300

Με βήμα ταχύ διασχίζουμε,

τον κακοτράχαλο μα γλυκό τόπο.

Οι λόφοι περνούν πίσω μας.

Οδοιπορούμε για τη δόξα, τη φυλή μας,

την ιερή Σπάρτη.

Με τον μέλανα, στις καλαμιές

του Ευρώτα ανδρωθήκαμε.

Ο ήλιος μεσουρανεί,

μα δεν μας πτοεί.

Κάτω απ’ τα χάλκινα όπλα,

το σώμα μας δεν διαμαρτύρεται.

[Χορός]: Ποτέ μην επιτρέψεις στον πόνο

να αθετήσεις ότι υποσχέθηκες,

δεν παρέλαβες μια ασπίδα μόνο.

Πλατανιστάς, Χαλκίοικος, Τάλετον, Ορθία,

γυρίζουν στο μυαλό μας.

Ψηλά στέκουν, οι προγονοί μας οι ένδοξοι,

κι απαιτούν τη νίκη,

δε σηκώνουν πισωπάτημα και ντροπή.

Ο βασιλεύς μας Ηρακλείδης,

λέοντας που το παράδειγμά του νόμος.

Η δόξα του ανοίγει δρόμο.

Ηχεί βαρύγδουπα στη θύμησή μας

το πρόσταγμα.

Η ασπίδα των προγόνων

δεν θα ριχτεί,

θριαμβεύτρια θα επιστρέψει,

δαφνοστεφανομένη.

Δίχως γυναικώδη όπλα.

Ασπίδα και δόρυ,

στο χέρι επιδέξια κρατώντας.

Μας είναι αδιάφορο

το πλήθος των βαρβάρων.

[Χορός]: Ποτέ μην επιτρέψεις στον πόνο

να αθετήσεις ότι υποσχέθηκες,

δεν παρέλαβες μια ασπίδα μόνο.

Η κλαγγή των όπλων

κι ο κάματος της μάχης

κυλά στις φλέβες μας.

Με τα λόγια του Τυρταίου

πάλετε η ψυχή μας.

Ενδοξότατη Λακεδαίμον έτοιμοι

για σένα να πέσουμε…

δίχως αντάλλαγμα …

Σημαίνει ο Παιάν

κι όλοι μια ψυχή,

Τιμή ή Θάνατος.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ

Από την ανέκδοτη συλλογή του

πηγή