8 Μαρτίου …. "Μέρα της Γυναίκας"

Η «γιορτή της γυναίκας» επινοήθηκε το 1910 από την μπολσεβίκα και φεμινίστρια Κλάρα Τσέτκιν. Την επόμενη κιόλας χρονιά , το 1911, εγκρίθηκε από την «Ευρωπακή Διάσκεψη των Σοσιαλιστών Γυναικών» (στη Σοσιαλιστική Διεθνή).

Ας εξετάσουμε λεπτομερέστερα το ζήτημα για να μην κατηγορήσουν οι δίφοροι «καλοί», που τυχαία μπορεί να μας διαβάσουν, και οι «σωστοί» «πατριώτες» τους «κακούς ναζί που τρώνε μωρά» .

Τον ερχομό της Άνοιξης θα ήταν λογικό να γιορτάζουμε 1 Μαρτίου. Επίσης θα ήταν λογικό να το γιορτάζουμε 22 Μαρτίου, δηλ. την ημέρα της εαρινής ισημερίας. Θα υπήρχε ίχνος λογικής εάν γιορτάζαμε την ημέρα της γυναίκας κάποια Κυριακή της Άνοιξης. Αλλά γιατί  επιλέξανε μια συγκεκριμένη μέρα , 8 Μαρτίου ;

Δεν είναι περίεργο το γεγονός ότι η «γιορτή» της 8 Μαρτίου έχει αναβαθμιστεί από μια «γιορτή προς τιμήν» της σοβιετικής κομμουνίστριας γυναίκας σε παγκόσμια «γιορτή όλων των γυναικών»; Αυτό δεν δείχνει ότι οι κοπαδικά συμμετέχοντες «γιορτάζουν» την ημέρα αυτή, αλλά οι άλλοι, οι παγκόσμιοι διοργανωτές, «γιορτάζουν» τελείως κάτι διαφορετικό;

Ίσος οι διοργανωτές δεν θέλουν να αποκαλύψουν το μυστικό της χαράς τους… Σαν να λένε: «Έχουμε μεγάλη χαρά και δεν θα μας πείραζε όλος ο κόσμος να μας συγχαίρει για αυτό. Έχουμε τη δική μας ιδιωτική και όχι πολύ κατανοητή για όλους αιτία μεγάλης χαράς, επιθυμούμε όμως τα πανηγύρια να είναι οικουμενικής εμβέλειας».

Ας δούμε την σοβιετική πραγματικότητα. Η πρώτη και η κύρια παρατήρηση που έρχεται στο μυαλό είναι ότι η κάστα που πρωταγωνίστησε στην «Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917» δεν διαθέτει μόνο κομματική ταυτότητα και είναι αφοσιωμένη στα διεθνιστικά ιδεώδη, αλλά οι άνθρωποι που την αποτελούν έχουν εθνοφυλετική συγγένεια. Ο διεθνισμός, όπως αποδείχτηκε στην πράξη, ήταν τελείως μονοεθνικός και αποτελούταν μόνο από Εβραίους.

Σας γεννήθηκε μια θαυμάσια ιδέα να καθιερώσετε μια «ημέρα της γυναίκας» ; Οι Έλληνες θα θυμόντουσαν αμέσως την Μπουμπουλίνα, οι Γάλλοι την Ζάνα ντ’Άρκ. Αλλά η Κλάρα Τσέτκιν είναι Εβραία. Και γ’ αυτήν στην αναζήτηση προτύπου είναι φυσιολογική η σύνδεση με την ιστορία του λαού της, την ιστορία του εβραϊκού λαού. Στην ιστορία αυτού του λαού υπάρχει μια τέτοια γυναίκα, η Εσθήρ.

Στην Εσθήρ είναι αφιερωμένη η πιο χαρούμενη γιορτή του εβραϊκού λαού- το Πουρίμ. Και γιορτάζεται το Πουρίμ στην εποχή της μετάβασης από τον χειμώνα στην άνοιξη (η εβραίοι έχουν σεληνιακό ημερολόγιο και γ’ αυτό η ημέρα του Πουρίμ αλλάζει σε σχέση με το «δικό μας» ηλιακό ημερολόγιο περίπου με τον ίδιο τρόπο όπως και το Πάσχα των ορθόδοξων ιουδαιοχριστιανών).

Δεν θα μπορούσε να αλλάζει κάθε χρόνο η ημέρα της «επαναστάτριας» . Αυτό θα ήταν άβολο αλλά κυρίως πολύ ειλικρινές. Δεν θα μπορούσε να κρυφτεί το γεγονός ότι απλά τα κοπάδια των γκοήμ «γιορτάζουν» το Πουρίμ.

Και έτσι η ημέρα του γιορτασμού της γυναίκας- καταστροφής αποφασίστηκε να αποκοπεί από το Πουρίμ και να καθιερωθεί στις 8 Μαρτίου, ανεξάρτητα από το σεληνιακό κύκλο.

Το σχέδιο αυτό θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε ευφυή αν το Πουρίμ ήταν μια συνηθισμένη γιορτή. Το Πουρίμ όμως είναι πάρα πολύ μοναδική γιορτή. Κανένας λαός του κόσμου δεν έχει γιορτή αφιερωμένη σε παρόμοια γεγονότα.

Δεν είναι θρησκευτική γιορτή. Δείτε εδώ.

Περίπου «480 π.Χ.». Έχει τελειώσει η «βαβυλώνια αιχμαλωσία» των εβραίων. Όλοι τους θα μπορούσαν να επιστρέψουν στην, σύμφωνα μόνο με τα «ιερά» βιβλία τους , πατρίδα, την Ιερουσαλήμ. Αλλά αυτοί που φεύγουν είναι πολύ λιγότεροι αν κρίνουμε από τα ουρλιαχτά, τα κλάματα και τις απαιτήσεις για «ελευθερία» (σε όλες τις εποχές σε όλες τις χώρες το ίδιο σενάριο). Χιλιάδες Εβραίοι έμειναν να ζουν στις πόλεις της Περσικής Αυτοκρατορίας. Σε πολλούς Εβραίους η μπίζνα στην πρωτεύουσα του κόσμου την Βαβυλώνα αλλά και σε άλλες πόλεις πάει από το καλό στο καλύτερο.

Η τρέχουσα κατάσταση χρόνο με το χρόνο άρχισε να εκπλήσσει τους Πέρσες, δεν μπορούσαν να καταλάβουν: ποιος νίκησε ποιόν; Ο Πέρσες κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ ή οι Εβραίοι κατέκτησαν την Βαβυλώνα;

Όπως συνηθίζεται σε παρόμοιες καταστάσεις ο φορέας της εξουσίας που αντιδρά, με επίγνωση της απειλής για τα εθνικά συμφέροντα, είναι οι στρατιωτικοί. Ο, κατά τον σύγχρονο λεξιλόγιο, υπουργός άμυνας Αμάν μοιράζεται με τις θλιβερές παρατηρήσεις του με τον Βασιλιά Ξέρξη.

 Οι εποχές δεν ήταν καθόλου ευαγγελικές, η ηθική – καθόλου χριστιανική. Η αντίδραση του Ξέρξη ήταν όπως άρμοζε σε έναν παγανιστή άρχοντα: εξόντωση όλων των Εβραίων. Για την απόφαση του Βασιλιά μαθαίνει η γυναίκα του η Εσθήρ. Ο Βασιλιάς δεν γνωρίζει την εθνικότητά της (χιλιάδες χρόνια πριν την Εσθήρ ο λαός αυτός εφάρμοζε το αποτελεσματικό μέθοδο «κρύπτο»).

Και έτσι, σε μα στηγμή ενθουσιαζμού και πάθους η Εσθήρ καταφέρνει να πάρει την υπόσχεση του Βασιλιά ότι δεν θα πειράξει τους ομοφύλους της: με αγαπάς; άρα αγαπάς αυτούς που αγαπώ; άρα αγαπάς το λαό μου; άρα μισείς αυτούς που με μισούν; μισείς αυτούς που μισούν τους φίλους και συγγενείς μου; άρα μισείς τους εχθρούς του λαού μου; Τότε δώσε διέξοδο στο μίσος σου! Κατάστρεψε του εχθρούς μου τους οποίους θεωρείς εχθρούς σου!

Με αποτέλεσμα την ημέρα του 13 Αδάρα (ο μήνας του εβραϊκού ημερολογίου που συμπίπτει στο τέλος του Φλεβάρη και αρχές του Μάρτη) σε όλες τις πόλεις της αυτοκρατορίας αποστέλλεται η εντολή του βασιλιά. Ο κόσμος περίμενε τελείως διαφορετική εντολή, αλλά ο βασιλιάς Ξέρξης επέτρεψε στην Εσθήρ και στον ξάδελφο και δάσκαλο της Μορδεχάϊ να συντάξουν την επιστολή όπως ήθελαν (όποιος ενδιαφέρεται για λεπτομέρειες μπορεί να βρει στο «ιερό» ιουδαιοχριστιανικό βιβλίο).

Εσθήρ 8.  8 μέχρι12

8 εσείς, λοιπόν, γράψτε υπέρ των Ιουδαίων, όπως σας φαίνεται καλό, και στο όνομα του βασιλιά, και σφραγίστε το με το βασιλικό δαχτυλίδι· επειδή, η επιστολή, που είναι γραμμένη στο όνομα του βασιλιά, και σφραγισμένη με το βασιλικό δαχτυλίδι, είναι αμετάτρεπτη. 
9 Και προσκλήθηκαν οι γραμματείς του βασιλιά εκείνο τον καιρό, τον τρίτο μήνα, αυτός είναι ο μήνας Σιβάν, την 23η ημέρα του· και γράφτηκε σύμφωνα με όλα όσα πρόσταξε ο Μαροδοχαίος στους Ιουδαίους, και στους σατράπες, και διοικητές και άρχοντες των επαρχιών, που ήσαν από την Ινδία μέχρι την Αιθιοπία, 127 επαρχίες, σε κάθε επαρχία σύμφωνα με τη γραφή της, και σε κάθε λαό σύμφωνα με τη γλώσσα του, και στους Ιουδαίους σύμφωνα με τη γραφή τους και σύμφωνα με τη γλώσσα τους. 
10 Και έγραψε στο όνομα του βασιλιά Ασσουήρη, και το σφράγισε με το βασιλικό δαχτυλίδι, και έστειλε τις επιστολές μέσω έφιππων ταχυδρόμων, που ίππευαν επάνω σε ταχύποδα και γενναία μουλάρια· 
11 ο βασιλιάς επέτρεπε μ' αυτές στους Ιουδαίους, που ήσαν σε κάθε πόλη, να συγκεντρωθούν και να σταθούν υπέρ της ζωής τους, να απολέσουν, να φονεύσουν, και να αφανίσουν ολόκληρη τη δύναμη του λαού και της επαρχίας εκείνων που τους καταθλίβουν, παιδιά και γυναίκες, και τα λάφυρά τους να τα αρπάξουν, 
12 σε μία ημέρα, σε όλες τις επαρχίες τού βασιλιά Ασσουήρη, τη 13η ημέρα του 12ου μήνα, κι αυτός είναι ο μήνας Αδάρ. 

Εσθήρ 9.  3 μέχρι 5

 3 Και όλοι οι άρχοντες των επαρχιών, και οι σατράπες, και οι διοικητές, και οι οικονόμοι τού βασιλιά, βοηθούσαν τους Ιουδαίους· επειδή, ο φόβος τού Μαροδοχαίου έπεσε επάνω τους· 
4 για τον λόγο ότι, ο Μαροδοχαίος ήταν μεγάλος μέσα στον οίκο τού βασιλιά, και η φήμη του διαδόθηκε σε όλες τις επαρχίες· επειδή, ο άνθρωπος ο Μαροδοχαίος γινόταν όλο και ισχυρότερος. 
5 Και οι Ιουδαίοι χτύπησαν όλους τους εχθρούς τους, με χτύπημα ρομφαίας, και σφαγή, και όλεθρο, και έκαναν σ' αυτούς που τους μισούσαν, όπως ήθελαν. 

Κρέμασαν τον Αμάν με τους 10 γιούς του. Συνολικά εξολόθρευσαν 75 χιλιάδες πέρσες. Η ελίτ της χώρας. Η Περσική Αυτοκρατορία είχε λάβει τέλος.

Πως μπορούν οι λαοί να γιορτάζουν τα γεγονότα εκείνης της μέρας; Υπάρχει στη Γη έστω ένας άλλος λαός ο οποίος να γιορτάζει με χαρές και τραγούδα την ημέρα των μαζικών σφαγών; Καταλαβαίνουμε το γιόρτασμα μιας στρατιωτικής νίκης. Μιας ανοικτής σύγκρουσης. Αλλά πώς να γιορτάσει κανείς με χαρές και τραγούδα την ημέρα των μαζικών δολοφονιών χιλιάδων μικρών παιδιών;

Και η «γιορτή» αυτή είναι πολύ διασκεδαστική. Είναι η μόνη μέρα του χρόνου στην οποία το νηφάλιο και σχολαστικό Ταλμούδ επιβάλλει το μεθύσι: «Να φάνε κα να πιούν οινόπνευμα τόσο ώστε να μην διακρίνουν τις λέξεις «καταραμένος ο Αμάν» και «ευλογημένος ο Μορδεχαίος». Το εορταστικό γεύμα περιλαμβάνει ένα είδος γλυκού με ποιητικό όνομα «τα αυτιά του Αμάν».

Έτσι , είναι αβάσιμη η υπόθεση ότι στο μυαλό της εβραϊκής διεθνιστικής ελίτ, η οποία σχεδίασε τις σφαγές στην Ρωσία, το επαναστατικό γυναικείο κίνημα συνδέθηκε με την Εσθήρ και η ημέρα της 8 Μαρτίου επιλέχθηκε από την συνήθεια να γιορτάζεται η οικογενειακή γιορτή Πουρίμ ;

Το Πουρίμ είναι γιορτή σφαγής λαών. Και ποιοι είναι οι εχθροί των ιουδαίων; Μόνο οι ομόφυλοι του άτυχου Αμάν;

Φανταστείτε τη χαρά των απογόνων του Ισαάκ, του Ιακώβ και του Αυνάν να βλέπουν όλους τους άνδρες και όλα τα παιδιά της Γης να χαρίζουν λουλούδια και ευχές στους συζύγους και στις μάνες τους την ημέρα αφιερωμένη σε μια σφαγή. Μεγάλη πλάκα έχουν τελικά αυτοί οι γκοήμ ….

ΓΕΝ.ΕΛ.