Συναγωνίστριες και συναγωνιστές, εργάτες σώματος ή πνεύματος αυτή τη φορά θα ασχοληθούμε με άλλο ένα μύθο του συστήματος, τη λεγόμενη ‘πατριωτική’ αριστερά, η οποία ενίοτε λειτουργεί μέσα στο πατριωτικό κίνημα των εργαζομένων ως υποκατάστατο του φυλετικού σοσιαλισμού, με σκοπό να αποπροσανατολίσει και να καπηλευθεί το έμφυτο εθνικιστικό συναίσθημα του Λαού. Πρέπει λοιπόν να δούμε γιατί η αριστερά είναι πάντοτε οργανικά αντεθνική ακόμα και όταν εμφανίζεται με εθνικιστικό προσωπείο και μπορεί να φαίνεται εθνική μόνον όταν συγκρίνεται με την καπιταλιστική δεξιά και ακροδεξιά οι οποίες είναι τόσο δουλικές στο κεφάλαιο που πνίγουν κάθε εθνική ή πατριωτική έκφραση.
Θα ξεκινήσουμε από τις θεμελιώδεις διαφορές μεταξύ φυλετικού σοσιαλισμού και αριστεράς. Καταρχάς η αριστερά ακόμα και όταν μιλάει για έθνος ή πατρίδα έχει εξαρχής και οργανικά αποκλείσει από το περιεχόμενο της λέξης, το βιολογικό παράγοντα : τη φυλή! Γι αυτό και σκόπιμα οι αριστεροί αναφέρονται στη λέξη πατρίδα, αλλά όχι στη λέξη έθνος. Όταν θέλουν να λέγονται ‘πατριωτική αριστερά’ θεωρούν ως πατρίδα το ζωτικό χώρο ενός πληθυσμού που ζει μέσα στα όρια μιας κρατικής οντότητας ανεξαρτήτως φυλής, πολιτιστικών δεσμών κλπ εφόσον αυτοί συγκροτούν μια μεγάλη προλεταριακή μάζα. Ο όρος πατρίδα όπου συχνά αναφερόταν και ο Τσε Γκεβάρα, περιγράφει ένα λαό που ζει σε μια γεωγραφική περιοχή, ανεξάρτητως αν υπάρχει εθνική ομοιογένεια ή όχι, και ο οποίος μάχεται ενάντια στα διεθνιστικά ιμπεριαλιστικά καρτέλ πολυεθνικών. Κοινώς πρόκειται γιακατά σύμπτωση εθνικιστές οι οποίοι όταν οι γηγενείς προλετάριοι τυχαίνει να ανήκουν σε μια εθνότητα υποστηρίζουν τον ταξικό αγώνα τους, που κατά σύμπτωση είναι και εθνικός. Γι αυτούς οι καταπιεσμένοι απόγονοι ινδιάνων στη λατινική Αμερική είναι απλά προλετάριοι και κατά σύμπτωση ινδιάνοι. Βεβαίως ο αγώνας της ‘πατριωτικής’ αριστεράς όταν τυχαίνει να βοηθάει ένα καταπιεσμένο έθνος (όπως πχ οι γηγενείς ινδιάνοι της λατινικής Αμερικής) ασφαλώς και στη πράξη μετατρέπεται ως τέτοιος, όμως αυτοί που τον διεξάγουν δεν έχουν τέτοια πρόθεση.
Αντίθετα, για εμάς τους εθνικοσοσιαλιστές ο εθνικός αγώνας ταυτίζεται με τον ταξικό αφού η δίκαιη και ορθολογική κατανομή των πόρων εντός του έθνους βελτιστοποιεί τις δυνατότητες για ανέλιξη της φυλής και οδηγεί μεγιστοποίηση της ισχύος της μέσα από την κρατική καθοδήγηση της οικονομίας, προς εθνικούς σκοπούς μακριά από καταναλωτικά πρότυπα καικαπιταλιστικές ελευθεριότητες του κεφαλαίου. Το εθνικά παραγόμενο προϊόν είναι για εμάς τους φυλετικούς σοσιαλιστές ακριβώς ότι είναι η τροφή μέσα στον οργανισμό όπου ο ίδιος ο οργανισμός–κράτος καθορίζει το που θα πρέπει κάθε φορά να διοχετευθούν τα θρεπτικά συστατικά ώστε να μεγιστοποιείται η δυνατότητα του οργανισμού, να κυριαρχεί, να επιβιώνει και να αναπαράγεται.
Μια δεύτερη διαφορά, επίσης σχετιζόμενη με τη πρώτη, είναι ότι η αριστερά πάντα θεωρεί ότι το περιβάλλον καθορίζει τη συμπεριφορά του ατόμου και όχι οι γενετικές του εγγραφές. Αυτό έχει ως συνέπεια ακόμα και όταν προσδίδεται ένα ιστορικό – πολιτιστικό περιεχόμενο στη λέξη ‘πατρίδα’ (αν και όπως προείπα αυτό δεν είναι αναγκαίο για την αριστερά) να αποκλείεται κάθε φυλετικός προσδιορισμός της λέξης και επομένως διαστρέφεται η έννοια του πατριωτισμού. Βέβαια σε αυτό έχει ήδη προετοιμάσει τη συνείδηση των πατριωτών ο δεξιός και ακροδεξιός συντηρητικός χώρος ο οποίος ακριβώς επειδή φοβάται τη φυλή ως παράγοντα ταξικού αγώνα απέναντι στο «ξεζούμισμα» των εργαζόμενων από το κεφάλαιο επιλέγει να προπαγανδίζει τα περί ‘ημετέρας παιδείας μετέχοντες’ κλπ ώστε να περιορίζει την έννοια του έθνους στα ανώτερα στρώματα της αστικής τάξης που υποτίθεται ότι είναι κοινωνοί μόρφωσης, εθνικής παιδείας κλπ.
Βλέπουμε λοιπόν ότι η ‘πατριωτική’ αριστερά είναι άλλο ένα παράγωγο του αντί-φυσικού και αντί-βιολογικού ορισμού του έθνους ως δημιούργημα περιβαλλοντικών ή κοινωνικών παραγόντων είτε αυτοί λέγονται παιδεία, ιστορία, πολιτισμός (αστική δεξιά) είτε κοινωνική συνείδηση (αριστερά).
Ας έρθουμε όμως σε ένα άλλο ερώτημα: θα μπορούσε η μαρξιστική αριστερά να είναι πατριωτική; Ασφαλώς και όχι, διότι απλούστατα αποδοκιμάζει μετά βδελυγμίας τον βιολογικό παράγοντα της φυλής και οτιδήποτε απορρέει από γενετικές εγγραφές. Κουβαλώντας μέσα της την περιβαλλοντική προσέγγιση του καθορισμού της συμπεριφοράς του ανθρώπου είναι αντί-πατριωτική όσο κι αν οι λύσεις που προτείνει συχνά είναι ουσιαστικά αντικαπιταλιστικές άρα εθνικές πχ ενίσχυση των οικογενειακών επιδομάτων η οποία όταν δίνεται, έστω και όχι πάντα αλλά κατά κανόνα, σε Έλληνες φυλετικά ενισχύει τις γεννήσεις άρα και την φυλετική επιβίωση.
Βεβαίως εδώ θα μας δοθεί η ευκαιρία να ασκήσουμε κριτική στην αντί-κομμουνιστική ρητορεία της ακροδεξιάς η οποία έχει ως ‘κόκκινο πανί’ ιδεολογικά την ταξική πάλη στην οποία πιστεύει η αριστερά, και όχι την περιβαλλοντική της προσέγγιση στο θέμα του έθνους.
Η ταξική πάλη εντός του καπιταλιστικού κράτους είναι μια επιβεβλημένη διαδικασία φυλετικής κάθαρσης αφού το έθνος–οργανισμός καθώς πιέζεται και οδηγείται στον αφανισμό και στη μιζέρια από μια μερίδα πλουτοκρατών οι οποίοι νέμονται τον πλούτο της χώρας, επιλέγει να πολεμήσει ενάντια στην παρανοϊκή υπέρ-συγκέντρωση πλούτου ώστε να ανακτήσει τους πόρους που απαιτούνται για την επιβίωση και την αναπαραγωγή του. Όταν λέμε ότι το έθνος επιλέγει, εννοούμε ότι το κάνει δια των εθνικιστών, οι οποίοι είναι γενετικά κατασκευασμένοι να προφυλάσσουν το έθνος από κάθε εξωγενή ή ενδογενή παράγοντα εθνικού κινδύνου. Επομένως η ταξική πάλη μέσα σε ένα καπιταλιστικό κράτος είναι εθνικιστικό καθήκον το οποίο παύει να υφίσταται μόνο όταν εγκαθιδρυθεί το εθνικοσοσιαλιστικό κράτος τάξης και δικαίου !
Επομένως παρά το ότι δε θεωρούμε ότι η ταξική πάλη από μόνη της κινεί την ιστορία, σίγουρα παίζει καθοριστικό ρόλο μαζί με τη φυλετική πάλη μεταξύ φυλών, αφού η φύση μας θέτει σε μια φυλή ή ένα έθνος ενώ η καπιταλιστική κοινωνία (ή παλαιότερα η φεουδαρχική) μας θέτει σε μια τάξη. Απλά το εθνικοσοσιαλιστικό κράτος μπορεί να καταργήσει τις ταξικές διαφοροποιήσεις με δίκαιη κατανομή του πλούτου υπέρ των δυνάμεων της εργασίας και βάζοντας κάτω από τη ‘μπότα’ του τις δυνάμεις του κεφαλαίου, ενώ οι φυλετικές διαφοροποιήσεις δεν καταργούνται διότι είναι φυσικό κατασκεύασμα, όπως η βαρύτητα των σωμάτων, και όχι οικονομικό και κοινωνικό όπως οι ταξικές!
Αντίθετα, ο περιβαλλοντικός προσδιορισμός του ανθρώπινου πολιτισμού, τον οποίο προπαγανδίζει η αριστερά, είναι σίγουρα η κολοσσιαία διαφορά μας μαζί τους. Η συγκεκριμένη αντίληψη εκτός του ότι όπως έχω αναφέρει και σε παλαιότερα άρθρα μου είναι αντεπιστημονική, εκφυλίζει την έννοια της πατρίδας από ένα δεσμό αίματος σε ένα δεσμό οικονομικών συμφερόντων, με αποτέλεσμα να πρόκειται για ένα αστικού τύπου σχεδόν ταξικό πατριωτισμό που είναι κοινός σε αστική δεξιά, ακροδεξιά και αριστερά. Λέμε λοιπόν ναι στη ταξική πάλη και όχι στονπεριβαλλοντισμό την πιο ύπουλη και αντεπιστημονική θεώρηση του ανθρώπου !
Τελειώνοντας θα ήθελα να διατρανώσω τη πίστη μου ότι:
Η φυλή είναι ο μόνος δρόμος για το σοσιαλισμό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου