Ακούγοντας κάποιος τις πολιτικές πεποιθήσεις του μέσου ανθρώπου σήμερα και τις ιδέες οι οποίες διαδίδονται από το ίδιο το καθεστώς, παρατηρεί μια κοινή: την ιδέα της δημοκρατίας. Ο απλός κόσμος πιστεύει όντως στη δημοκρατία, επιβεβαιώνοντας έτσι τις θεωρίες για την ψυχολογία των μαζών, σύμφωνα με τις οποίες ο κόσμος πιστεύει ό,τι του ακούγεται καλύτερο ακόμα και αν αυτό είναι κάτι παράλογο ή κάτι ανέφικτο. Από την άλλη, οι καθεστωτικοί, προσποιούνται ότι πιστεύουν στη δημοκρατία για λόγους προπαγάνδας.
Αυτοί είναι που πέρασαν στον κόσμο την ιδέα της δημοκρατίας γνωρίζοντας ότι είναι μια ιδέα η οποία αρέσει στον κόσμο, ακριβώς επειδή του ακούγεται καλή. Πώς γίνεται άλλωστε ο κόσμος να στραφεί ενάντια σε ένα πολίτευμα το οποίο του δίνει την εξουσία; Πώς θα μπορούσε κάποιος να έχει από τη μάζα την απαίτηση να απορρίψει την ιδέα που της δίνει το δικαίωμα να αποφασίζει για το μέλλον της;
Και ακριβώς επειδή αρέσει αυτή η ιδέα στον κόσμο ακόμα και τα πιο απάνθρωπα καθεστώτα ονομάστηκαν "δημοκρατίες".
Λαϊκή δημοκρατία η Κίνα, λαϊκή δημοκρατία η Β. Κορέα, δημοκρατίες τα κράτη του ανατολικού μπλοκ... Ακόμα και το σημερινό χάλι της χώρας μας -που αρχικά στηρίχθηκε στη δίψα για δημοκρατία- ονομάστηκε δημοκρατικό. Κάθε πολιτικός απατεώνας, κάθε καταπιεστής, πατάει στην ιδέα της δημοκρατίας για να ανέβει ψηλά, καθιστώντας έτσι αλάνθαστη την πλατωνική αρχή ότι από κανένα άλλο πολίτευμα δεν προέρχεται η τυραννία όσο από τη δημοκρατία.
Και αν μη τι άλλο, οι χειρότεροι απ'αυτούς τους δημαγωγούς μιλούν για άμεση δημοκρατία, απορρίπτοντας τον κοινοβουλευτισμό και τις υπάρχουσες "δημοκρατίες". Τραγική ειρωνεία το ότι οι αυτοαποκαλούμενοι αμεσοδημοκράτες και λαοκράτες δεν μπορούν να ενωθούν ενώ υποτίθεται ότι ο κόσμος θα αποφασίζει στην πραγματικότητα, και όχι αυτοί. Ακόμα μεγαλύτερη ειρωνεία το ότι ο κόσμος τους ακούει.
Ποιος είναι όμως ο λόγος για τον οποίο ο κόσμος είναι τόσο εύπιστος όταν ακούει για δημοκρατία; Ακόμα καλύτερα, γιατί η ιδέα της δημοκρατίας αρέσει τόσο πολύ στον κόσμο;
Κάθε άνθρωπος ξεχωριστά θέλει την εξουσία. Η θέληση του κάθε ανθρώπου για εξουσία, για επιβολή της άποψής του στους άλλους και για πραγματοποίηση των σκοπών και των ιδεών του είναι φυσική. Όμως επειδή δεν μπορούν όλοι να τα έχουν αυτά, παρά μόνο μια μειοψηφία, καταφεύγουν στην ιδέα που τους θέλει να το έχουν όλοι. Δηλαδή στην ιδέα -που με μια πρώτη ματιά είναι σωστή και λογική- του να αποφασίζει ο κόσμος για τον εαυτό του.
Αυτός είναι ο λόγος που η δημοκρατία αρέσει στη μάζα. Αυτό είναι κάτι που δεν πρόκειται να αλλάξει. Πώς θα μπορούσε κάποιος να μη δεχτεί την ιδέα που του δίνει την εξουσία; Το να θέλει κάποιος τη μάζα να εναντιώνεται στην δημοκρατία είναι σαν να θέλει έναν άνθρωπο να αρνηθεί το να γίνει δικτάτορας, αν του δοθεί η ευκαιρία.
Αλλά εκεί είναι επίσης ο λόγος που την πατάει ο κόσμος: η "πρώτη ματιά". Σε μια δημοκρατία ο κόσμος αποφασίζει για το μέλλον του. Οπότε ο κόσμος που ακούει για δημοκρατία αρκείται σε αυτή τη βασική ιδέα, η οποία είναι και η ουσία της δημοκρατίας. Κανένας απ'αυτούς δεν είναι διατεθειμένος να σκεφτεί τις πιθανές συνέπειες μιας δημοκρατίας, τα λάθη που έχει η θεωρία της δημοκρατίας ή τα καταστροφικά λάθη που θα μπορούσε να κάνει ο κόσμος εφαρμόζοντας ένα τέτοιο πολίτευμα. Αρκούνται στην εξουσία (ή μάλλον την ψευδαίσθηση της εξουσίας) που θα τους δώσει η δημοκρατία.
Καταρχάς, πού στηρίζεται η δημοκρατία σαν ιδέα, σαν τρόπος λειτουργίας του κράτους και λήψης αποφάσεων; Στην ιδέα των πολλών και στην ιδέα του δικαίου των πολλών. Η κεντρική αυτή ιδέα της δημοκρατίας είναι και αυτή που την καθιστά άδικη και χωρίς καμία πιθανότητα εφαρμογής σήμερα.
Η δημοκρατία θέλει τους πολλούς να έχουν δίκιο απλά επειδή είναι πολλοί και να γίνεται αυτό που ζητούν αυτοί, μιας και ο σκοπός της δημοκρατίας είναι η εξυπηρέτηση των πολλών και η ικανοποίηση των δικών τους αιτημάτων. Οι λίγοι και η γνώμη τους δεν έχουν καμιά σημασία. Μόνο που στη πράξη αποδεικνύεται ότι δίκιο έχουν οι λίγοι. Οι λίγοι άλλωστε δεν είναι συνήθως και οι πιο καλά πληροφορημένοι; Η αφρόκρεμα της ανθρωπότητας δεν είναι οι λίγοι; Πώς γίνεται να πιστεύει κάποιος ότι μπορεί να βρει τη διάνοια, τη μόρφωση, την κριτική σκέψη και την αντικειμενικότητα στους πολλούς; Και πιστεύω ότι όλοι συμφωνούμε στο ότι λίγοι και καλοί αξίζουν περισσότερο από πολλούς και σκάρτους...
Η μάζα δεν είναι παρά ένα σύνολο πολλών και σκάρτων στο οποίο δεν έχει σημασία το άτομο. Όταν ένας άνθρωπος είναι ανάμεσα σε πολλά άλλα ανθρωπάκια, τότε παύει να έχει την οποιαδήποτε σημασία η οποιαδήποτε καλλιέργεια, νοημοσύνη και λογική. Όταν κάποιος είναι ανάμεσα σε πολλούς αλλάζει ακόμα και η συμπεριφορά του. Πάρτε ως παράδειγμα τις ομιλίες των πολιτικών ή ακόμα και τους ποδοσφαιρικούς αγώνες. Όσο είναι ένας άνθρωπος ανάμεσα σε πολλούς, όσο πιο πολύς είναι ο κόσμος τόσο πιο ασήμαντος είναι αυτός και η οποιαδήποτε ιδιαιτερότητά του. Σε μια δημοκρατία, όταν πρόκειται για τη λήψη μιας απόφασης, δεν έχει καμία σημασία η προσωπικότητα, αλλά οι αριθμοί.
Και μαζί με το άτομο χάνεται και κάθε είδος και αίσθηση ευθύνης, γιατί την ευθύνη για το τι θα γίνει την παίρνουν οι ανώνυμοι και απρόσωποι "πολλοί", στους οποίους στηρίζεται η δημοκρατία. Κανένας δεν μπορεί να ζητήσει την ευθύνη ή τα ρέστα από κανέναν γιατί πρόκειται απλά για αριθμούς. Έτσι, αν κάτι πάει στραβά και πουν σε κάποιον ότι φταίει που διάλεξε μια λύση, αυτός θα απαντήσει ότι δεν φταίει αυτός, αλλά οι πολλοί που συμφώνησαν. Απόδειξη; Το κοινοβούλιο. Αλλά και η καθημερινή ζωή.
Κάποιος θα απαντούσε στο παραπάνω ότι οι "λίγοι", με την ελευθερία λόγου που τους δίνει η δημοκρατία, μπορούν να πουν στον κόσμο το σωστό και να τον πάρουν με το μέρος του. Όμως αυτό δεν γίνεται πάντα. Ο κόσμος δεν πρόκειται να πιστέψει οποιαδήποτε αλήθεια, εκτός αν αυτή του ακούγεται καλή. Μπορούμε να πάρουμε σαν απόδειξη ένα πρόσφατο παράδειγμα: Τον Παπανδρέου που πριν τις εκλογές έλεγε πως "λεφτά υπάρχουν". Αυτό ήθελε να πιστέψει ο όχλος, αυτόν ψήφισε τελικά, και βλέπουμε τα αποτελέσματα.
Αν κάποιος από τους "λίγους" έβγαινε και έλεγε ότι ΔΕΝ υπάρχουν λεφτά, ότι έτσι όπως τα κάναμε θα πρέπει να ξεπουληθούμε στους ξένους, ακόμα και αν τους έλεγε τρόπους για να ξεχρεώσουμε μέσα σε πέντε χρόνια, θα τον άκουγε κανένας; Σίγουρα όχι. Και ειδικά αν το έλεγε αυτό μπροστά τον δημαγωγημένο από τον Τζέφρυ όχλο, αυτό θα ήταν και το τελευταίο πράγμα που θα έκανε...
Αν όμως το έλεγε σε έναν από αυτούς τους μπαζόβλακες ενώ ήταν μόνος του; Και τους λόγους για τους οποίους έχουν έτσι τα πράγματα, και το ποιοι φταίνε, και όσα επιχειρήματα ήθελε, τότε ίσως να του άλλαζε γνώμη. Αλλά ακόμα και αυτό θα ήταν προσωρινό, αφού όταν θα βρισκόταν μπροστά από τον αρχηγάρα του να του λέει πως "υπάρχουν λεφτά" και "ουγκ", ανάμεσα σε αμέτρητους άλλους που θα συμφωνούσαν και θα το επιβεβαίωναν, τότε θα γυρνούσε στην αρχική του άποψη. Αλλά αυτά τα φαινόμενα έχουν να κάνουν με την ψυχολογία...
Και ποιο θα ήταν τελικά το αποτέλεσμα μιας λάθος απόφασης των πολλών; Να καταστραφούν και αυτοί, μαζί με τους λίγους, και φυσικά κανένας δεν θα μπορούσε να ζητήσει τα ρέστα από κανέναν. Κάτι άλλο που πρέπει να λάβουμε υπόψιν μας είναι το ενδεχόμενο οι "πολλοί" να μην είναι και τόσοι πολλοί... Δηλαδή την πιθανότητα να υπάρχουν πολλές εναλλακτικές λύσεις για ένα πρόβλημα και η κάθε μία να έχει έναν σεβαστό αριθμό υποστηρικτών. Αυτό σημαίνει ότι θα εφαρμοζόταν η μία που θα είχε τους πιο πολλούς. Κάτι τέτοιο δεν έγινε και με την εκλογή του ΠΑΣΟΚ; Αλλά αν είναι να μην ικανοποιηθούν οι πολλοί για ποια δημοκρατία μιλάμε, τη στιγμή που ο σκοπός της είναι να ικανοποιηθεί η μάζα; Και αν δεν είναι καλή ιδέα αυτή που διάλεξαν, γιατί να πληρώνουν το λάθος όλοι μαζί; Όπως τώρα με το μπατσόκ;
Εδώ όμως φαίνεται και ένα άλλο πρόβλημα της δημοκρατίας: η διαίρεση του έθνους σε στρατόπεδα που αλληλοσπαράζονται, πράγμα που αν γινόταν σε μεγάλο βαθμό μπορεί να οδηγήσει σε εμφύλιο. Αν ο εμφύλιος σαν φαίνεται απομακρυσμένο σενάριο, θυμηθείτε τον εμφύλιο του 1946-1949 που έγινε για συμφέροντα ξένων και δεν είχε να κάνει με "αμεσοδημοκρατικές" αποφάσεις. Ή τον εθνικό διχασμό, που και εκεί μόνο για άμεση δημοκρατία δεν επρόκειτο. Σε παρόμοιες περιπτώσεις σε μια άμεση δημοκρατία τι θα γινόταν; Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι οι υποστηρικτές μιας ιδεολογίας βλέποντας ότι επικρατεί μια άλλη θα κάθονταν με σταυρωμένα χέρια; Ειδικά αν ήταν πολλοί;
Εκεί είναι που μπαίνει στη δημοκρατία ο διάλογος και η προϋπόθεση μιας καλής παιδείας... Αυτό που δεν καταλαβαίνουν όμως οι δημοκράτες (εκ των οποίων οι περισσότεροι ούτε κάποια αξιόλογη παιδεία έχουν, ούτε ξέρουν από διάλογο), είναι ότι παιδεία δεν συνεπάγεται κριτική σκέψη και ευφυΐα. Μπορεί κάποιος να είναι μορφωμένος αλλά να είναι εύπιστος. Η αντίληψη και ο τρόπος σκέψης του καθενός δεν έχουν να κάνουν με την παιδεία, εκτός αν ως "παιδεία" εννοούμε την προπαγάνδα απ'το σχολείο... Επίσης δεν λογαριάζουν ότι στη μάζα δεν έχει καμία σημασία η παιδεία και το ότι η παιδεία δεν μπορεί να αλλάξει το ότι ο κόσμος ακούει ότι του ακούγεται καλύτερο. Και ειδικά στην εποχή της τηλεόρασης και του internet ο κόσμος είναι πολύ πιο εύκολο να ξεγελαστεί.
Φυσικά μια παιδεία θα έκανε καλύτερη τη κοινωνία και το άτομο, αλλά για τη δημοκρατία θα ήταν άχρηστη. Σε τι βαθμό μπορεί να αλλάξει τα παραπάνω προβλήματα, όπως ο διχασμός ή η ανευθυνότητα ή τα λάθη των πολλών; Πώς μπορεί να αλλάξει η παιδεία την ύπαρξη διαφορετικών απόψεων; Και πώς μπορεί η παιδεία να δώσει στο άτομο κριτική σκέψη;
Η κριτική σκέψη δεν εξαρτάται από το άτομο; Δεν εξαρτάται από τον χαρακτήρα; Από τη μόρφωση -την οποία την παίρνεις και έξω από το σχολείο, οπότε πάλι δεν εξαρτάται απ'αυτό-, αλλά κυρίως από τα εξωτερικά ερεθίσματα, τα βιώματα και όλα αυτά που διαμορφώνουν το σκεπτικό του και από την ευφυΐα του; Πώς γίνεται να διδαχτεί στο σχολείο η κριτική σκέψη και η αντικειμενικότητα; Μέσω ποιου μαθήματος; Και έστω ότι κάνουν ειδικό μάθημα (no comments), σε τι βαθμό θα μπορεί να χρησιμοποιήσει ο καθένας αυτά που θα μάθει; Επίσης το αν θα πάρουν οι μαθητές κάτι απ'το σχολείο δεν εξαρτάται και από τους δασκάλους; Πάνω απ'όλα δεν εξαρτάται από τους ίδιους τους μαθητές;
Ή μήπως η παιδεία θα άλλαζε το ότι κανένας δεν θα δεχόταν την επιβολή μιας διαφορετικής άποψης επειδή οι υποστηρικτές της ήταν κάπως περισσότεροι αριθμητικά;
Μπορεί σε κάποιους να φαίνονται γελοία τα παραπάνω, όμως άλλο τόσο φαίνεται γελοίο σε εμένα το ότι η παιδεία μπορεί να λύσει τα προβλήματα της άμεσης δημοκρατίας. Και στη τελική ποιος θα αλλάξει τη παιδεία; Οι κομματάρχες; Ο νεοέλληνας; Άντε να εξηγήσεις σε αυτούς τους χαζοχαρούμενους ότι την παιδεία ο νεοέλληνας δεν θα την άλλαζε και να ήθελε και ότι οι κομματάρχες δεν σκοπεύουν να αλλάξουν επαρκώς την παιδεία και ότι αν είναι να αλλάξει η παιδεία θα αλλάξει από τους "λίγους", πράγμα που σημαίνει ότι θα χρειαστεί πρώτα μια αξιοκρατία/αριστοκρατία (για την οποία θα γράψω παρακάτω). Επιπλέον, η παιδεία θα ήταν πιο σημαντική σε ένα αξιοκρατικό/αριστοκρατικό καθεστώς.
Με τον διάλογο τι παίζει; Όταν είναι δύο μεγάλες ομάδες με διαφορετικές απόψεις, και δεν λένε να τις αλλάξουν τι είναι πιο πιθανό; Να συνεχίσουν να κάνουν "διάλογο" ή να χρησιμοποιήσουν βία για την επιβολή της άποψής τους; Και σε ένα σοβαρό πρόβλημα που θα έπρεπε να λυθεί άμεσα, ο πόλεμος προπαγάνδας και ανταλλαγής ιδεών πόσο θα κρατούσε;
Και τι σας κάνει να πιστεύετε ότι οι απόψεις αλλάζουν; Αν έβγαινε και έλεγε κάποιος στους χριστιανούς ότι δεν υπάρχει θεός ή στους ΚΝίτες ότι ο Στάλιν ήταν ένας σφαγέας, με όσα επιχειρήματα θέλουν, θα άλλαζαν άποψη; Ειδικά αν είχε μπροστά του πολλούς μαζί; Πώς γίνεται να έχει κάποιος αυτή την απαίτηση από τη μάζα; Και αν είναι να αλλάζουν εύκολα οι απόψεις, εκεί δεν θα πατάνε οι δημαγωγοί; Τότε τι νόημα έχει η παιδεία;
Ίσως στο να μη βγουν πολλοί χριστιανοί και ΚΝίτες. Αλλά αυτοί οι δύο είναι απλώς παραδείγματα. Βάλτε στη θέση τους όποιο ιδεολογικό ή θρησκευτικό κίνημα θέλετε. Γιατί ακόμα και αν η παιδεία είναι τέλεια, πάντα θα υπάρχουν διαφορετικές απόψεις. Αυτό εξαρτάται από το άτομο και όχι από το τι θα του πουν στο σχολείο. Εκτός αν είναι να κάνουμε πλύση εγκεφάλου σε όλους ώστε να έχουν κάποιες απόψεις που μας αρέσουν, αλλά ακόμα και αυτό θα μπορούσε να μας γυρίσει boomerang αν ήταν να πάρουν κάποια απόφαση.
Εκτός από τα παραπάνω προβλήματα, υπάρχουν και προβλήματα ανάλογα με το είδος προβλημάτων που πρέπει να επιλυθούν. Ας πούμε τα οικονομικά.
Αφορούν άμεσα τη ζωή όλων, σωστά; Σε μια δημοκρατία, θα αποφάσιζε ο κόσμος για αυτά. Όμως τα οικονομικά προβλήματα δεν είναι από αυτά τα οποία καλείται ο κόσμος να λύσει. Ας πάρουμε ως παράδειγμα την περίπτωση του μνημονίου. Ο κόσμος για να πάρει μια σωστή απόφαση (ναι ή όχι στη μνημόνιο...) θα έπρεπε να κάτσει και να διαβάσει και τις 100 σελίδες; Και θα έπρεπε να ξέρει και τους διεθνείς νόμους, και τις διεθνείς συνθήκες... Οπότε μάλλον θα έβγαιναν οι οικονομολόγοι να τους τα συνοψίσουν. Σωστές αποφάσεις με "συνοπτικά" τα δεδομένα και μη λογαριάζοντας τα "ψιλά γράμματα" δεν παίρνονται, αλλά ας το αφήσουμε στην άκρη αυτό... Είτε θα έπρεπε να αποφασίσει ο κόσμος είτε να αποδεχτεί ή να απορρίψει μια απόφαση που πήραν οι οικονομολόγοι μόνοι τους... Αν ο κόσμος είχε αντίθετη άποψη απ'αυτή των οικονομολόγων θα γινόταν το δικό του, οδηγώντας στη καταστροφή.
Οι υπεύθυνοι για την εξωτερική πολιτική, που θα έπρεπε ενίοτε να παίζουν περίεργα παιχνίδια για λόγους στρατηγικής, από πού και ως πού να ρωτήσουν τα εκατομμύρια για αυτά; Εκτός αν αυτά παύουν να υπάρχουν με την άμεση δημοκρατία.
Γιατί ο σχετικός να πρέπει να πάρει έγκριση από έναν άσχετο ή να αποφασίσει μαζί του; Ακόμα και αν το θέμα αφορά και τους δύο.
Αυτά ας τα αφήσουμε στους δημοκράτες να τα λύσουν...
Τέλος, οι δημοκράτες κάνουν ένα τεράστιο λάθος: φέρονται σαν να ζουν σε εποχές στις οποίες μπορούσε να εφαρμοστεί η δημοκρατία. Για αυτό και πολλοί απ'αυτούς αναφέρουν την αρχαία Αθήνα ή τη Ρώμη, σαν να πρόκειται και σήμερα για πόλεις μερικών χιλιάδων και όχι για χώρες εκατομμυρίων και σαν να είναι ίδια τα προβλήματα και οι συνθήκες. Ίσως η δημοκρατία θα μπορούσε να λειτουργήσει σε ορισμένες περιπτώσεις. Αλλά τα προβλήματα της κοινωνίας στον 21ο αιώνα, με ό,τι συνεπάγεται 21ος αιώνας, δεν σηκώνουν αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες.
__________________________________
Ο κοινοβουλευτισμός
Εφαρμοσμένο πολίτευμα σε όλον τον δυτικό κόσμο είναι το κοινοβουλευτικό. Ο κοινοβουλευτισμός δεν είναι παρά έμμεση δημοκρατία. Έχει τα ίδια προβλήματα με την άμεση, αλλά σε επαρκώς μικρότερο βαθμό, και για αυτό κατάφερε να λειτουργήσει. Βέβαια στο ότι λειτούργησε έπαιξαν ρόλο και άλλοι παράγοντες. Ας πούμε, το ότι στη πραγματικότητα άλλοι παίρνουν τις αποφάσεις, και έχουν ισχυρή επιρροή στους βουλευτές του κάθε κράτους. Αλλά το ποιοι κινούν τα νήματα δεν είναι το θέμα μας και αν ασχοληθούμε έστω και λίγο με αυτό θα καταλήξουμε στο αυτονόητο: οι κοινοβουλευτισμός δεν είναι παρά ένα άρρωστο παιχνίδι "κάποιων" στη πλάτη του έθνους.
Φυσικά, πολλές αποφάσεις τις παίρνουν όντως οι βουλευτές. Αν δούμε τον κοινοβουλευτισμό όπως είναι -ή ακόμα καλύτερα όπως φαίνεται ότι είναι- θα δούμε πολλά κοινά με τη δημοκρατία. Κύρια διαφορά είναι ότι πρόκειται μόνο για 300-500 άτομα που αποφασίζουν για ολόκληρα έθνη, και όχι ένα σύνολο ανθρώπων που αποφασίζει για τον εαυτό του.
Μια άλλη κύρια διαφορά είναι το ότι πρόκειται για τον πάτο του βόθρου, τα κατακάθια της κοινωνίας που κυβερνούν και όχι για απλό κόσμο και το ότι είναι πρόθυμοι να εκτελούν εντολές κατευθείαν, σε αντίθεση με τη μάζα που δεν θα εκτελούσε τέτοιου είδους εντολές. Αλλά είπαμε. Εδώ το θέμα μας είναι ο κυνοβολευτισμός (όχι, δεν είναι ορθογραφικά λάθη) όπως φαίνεται ότι είναι...
Ο κοινοβουλευτισμός είναι ένα πολίτευμα στο οποίο ο κόσμος αποφασίζει... ποιοι θα αποφασίζουν για το μέλλον του. Και τα αποτελέσματα αυτού το πολιτεύματος, καθώς και το πολίτευμα καθ'αυτό, είναι απόδειξη για πολλά από τα παραπάνω. Στη βουλή μπαίνουν όχι όσοι αξίζουν και όσοι όντως αντιπροσωπεύουν το λαό, αλλά όσοι χαϊδεύουν τα αυτιά του κόσμου με υποσχέσεις που δεν πρόκειται να πραγματοποιήσουν και με λόγια που μόνο κάποιος εντελώς εκτός τόπου και χρόνου θα έλεγε.
Και ποιοι είναι αυτοί που προσπαθούν να ανέβουν ψηλά μέσω του κοινοβουλευτισμού; Ποιοι άλλοι από τους απατεώνες και τους καιροσκόπους! Κανένας έντιμος και νοήμων άνθρωπος δεν θα δεχόταν να παίξει ένα τέτοιο παιχνίδι. Και αν κάποιος έντιμος βρισκόταν στη βουλή σύντομα θα άρχιζε να παίζει τα ίδια παιχνίδια με τους συναδέλφους του. Θα μετατρεπόταν από έντιμος πολιτικός σε δημαγωγός. Αυτό τόσο γιατί βλέπει ότι εκεί μέσα του δίνεται η ευκαιρία να πλουτίζει και αυτός σε βάρος του έθνους, όσο και επειδή ξέρει ότι αν παραμείνει έντιμος θα τον φάει το σκοτάδι. Γιατί όταν πας να παίξεις ένα τέτοιο παιχνίδι δεν μπορείς παρά να παίξεις σαν τους άλλους...
Υπήρχε ποτέ περίπτωση αυτοί οι αρουραίοι να αφήσουν έτσι κάποιον που δεν είναι σαν αυτούς; Θα τον φιμώσουν, θα τον συκοφαντήσουν, θα ρίχνουν λάσπη και θα πέφτουν να τον φάνε κάθε φορά που θα μιλάει. Θα κάνουν ό,τι μπορούν για να βγάλουν τα άπλυτά του προς τα έξω μέχρι να πάψει να ασχολείται με την πολιτική και αν δεν βρουν λόγους να τον κατηγορήσουν, θα τους επινοήσουν. Αν χρειαστεί θα τον βγάλουν απ'τη μέση.
Γιατί όλοι αυτοί οι κόπροι, όλα αυτά τα ανεύθυνα παιδάκια που βρέθηκαν σε τέτοιες θέσεις, δεν θα άφηναν σε καμία περίπτωση να τις χάσουν. Ξέρουν ότι έχουν εξασφαλίσει την τέλεια ζωή, που θα πληρώνονται κάθε μήνα με τα λεφτά που ένας οικοδόμος θα χρειαζόταν μήνες (αν όχι χρόνια) για να μαζέψει. Ότι έχουν εξασφαλίσει συντάξεις των οποίων και το 1/10 να είχε ο μέσος συνταξιούχος θα ήταν ευτυχισμένος.
Απόδειξη της μιαρότητας του όχλου ότι όχι μόνο αφήνει, αλλά και υποστηρίζει αυτούς τους αντιπαραγωγικούς κηφήνες ψηφίζοντας ή/και διαφημίζοντας το κόμμα τους... Και τι κάνουν αυτά τα ανθρωπάκια που βρέθηκαν στη βουλή; Απολύτως τίποτα. Στη συντριπτική πλειοψηφία τους όχι μόνο δεν μιλάνε για τα θέματα που (θεωρητικά) απασχολούν το κοινοβούλιο, αλλά δεν ακούνε καν τι λένε και οι λίγοι που μιλάνε, μήπως και κρατήσουν τους ανθρωπόμορφους χιμπατζήδες ψηφοφόρους τους. Πάντα ήθελα να 'ξερα τι γνώμη μπορεί να έχουν οι κομματάρχες για τα κομματόσκυλα...
Γιατί απ'όλους τους βουλευτές πόσοι είναι γνωστοί στον πολύ κόσμο; Πόσοι έχουν μιλήσει ή γράψει αρκετά για τα θέματα που τον απασχολούν; Ελάχιστοι. Οι υπόλοιποι στην κυριολεξία ζουν σε βάρος του έθνους. Φτάνει να προσέξει κανείς πώς μιλάνε τις λίγες φορές που βγαίνουν να πουν τις ασυναρτησίες τους. Κάτι φοβισμένοι και απ'τη σκιά τους πούστηδες, με φλώρικη και τρεμάμενη φωνή, που βγαίνουν και βγάζουν κάτι γραμμένους (από άλλους πάντα!) στην ξύλινη γλώσσα των πολιτικών λόγους, γεμάτους φράσεις που ο καθένας έχει σιχαθεί να ακούει. Απευθυνόμενοι σε ποιους; Σε κάτι κοιμισμένους που ενίοτε δεν έχουν βγάλει ούτε το λύκειο...
Μοιάζουν με μαριονέτες που μιλούν σε παιδάκια τελευταίων θρανίων...
Ακούγοντας αυτούς τους κακόφωνους καράβλαχους να "αγορεύουν" αναρωτιέται κανείς πώς βρέθηκαν εκεί μέσα, ποιος τους ψήφισε, και γιατί;
Και αν κάτσει κανείς να δει το τι γίνεται στο κοινοβούλιο νηφάλια θα προσέξει ότι είναι μια μικρογραφία της οχλοκρατίας... Αποφασίζουν κάτι όλοι μαζί, και αν είναι ηλίθια απόφαση ρίχνουν το φταίξιμο στους άλλους που συμφώνησαν. Βγαίνουν και λένε πράγματα που κανένας δεν ακούει και αν τα ακούει δεν αλλάζει άποψη. Πολλοί απ'αυτούς είναι τόσο ανεύθυνοι που τα ρίχνουν μέχρι και τους ψηφοφόρους τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο "μαζί τα φάγαμε", του οποίου το όνομα δεν γράφω γιατί θα κάνω εμετό... Αυτό δεν έκανε; Ότι τα έφαγε μαζί με αυτούς που τον ψήφιζαν και τους διόριζε δεν είπε; Και δεν μπορεί να του πει και κανένας τίποτα, αφού ένα αρκετά μεγάλο μέρος του λαού βολεύτηκε στο δημόσιο από τέτοιους ηλίθιους ή έστω από θείους με μέσα τέτοιους ηλίθιους και καταντήσαμε χώρα δημοσίων υπαλλήλων.
Φυσικά και ο κόσμος δεν έχει το θάρρος να αναλάβει καμία ευθύνη. Αυτοί φταίνε! Όχι εμείς που διοριστήκαμε απ'αυτούς για να καθόμαστε! Όχι εμείς που τους ψηφίζαμε τριάντα χρόνια! Όχι εμείς που κοιτάζαμε να βγούμε στη σύνταξη όσο πιο νωρίς γίνεται για να πληρωνόμαστε χωρίς καν να βγαίνουμε απ'το σπίτι μας!!!
Και κατεβαίνουν στις πορείες οι συνταξιούχοι μαζί με διάφορους άλλους βολεμένους, που τους έκοψαν 300 ευρώ από τα 1800, ενώ μόνο πίπες δεν έκαναν να διοριστούν. Αλλά ο απλός κόσμος δεν έχει αρκετά μεγάλα αρχίδια ώστε να βγει και να τους γαμήσει το χριστό, έτσι; Και μετά φταίει μόνο ο χοντρός και το αμερικανάκι...
Αλλά τι να περιμένεις από μια δημοκρατία...
Έχετε προσέξει πόσα προβλήματα έχουν προκύψει ταυτόχρονα; Από τη μια μεριά έχουμε τα εθνικά θέματα. Το Μακεδονικό, το Κυπριακό, τους Τούρκους που παραβιάζουν τον εναέριο χώρο στο Αιγαίο, τις υφαλοκρηπίδες, τις μειονότητες που (ειδικά η Τουρκική) έχουν πάρει πολύ αέρα και από την άλλη έχουμε τα οικονομικά. Που ενώ θα 'πρεπε ο τζέφρυ να απολύσει όλους όσους διορίστηκαν απ'αυτόν και τους συναδέλφους του στο δημόσιο και παίρνουν και 2000 το μήνα για να κάθονται, διορίζει και άλλους. Και ποιους απολύει; Αυτούς στους οποίους θα μπορούσε να στηριχθεί η χώρα για να προοδεύσει.
Σαν να μη φτάνει αυτό μειώνει τους μισθούς και τις συντάξεις των απλών εργαζομένων που δεν απολύονται και ταυτόχρονα ανεβάζει τους φόρους ενώ τους πλούσιους δεν διανοείται να τους αγγίξει. Φυσικά, ούτε λόγος να πάρει τα λεφτά από την ανθελληνική εκκλησία. Αυτούς δεν τους έχει επηρεάσει η κρίση. Και έχουμε και την αριστερά να προσπαθεί να πάρει τον κόσμο με το μέρος της. Και το καταφέρνει αφού ο κόσμος νοιάζεται πιο πολύ για τα προβλήματα που τον επηρεάζουν άμεσα (τα οικονομικά).
Ταυτόχρονα έχουν αφήσει να περάσουν τα σύνορα εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες, να μας κουβαλάνε εδώ όλες τις ασθένειες και τα βάρβαρα έθιμά τους και να μας ληστεύουν... Και τελικά θα νομιμοποιηθούν για να είναι οι μελλοντικοί ψηφοφόροι των κομμάτων. Αυτοί έτσι και αλλιώς δεν θα νοιαστούν για τα οικονομικά προβλήματα αφού με τις συνθήκες που επικρατούσαν στις χώρες τους και με τις συνθήκες στις οποίες ζουν εδώ, ως παράνομοι, με 400 ευρώ θα τους φαίνεται παράδεισος... Αλλά κατά τ'άλλα "Έλληνες και ξένοι εργάτες ενωμένοι" ενώ θα προτιμούνται κιόλας αφού δεν θα είναι "απαιτητικοί" όπως ο νεοέλληνας, διχάζοντας έτσι την εργατική τάξη.
Τελικά η Ελλάδα θα γίνει η κερκόπορτα για την ισλαμοποίηση της Ευρώπης ενώ θα είναι και ο αποδιοπομπαίος τράγος για την οικονομία. Όλα αυτά την ίδια περίοδο. Λόγω κοινοβουλευτισμού. Και πού αναζητά τη λύση ο κόσμος; Στην άμεση μαζοκρατία. Δηλαδή τον κοινοβουλευτισμό εφαρμοσμένο παντού... Δεν μας έφτανε ένα μπουρδέλο, πρέπει όλη η Ελλάδα να γίνει βουλή.
Άλλοι πιστεύουν ότι ψηφίζοντας τα μικρά κόμματα θα καταφέρουν να αλλάξουν τα πράγματα. Τι ειρωνεία και αυτή! Οι από πάνω έχουν φροντίσει και για αυτούς. Τα μικρά κόμματα δεν είναι παρά ένα μέσο για να ελέγχονται οι εκάστοτε πολιτικοί χώροι -που συνήθως έχουν ακραία ιδεολογία- καθιστώντας έτσι τους "ακραίους", ακίνδυνους. Για παράδειγμα η χρυσή αυγή. Ένα μέσο για να τσεκάρουν τα αντανακλαστικά του κόσμου με βάση το πρόγραμμά της. Όταν ο Μιχαλολιάκος μπήκε στο δημοτικό συμβούλιο, και τώρα τρώει τα λεφτά του δήμου Αθηναίων μαζί με άλλα απόβλητα που αποφασίζουν για την Αθήνα- μέχρι και η Νέα Πλουτοκρατία άρχισε να μιλάει για το μεταναστευτικό. Δεν είναι παρά ένα υποψήφιο μελλοντικό λα.ο.ς το οποίο θα μπει στη βουλή και θα μεταφέρει την ιδεολογία του από τα άκρα, στο κέντρο. Αλλά αν δεν το κάνει θα τους βγάλουν και αυτούς απ'τη μέση.
Η δημοκρατία, λίγο λόγω της επικράτησης των συμμάχων, λίγο λόγω συμφερόντων και είτε με προπαγάνδα είτε μέσα από τα μικρά κόμματα, διαστρέβλωσε ολόκληρες κοσμοθεωρίες και αφού τις δαιμονοποίησε, τις διαίρεσε με τα κόμματα...
Όμως ας πούμε τα παραπάνω δεν ισχύουν. Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι τα μικρά κόμματα μπορούν να φτιάξουν τα πράγματα; Σήμερα ο καθένας μπορεί να ιδρύσει ένα κόμμα. Οι ηγεσίες των μικρών κομμάτων είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα τυχάρπαστων με αρχηγικά κόμπλεξ. Δεν κάνουν για να κυβερνήσουν... Συνήθως αυτού του είδους οι κομματάρχες δεν έχουν ούτε κάποια πρωτότυπη θέση, ούτε κάποιο αξιόλογο μορφωτικό επίπεδο, και αποδεικνύεται ότι δεν κάνουν ούτε για να ηγηθούν των μικρών κομμάτων τους (Ο Μιχαλολιάκος ας πούμε...) Και αν οποιοδήποτε μικρό κόμμα μπει στη βουλή σύντομα θα γίνει σαν τα άλλα. Όσοι θα μπουν στο κοινοβούλιο θα ξεχάσουν κάθε ιδέα που έχουν και θα προτιμήσουν τα φράγκα. Λογικό δεν είναι αφού θα επηρεαστούν από τους άλλους και αφού θα δουν ότι τους δόθηκε η ευκαιρία;
Αλλά έστω ότι δεν θα αλλάξουν. Τι επιρροή θα έχουν εκεί μέσα αν όλοι οι άλλοι διαφωνούν μαζί τους; Επίσης, ο κοινοβουλευτικός βόθρος δεν σηκώνει τιμιότητες και ειλικρίνειες. Αυτό σημαίνει ότι αν δουν πως κάποιος είναι όντως επικίνδυνος για αυτούς, και αν δουν ότι με τις συκοφαντίες δεν καταφέρνουν τίποτα, τελικά θα τον βγάλουν απ'τη μέση. Στην καλύτερη θα τον κηρύξουν παράνομο. Κάτι θα βρουν για να τον κλείσουν μέσα... Στη χειρότερη θα τον δολοφονήσουν. Λίγοι πολιτικοί είχαν τέτοιο τέλος επειδή δεν θέλησαν να παίξουν όπως οι άλλοι;
Το σύστημα χρειάζεται ριζική αλλαγή και αυτή μπορεί να προέλθει μόνο απ'το έθνος, όχι απ'τα κομματόσκυλα. Θα μου πει κάποιος, αν ο κόσμος δεν θέλει να αλλάξει αυτό το σύστημα ριζικά τότε τι πρέπει να κάνει; Ε, ας ψηφίζει. Τουλάχιστον κάποιον που δεν έχει βγει. Αυτούς που έχουν βγει τους βλέπουμε... Γιατί, μήπως υπάρχει περίπτωση το ΚΚΕ να εφαρμόσει κομμουνισμό; Ή το ΛΑΟΣ να ακολουθήσει όντως πατριωτική πολιτική; Οι αλλαγές θα είναι στον τρόπο που λειτουργούν και στο τι θα κάνουν. Το κοινοβούλιο δεν πρόκειται να διαλυθεί.
Αλλά, εδώ που τα λέμε, τι μπορούν να κάνουν και αυτοί, αφού στον κοινοβουλευτισμό η "κυβέρνηση" πρέπει πρώτα να πάρει έγκριση από τους άλλους αρουραίους πριν κάνει οτιδήποτε; Και φυσικά κανένας δεν θα μπορεί να ζητήσει τα ρέστα από κάποιον προσωπικά, αφού όλοι θα συμμετέχουν σε αυτό και ο ένας θα κατηγορεί τον άλλον...
Και θεωρώ περιττό να προσθέσω ότι κοινοβουλευτισμός χωρίς καπιταλισμό δεν υφίσταται.
Για αυτό και κάθε τίμιος άνθρωπος απεχθάνεται τον κοινοβουλευτισμό. Τίμιος βουλευτής δεν υφίσταται. Αν είναι τίμιος ή δεν θα μπει στη βουλή ή αν μπει θα γίνει σαν τους άλλους και ή θα έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μην τον ξαναψηφίσει κανένας ή θα έφευγε από μόνος του με αυτά που θα έβλεπε. Ο κοινοβουλευτισμός δεν θα λύσει το πρόβλημα που δημιούργησε.
Το πρόβλημα είναι, ότι η άμεση δημοκρατία θα το έκανε χειρότερο. Αυτό είναι που αδυνατεί να καταλάβει ο κόσμος τώρα που ο κυνοβολευτισμός (όχι, δεν είναι ορθογραφικά λάθη) απέτυχε. Άλλο και αυτό! Μετά τη χούντα, όταν ήρθε ο Καραμανλής όλοι τον έβλεπαν σαν σωτήρα. Θεωρούσαν τον κοινοβουλευτισμό δημοκρατία. Φερόντουσαν σαν να πρόκειται να αποφασίζουν οι ίδιοι για τον εαυτό τους άμεσα! Βέβαια αυτό οφείλεται και στο ότι επί χούντας δεν είχαν καν το δικαίωμα να διαλέξουν τύραννο, και όχι μόνο στη βλακεία τους. Τους άρεσε πάντως η ψευδαίσθηση του ότι αποφασίζουν για το μέλλον τους,
Αν και εδώ που τα λέμε κάθε μορφή δημοκρατίας στηρίζεται στην ψευδαίσθηση της εξουσίας... Για τον κοινοβουλευτισμό δεν το συζητάμε. Αλλά τι είναι αυτό που καθιστά και την άμεση δημοκρατία ψευδαίσθηση της εξουσίας; Έγραψα προηγουμένως το λόγο για τον οποίο αρέσει η δημοκρατία στο κόσμο: κάθε άνθρωπος ξεχωριστά θέλει την εξουσία, αλλά τι να κάνουμε που δεν μπορούμε να είμαστε όλοι δικτάτορες ταυτόχρονα και καταφεύγουμε στο να αποφασίζουν οι πολλοί για όλους. Το πρόβλημα είναι, ότι σε μια άμεση δημοκρατία ο κάθε άνθρωπος νομίζει ότι αποφασίζει για τον δικό του μέλλον ενώ αποφασίζουν οι άλλοι για αυτόν αν είναι περισσότεροι. Δηλαδή για το άτομο είναι η ψευδαίσθηση της εξουσίας και όχι η εξουσία καθ'αυτή. Οπότε, και απ'αυτήν την άποψη, το άτομο δεν έχει σημασία για τη δημοκρατία.
Τυχαίο είναι που κανένας δημοκράτης δεν είναι σε θέση να δεχτεί ότι οι περισσότεροι ενδέχεται να θέλουν κάτι άλλο απ'αυτό που θέλει ο ίδιος; Η δημοκρατία είναι ωραία ψευδαίσθηση, ειδικά όταν είσαι πάντα ανάμεσα στους "πολλούς". Αλλά αυτή η ψευδαίσθηση συνήθως σου γυρνάει boomerang όταν βλέπεις τα αποτελέσματα της απόφασης που πήρες μαζί με τους άλλους ηλίθιους...
Τέλος πάντων. Η άμεση δημοκρατία μόνο χειρότερη θα έκανε την κατάσταση. Μόνο ηλίθιοι πιστεύουν ότι μια άμεση δημοκρατία θα μας έσωζε, έτσι όπως είμαστε τώρα. Και δυστυχώς αυτοί οι ηλίθιοι είναι πολλοί... Αλλά πώς να το κάνουμε; Όταν ένας αμόρφωτος και διεφθαρμένος λαός προσπαθήσει να λύσει τα προβλήματα του κοινοβουλευτισμού με ένα τόσο προβληματικό πολίτευμα θα τα διαλύσει όλα. Τόσα χρόνια δεν μπορούσατε να εκλέξετε μια σοβαρή κυβέρνηση, και θέλετε άμεση δημοκρατία;
http://skeptomenosellhn.blogspot.gr
Αυτοί είναι που πέρασαν στον κόσμο την ιδέα της δημοκρατίας γνωρίζοντας ότι είναι μια ιδέα η οποία αρέσει στον κόσμο, ακριβώς επειδή του ακούγεται καλή. Πώς γίνεται άλλωστε ο κόσμος να στραφεί ενάντια σε ένα πολίτευμα το οποίο του δίνει την εξουσία; Πώς θα μπορούσε κάποιος να έχει από τη μάζα την απαίτηση να απορρίψει την ιδέα που της δίνει το δικαίωμα να αποφασίζει για το μέλλον της;
Και ακριβώς επειδή αρέσει αυτή η ιδέα στον κόσμο ακόμα και τα πιο απάνθρωπα καθεστώτα ονομάστηκαν "δημοκρατίες".
Λαϊκή δημοκρατία η Κίνα, λαϊκή δημοκρατία η Β. Κορέα, δημοκρατίες τα κράτη του ανατολικού μπλοκ... Ακόμα και το σημερινό χάλι της χώρας μας -που αρχικά στηρίχθηκε στη δίψα για δημοκρατία- ονομάστηκε δημοκρατικό. Κάθε πολιτικός απατεώνας, κάθε καταπιεστής, πατάει στην ιδέα της δημοκρατίας για να ανέβει ψηλά, καθιστώντας έτσι αλάνθαστη την πλατωνική αρχή ότι από κανένα άλλο πολίτευμα δεν προέρχεται η τυραννία όσο από τη δημοκρατία.
Και αν μη τι άλλο, οι χειρότεροι απ'αυτούς τους δημαγωγούς μιλούν για άμεση δημοκρατία, απορρίπτοντας τον κοινοβουλευτισμό και τις υπάρχουσες "δημοκρατίες". Τραγική ειρωνεία το ότι οι αυτοαποκαλούμενοι αμεσοδημοκράτες και λαοκράτες δεν μπορούν να ενωθούν ενώ υποτίθεται ότι ο κόσμος θα αποφασίζει στην πραγματικότητα, και όχι αυτοί. Ακόμα μεγαλύτερη ειρωνεία το ότι ο κόσμος τους ακούει.
Ποιος είναι όμως ο λόγος για τον οποίο ο κόσμος είναι τόσο εύπιστος όταν ακούει για δημοκρατία; Ακόμα καλύτερα, γιατί η ιδέα της δημοκρατίας αρέσει τόσο πολύ στον κόσμο;
Κάθε άνθρωπος ξεχωριστά θέλει την εξουσία. Η θέληση του κάθε ανθρώπου για εξουσία, για επιβολή της άποψής του στους άλλους και για πραγματοποίηση των σκοπών και των ιδεών του είναι φυσική. Όμως επειδή δεν μπορούν όλοι να τα έχουν αυτά, παρά μόνο μια μειοψηφία, καταφεύγουν στην ιδέα που τους θέλει να το έχουν όλοι. Δηλαδή στην ιδέα -που με μια πρώτη ματιά είναι σωστή και λογική- του να αποφασίζει ο κόσμος για τον εαυτό του.
Αυτός είναι ο λόγος που η δημοκρατία αρέσει στη μάζα. Αυτό είναι κάτι που δεν πρόκειται να αλλάξει. Πώς θα μπορούσε κάποιος να μη δεχτεί την ιδέα που του δίνει την εξουσία; Το να θέλει κάποιος τη μάζα να εναντιώνεται στην δημοκρατία είναι σαν να θέλει έναν άνθρωπο να αρνηθεί το να γίνει δικτάτορας, αν του δοθεί η ευκαιρία.
Αλλά εκεί είναι επίσης ο λόγος που την πατάει ο κόσμος: η "πρώτη ματιά". Σε μια δημοκρατία ο κόσμος αποφασίζει για το μέλλον του. Οπότε ο κόσμος που ακούει για δημοκρατία αρκείται σε αυτή τη βασική ιδέα, η οποία είναι και η ουσία της δημοκρατίας. Κανένας απ'αυτούς δεν είναι διατεθειμένος να σκεφτεί τις πιθανές συνέπειες μιας δημοκρατίας, τα λάθη που έχει η θεωρία της δημοκρατίας ή τα καταστροφικά λάθη που θα μπορούσε να κάνει ο κόσμος εφαρμόζοντας ένα τέτοιο πολίτευμα. Αρκούνται στην εξουσία (ή μάλλον την ψευδαίσθηση της εξουσίας) που θα τους δώσει η δημοκρατία.
Καταρχάς, πού στηρίζεται η δημοκρατία σαν ιδέα, σαν τρόπος λειτουργίας του κράτους και λήψης αποφάσεων; Στην ιδέα των πολλών και στην ιδέα του δικαίου των πολλών. Η κεντρική αυτή ιδέα της δημοκρατίας είναι και αυτή που την καθιστά άδικη και χωρίς καμία πιθανότητα εφαρμογής σήμερα.
Η δημοκρατία θέλει τους πολλούς να έχουν δίκιο απλά επειδή είναι πολλοί και να γίνεται αυτό που ζητούν αυτοί, μιας και ο σκοπός της δημοκρατίας είναι η εξυπηρέτηση των πολλών και η ικανοποίηση των δικών τους αιτημάτων. Οι λίγοι και η γνώμη τους δεν έχουν καμιά σημασία. Μόνο που στη πράξη αποδεικνύεται ότι δίκιο έχουν οι λίγοι. Οι λίγοι άλλωστε δεν είναι συνήθως και οι πιο καλά πληροφορημένοι; Η αφρόκρεμα της ανθρωπότητας δεν είναι οι λίγοι; Πώς γίνεται να πιστεύει κάποιος ότι μπορεί να βρει τη διάνοια, τη μόρφωση, την κριτική σκέψη και την αντικειμενικότητα στους πολλούς; Και πιστεύω ότι όλοι συμφωνούμε στο ότι λίγοι και καλοί αξίζουν περισσότερο από πολλούς και σκάρτους...
Η μάζα δεν είναι παρά ένα σύνολο πολλών και σκάρτων στο οποίο δεν έχει σημασία το άτομο. Όταν ένας άνθρωπος είναι ανάμεσα σε πολλά άλλα ανθρωπάκια, τότε παύει να έχει την οποιαδήποτε σημασία η οποιαδήποτε καλλιέργεια, νοημοσύνη και λογική. Όταν κάποιος είναι ανάμεσα σε πολλούς αλλάζει ακόμα και η συμπεριφορά του. Πάρτε ως παράδειγμα τις ομιλίες των πολιτικών ή ακόμα και τους ποδοσφαιρικούς αγώνες. Όσο είναι ένας άνθρωπος ανάμεσα σε πολλούς, όσο πιο πολύς είναι ο κόσμος τόσο πιο ασήμαντος είναι αυτός και η οποιαδήποτε ιδιαιτερότητά του. Σε μια δημοκρατία, όταν πρόκειται για τη λήψη μιας απόφασης, δεν έχει καμία σημασία η προσωπικότητα, αλλά οι αριθμοί.
Και μαζί με το άτομο χάνεται και κάθε είδος και αίσθηση ευθύνης, γιατί την ευθύνη για το τι θα γίνει την παίρνουν οι ανώνυμοι και απρόσωποι "πολλοί", στους οποίους στηρίζεται η δημοκρατία. Κανένας δεν μπορεί να ζητήσει την ευθύνη ή τα ρέστα από κανέναν γιατί πρόκειται απλά για αριθμούς. Έτσι, αν κάτι πάει στραβά και πουν σε κάποιον ότι φταίει που διάλεξε μια λύση, αυτός θα απαντήσει ότι δεν φταίει αυτός, αλλά οι πολλοί που συμφώνησαν. Απόδειξη; Το κοινοβούλιο. Αλλά και η καθημερινή ζωή.
Κάποιος θα απαντούσε στο παραπάνω ότι οι "λίγοι", με την ελευθερία λόγου που τους δίνει η δημοκρατία, μπορούν να πουν στον κόσμο το σωστό και να τον πάρουν με το μέρος του. Όμως αυτό δεν γίνεται πάντα. Ο κόσμος δεν πρόκειται να πιστέψει οποιαδήποτε αλήθεια, εκτός αν αυτή του ακούγεται καλή. Μπορούμε να πάρουμε σαν απόδειξη ένα πρόσφατο παράδειγμα: Τον Παπανδρέου που πριν τις εκλογές έλεγε πως "λεφτά υπάρχουν". Αυτό ήθελε να πιστέψει ο όχλος, αυτόν ψήφισε τελικά, και βλέπουμε τα αποτελέσματα.
Αν κάποιος από τους "λίγους" έβγαινε και έλεγε ότι ΔΕΝ υπάρχουν λεφτά, ότι έτσι όπως τα κάναμε θα πρέπει να ξεπουληθούμε στους ξένους, ακόμα και αν τους έλεγε τρόπους για να ξεχρεώσουμε μέσα σε πέντε χρόνια, θα τον άκουγε κανένας; Σίγουρα όχι. Και ειδικά αν το έλεγε αυτό μπροστά τον δημαγωγημένο από τον Τζέφρυ όχλο, αυτό θα ήταν και το τελευταίο πράγμα που θα έκανε...
Αν όμως το έλεγε σε έναν από αυτούς τους μπαζόβλακες ενώ ήταν μόνος του; Και τους λόγους για τους οποίους έχουν έτσι τα πράγματα, και το ποιοι φταίνε, και όσα επιχειρήματα ήθελε, τότε ίσως να του άλλαζε γνώμη. Αλλά ακόμα και αυτό θα ήταν προσωρινό, αφού όταν θα βρισκόταν μπροστά από τον αρχηγάρα του να του λέει πως "υπάρχουν λεφτά" και "ουγκ", ανάμεσα σε αμέτρητους άλλους που θα συμφωνούσαν και θα το επιβεβαίωναν, τότε θα γυρνούσε στην αρχική του άποψη. Αλλά αυτά τα φαινόμενα έχουν να κάνουν με την ψυχολογία...
Και ποιο θα ήταν τελικά το αποτέλεσμα μιας λάθος απόφασης των πολλών; Να καταστραφούν και αυτοί, μαζί με τους λίγους, και φυσικά κανένας δεν θα μπορούσε να ζητήσει τα ρέστα από κανέναν. Κάτι άλλο που πρέπει να λάβουμε υπόψιν μας είναι το ενδεχόμενο οι "πολλοί" να μην είναι και τόσοι πολλοί... Δηλαδή την πιθανότητα να υπάρχουν πολλές εναλλακτικές λύσεις για ένα πρόβλημα και η κάθε μία να έχει έναν σεβαστό αριθμό υποστηρικτών. Αυτό σημαίνει ότι θα εφαρμοζόταν η μία που θα είχε τους πιο πολλούς. Κάτι τέτοιο δεν έγινε και με την εκλογή του ΠΑΣΟΚ; Αλλά αν είναι να μην ικανοποιηθούν οι πολλοί για ποια δημοκρατία μιλάμε, τη στιγμή που ο σκοπός της είναι να ικανοποιηθεί η μάζα; Και αν δεν είναι καλή ιδέα αυτή που διάλεξαν, γιατί να πληρώνουν το λάθος όλοι μαζί; Όπως τώρα με το μπατσόκ;
Εδώ όμως φαίνεται και ένα άλλο πρόβλημα της δημοκρατίας: η διαίρεση του έθνους σε στρατόπεδα που αλληλοσπαράζονται, πράγμα που αν γινόταν σε μεγάλο βαθμό μπορεί να οδηγήσει σε εμφύλιο. Αν ο εμφύλιος σαν φαίνεται απομακρυσμένο σενάριο, θυμηθείτε τον εμφύλιο του 1946-1949 που έγινε για συμφέροντα ξένων και δεν είχε να κάνει με "αμεσοδημοκρατικές" αποφάσεις. Ή τον εθνικό διχασμό, που και εκεί μόνο για άμεση δημοκρατία δεν επρόκειτο. Σε παρόμοιες περιπτώσεις σε μια άμεση δημοκρατία τι θα γινόταν; Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι οι υποστηρικτές μιας ιδεολογίας βλέποντας ότι επικρατεί μια άλλη θα κάθονταν με σταυρωμένα χέρια; Ειδικά αν ήταν πολλοί;
Εκεί είναι που μπαίνει στη δημοκρατία ο διάλογος και η προϋπόθεση μιας καλής παιδείας... Αυτό που δεν καταλαβαίνουν όμως οι δημοκράτες (εκ των οποίων οι περισσότεροι ούτε κάποια αξιόλογη παιδεία έχουν, ούτε ξέρουν από διάλογο), είναι ότι παιδεία δεν συνεπάγεται κριτική σκέψη και ευφυΐα. Μπορεί κάποιος να είναι μορφωμένος αλλά να είναι εύπιστος. Η αντίληψη και ο τρόπος σκέψης του καθενός δεν έχουν να κάνουν με την παιδεία, εκτός αν ως "παιδεία" εννοούμε την προπαγάνδα απ'το σχολείο... Επίσης δεν λογαριάζουν ότι στη μάζα δεν έχει καμία σημασία η παιδεία και το ότι η παιδεία δεν μπορεί να αλλάξει το ότι ο κόσμος ακούει ότι του ακούγεται καλύτερο. Και ειδικά στην εποχή της τηλεόρασης και του internet ο κόσμος είναι πολύ πιο εύκολο να ξεγελαστεί.
Φυσικά μια παιδεία θα έκανε καλύτερη τη κοινωνία και το άτομο, αλλά για τη δημοκρατία θα ήταν άχρηστη. Σε τι βαθμό μπορεί να αλλάξει τα παραπάνω προβλήματα, όπως ο διχασμός ή η ανευθυνότητα ή τα λάθη των πολλών; Πώς μπορεί να αλλάξει η παιδεία την ύπαρξη διαφορετικών απόψεων; Και πώς μπορεί η παιδεία να δώσει στο άτομο κριτική σκέψη;
Η κριτική σκέψη δεν εξαρτάται από το άτομο; Δεν εξαρτάται από τον χαρακτήρα; Από τη μόρφωση -την οποία την παίρνεις και έξω από το σχολείο, οπότε πάλι δεν εξαρτάται απ'αυτό-, αλλά κυρίως από τα εξωτερικά ερεθίσματα, τα βιώματα και όλα αυτά που διαμορφώνουν το σκεπτικό του και από την ευφυΐα του; Πώς γίνεται να διδαχτεί στο σχολείο η κριτική σκέψη και η αντικειμενικότητα; Μέσω ποιου μαθήματος; Και έστω ότι κάνουν ειδικό μάθημα (no comments), σε τι βαθμό θα μπορεί να χρησιμοποιήσει ο καθένας αυτά που θα μάθει; Επίσης το αν θα πάρουν οι μαθητές κάτι απ'το σχολείο δεν εξαρτάται και από τους δασκάλους; Πάνω απ'όλα δεν εξαρτάται από τους ίδιους τους μαθητές;
Ή μήπως η παιδεία θα άλλαζε το ότι κανένας δεν θα δεχόταν την επιβολή μιας διαφορετικής άποψης επειδή οι υποστηρικτές της ήταν κάπως περισσότεροι αριθμητικά;
Μπορεί σε κάποιους να φαίνονται γελοία τα παραπάνω, όμως άλλο τόσο φαίνεται γελοίο σε εμένα το ότι η παιδεία μπορεί να λύσει τα προβλήματα της άμεσης δημοκρατίας. Και στη τελική ποιος θα αλλάξει τη παιδεία; Οι κομματάρχες; Ο νεοέλληνας; Άντε να εξηγήσεις σε αυτούς τους χαζοχαρούμενους ότι την παιδεία ο νεοέλληνας δεν θα την άλλαζε και να ήθελε και ότι οι κομματάρχες δεν σκοπεύουν να αλλάξουν επαρκώς την παιδεία και ότι αν είναι να αλλάξει η παιδεία θα αλλάξει από τους "λίγους", πράγμα που σημαίνει ότι θα χρειαστεί πρώτα μια αξιοκρατία/αριστοκρατία (για την οποία θα γράψω παρακάτω). Επιπλέον, η παιδεία θα ήταν πιο σημαντική σε ένα αξιοκρατικό/αριστοκρατικό καθεστώς.
Με τον διάλογο τι παίζει; Όταν είναι δύο μεγάλες ομάδες με διαφορετικές απόψεις, και δεν λένε να τις αλλάξουν τι είναι πιο πιθανό; Να συνεχίσουν να κάνουν "διάλογο" ή να χρησιμοποιήσουν βία για την επιβολή της άποψής τους; Και σε ένα σοβαρό πρόβλημα που θα έπρεπε να λυθεί άμεσα, ο πόλεμος προπαγάνδας και ανταλλαγής ιδεών πόσο θα κρατούσε;
Και τι σας κάνει να πιστεύετε ότι οι απόψεις αλλάζουν; Αν έβγαινε και έλεγε κάποιος στους χριστιανούς ότι δεν υπάρχει θεός ή στους ΚΝίτες ότι ο Στάλιν ήταν ένας σφαγέας, με όσα επιχειρήματα θέλουν, θα άλλαζαν άποψη; Ειδικά αν είχε μπροστά του πολλούς μαζί; Πώς γίνεται να έχει κάποιος αυτή την απαίτηση από τη μάζα; Και αν είναι να αλλάζουν εύκολα οι απόψεις, εκεί δεν θα πατάνε οι δημαγωγοί; Τότε τι νόημα έχει η παιδεία;
Ίσως στο να μη βγουν πολλοί χριστιανοί και ΚΝίτες. Αλλά αυτοί οι δύο είναι απλώς παραδείγματα. Βάλτε στη θέση τους όποιο ιδεολογικό ή θρησκευτικό κίνημα θέλετε. Γιατί ακόμα και αν η παιδεία είναι τέλεια, πάντα θα υπάρχουν διαφορετικές απόψεις. Αυτό εξαρτάται από το άτομο και όχι από το τι θα του πουν στο σχολείο. Εκτός αν είναι να κάνουμε πλύση εγκεφάλου σε όλους ώστε να έχουν κάποιες απόψεις που μας αρέσουν, αλλά ακόμα και αυτό θα μπορούσε να μας γυρίσει boomerang αν ήταν να πάρουν κάποια απόφαση.
Εκτός από τα παραπάνω προβλήματα, υπάρχουν και προβλήματα ανάλογα με το είδος προβλημάτων που πρέπει να επιλυθούν. Ας πούμε τα οικονομικά.
Αφορούν άμεσα τη ζωή όλων, σωστά; Σε μια δημοκρατία, θα αποφάσιζε ο κόσμος για αυτά. Όμως τα οικονομικά προβλήματα δεν είναι από αυτά τα οποία καλείται ο κόσμος να λύσει. Ας πάρουμε ως παράδειγμα την περίπτωση του μνημονίου. Ο κόσμος για να πάρει μια σωστή απόφαση (ναι ή όχι στη μνημόνιο...) θα έπρεπε να κάτσει και να διαβάσει και τις 100 σελίδες; Και θα έπρεπε να ξέρει και τους διεθνείς νόμους, και τις διεθνείς συνθήκες... Οπότε μάλλον θα έβγαιναν οι οικονομολόγοι να τους τα συνοψίσουν. Σωστές αποφάσεις με "συνοπτικά" τα δεδομένα και μη λογαριάζοντας τα "ψιλά γράμματα" δεν παίρνονται, αλλά ας το αφήσουμε στην άκρη αυτό... Είτε θα έπρεπε να αποφασίσει ο κόσμος είτε να αποδεχτεί ή να απορρίψει μια απόφαση που πήραν οι οικονομολόγοι μόνοι τους... Αν ο κόσμος είχε αντίθετη άποψη απ'αυτή των οικονομολόγων θα γινόταν το δικό του, οδηγώντας στη καταστροφή.
Οι υπεύθυνοι για την εξωτερική πολιτική, που θα έπρεπε ενίοτε να παίζουν περίεργα παιχνίδια για λόγους στρατηγικής, από πού και ως πού να ρωτήσουν τα εκατομμύρια για αυτά; Εκτός αν αυτά παύουν να υπάρχουν με την άμεση δημοκρατία.
Γιατί ο σχετικός να πρέπει να πάρει έγκριση από έναν άσχετο ή να αποφασίσει μαζί του; Ακόμα και αν το θέμα αφορά και τους δύο.
Αυτά ας τα αφήσουμε στους δημοκράτες να τα λύσουν...
Τέλος, οι δημοκράτες κάνουν ένα τεράστιο λάθος: φέρονται σαν να ζουν σε εποχές στις οποίες μπορούσε να εφαρμοστεί η δημοκρατία. Για αυτό και πολλοί απ'αυτούς αναφέρουν την αρχαία Αθήνα ή τη Ρώμη, σαν να πρόκειται και σήμερα για πόλεις μερικών χιλιάδων και όχι για χώρες εκατομμυρίων και σαν να είναι ίδια τα προβλήματα και οι συνθήκες. Ίσως η δημοκρατία θα μπορούσε να λειτουργήσει σε ορισμένες περιπτώσεις. Αλλά τα προβλήματα της κοινωνίας στον 21ο αιώνα, με ό,τι συνεπάγεται 21ος αιώνας, δεν σηκώνουν αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες.
__________________________________
Ο κοινοβουλευτισμός
Εφαρμοσμένο πολίτευμα σε όλον τον δυτικό κόσμο είναι το κοινοβουλευτικό. Ο κοινοβουλευτισμός δεν είναι παρά έμμεση δημοκρατία. Έχει τα ίδια προβλήματα με την άμεση, αλλά σε επαρκώς μικρότερο βαθμό, και για αυτό κατάφερε να λειτουργήσει. Βέβαια στο ότι λειτούργησε έπαιξαν ρόλο και άλλοι παράγοντες. Ας πούμε, το ότι στη πραγματικότητα άλλοι παίρνουν τις αποφάσεις, και έχουν ισχυρή επιρροή στους βουλευτές του κάθε κράτους. Αλλά το ποιοι κινούν τα νήματα δεν είναι το θέμα μας και αν ασχοληθούμε έστω και λίγο με αυτό θα καταλήξουμε στο αυτονόητο: οι κοινοβουλευτισμός δεν είναι παρά ένα άρρωστο παιχνίδι "κάποιων" στη πλάτη του έθνους.
Φυσικά, πολλές αποφάσεις τις παίρνουν όντως οι βουλευτές. Αν δούμε τον κοινοβουλευτισμό όπως είναι -ή ακόμα καλύτερα όπως φαίνεται ότι είναι- θα δούμε πολλά κοινά με τη δημοκρατία. Κύρια διαφορά είναι ότι πρόκειται μόνο για 300-500 άτομα που αποφασίζουν για ολόκληρα έθνη, και όχι ένα σύνολο ανθρώπων που αποφασίζει για τον εαυτό του.
Μια άλλη κύρια διαφορά είναι το ότι πρόκειται για τον πάτο του βόθρου, τα κατακάθια της κοινωνίας που κυβερνούν και όχι για απλό κόσμο και το ότι είναι πρόθυμοι να εκτελούν εντολές κατευθείαν, σε αντίθεση με τη μάζα που δεν θα εκτελούσε τέτοιου είδους εντολές. Αλλά είπαμε. Εδώ το θέμα μας είναι ο κυνοβολευτισμός (όχι, δεν είναι ορθογραφικά λάθη) όπως φαίνεται ότι είναι...
Ο κοινοβουλευτισμός είναι ένα πολίτευμα στο οποίο ο κόσμος αποφασίζει... ποιοι θα αποφασίζουν για το μέλλον του. Και τα αποτελέσματα αυτού το πολιτεύματος, καθώς και το πολίτευμα καθ'αυτό, είναι απόδειξη για πολλά από τα παραπάνω. Στη βουλή μπαίνουν όχι όσοι αξίζουν και όσοι όντως αντιπροσωπεύουν το λαό, αλλά όσοι χαϊδεύουν τα αυτιά του κόσμου με υποσχέσεις που δεν πρόκειται να πραγματοποιήσουν και με λόγια που μόνο κάποιος εντελώς εκτός τόπου και χρόνου θα έλεγε.
Και ποιοι είναι αυτοί που προσπαθούν να ανέβουν ψηλά μέσω του κοινοβουλευτισμού; Ποιοι άλλοι από τους απατεώνες και τους καιροσκόπους! Κανένας έντιμος και νοήμων άνθρωπος δεν θα δεχόταν να παίξει ένα τέτοιο παιχνίδι. Και αν κάποιος έντιμος βρισκόταν στη βουλή σύντομα θα άρχιζε να παίζει τα ίδια παιχνίδια με τους συναδέλφους του. Θα μετατρεπόταν από έντιμος πολιτικός σε δημαγωγός. Αυτό τόσο γιατί βλέπει ότι εκεί μέσα του δίνεται η ευκαιρία να πλουτίζει και αυτός σε βάρος του έθνους, όσο και επειδή ξέρει ότι αν παραμείνει έντιμος θα τον φάει το σκοτάδι. Γιατί όταν πας να παίξεις ένα τέτοιο παιχνίδι δεν μπορείς παρά να παίξεις σαν τους άλλους...
Υπήρχε ποτέ περίπτωση αυτοί οι αρουραίοι να αφήσουν έτσι κάποιον που δεν είναι σαν αυτούς; Θα τον φιμώσουν, θα τον συκοφαντήσουν, θα ρίχνουν λάσπη και θα πέφτουν να τον φάνε κάθε φορά που θα μιλάει. Θα κάνουν ό,τι μπορούν για να βγάλουν τα άπλυτά του προς τα έξω μέχρι να πάψει να ασχολείται με την πολιτική και αν δεν βρουν λόγους να τον κατηγορήσουν, θα τους επινοήσουν. Αν χρειαστεί θα τον βγάλουν απ'τη μέση.
Γιατί όλοι αυτοί οι κόπροι, όλα αυτά τα ανεύθυνα παιδάκια που βρέθηκαν σε τέτοιες θέσεις, δεν θα άφηναν σε καμία περίπτωση να τις χάσουν. Ξέρουν ότι έχουν εξασφαλίσει την τέλεια ζωή, που θα πληρώνονται κάθε μήνα με τα λεφτά που ένας οικοδόμος θα χρειαζόταν μήνες (αν όχι χρόνια) για να μαζέψει. Ότι έχουν εξασφαλίσει συντάξεις των οποίων και το 1/10 να είχε ο μέσος συνταξιούχος θα ήταν ευτυχισμένος.
Απόδειξη της μιαρότητας του όχλου ότι όχι μόνο αφήνει, αλλά και υποστηρίζει αυτούς τους αντιπαραγωγικούς κηφήνες ψηφίζοντας ή/και διαφημίζοντας το κόμμα τους... Και τι κάνουν αυτά τα ανθρωπάκια που βρέθηκαν στη βουλή; Απολύτως τίποτα. Στη συντριπτική πλειοψηφία τους όχι μόνο δεν μιλάνε για τα θέματα που (θεωρητικά) απασχολούν το κοινοβούλιο, αλλά δεν ακούνε καν τι λένε και οι λίγοι που μιλάνε, μήπως και κρατήσουν τους ανθρωπόμορφους χιμπατζήδες ψηφοφόρους τους. Πάντα ήθελα να 'ξερα τι γνώμη μπορεί να έχουν οι κομματάρχες για τα κομματόσκυλα...
Γιατί απ'όλους τους βουλευτές πόσοι είναι γνωστοί στον πολύ κόσμο; Πόσοι έχουν μιλήσει ή γράψει αρκετά για τα θέματα που τον απασχολούν; Ελάχιστοι. Οι υπόλοιποι στην κυριολεξία ζουν σε βάρος του έθνους. Φτάνει να προσέξει κανείς πώς μιλάνε τις λίγες φορές που βγαίνουν να πουν τις ασυναρτησίες τους. Κάτι φοβισμένοι και απ'τη σκιά τους πούστηδες, με φλώρικη και τρεμάμενη φωνή, που βγαίνουν και βγάζουν κάτι γραμμένους (από άλλους πάντα!) στην ξύλινη γλώσσα των πολιτικών λόγους, γεμάτους φράσεις που ο καθένας έχει σιχαθεί να ακούει. Απευθυνόμενοι σε ποιους; Σε κάτι κοιμισμένους που ενίοτε δεν έχουν βγάλει ούτε το λύκειο...
Μοιάζουν με μαριονέτες που μιλούν σε παιδάκια τελευταίων θρανίων...
Ακούγοντας αυτούς τους κακόφωνους καράβλαχους να "αγορεύουν" αναρωτιέται κανείς πώς βρέθηκαν εκεί μέσα, ποιος τους ψήφισε, και γιατί;
Και αν κάτσει κανείς να δει το τι γίνεται στο κοινοβούλιο νηφάλια θα προσέξει ότι είναι μια μικρογραφία της οχλοκρατίας... Αποφασίζουν κάτι όλοι μαζί, και αν είναι ηλίθια απόφαση ρίχνουν το φταίξιμο στους άλλους που συμφώνησαν. Βγαίνουν και λένε πράγματα που κανένας δεν ακούει και αν τα ακούει δεν αλλάζει άποψη. Πολλοί απ'αυτούς είναι τόσο ανεύθυνοι που τα ρίχνουν μέχρι και τους ψηφοφόρους τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο "μαζί τα φάγαμε", του οποίου το όνομα δεν γράφω γιατί θα κάνω εμετό... Αυτό δεν έκανε; Ότι τα έφαγε μαζί με αυτούς που τον ψήφιζαν και τους διόριζε δεν είπε; Και δεν μπορεί να του πει και κανένας τίποτα, αφού ένα αρκετά μεγάλο μέρος του λαού βολεύτηκε στο δημόσιο από τέτοιους ηλίθιους ή έστω από θείους με μέσα τέτοιους ηλίθιους και καταντήσαμε χώρα δημοσίων υπαλλήλων.
Φυσικά και ο κόσμος δεν έχει το θάρρος να αναλάβει καμία ευθύνη. Αυτοί φταίνε! Όχι εμείς που διοριστήκαμε απ'αυτούς για να καθόμαστε! Όχι εμείς που τους ψηφίζαμε τριάντα χρόνια! Όχι εμείς που κοιτάζαμε να βγούμε στη σύνταξη όσο πιο νωρίς γίνεται για να πληρωνόμαστε χωρίς καν να βγαίνουμε απ'το σπίτι μας!!!
Και κατεβαίνουν στις πορείες οι συνταξιούχοι μαζί με διάφορους άλλους βολεμένους, που τους έκοψαν 300 ευρώ από τα 1800, ενώ μόνο πίπες δεν έκαναν να διοριστούν. Αλλά ο απλός κόσμος δεν έχει αρκετά μεγάλα αρχίδια ώστε να βγει και να τους γαμήσει το χριστό, έτσι; Και μετά φταίει μόνο ο χοντρός και το αμερικανάκι...
Αλλά τι να περιμένεις από μια δημοκρατία...
Έχετε προσέξει πόσα προβλήματα έχουν προκύψει ταυτόχρονα; Από τη μια μεριά έχουμε τα εθνικά θέματα. Το Μακεδονικό, το Κυπριακό, τους Τούρκους που παραβιάζουν τον εναέριο χώρο στο Αιγαίο, τις υφαλοκρηπίδες, τις μειονότητες που (ειδικά η Τουρκική) έχουν πάρει πολύ αέρα και από την άλλη έχουμε τα οικονομικά. Που ενώ θα 'πρεπε ο τζέφρυ να απολύσει όλους όσους διορίστηκαν απ'αυτόν και τους συναδέλφους του στο δημόσιο και παίρνουν και 2000 το μήνα για να κάθονται, διορίζει και άλλους. Και ποιους απολύει; Αυτούς στους οποίους θα μπορούσε να στηριχθεί η χώρα για να προοδεύσει.
Σαν να μη φτάνει αυτό μειώνει τους μισθούς και τις συντάξεις των απλών εργαζομένων που δεν απολύονται και ταυτόχρονα ανεβάζει τους φόρους ενώ τους πλούσιους δεν διανοείται να τους αγγίξει. Φυσικά, ούτε λόγος να πάρει τα λεφτά από την ανθελληνική εκκλησία. Αυτούς δεν τους έχει επηρεάσει η κρίση. Και έχουμε και την αριστερά να προσπαθεί να πάρει τον κόσμο με το μέρος της. Και το καταφέρνει αφού ο κόσμος νοιάζεται πιο πολύ για τα προβλήματα που τον επηρεάζουν άμεσα (τα οικονομικά).
Ταυτόχρονα έχουν αφήσει να περάσουν τα σύνορα εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες, να μας κουβαλάνε εδώ όλες τις ασθένειες και τα βάρβαρα έθιμά τους και να μας ληστεύουν... Και τελικά θα νομιμοποιηθούν για να είναι οι μελλοντικοί ψηφοφόροι των κομμάτων. Αυτοί έτσι και αλλιώς δεν θα νοιαστούν για τα οικονομικά προβλήματα αφού με τις συνθήκες που επικρατούσαν στις χώρες τους και με τις συνθήκες στις οποίες ζουν εδώ, ως παράνομοι, με 400 ευρώ θα τους φαίνεται παράδεισος... Αλλά κατά τ'άλλα "Έλληνες και ξένοι εργάτες ενωμένοι" ενώ θα προτιμούνται κιόλας αφού δεν θα είναι "απαιτητικοί" όπως ο νεοέλληνας, διχάζοντας έτσι την εργατική τάξη.
Τελικά η Ελλάδα θα γίνει η κερκόπορτα για την ισλαμοποίηση της Ευρώπης ενώ θα είναι και ο αποδιοπομπαίος τράγος για την οικονομία. Όλα αυτά την ίδια περίοδο. Λόγω κοινοβουλευτισμού. Και πού αναζητά τη λύση ο κόσμος; Στην άμεση μαζοκρατία. Δηλαδή τον κοινοβουλευτισμό εφαρμοσμένο παντού... Δεν μας έφτανε ένα μπουρδέλο, πρέπει όλη η Ελλάδα να γίνει βουλή.
Άλλοι πιστεύουν ότι ψηφίζοντας τα μικρά κόμματα θα καταφέρουν να αλλάξουν τα πράγματα. Τι ειρωνεία και αυτή! Οι από πάνω έχουν φροντίσει και για αυτούς. Τα μικρά κόμματα δεν είναι παρά ένα μέσο για να ελέγχονται οι εκάστοτε πολιτικοί χώροι -που συνήθως έχουν ακραία ιδεολογία- καθιστώντας έτσι τους "ακραίους", ακίνδυνους. Για παράδειγμα η χρυσή αυγή. Ένα μέσο για να τσεκάρουν τα αντανακλαστικά του κόσμου με βάση το πρόγραμμά της. Όταν ο Μιχαλολιάκος μπήκε στο δημοτικό συμβούλιο, και τώρα τρώει τα λεφτά του δήμου Αθηναίων μαζί με άλλα απόβλητα που αποφασίζουν για την Αθήνα- μέχρι και η Νέα Πλουτοκρατία άρχισε να μιλάει για το μεταναστευτικό. Δεν είναι παρά ένα υποψήφιο μελλοντικό λα.ο.ς το οποίο θα μπει στη βουλή και θα μεταφέρει την ιδεολογία του από τα άκρα, στο κέντρο. Αλλά αν δεν το κάνει θα τους βγάλουν και αυτούς απ'τη μέση.
Η δημοκρατία, λίγο λόγω της επικράτησης των συμμάχων, λίγο λόγω συμφερόντων και είτε με προπαγάνδα είτε μέσα από τα μικρά κόμματα, διαστρέβλωσε ολόκληρες κοσμοθεωρίες και αφού τις δαιμονοποίησε, τις διαίρεσε με τα κόμματα...
Όμως ας πούμε τα παραπάνω δεν ισχύουν. Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι τα μικρά κόμματα μπορούν να φτιάξουν τα πράγματα; Σήμερα ο καθένας μπορεί να ιδρύσει ένα κόμμα. Οι ηγεσίες των μικρών κομμάτων είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα τυχάρπαστων με αρχηγικά κόμπλεξ. Δεν κάνουν για να κυβερνήσουν... Συνήθως αυτού του είδους οι κομματάρχες δεν έχουν ούτε κάποια πρωτότυπη θέση, ούτε κάποιο αξιόλογο μορφωτικό επίπεδο, και αποδεικνύεται ότι δεν κάνουν ούτε για να ηγηθούν των μικρών κομμάτων τους (Ο Μιχαλολιάκος ας πούμε...) Και αν οποιοδήποτε μικρό κόμμα μπει στη βουλή σύντομα θα γίνει σαν τα άλλα. Όσοι θα μπουν στο κοινοβούλιο θα ξεχάσουν κάθε ιδέα που έχουν και θα προτιμήσουν τα φράγκα. Λογικό δεν είναι αφού θα επηρεαστούν από τους άλλους και αφού θα δουν ότι τους δόθηκε η ευκαιρία;
Αλλά έστω ότι δεν θα αλλάξουν. Τι επιρροή θα έχουν εκεί μέσα αν όλοι οι άλλοι διαφωνούν μαζί τους; Επίσης, ο κοινοβουλευτικός βόθρος δεν σηκώνει τιμιότητες και ειλικρίνειες. Αυτό σημαίνει ότι αν δουν πως κάποιος είναι όντως επικίνδυνος για αυτούς, και αν δουν ότι με τις συκοφαντίες δεν καταφέρνουν τίποτα, τελικά θα τον βγάλουν απ'τη μέση. Στην καλύτερη θα τον κηρύξουν παράνομο. Κάτι θα βρουν για να τον κλείσουν μέσα... Στη χειρότερη θα τον δολοφονήσουν. Λίγοι πολιτικοί είχαν τέτοιο τέλος επειδή δεν θέλησαν να παίξουν όπως οι άλλοι;
Το σύστημα χρειάζεται ριζική αλλαγή και αυτή μπορεί να προέλθει μόνο απ'το έθνος, όχι απ'τα κομματόσκυλα. Θα μου πει κάποιος, αν ο κόσμος δεν θέλει να αλλάξει αυτό το σύστημα ριζικά τότε τι πρέπει να κάνει; Ε, ας ψηφίζει. Τουλάχιστον κάποιον που δεν έχει βγει. Αυτούς που έχουν βγει τους βλέπουμε... Γιατί, μήπως υπάρχει περίπτωση το ΚΚΕ να εφαρμόσει κομμουνισμό; Ή το ΛΑΟΣ να ακολουθήσει όντως πατριωτική πολιτική; Οι αλλαγές θα είναι στον τρόπο που λειτουργούν και στο τι θα κάνουν. Το κοινοβούλιο δεν πρόκειται να διαλυθεί.
Αλλά, εδώ που τα λέμε, τι μπορούν να κάνουν και αυτοί, αφού στον κοινοβουλευτισμό η "κυβέρνηση" πρέπει πρώτα να πάρει έγκριση από τους άλλους αρουραίους πριν κάνει οτιδήποτε; Και φυσικά κανένας δεν θα μπορεί να ζητήσει τα ρέστα από κάποιον προσωπικά, αφού όλοι θα συμμετέχουν σε αυτό και ο ένας θα κατηγορεί τον άλλον...
Και θεωρώ περιττό να προσθέσω ότι κοινοβουλευτισμός χωρίς καπιταλισμό δεν υφίσταται.
Για αυτό και κάθε τίμιος άνθρωπος απεχθάνεται τον κοινοβουλευτισμό. Τίμιος βουλευτής δεν υφίσταται. Αν είναι τίμιος ή δεν θα μπει στη βουλή ή αν μπει θα γίνει σαν τους άλλους και ή θα έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μην τον ξαναψηφίσει κανένας ή θα έφευγε από μόνος του με αυτά που θα έβλεπε. Ο κοινοβουλευτισμός δεν θα λύσει το πρόβλημα που δημιούργησε.
Το πρόβλημα είναι, ότι η άμεση δημοκρατία θα το έκανε χειρότερο. Αυτό είναι που αδυνατεί να καταλάβει ο κόσμος τώρα που ο κυνοβολευτισμός (όχι, δεν είναι ορθογραφικά λάθη) απέτυχε. Άλλο και αυτό! Μετά τη χούντα, όταν ήρθε ο Καραμανλής όλοι τον έβλεπαν σαν σωτήρα. Θεωρούσαν τον κοινοβουλευτισμό δημοκρατία. Φερόντουσαν σαν να πρόκειται να αποφασίζουν οι ίδιοι για τον εαυτό τους άμεσα! Βέβαια αυτό οφείλεται και στο ότι επί χούντας δεν είχαν καν το δικαίωμα να διαλέξουν τύραννο, και όχι μόνο στη βλακεία τους. Τους άρεσε πάντως η ψευδαίσθηση του ότι αποφασίζουν για το μέλλον τους,
Αν και εδώ που τα λέμε κάθε μορφή δημοκρατίας στηρίζεται στην ψευδαίσθηση της εξουσίας... Για τον κοινοβουλευτισμό δεν το συζητάμε. Αλλά τι είναι αυτό που καθιστά και την άμεση δημοκρατία ψευδαίσθηση της εξουσίας; Έγραψα προηγουμένως το λόγο για τον οποίο αρέσει η δημοκρατία στο κόσμο: κάθε άνθρωπος ξεχωριστά θέλει την εξουσία, αλλά τι να κάνουμε που δεν μπορούμε να είμαστε όλοι δικτάτορες ταυτόχρονα και καταφεύγουμε στο να αποφασίζουν οι πολλοί για όλους. Το πρόβλημα είναι, ότι σε μια άμεση δημοκρατία ο κάθε άνθρωπος νομίζει ότι αποφασίζει για τον δικό του μέλλον ενώ αποφασίζουν οι άλλοι για αυτόν αν είναι περισσότεροι. Δηλαδή για το άτομο είναι η ψευδαίσθηση της εξουσίας και όχι η εξουσία καθ'αυτή. Οπότε, και απ'αυτήν την άποψη, το άτομο δεν έχει σημασία για τη δημοκρατία.
Τυχαίο είναι που κανένας δημοκράτης δεν είναι σε θέση να δεχτεί ότι οι περισσότεροι ενδέχεται να θέλουν κάτι άλλο απ'αυτό που θέλει ο ίδιος; Η δημοκρατία είναι ωραία ψευδαίσθηση, ειδικά όταν είσαι πάντα ανάμεσα στους "πολλούς". Αλλά αυτή η ψευδαίσθηση συνήθως σου γυρνάει boomerang όταν βλέπεις τα αποτελέσματα της απόφασης που πήρες μαζί με τους άλλους ηλίθιους...
Τέλος πάντων. Η άμεση δημοκρατία μόνο χειρότερη θα έκανε την κατάσταση. Μόνο ηλίθιοι πιστεύουν ότι μια άμεση δημοκρατία θα μας έσωζε, έτσι όπως είμαστε τώρα. Και δυστυχώς αυτοί οι ηλίθιοι είναι πολλοί... Αλλά πώς να το κάνουμε; Όταν ένας αμόρφωτος και διεφθαρμένος λαός προσπαθήσει να λύσει τα προβλήματα του κοινοβουλευτισμού με ένα τόσο προβληματικό πολίτευμα θα τα διαλύσει όλα. Τόσα χρόνια δεν μπορούσατε να εκλέξετε μια σοβαρή κυβέρνηση, και θέλετε άμεση δημοκρατία;
http://skeptomenosellhn.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου