθνικό συμφέρον υποτίθεται και την άλλη στιγμή τις φτύνουν μόνοι τους, όπως επίσης και άνθρωποι που μια ζωή βρίζουν τα κόμματα και από την άλλη υποδεικνύουν συγκεκριμένες προτιμήσεις, «εθνικιστές» που δεν αποδέχονται τους εθνικοσοσιαλιστές και περήφανα δηλώνουν συνοδοιπόροι με τους «anti-nazi», διάφοροι «υπερβόρειοι» που περιμένουν να αυγατίσει η επανάσταση που επωάζεται, απολίτικοι πατριώτες skins, πάνκηδες που τη μια είναι χιπ-χοπ, την άλλη ρεμπέτες και την επόμενη trendy βλάκες. Υπερασπιστές της νομιμότητας και της υποτέλειας, θιασώτες του κρατικού εκτρώματος και των δομών του, που δηλώνουν με περισσό θράσος ότι θα ήταν τιμή τους να συνεργάζονταν με την ΚΥΠ. Είναι οι ίδιοι αυλοκόλακες που θα παρέδιδαν ιδιοχείρως στην χειρότερη περίπτωση τον οποιονδήποτε συναγωνιστή στα χέρια του κράτους για να την βγάλουν καθαρή, είναι οι ίδιοι που στα δύσκολα τους ψάχνεις,ενώ στα κείμενα τους έχουν εξολοθρεύσει εκατοντάδες εχθρούς και την ώρα της φαντασίωσης τα χέρια τους στάζουν αίμα, ενώ στην καλύτερη περίπτωση θα έπαιρναν ένα απλό τηλέφωνο στη Γ.Α.Δ.Α για να ενημερώσουν ότι όλα καλώς. Είναι όλοι εκείνοι που όσους ξέφυγαν από τα στημένα κλισέ της αστικής νομενκλατούρας, φρόντισαν να τους αποδιώξουν ακόμα περισσότερο από τα ακριβά τους σαλόνια και τις εξέχουσες συναναστροφές τους υπό τον φόβο (;) της δημόσιας προβολής και της γνώμης που θα σχηματίσουν οι άλλοι για αυτούς. Φαιδρότητες και αστειότητες, υποκρισίες, υπεκφυγές, έτσι απλά. Είναι βλέπετε βολικό και ανώδυνο να θές από τη μια να κερδίσεις φήμη και δάφνες και από την άλλη να μη θές και να εισπράττεις το μένος του συστήματος για αυτή σου την επιλογή. Έτσι δεν λειτουργεί και όλη η κοινωνία με τις ελάχιστες εξαιρέσεις πάντοτε; Στα σκούρα όλοι φυλάνε τα νώτα τους,πουλώντας μαγκιά εκ της ασφαλούς θέσης κάτω από τον ήλιο της δημοκρατίας, ξεχνάνε φιλίες, υποσχέσεις αγώνα, θέσεις και αρχές γίνονται στάχτη,δικαιολογώντας με αυτόν τον τρόπο την εθελούσια υποταγή στην μίζερη επιβίωση που προσφέρουν λίγα ευρώ. Αυτή είναι η αναπαράσταση και η θεαματική λειτουργία του συστήματος και της εσωτερίκευσης των ρόλων του. Είναι μετά να απορείς που οι μπάτσοι έχουν φτάσει στο σημείο να κάνουν ληστείες τραπεζών για πάρτη τους; Είναι μετά να αναρωτιόμαστε γιατί οι κάμερες εποπτεύουν παντού τα πάντα και η ελευθερία έκφρασης είναι υπό διωγμό; Είναι άξιον απορίας το γεγονός της μονόπλευρης αντιπληροφόρησης, της αθρόας εισόδου παραπληγικών από κάθε γωνιά του πλανήτη; Είναι μήπως σύμπτωση τα F-16 που πέφτουν σαν χαρταετοί,τα δάση που καίγονται από την ακτινοβολία του ήλιου, οι κλιματικές αλλαγές, η βουλευτική ασυλία,η ανωνυμία των επωνύμων σκουληκιών,η παιδεία που υφίσταται κατ’επίφαση και μόνο,οι πεζές περιπολίες και οι εκπομπές για τους “ταλαίπωρους” Εβραίους, την ίδια στιγμή που θεωρούν τον εαυτό τους κράτος εν κράτει,απαιτώντας να κλείσουν άπαντες μάτια και στόματα εις ό,τι αφορά στην εγκληματική και παρασιτική τους υπόσταση πλανητικά και κοσμογονικά; Όχι, δεν θα κάνουμε το χατίρι σε κανένα μίασμα να φυτοζωεί εις βάρος ημών και της ανθρωπότητας ολόκληρης, διότι δεν πιστεύουμε στην ισότητα και την καταμέτρηση ψήφων, μήτε στην κοινή γνώμη μήτε στην κοινωνική κριτική και τα μπλα-μπλα των εξουσιαστών, διότι δεν συναινούμε στην προδοτική στάση απέναντι στην επανάσταση της φυλής και του έθνους που προωθείται μέσω ρεφορμιστικών θέσεων, διότι δεν ξεχνούμε τους αγωνιστές του εθνικοσοσιαλισμού που έχασαν την ελευθερία τους την έστω και φαινομενική στον αντιηρωικό αυτό κόσμο που βιώνουμε, διότι η λογική και ο συναισθηματισμός μας δεν περικλείονται σε μια στείρα υποχρέωση, αλλά απορρέουν από την αίσθηση του καθήκοντος απέναντι σε νεκρούς και αγέννητους, διότι στους ημιθανείς των ημερών μας δεν χρωστούμε τίποτα πέραν της δυστυχίας μας. Ρεφορμισμός είναι να εθελοτυφλείς σκόπιμα είτε από φόβο είτε από ιδιοτέλεια, που στην ύστατη έκφανσή του είναι το να μην αμφισβητείς το ιδεολόγημα της “εθνικής ενότητας”, μόνο και μόνο μην αυτό θεωρηθεί απόκλιση από την θεωρία του εθνικισμού.Οι αλυσίδες της νοητικής εξαθλίωσης δεν έχουν ούτε αρχή ούτε τέλος. Είναι σαν τον γόρδιο δεσμό. Δεν προσπαθείς να τον λύσεις. Τον κόβεις μονομιάς και τελειώνει η ιστορία. Όπως θα έλεγε και ο Νίτσε: «Γύρω από τον ήρωα, όλα μετατρέπονται σε τραγωδία.» Το ιδεολόγημα της εθνικής ενότητας που υπήρξε καραμέλα του καραμανλικού καθεστώτος,υπήρξε και αποτελεί σήμερα μεγάλη απάτη και δεν ήταν παρά στάχτη στα μάτια του ελληνικού λαού για να ξεχάσει τον εθνικό διχασμό και οι αριστεροί να αγκαλιαστούν με τους δεξιούς ως δια μαγείας και να ξεχαστούν εγκλήματα και λάθη και των δύο πλευρών, λες και δεν έγινε τίποτα ποτέ! Αυτή είναι λοιπόν η “πολυπόθητη” “εθνική ενότητα”, που θέτει το σύστημα προς πέψη των αφελών υπηκόων αυτής της χώρας. Και σε τελική ανάλυση, για ποια εθνική ενότητα να μιλήσουμε και με ποιους να επιτευχθεί αυτή και από ποιους και για ποιους; Είναι τουλάχιστον υποκριτικό να θέλουμε να απαντήσουμε στα ανωτέρω. Οι απαντήσεις είναι συντριπτικά αρνητικές. Η εθνική ενότητα είναι μια εβραιοδημοκρατική παγίδα που ωφελεί μόνο τους κρατούντες, αφού έχουν ενωμένους υπηκόους να καταδυναστεύουν στο όνομα της ειρήνης και της καπιταλιστικής ευημερίας. Δεν μας ενδιαφέρουν οι ακαδημαϊκές φανφάρες και οι λογικές απάτες,ούτε οι θεωρητικοί τύποι που δεν ζουν μια εξεγερτική ζωή και που δεν λένε κάτι που αξίζει να λεχθεί(πόσω μάλλον να ακουστεί), όπως ούτε οι ακτιβιστές της ακινησίας που αρνούνται να σκεφτούν κριτικά και δεν κάνουν τίποτα που να αξίζει να γίνει. Όταν η συνείδηση αναπτυχθεί και το χαμένο ΕΓΩ αναδυθεί στην επιφάνεια των επαναστατικών τακτικών, κόβει σαν καλοακονισμένο μαχαίρι. Τότε θα αρχίσει ο πραγματικός πόλεμος που χρόνια τώρα δεν λέει να αρχινίσει και θα υπερυψωθεί μια άρνηση που συνάμα είναι και κατάφαση:«όχι στο περιθώριο αυτού που καταρρέει, όχι στο περιθώριο αυτού που πέφτει, αλλά στο κέντρο αυτού που υψώνεται.» Προβοκάρουμε τη δημιουργία ψευδαισθήσεων και πλανευτικών δοξασιών για τους συντρόφους μας σε ό,τι αφορά στις προσδοκίες των Εβραίων και των λακέδων τους σε κάθε κλίμακα της κοινωνίας αυτής,γνωρίζοντας ότι η πραγματική και μη χειραγωγίσιμη εξέγερση είναι φυλετική και μόνο υπακούοντας στις αέναες αξίες του αίματος και της τιμής, μη παρέχοντας καμία ασφάλεια,αλλά υποσχόμενη μόνο περιπέτεια στους ταξιδευτές της, έχοντας ωστόσο κατά νου τη σοφία που εμπερικλείει το πνεύμα του Σουν Τζου στην περίφημή του «Τέχνη του Πολέμου»: «Η τέχνη του πολέμου μας διδάσκει να μην ελπίζουμε ότι ο εχθρός δεν θα έρθει,αλλά να εργαζόμαστε ώστε να είμαστε έτοιμοι να τον αντιμετωπίσουμε.Να μην βασιζόμαστε στην ιδέα ότι δεν θα επιτεθεί, αλλά στο γεγονός ότι η θέση μας είναι απόρθητη.» Είμαστε ανεξέλεγκτοι διότι είμαστε πέρα από το φράγμα της δεξιάς και της αριστεράς που διχάζουν το λαό σε διάφορα κομματικά μαντριά,διότι επιλέξαμε να ζούμε με τους δικούς μας νόμους και σύμφωνα με τις επιταγές που υπαγορεύουν στο είναι μας τα απώτατα φυλετικά αρχέτυπα, διότι δεν παίζουμε με τους όρους που επιβάλλει το σύστημα κάνοντας μας να ξεχνάμε έννοιες ξεθωριασμένες από την καθημερινή τριβή με τα τσιράκια του καπιταλισμού,όπως συντροφικότητα, πίστη, αυταπάρνηση, αυτοθυσία. Ιστάμεθα όρθιοι και αλληλέγγυοι στους συντρόφους μας, πέρα από μικρότητες και αστικά κατάλοιπα, δίνοντάς τους την αναγκαία χειρονομία αλληλεγγύης, δίχως τον οποιονδήποτε φόβο μήπως όντας “δακτυλοδεικτούμενοι” τεθούμε στο κοινωνικό περιθώριο,στο οποίο έχουμε θέσει εαυτούς συνειδητά,αναζητώντας το απόλυτο: το ΙΔΑΝΙΚΟ μας! Ακολουθώντας το τρίπτυχο που είναι οδηγός μας: ΕΞΕΓΕΡΣΗ–ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ–ΥΠΑΡΞΗ, ενάντια σε κάθε πρέζα, είτε αυτή λέγεται κράτος είτε λέγεται κοινωνική ειρήνη. Έτσι χτυπάμε τον ρεφορμισμό–με κάθε ασφαλίτικου στεκιού τον εμπρησμό!

(δημοσιεύτηκε στο Omerta Terrormachine#1)

το είδαμε εδώ