Στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο (εκδόσεις «Θεμέλιο») ο Κάρολος Μαρξ αναφέρει επιγραμματικά: «οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα. Δεν μπορείς να τους πάρεις αυτό που δεν έχουν». Επιπλέον, ο Βλαντιμίρ Λένιν στο βιβλίο του «Η Προλεταριανή Επανάσταση και ο Αποστάτης Καούτσκι» (Εκδοτικός Οίκος του ΚΚΕ, «Σύγχρονη εποχή») αναφέρει ρητά: «ο σοσιαλιστής που θα πει ότι υπερασπίζεται την πατρίδα του είναι προδότης του σοσιαλισμού». Επιπρόσθετα, ο Κάρολος Μαρξ στο έργο του «Η Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας», η οποία αποτελεί τον πρόλογο και την εισαγωγή στο κυρίως έργο του «Το Κεφάλαιο» αναφέρει: «δεν είναι η συνείδηση του ανθρώπου που προσδιορίζει το «είναι του» (σημείωσή μας: δηλαδή την ύπαρξη του) αλλά το ταξικό του «είναι». Εν ολίγοις, η Μαρξιστική θεωρία του ιστορικού υλισμού, η οποία αποτελεί τον εφαρμοσμένο διαλεκτικό υλισμό, στην ιστορική πορεία και στην κοινωνική εξέλιξη θεωρεί ότι υπόβαθρο των πάντων είναι η ταξική πάλη και οτιδήποτε άλλο, όπως η τέχνη, η αισθητική, η συνείδηση, η θρησκεία, το Ιερό και το εθνικό φαινόμενο, αποτελούν απλώς εκδηλώσεις της ταξικής πάλης σε μια ιστορική στιγμή. Παίρνει δηλαδή ο Μαρξισμός ένα από τα ιστορικά φαινόμενα, όπως είναι η ταξική πάλη, και το αναγάγει σε υπόβαθρο και θεμέλιο όλων των άλλων ιστορικών και κοινωνικών φαινομένων μη εξαιρουμένου και αυτού τούτου του εθνικού φαινομένου.
Για το λόγο αυτό τα Κομμουνιστικά Κινήματα, μεταξύ των οποίων το ΚΚΕ και το ΑΚΕΛ, επέδειξαν διαχρονικά έκδηλη εχθρότητα απέναντι στην ιδέα του έθνους και έμπρακτη εναντίωση στα εθνικά συμφέροντα, επιδιώξεις και αγώνες. Χαρακτηριστική είναι η στάση του ΚΚΕ στο Μικρασιατικό και Μακεδονικό θέμα και η στάση του ΑΚΕΛ στο θέμα της ελληνικότητας της Κύπρου και απέναντι στον αγώνα της ΕΟΚΑ. Ειδικότερα, στο θέμα του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα η στάση του ΑΚΕΛ δεν ήταν μόνο απόρροια της ιδεολογίας του ιστορικού υλισμού αλλά, ίσως και κυρίως, λόγω της οργανικής εξάρτησης του ΑΚΕΛ μέχρι το 1960 από το Κομμουνιστικό Κόμμα Μ. Βρετανίας, το οποίο, όπως είναι ευρέως σήμερα γνωστό, ήταν πλήρως διαβρωμένο από την Ιντέλιτζενς Σέρβις και τις υπηρεσίες του Φόρειν Όφις.
Το ΑΚΕΛ, συνεπώς, κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ αποτέλεσε, δια μέσου του Βρετανικού Κομμουνιστικού Κόμματος, τον μακρύ βραχίονα της Ιντέλιτζενς Σέρβις στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων της βρετανικής αποικιοκρατίας. Η εναντίωση του ΑΚΕΛ στον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ έλαβε πολλές μορφές. Από τη λοιδορία του Αγώνα (βλ. «ντρακατρούκες» «βαρελότα») έως την αποκάλυψη της ταυτότητος του Αρχηγού της ΕΟΚΑ αλλά ακόμα και ως την κινητοποίηση μεγάλων αριστερών μαζών, οι οποίες προέβαιναν σε επιθέσεις κατά μελών της ΕΟΚΑ, όπως αφαιρέσεις προσωπίδων, σχίσιμο φυλλαδίων, προπηλακισμούς και ξυλοδαρμούς. Χαρακτηριστική είναι και η δια λακτίσματος, από στέλεχος της ΠΕΟ (σημ ΓΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΩΝ: είναι η συντεχνιακή οργάνωση της κομμουνιστικής ΑΚΕΛ), ανατροπή του ποδηλάτου του ήρωα εθνομάρτυρα Μιχαήλ Καραολή, η οποία οδήγησε και στη σύλληψή του από τους Άγγλους.
Σε ανάλογες περιπτώσεις εκδήλωσης ενεργειών κατά απελευθερωτικού αγώνα όλα τα απανταχού της γης απελευθερωτικά κινήματα, μη εξαιρουμένων των αριστερών κινημάτων, λάμβαναν σκληρά τιμωρητικά μέτρα. Χαρακτηριστική είναι η εκτέλεση του μεγαλογαιοκτήμονα Μαραφιά από τις ομάδες του ΕΛΑΣ κατόπιν προσωπικής διαταγής του Άρη Βελουχιώτη, αλλά και τα σκληρά μέτρα βίαιης εκκαθάρισης προδοτών που εφάρμοσε το Αλγερίνικο Εθνικοαπελευθερωτικό Κίνημα κατά τη διάρκεια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της Αλγερίας κατά τα έτη 1852 – 1861. Στην περίπτωση δε του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ εκτελούνταν άνθρωποι με μόνη την υποψία της συνεργασίας με τους κατακτητές ή με άλλα απελευθερωτικά κινήματα μη εξαιρουμένων και μαρξιστικών παραφυάδων, όπως οι τροτσκιστές, οι οποίοι κατεσφάγησαν από την ένοπλη πολιτοφυλακή οργάνωση του ΕΛΑΣ, την ΟΠΛΑ, χωρίς την παραμικρή ένδειξη ενοχής.
Τα ως άνω καταδεικνύουν με τον πλέον εναργή τρόπο ότι η άσκηση βίας σε συνθήκες εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα σε βάρος αρνισηπάτριδων και μειοδοτών είναι γεγονός αναπόφευκτο αλλά και αναγκαιότητα επιβεβλημένη. Είναι χαρακτηριστική η φράση του Κολοκοτρώνη «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους».
Κατά τον Εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ παρουσιάστηκε ένα φαινόμενο εκδήλωσης αντιπαλότητας προς τον αγώνα και τους αγωνιστές, τόσο μαζικό προς την έκταση του, που όμοιό του δεν είχε εμφανιστεί ούτε σε χώρες που κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο εμφανίστηκαν φαινόμενα δωσιλογισμού, όπως π.χ. Γαλλία, Βέλγιο, Ολλανδία. Δηλαδή σε πάρα πολλές περιπτώσεις πολυπληθείς κατευθυνόμενες από την ηγεσία τους αφιονισμένες Ακελικές μάζες επιτίθεντο κατά των Αγωνιστών και προέβαιναν σε παντοειδείς ασχημονίες σε βάρος αυτών και του αγώνα γενικότερα θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή και την ελευθερία τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι ειδικότερα από το 1958 και μετά η ΕΟΚΑ διεξήγαγε τριμέτωπο αγώνα κατά Άγγλων, Τούρκων και Ακελικών. Σ’ ότι αφορά τις δύο τελευταίες ομάδες η ΕΟΚΑ βρισκόταν εν αμύνη καθ’ ότι η πρωτοβουλία των επιθέσεων ανήκε στους δύο αυτούς αντιπάλους του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Συγκλονιστικές είναι οι περιγραφές που περιέχονται σε βιβλία αγωνιστών της ΕΟΚΑ που βίωσαν γεγονότα από πρώτο χέρι όπως του τομεάρχη της ΕΟΚΑ Φώτη Παπαφώτη και των αγωνιστών της ΕΟΚΑ Χρήστου Μιτσίδη και Ιωάννη Κασίνη. Αποκαλυπτικά είναι επίσης τα γεγονότα όπως περιγράφονται στην Μαύρη Βίβλο που εξέδωσε ο Σύνδεσμος Αγωνιστών ΕΟΚΑ.
Ευρισκόμενη η ΕΟΚΑ εν αμύνη αναγκάστηκε να προβεί σε εκτελέσεις κάποιων δεκάδων προδοτών ελαυνομένων από ταπεινά αισθήματα φιλοχρηματίας, απροσδιόριστης κομματικής προέλευσης αλλά και οπαδών του ΑΚΕΛ οι οποίοι στράφηκαν εναντίον της ΕΟΚΑ ωθούμενοι και παρακινούμενοι από αισθήματα ανθελληνισμού που ενέπνευσε σ’ αυτούς η δωσίλογη ηγεσία του ΑΚΕΛ. Ωστόσο, ουδείς αριστερός εξετελέσθη λόγω των πολιτικών του φρονημάτων και ούτε το ΑΚΕΛ αποτέλεσε ευθύς εξαρχής στόχο της ΕΟΚΑ. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, η ΕΟΚΑ θα στρεφόταν, πρώτα και κυρίως, κατά της δωσίλογης ηγεσίας του. Η δωσίλογη ηγεσία του ΑΚΕΛ από τον καιρό που υφίστατο ως ΚΚΚ τάχθηκε εναντίον του ενωτικού ιδεώδους αρχικά διότι ως βραχίονας της Ιντέλιτζενς Σέρβις δια μέσου του Κομμουνιστικού Βρετανικού Κόμματος εξυπηρετούσε τα Βρετανικά συμφέροντα στην περιοχή και μετά την ανεξαρτησία ως ενεργούμενο της Σοβιετικής Ένωσης προκειμένου να μην καταστεί η Κύπρος δια της Ενώσεως μέρος του ΝΑΤΟ. Σ’ αυτό δεν πρέπει να ξεγελούν οι φραστικές διακηρύξεις της ηγεσίας του ΑΚΕΛ κατά το διάστημα 1949 – 1968 υπέρ της Ενώσεως. Οι εν λόγω διακηρύξεις έχουν τόση αξία όσο και οι μετέπειτα διακηρύξεις για δήθεν μεταμέλεια. Αυτές έγιναν μόνο και μόνο για να μην αποκοπεί η ηγεσία του ΑΚΕΛ από τις ευρείες λαϊκές μάζες, οι οποίες διαπνέοντο από το εθνικό ιδεώδες. Κατά το διάστημα αυτό η ηγεσία του ΑΚΕΛ μιλούσε φραστικά για Ένωση ενώ στην πράξη έκανε τα πάντα για να την υπονομεύσει χύνοντας ανθελληνικό και ανθενωτικό δηλητήριο στις Ακελικές μάζες και σε συνεργασία με άλλες ανθενωτικές μάζες της δεξιάς καθιστούσε την Κύπρο εχθρικό έδαφος για κάθε τι Ελληνικό.
Απ’ όλα τα πιο πάνω βγαίνει το συμπέρασμα ότι για τις εκτελέσεις των Ακελικών από την ΕΟΚΑ δεν ευθύνονται οι εν αμύνη ευρισκόμενοι αγωνιστές της ΕΟΚΑ αλλά η ίδια η δωσίλογη ηγεσία του ΑΚΕΛ, η οποία για τα μάτια του κόσμου προέβη σε πλέον της μίας απολογίες και αναθεώρησε τη στάση της κατά της ΕΟΚΑ χωρίς αυτό να είναι ειλικρινές αφού και σήμερα όπως βρίσκεται στην εξουσία βυσσοδομά κατά του Αγώνα κάνοντας τα πάντα για να διαστρεβλώσει την Ιστορία και να πλήξει την ΕΟΚΑ και οτιδήποτε ελληνικό.
Στο Δικαστήριο της Ιστορίας που διατυμπανίζει το ΑΚΕΛ ότι θα διερευνήσει και θα διαλευκάνει τις εκτελέσεις των Ακελικών από την ΕΟΚΑ μεγάλος ένοχος θα αποδειχθεί ότι είναι η ίδια η δωσίλογη ηγεσία του ΑΚΕΛ ως ηθικός αυτουργός για την εξώθηση των μελών και οπαδών της σε αντιεπαναστατική δράση κατά παρέκκλιση από τα παγκόσμια πρότυπα που τήρησαν τα απανταχού της γης αριστερά κινήματα.
Οδυσσέας Διομήδους
Κίνημα Ελληνικής Αντίστασης
Τομέας Ιδεολογικού Αγώνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου