Κατά την μετά-εμφυλιακή περίοδο του Ελληνικού κράτους, ο συνασπισμός των νικητών που εντελώς αυθαίρετα ονομάσθηκε ‘’Εθνικές Δυνάμεις’’, αν και επρόκειτο απλώς για μη κομμουνιστικές δυνάμεις, εξάντλησε την εξουσιαστική του λειτουργία στα διαχειριστικά θέματα του Δημοσίου, του κρατικού φορέα και κατά κύριο λόγο, στην επαναλειτουργία του πελατειακού συστήματος, αδιαφορώντας για την επιβολή στους αντιπάλους του και στο θεωρητικό επίπεδο.
Δεκαετίες αργότερα η ήττα των νικητών εμφανίζεται ξεκάθαρα ποικιλοτρόπως και γίνεται ευρέως παραδεκτή, είτε από μεγαλύτερης είτε από μικρότερης ηλικίας άτομα, ως Πνευματική ήττα από την αριστερά. Τα κενά της ιδεολογικής αδράνειας και της πολιτικής, πολιτισμικής, ιδεολογικής ανικανότητας των νικητών, καρπώθηκαν με πολλαπλά οφέλη και δια ποικίλλων τρόπων οι υπερασπιστές των αξιακών συστημάτων του επιστημονικού σοσιαλισμού και των λοιπών αριστερών ιδεολογημάτων και θεωριών. Συγκροτώντας ένα συμπαγές ‘’αντί’’- μέτωπο (αντι-καπιταλιστικό, αντι-ρατσιστικό κλπ) συνέθεσαν παρά τις τεράστιες διαφορές τους, ένα σύμπλεγμα ακόμα και ετερόκλητων θέσεων θέτοντας ορισμένους κοινούς άξονες και βασικές παραμέτρους. Επιτύχανε την προέλαση ενός μηχανισμού ιδεών με βασικά στοιχεία την ετερότητα, τον διεθνισμό, τον εξισωτισμό και την, γενική και αόριστη, ‘’συμπαράσταση στον εργάτη’’.
Η εφαρμογή ενός Πολιτισμικού Ιμπεριαλισμού, βρήκε λείο έδαφος εξαιτίας της κατάρρευσης του Εθνικού Κράτους (κράτος με εθνοκεντρική και πατριωτική τροχιά) και της διάλυσης του’’ Έθνους κράτους’’ (υπό την έννοια της φυλετικής ομοιομορφίας ), γεγονότα εκπορευόμενα τόσο από την καπιταλιστικοποίηση του Ελληνικού κράτους(άρα και οι πολίτες του είναι έτοιμοι να προσαρμοστούν σε αλλαγές αναγνωρίζοντας την αλλαγή του status) , την σαθρότητα του πολιτικού συστήματος, την ανυπαρξία ιδεολογικών θεμελίων των μη αριστερών δυνάμεων (συμπεριλαμβανομένων των εθνικιστών) και εν τέλει την χρήση μεθοδικότητας και επιμονής. Η ετερότητα αποτελεί την βασικότερη και πλέον χρησιμοποιημένη έννοια και θεωρία του αριστερίστικου και αριστερού κόσμου ( ενίοτε και δεξιών χώρων) προς την δημιουργία ενός ψυχολογικού και συνειδησιακού υποβάθρου το οποίο εκμεταλλευόμενο ανθρώπινα συναισθήματα (πχ αίσθημα δικαιοσύνης, συμπαράστασης κλπ) αλέθει συνειδήσεις και εξαπατά το υποκείμενο παραγκωνίζοντας την πραγματικότητα. Σε Πολιτισμικό επίπεδο η νοοτροπία αυτή έχει επιτύχει την υιοθέτηση σε μεγάλη κλίμακα, απόψεων συμπάθειας σε ομάδες που δυνητικά αποτελούν ουσιαστική απειλή τόσο ως προς το σύνολο ή το Κράτος, όσο και προς τις ίδιες τις πολιτικές ομάδες που το επιδιώκουν. Για παράδειγμα η υποστήριξη των φονταμενταλιστών μουσουλμάνων, επιτυγχάνεται από την δημιουργία συμπάθειας και συναισθήματος ευσπλαχνίας από την κοινωνία και απογειώνεται σε ακτιβιστικές ενέργειες. Η πραγματικότητα η οποία μένει κρυφή, λέει πως οι φονταμενταλιστές μουσουλμάνοι είναι οι πρώτοι και φανατικότεροι αρνητές του εξισωτισμού…
Η κουλτούρα του ανεκτικού, φιλειρηνιστή, ελαφρώς αντιδραστικού, αντιεξουσιαστικού και πολυπολιτισμικού ατόμου, είναι προϊόν αυτού του Πολιτισμικού Ιμπεριαλισμού και της ανυπαρξίας πολιτισμικού και ιδεολογικού αντιβάρου, τόσο στην ενεργή πολιτική όσο και σε επίπεδο κοινωνικών αξιωμάτων. Εν τούτοις η ανατροπή και η αποβολή της αριστερής λογικής, οφείλει συν τοις άλλης να συμπεριλάβει την προαγωγή και ανάδειξη του αξιακού υποβάθρου του εθνοκοινοτισμού και την βελτιστοποίηση της ρητορικής των υπερασπιστών της εθνοκεντρικής λογικής.
πηγή: Αυτόνομες Σκέψεις
Δεκαετίες αργότερα η ήττα των νικητών εμφανίζεται ξεκάθαρα ποικιλοτρόπως και γίνεται ευρέως παραδεκτή, είτε από μεγαλύτερης είτε από μικρότερης ηλικίας άτομα, ως Πνευματική ήττα από την αριστερά. Τα κενά της ιδεολογικής αδράνειας και της πολιτικής, πολιτισμικής, ιδεολογικής ανικανότητας των νικητών, καρπώθηκαν με πολλαπλά οφέλη και δια ποικίλλων τρόπων οι υπερασπιστές των αξιακών συστημάτων του επιστημονικού σοσιαλισμού και των λοιπών αριστερών ιδεολογημάτων και θεωριών. Συγκροτώντας ένα συμπαγές ‘’αντί’’- μέτωπο (αντι-καπιταλιστικό, αντι-ρατσιστικό κλπ) συνέθεσαν παρά τις τεράστιες διαφορές τους, ένα σύμπλεγμα ακόμα και ετερόκλητων θέσεων θέτοντας ορισμένους κοινούς άξονες και βασικές παραμέτρους. Επιτύχανε την προέλαση ενός μηχανισμού ιδεών με βασικά στοιχεία την ετερότητα, τον διεθνισμό, τον εξισωτισμό και την, γενική και αόριστη, ‘’συμπαράσταση στον εργάτη’’.
Η εφαρμογή ενός Πολιτισμικού Ιμπεριαλισμού, βρήκε λείο έδαφος εξαιτίας της κατάρρευσης του Εθνικού Κράτους (κράτος με εθνοκεντρική και πατριωτική τροχιά) και της διάλυσης του’’ Έθνους κράτους’’ (υπό την έννοια της φυλετικής ομοιομορφίας ), γεγονότα εκπορευόμενα τόσο από την καπιταλιστικοποίηση του Ελληνικού κράτους(άρα και οι πολίτες του είναι έτοιμοι να προσαρμοστούν σε αλλαγές αναγνωρίζοντας την αλλαγή του status) , την σαθρότητα του πολιτικού συστήματος, την ανυπαρξία ιδεολογικών θεμελίων των μη αριστερών δυνάμεων (συμπεριλαμβανομένων των εθνικιστών) και εν τέλει την χρήση μεθοδικότητας και επιμονής. Η ετερότητα αποτελεί την βασικότερη και πλέον χρησιμοποιημένη έννοια και θεωρία του αριστερίστικου και αριστερού κόσμου ( ενίοτε και δεξιών χώρων) προς την δημιουργία ενός ψυχολογικού και συνειδησιακού υποβάθρου το οποίο εκμεταλλευόμενο ανθρώπινα συναισθήματα (πχ αίσθημα δικαιοσύνης, συμπαράστασης κλπ) αλέθει συνειδήσεις και εξαπατά το υποκείμενο παραγκωνίζοντας την πραγματικότητα. Σε Πολιτισμικό επίπεδο η νοοτροπία αυτή έχει επιτύχει την υιοθέτηση σε μεγάλη κλίμακα, απόψεων συμπάθειας σε ομάδες που δυνητικά αποτελούν ουσιαστική απειλή τόσο ως προς το σύνολο ή το Κράτος, όσο και προς τις ίδιες τις πολιτικές ομάδες που το επιδιώκουν. Για παράδειγμα η υποστήριξη των φονταμενταλιστών μουσουλμάνων, επιτυγχάνεται από την δημιουργία συμπάθειας και συναισθήματος ευσπλαχνίας από την κοινωνία και απογειώνεται σε ακτιβιστικές ενέργειες. Η πραγματικότητα η οποία μένει κρυφή, λέει πως οι φονταμενταλιστές μουσουλμάνοι είναι οι πρώτοι και φανατικότεροι αρνητές του εξισωτισμού…
Η κουλτούρα του ανεκτικού, φιλειρηνιστή, ελαφρώς αντιδραστικού, αντιεξουσιαστικού και πολυπολιτισμικού ατόμου, είναι προϊόν αυτού του Πολιτισμικού Ιμπεριαλισμού και της ανυπαρξίας πολιτισμικού και ιδεολογικού αντιβάρου, τόσο στην ενεργή πολιτική όσο και σε επίπεδο κοινωνικών αξιωμάτων. Εν τούτοις η ανατροπή και η αποβολή της αριστερής λογικής, οφείλει συν τοις άλλης να συμπεριλάβει την προαγωγή και ανάδειξη του αξιακού υποβάθρου του εθνοκοινοτισμού και την βελτιστοποίηση της ρητορικής των υπερασπιστών της εθνοκεντρικής λογικής.
πηγή: Αυτόνομες Σκέψεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου