ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΗΓΕΤΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΓΚΟΗΜ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Το 1994, ένας Αμερικανός Εβραίος Kenneth Norman έγραψε ένα βιβλίο σχετικά με τα πλαστά έγγραφα στην ιστορία : «Πλαστογραφώντας την ιστορία : η ανίχνευση πλαστών επιστολών και εγγράφων» , Forging History: the Detection of Fake Letters & Documents(ISBN: 0806126361) Rendell, Kenneth W. Norman,OK: University of Oklahoma Press,1994. 171 σελ.

Το έγγραφο το οποίο εσείς σήμερα θα διαβάσετε  ο εβραίος Νόρμαν , φυσικά , το κατατάσσει στην κατηγορία των πλαστών . Αλλά εμείς καταλαβαίνουμε ότι ότι ο σκοπός της «εργασίας» του είναι να βάλει σήμα «ψεύτικο» σε εργασίες οι οποίες δεν εξυπηρετούν τον παγκόσμιο εβραϊσμό , και , αντιστρόφως , να νομιμοποιήσει μερικά πλαστά που εγκρίνει ο εβραϊσμός .

Ένα απτό παράδειγμα είναι η περίπτωση του Πινοσέτ την οποία αναφέρει ο Νόρμαν . Μετά το πέρας μερικών ημερών από το θάνατό του Χιλιανού δικτάτορα τον Δεκέμβριο του 2006  δημοσιεύτηκε σε όλα τα παγκόσμια μέσα μαζικής αποχαύνωσης η δήθεν «επιστολή του Πινοσέτ πριν το θάνατό του» . Εκεί ο πρώην δικτάτορας «γράφει» ότι το πραξικόπημα το οποίο έκανε το 1973 με το οποίο πήρε την εξουσία βοήθησε να αποφευχθούν «εμφύλιος κα η μαρξιστική δικτατορία» . Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η «επιστολή» αυτή , η οποία δημοσιεύτηκε αμέσως μετά το θάνατο του δικτάτορα από όλα τα δυτικά «ΜΜΕ» , είναι 100% πλαστή και δείχνει ότι η Παγκόσμια Σιωνιστική Αυτοκρατορία (ΠΣΑ) επιδιώκει να περάσει στους μαζανθρώπους και στην ισΤΟΡία την γνώμη ότι «το πραξικόπημα του 1973 στη Χιλή βοήθησε να αποφευχθεί εμφύλιος πόλεμος και μαρξιστική δικτατορία» .

Αλλά η «επιστολή πριν από το θάνατο» την οποία θα διαβάσετε παρακάτω παραμένει αδημοσίευτη για περισσότερα από 60 χρόνια και , να είστε σίγουροι , ότι από τη στιγμή που ο κόσμος κυβερνάται από τον Εγκληματικό Διεθνισμό και όχι από τις υπεύθυνες και εθνικές κυβερνήσεις των λαών , δεν θα δημοσιευθεί ποτέ και θα κυκλοφορεί μόνο σε «κακές» ιστοσελίδες . Εκτός από το περιεχόμενό του αυτό από μόνο του είναι σημάδι για την γνησιότητά του .

Για έναν άνθρωπο το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή είναι να μη διαβάζει άχρηστα βιβλία . Φτάνει να διαβάσεις μόνο αυτό που σου ανοίγει το μυαλό και σου βάζει όλα τα πράγματα στη θέση του . Αυτό το κείμενο είναι από αυτά . Μπορείτε να μην διαβάσετε καθόλου κάτι άλλο σχετικά με τον Μεγάλο Πόλεμο εκτός από τους παρακάτω 18 παραγράφους . Αν έχετε διαβάσει μερικούς τόμους για τον «Β’ΠΠ» θα καταλάβετε γιατί το λέμε αυτό . Το κείμενο αυτό εξηγεί όλα εκείνα τα οποία κρύβουν και αποσιωπούν προσεκτικά οι ανάρμοστοι «ιστορικοί» και άλλοι συγγραφείς .

Το κείμενο αυτό δεν έχει τίτλο και σκεπτόμασταν πώς να το ονομάσουμε . Κυκλοφορεί στο διαδίκτυο νε επωνυμία «διαθήκη» και «ημερολόγιο» . Ωστόσο , σε αυτό το κείμενο ο Αδόλφος Χίτλερ δεν αφήνει σε κανέναν καμιά διαθήκη . Επίσης οι ημερομηνίες δεν έχουν καμιά ιδιαίτερη αξία . Θα μπορούσε το κείμενο να γραφτεί και σε μια μέρα χωρίς να χάσει ε τίποτα : τι ημερολόγιο θα ήταν αυτό ;

Το κείμενο αυτό αν διαβαστεί μετά από το διάβασμα του «Ο Αγών Μου» θα βλέπατε ότι είναι σαν το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου , ότι ο συγγραφέας είναι ο ίδιος και ο εαυτός και ότι οι σκέψεις του κυλούν με τον ίδιο ρυθμό και τρόπο . Σε κάθε του σκέψη και σε κάθε συμπέρασμα , σε κάθε λέξη και σε κάθε γράμμα βλέπουμε τον ηγέτη, την ιδιοφυία και τον προφητικό χαρακτήρα του . Αλλά προσέξτε : ο Α.Χίτλερ δεν είχε και την χιλιοστή μερίδα εκείνης της πληροφόρησης που έχει πρόσβαση σήμερα ο κάθε μαθητής του σχολείου . Πως μπορούσε να βλέπει τα πράγματα τόσο βαθειά στη ρίζα τους σε μα εποχή που κανείς ούτε καν φανταζόταν ; Διαβάστε και απορροφήστε την κάθε λέξη και την κάθε σκέψη ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΗΓΕΤΗ .

Είναι παράξενο : εγώ Έλλην , ο Α.Χίτλερ Γερμανός . Αρχηγός εκείνου του κράτους που επιτέθηκε και κατείχε την Πατρίδα μου . Αλλά αισθάνομαι ότι τα γεγονότα εκείνον των καιρών , γεγονότα τα οποία διαμόρφωσαν τον άδικο και διαβολικό κόσμο του σήμερα , ήταν παιχνίδια κάποιον σκοτεινών δυνάμεων και ότι ο Α.Χίτλερ είναι και δικός μου ηγέτης , είναι ηγέτης όλων των Ελλήνων , όλων των Λιθουανών , όλων των Κοζάχων , όλων των Πακιστανών , όλων των φυλών της Αφρικής και όλων των κινέζων . Ο Α.Χίτλερ είναι ηγέτης όλων των γκοήμ.

Είναι ο ΠΡΩΤΟΣ ΗΓΕΤΗΣ ΤΩΝ ΓΚΟΗΜ.

Εισαγωγή του L. Graig Fraser.

Μετάφραση εισαγωγής Γεν.Ελ.

 Πηγή ημερολογίου -διαθήκης

Το έγγραφο το οποίο θα διαβάσετε είναι ένα από τα πιο σημαντικά έγγραφα στην ιστορία της Λευκής Φυλής . Είναι η πολιτική διαθήκη του Αδόλφου Χίτλερ, οι τελευταίες επίγειες σκέψεις του μεγάλου ηγέτη της Λευκής Φυλής , το τελευταίο παραθυράκι στο εκπληκτικό μυαλό του Αδόλφου Χίτλερ. Και τι μυαλό ήταν αυτό!! Ακόμα και οι εχθροί του , οι εβραίοι , αναγνώριζαν την ανωτερότητα της νοημοσύνης του . Το να αρνηθεί αυτό κάποιος , όπως κάνουν ορισμένοι , είναι σαν μια απελπισμένη προσπάθεια των ψευτο-διανοούμενων να δυσφημήσουν μα προσωπικότητα Φοίνιξ στην ιστορία της ανθρωπότητας , αυτών των ψευτό-διανοούμενων που σπάνια έως καθόλου δεν τολμούν να βγαίνουν από της ποντικότρυπές τους .

Ο άνθρωπος ο οποίος ενσαρκώνει μέσα του την έσχατη προσπάθεια του Λευκού Ανθρώπου για την κατάκτηση στον κόσμο την θέση που του αξίζει – είναι ένα σπάνιο άτομο που εμφανίζεται μια φορά στα χίλια χρόνια για να δώσει στην ανθρωπότητα την ελπίδα της πνευματικής ανάστασης και αναβίωσης . Ακόμη και εκείνοι που δεν συμμερίζονται με αυτή την εκτίμηση του Αδόλφου Χίτλερ, πρέπει να παραδεχτούν ότι ο Χίτλερ έκανε αυτό που δεν έκανε κανένας άλλος άνθρωπος . Ο Χίτλερ σχεδίασε και υλοποίησε από το μηδέν έως την ακμή της την Επανάσταση της Λευκής Φυλής , από την μη ύπαρξη στην παγκόσμια αυτοκρατορία! Προσπάθησε να κάνει ότι μέχρι τότε κανένας λευκός άνθρωπος δεν τολμούσε ούτε να το σκεφτεί : πνευματική απολύμανση και αμφισβήτηση της Ευρώπης , άνοιξε και τάραξε την μπολσεβίκικη βρομερή πληγή και απελευθέρωσε το εβραϊκό πύον . Ένα παρόμοιο πρόσωπο στην ιστορία δεν υπάρχει και δεν υπήρξε.

Τρείς φορές κατά την χιτλερική «Επανάσταση της Λευκής Φυλής» άνοιξαν τα παράθυρα στο εργαστήριο του νου του Αδόλφου Χίτλερ και το προτεινόμενο έγγραφο είναι το τρίτο τέτοιο έγγραφο. Η πρώτη τέτοια περίπτωση παρουσιάστηκε το 1932-33 , τα χρόνια εκείνα της κατάκτησης της εξουσίας , η δεύτερη φορά το 1941-42 κατά την διάρκεια της ακμής της λευκής αυτοκρατορίας και , τέλος , το 1945 όταν δηλ. ο Χίτλερ έβλεπε όλα εκείνα τα οποία είχε φτιάξει να καταστρέφονται από τους Εβραίους και τα τσιράκια τους . Είναι η «πολιτική διαθήκη του Αδόλφου Χίτλερ».

Ο προσωπικός γραμματέας του Αδόλφου Χίτλερ , ο Μάρτιν Μπόρμαν , έκανε τις απαραίτητες προετοιμασίες και τον Φεβρουάριο του 1945 η «Διαθήκη» είχε τελειώσει . Και μόνο μια φορά , 2 Απριλίου του 1945 , ο Χίτλερ έκανε κάποιες προσθέσεις .

 Στη συνέχεια , το έγγραφο βάλθηκε στην άκρη , και ο ηγέτης άρχισε να προετοιμάζει την προάσπιση της πρωτεύουσας της λευκής Γερμανίας από τα ορδές των Εβραίων κομισάριων της Ανατολής και της Δύσης . 17 Απριλίου 1945 ο Χίτλερ διέταξε έναν αξιωματικό του να εγκαταλείψει το Βερολίνο και να πάει στο Bad Gastein (Αυστρία) για να κρύψει τα αποθέματα χρυσού από τους Εβραίους τραπεζίτες . Πριν ο αξιωματικός να εκτελέσει την εντολή ο Χίτλερ τον διέταξε να πάρει από τον Μπόρμαν κάποια έγγραφα και να τα κρύψει και αυτά . Αυτό το πακέτο των εγγράφων περιελάμβανε και το παρόν έγγραφο το οποίο το κρατάτε στα χέρια σας.

Μετά από πέντε μέρες το Βερολίνο περικυκλώθηκε και ξεκίνησε η μάχη . Οι ηρωικοί υπερασπιστές του Λευκού Βερολίνο με την ηγεσία του Αδόλφος Χίτλερ , αρνήθηκαν να παραδώσουν την πόλη . Ο εβραϊσμός είχε στρέψει όλα τα πολυβόλα όλης της Γης πάνω στο τελευταίο προπύργιο της Λευκής Φυλής .

Την ίδια αυτή περίοδο το έγγραφο έφτασε σε ένα ασφαλές μέρος  , σε ένα χρηματοκιβώτιο μιας τράπεζας στο Μπάντ Γαστέϊν . Λύγο μετά ο μεταφορέας είχε συνθλιφθεί σαν «εγκληματίας πολέμου» . Όλη την ώρα , υπό κράτηση , φοβόταν ότι το έγγραφο θα βρεθεί και θα τον οδηγήσει σε ακόμη πιο μεγαλύτερη τιμωρία . Και προσπάθησε να εξαφανίσει αυτά τα έγγραφα . Κατάφερε να βρει έναν αξιόπιστο δικηγόρο και τον παρακάλεσε , σαν εκπρόσωπός του , να παραλάβει τα έγγραφα . Ο δικηγόρος τα παρέλαβε . Μετά από προσεκτική εξέταση , μεταξύ των μη προσωπικών εγγράφων , ο δικηγόρος θεώρησε ότι το παρόν έγγραφο είναι ύψιστης σημασίας για την ανθρωπότητα .  Τι έπρεπε να κάνει ; Από την μια του είχαν δώσει εντολή να καταστρέψει όλα τα έγγραφα και είχε υποχρέωση να το κάνει , από την άλλη σκεπτόταν ότι η φωνή , αυτή η φωνή της αλήθειας για το ποιοί είναι οι πραγματικοί εγκληματίες στην ιστορία , έπρεπε να διασωθεί . Και τότε ο δικηγόρος αυτός βρήκε μια συμβιβαστική λύση . Έκανε ένα φωτοαντίγραφο του εγγράφου και το φύλαξε σε ένα ασφαλές μέρος και κατάστρεψε το πρωτότυπο….

Μόνο μετά από την αποφυλάκισή του ο αξιωματικός έμαθε για το τι αξίας έγγραφο έβαλε τότε στην τράπεζα στο Μπάντ Γκαστέϊν . Συμφώνησε στην δημοσίευσή του για να μάθουν οι άνθρωποι την αλήθεια για τον καταστροφικό πόλεμο που άνοιξε ο διεθνής εβραϊσμός κατά της ανθρωπότητας .

Αυτή είναι η προέλευση του εγγράφου που κρατάτε μπροστά σας . Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι προέρχεται από το νου του μεγάλου ηγέτη , γα να μην αναφέρουμε και την σφραγίδα πιστοποίησης του γραμματέα Μπόρμαν και την υπογραφή του Χίτλερ.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι μια μέρα το έγγραφο θα κάνει την ενέργειά του . Θα εκραγεί στο πρόσωπο των Εβραίων οι οποίοι θάψανε τον μεγαλύτερο στην ιστορία εκπρόσωπο της Λευκής Φυλής με λάσπη και αναίσχυντα ψεύδη .

Εν κατακλείδι, θα ήθελα να αναφέρω τα τελευταία λόγια του Αδόλφου Χίτλερ: «Αν αυτό είναι απαραίτητο – εγώ πεθαίνω για το λαό μου , αλλά το πνεύμα μου θα σηκωθεί από τον τάφο και ο κόσμος θα μάθει ότι είχα δίκαιο».

Πολιτική διαθήκη του Αδόλφου Χίτλερ 

4 Φεβρουαρίου 1945

Ο Ουίνστων Τσόρτσιλ δείχνει να θεωρεί τον εαυτό του ως τον δεύτερο Πιτ. Οποία ψευδαίσθηση! Το 1793 όμως ο Πιτ ήταν τριάντα τεσσάρων ετών. Ο Τσόρτσιλ, αντίθετα, είναι ηλικιωμένος άνθρωπος και ικανός μόνον για να εκτελεί τις εντολές του παρανοϊκού Ρούσβελτ.

Σε κάθε όμως περίπτωση, οι συνθήκες δεν επιδέχονται συγκρίσεως. Ανατρέξατε νοερώς στις επικρατούσες συνθήκες επί εποχής Πιτ. Υπό το αγγλικό πρίσμα, ήταν δικαιολογημένος απόλυτα να μην δέχεται οποιαδήποτε επαφή με τον Ναπολέοντα, τηρώντας, όπως και συνέβη, ακλόνητη στάση, εξασφαλίζοντας για την χώρα του κάθε εφικτή δυνατότητα ώστε να διαδραματίσει τον ρόλο και την πολιτική που οι συγκυρίες της επέβαλλαν κατά τον 19ο αιώνα. Επρόκειτο περί μίας πολιτικής προορισμένης να διατηρήσει την χώρα του υπαρκτή. Ο Τσόρτσιλ, αντίθετα, αρνούμενος πεισματικά να έλθει σε οποιαδήποτε μορφής συνεννόηση μαζί μου, προέβη σε καταδίκη της Μ. Βρετανίας σε μία πολιτική αυτοκτονίας (Σημ ΓΕΝ.ΕΛ.: εννοεί ότι στην εποχή του Πιτ η Βρετανική Αυτοκρατορία συνεχώς άκμαζε , αλλά εξαιτίας του Τσόρτσιλ η εξουσία και η δύναμη πέρασε στις ΗΠΑ ) . Διέπραξε το ίδιο ακριβώς λάθος με τους στρατηγούς εκείνους που προχωρούν στην διεξαγωγή ενός πολέμου καταφεύγοντας στην εφαρμογή των στρατηγικών τακτικών του προηγουμένου πολέμου. Σήμερα, ωστόσο, τα υπάρχοντα δεδομένα είναι αδύνατον να υποστούν προσαρμογή σε μία τέτοια τάξη πραγμάτων. Νέος αποφασιστικός παράγοντας καθίσταται η ύπαρξη των δύο γιγάντων, των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής και της Ρωσίας. Η Αγγλία του Πιτ κατόρθωσε να επιτύχει την ισορροπία των παγκοσμίων δυνάμεων, παρεμποδίζοντας την ηγεμονία επί της Ευρώπης, φράζοντας δηλαδή τον δρόμο στον Ναπολέοντα να επιτύχει τον σκοπό του. Η Αγγλία του Τσόρτσιλ, από την άλλη πλευρά, εάν επιθυμούσε την διατήρηση της ισορροπίας των δυνάμεων αμετάβλητης, όφειλε να επιτρέψει την Ένωση της Ευρώπης.

Κατά την έναρξη αυτού του πολέμου έπραξα ό,τι ήταν εφικτό προκειμένου να ενεργήσω ωσάν να πίστευα ότι ο Τσόρτσιλ ήταν σε θέση να κατανοήσει την αλήθεια και την σημασία αυτής της μεγάλης πολιτικής.

Στις στιγμές των εκλάμψεων του ήταν πραγματικά σε θέση να την αντιληφθεί. Όμως από πολλά χρόνια τώρα είναι δέσμιος χεροπόδαρα στο εβραϊκό άρμα. Όταν επιχειρούσα να έλθω σε μία συνεννόηση με την Αγγλία, απώτερος σκοπός μου ήταν να αποφύγω την πρόκληση μίας καταστάσεως με ανεπανόρθωτες συνέπειες στην Δύση.

Όταν στη συνέχεια έστρεψα το βάρος της επιθέσεως στα Ανατολικά και διέρρηξα το κομμουνιστικό απόστημα, έτρεφα την ελπίδα πως μ' αυτή μου την πράξη θα αναζωπύρωνα κάποιες σπίθες κοινού νου στις δυτικές δυνάμεις. Τους παρείχα την δυνατότητα, χωρίς να καταβάλλουν το ελάχιστο τίμημα, να συνεισφέρουν σε μία πράξη καθάρσεως, αφήνοντας χωρίς φόβο το καθήκον απολυμάνσεως της Δύσεως και μόνο στα δικά μας χέρια. Το αβυσσαλέο όμως μίσος που νιώθουν οι υποκριτές αυτοί για έναν άνθρωπο καλής βουλήσεως και πίστεως, είναι πολύ ισχυρότερο από το αίσθημα αυτοσυντηρήσεως τους. Το αληθές είναι ότι είχα υποτιμήσει την δύναμη της εβραϊκής κυριαρχίας επί της Αγγλίας . Οι δυτικοί προτιμούσαν να καταστραφούν από νωθρότητα, παρά να αποδεχθούν τον εθνικο-σοσιαλισμό ανάμεσα τους. Πιθανόν, υπό το βάρος πιέσεως, ίσως επεδείκνυαν ανεκτικότητα σε μία προσθήκη αντισημιτισμού εκ μέρους μας. Η απόλυτη και οριστική όμως απόφαση μας να εκριζώσουμε εκ θεμελίων την εβραϊκή εξουσία και κυριαρχία απ' όλο τον κόσμο, αυτό πράγματι ήταν πολύ βαρύ φαγητό για να το χωνέψουν τα λεπτεπίλεπτα στομάχια τους!

Η οξυδέρκεια του Πιτ συνίστατο στην εφαρμογή μίας πραγματιστικής πολιτικής, εναρμονισμένης με τις συγκυρίες της εποχής, η οποία επέτρεψε στην χώρα του να συνέλθει κατά θεαματικό τρόπο, διασφαλίζοντας την παγκόσμια κυριαρχία στον 19ο αιώνα. Η μίμηση αυτής της πολιτικής, εν είδει υποτακτικού, εκ μέρους του Ουίνστων Τσόρτσιλ, παραγνωρίζοντας ολοκληρωτικά την ανομοιότητα των συνθηκών, αποτελεί μωρία. Γεγονός είναι πως ο κόσμος υπέστη πολλές προόδους από την εποχή του Πιτ! Επί έναν ολόκληρο αιώνα οι μεταβολές επέρχονταν με βραδύ ρυθμό. Ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος όμως επέσπευσε τον ρυθμό και ο πόλεμος αυτός (αναφέρεται στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο) μας ώθησε σε μία εμφάνιση των εκκρεμοτήτων και σε μία τελική ρύθμιση! Κατά την αυγή του 19ου αιώνα, η Ευρώπη ήταν η μοναδική υπολογίσιμη δύναμη εξ απόψεως δυνάμεως και ισχύος. Οι μεγάλες αυτοκρατορίες της Ασίας είχαν περιέλθει σε κατάσταση λήθαργου, μία κατάσταση που ταιριάζει σε πολλά προς έναν ύπνο θανάτου. Ο Νέος Κόσμος δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μία έκφυση στην άκρη του Παλαιού και κανείς δεν είχε την δυνατότητα να διαβλέψει την εκπληκτική μοίρα που ανέμενε τις δεκατρείς βρετανικές αποικίες οι οποίες μόλις είχαν αποκτήσει την ελευθερία τους. Δεκατρείς! Δεν θα ήθελα να φανώ προληπτικός, η ιστορία όμως με υποχρεώνει εκ των περιστάσεων να γίνω! Το νέο αυτό κράτος το οποίο αριθμούσε μόλις τέσσερα εκατομμύρια κατοίκους, μεγάλωσε εξαιρετικά δυσανάλογα στην διάρκεια εκατό περίπου ετών και στις αρχές του 20ού αιώνα είχε κιόλας μεταβληθεί σε μία παγκόσμια δύναμη!

Κατά την διάρκεια της καθοριστικής περιόδου μεταξύ των ετών 1930 και 1940, η κατάσταση διαφαινόταν εντελώς διαφορετική από εκείνη η οποία ίσχυε την εποχή του Πιτ και του Ναπολέοντα. Η Ευρώπη, καταρρακωμένη και εξαχρειωμένη από έναν μεγάλο πόλεμο, είχε απωλέσει την υπερηφάνεια όσο και την ισχύ της θέσεως της και ο ρόλος τον οποίο ασκούσε κατά το παρελθόν ως ηγέτιδα δύναμη δεν της ήταν πλέον αναγνωρίσιμος. Μπορεί να εξακολουθούσε να αποτελεί ένα από τα κέντρα έλξεως της γης, η σημασία της όμως μειωνόταν διαρκώς σε σχέση με την αυξανόμενη δύναμη των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, του ασιατικού γίγαντα της Ρωσίας και της αυτοκρατορίας του Ανατέλλοντος Ηλίου.

Εάν η Θεία Πρόνοια είχε εξασφαλίσει στην γηραιά και εξασθενημένη Βρετανία έναν νέο Πιτ αντί για τον εβραιόδουλο μέθυσο Τσόρτσιλ, ο νέος Πιτ θα αντιλαμβανόταν αμέσως το γεγονός ότι η παραδοσιακή βρετανική πολιτική που βασίζεται στην διασφάλιση της ισορροπίας των δυνάμεων, θα έπρεπε να εφαρμοστεί σε διαφορετική πλέον κλίμακα, αυτή την φορά θα έπρεπε να εφαρμοσθεί σε παγκόσμια κλίμακα. Αντί να υποθάλπει τις ευρωπαϊκές αντιθέσεις και συγκρούσεις, η Βρετανία θα έπρεπε να μεθοδεύσει την ένωση της Ευρώπης. Εάν κατόρθωνε να καταστεί σύμμαχος μίας Ευρώπης Ενωμένης, θα εξασφάλιζε τότε τη δυνατότητα να επιβληθεί στο προσκήνιο ως δύναμη ικανή, ασκώντας έναν διαιτητικό ρόλο στις παγκόσμιες υποθέσεις.

Κάθε τι συμβαίνον σήμερα οδηγεί στο συμπέρασμα πως η θεία δίκη τιμωρεί τώρα την Αλβιόνα για τα παρελθόντα της εγκλήματα, τα εγκλήματα τα οποία την ανέδειξαν στη δύναμη που ήταν. Η άνοδος του Τσόρτσιλ στην εξουσία σε μια περίοδο ιδιαίτερα αποφασιστική τόσο για την Βρετανία όσο και για την Ευρώπη, είναι η τιμωρία που επέλεξε η Ειμαρμένη καθώς αποτελεί ακριβώς τον άνθρωπο που χρειάζεται η εκφυλισμένη ηγέτιδα τάξη της Βρετανίας. Στην βούληση αυτού του ξεμωραμένου γελωτοποιού βρίσκεται τώρα ν' αποφασίσει για την μοίρα μιας μεγάλης αυτοκρατορίας και ταυτόχρονα ολόκληρης της Ευρώπης. Πιστεύω πως αποτελεί θέμα προς συζήτηση το κατά πόσον ο βρετανικός λαός, παρά τον εκφυλισμό της αριστοκρατίας του, διατήρησε τα προτερήματα εκείνα που δικαιολόγησαν μέχρι σήμερα την βρετανική παγκόσμια κυριαρχία. Από την πλευρά μου περί αυτού αμφιβάλλω, διότι δεν φαίνεται να υπήρξε καμιά λαϊκή αντίδραση απέναντι στα λάθη τα οποία διέπραξαν οι ηγέτες αυτού του έθνους. Κι όμως εμφανίσθηκαν πολλές ευκαιρίες που η Βρετανία θα μπορούσε να στραφεί θαρραλέα σε μια καινούργια και πιο εποικοδομητική κατεύθυνση.

Εάν το επιθυμούσε, η Βρετανία θα μπορούσε να θέσει ένα τέλος στον πόλεμο στις αρχές του 1941. Στους ουρανούς άνωθεν του Λονδίνου είχε αποδείξει σ' όλον τον κόσμο την θέληση ν' αντισταθεί και στο ενεργητικό της διέθετε τις ταπεινωτικές ήττες που είχε επιβάλει στους Ιταλούς στη Βόρεια Αφρική. Η πατροπαράδοτη Βρετανία θα είχε συνάψει ειρήνη. Οι Εβραίοι όμως δεν την επιθυμούσαν με κανένα τρόπο. Και τα οργανέτα τους, ο Τσόρτσιλ και ο Ρούζβελτ, ήταν παρόντες στο πολιτικό προσκήνιο, με αντικειμενικό σκοπό να την εμποδίσουν.

Η ειρήνευση αυτή θα είχε αποτρέψει την εμπλοκή των αμερικανών στις ευρωπαϊκές υποθέσεις. Κάτω από την καθοδήγηση του Ράιχ η Ευρώπη γρήγορα θα λάμβανε το δρόμο της ενοποιήσεως. Αφού το εβραϊκό δηλητήριο θα είχε εξοντωθεί, η ενοποίηση θα αποτελούσε εύκολη διαδικασία. Η Γαλλία και η Ιταλία, η καθεμία από τις χώρες αυτές θα ήταν έξω από την ηγεσία. Και οι δύο θα αναγκάζονταν να παραιτηθούν από τις υπέρμετρες φιλοδοξίες τους για απόκτηση μεγαλείου. Κι οι δυο θα έπρεπε να παραιτηθούν από τις αξιώσεις τους στη Βόρειο Αφρική και την Μέση Ανατολή, γεγονός το οποίο θα επέτρεπε στην Ευρώπη να επιδιώξει μια γενναία πολιτική φιλίας έναντι του Ισλάμ. Αναφορικά με την Βρετανία, αυτή απαλλαγμένη πλέον από τις δυσχέρειες που αντιμετώπιζε εντός της Ευρώπης, θα είχε την δυνατότητα να αφοσιωθεί απερίσπαστη στην ευημερία της Αυτοκρατορίας της. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η Γερμανία θα είχε την δυνατότητα, άνευ αντιπάλων στα νώτα της, να αφοσιωθεί ψυχή τε και σώματι στο ουσιαστικό καθήκον της, που αποτελεί φιλοδοξία της ψυχής μου και τον λόγο υπάρξεως του εθνικοσοσιαλισμού, ο οποίος συνίσταται στην καταστροφή του μπολσεβικισμού. Αυτή η εξέλιξη θα είχε σαν αποτέλεσμα την κατάκτηση μεγάλων εκτάσεων στην Ανατολή, κι εκείνες με τη σειρά τους θα εξασφάλιζαν τη μελλοντική ευημερία του γερμανικού λαού (Σημ. ΓΕΝ.ΕΛ.: οι Εβραίοι σήμερα «πραγματοποιούν» το όνειρο το Α.Χίτλερ ενώνοντας την Ευρώπη σε Εβραιώπη και κατακτώντας εδάφη στη Μέση Ανατολή για την ευημερία του Ισραήλ).

Ωστόσο οι φυσικοί νόμοι ακολουθούν μία λογική η οποία δεν συμμορφώνεται κατ' ανάγκην στις δικές μας ιδέες περί λογικής. Εμείς διαθέταμε όλη την καλή διάθεση να έλθουμε σε συμβιβασμό. Είμαστε ακόμα έτοιμοι να θέσουμε τις δυνάμεις μας στη ζυγαριά για την διατήρηση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Και όλα αυτά, σημειωτέον σε μια εποχή, κατά την οποία, για να είμαι ειλικρινής, ένοιωθα μεγαλύτερη συμπάθεια προς τον ταπεινότερο Ινδό, παρά προς οιονδήποτε από αυτούς τους αλαζόνες νησιώτες (Σημ. ΓΕΝ.ΕΛ. έτσι χαρακτηρίζει του εγγλέζους). Στο μέλλον οι Γερμανοί θα νιώθουν ικανοποιημένοι διότι δεν συνέβαλαν στην επιβίωση μιας ξεπερασμένης τάξεως πραγμάτων, για την οποία ο μελλοντικός κόσμος θα δυσκολευόταν να τους δώσει συγχώρεση. Μπορούμε μετά βεβαιότητος να εκφράσουμε μία προφητεία: οιαδήποτε κι αν είναι η έκβαση της πολεμικής αυτής συρράξεως, η βρετανική αυτοκρατορία έφτασε στο τέλος της. Τραυματίστηκε θανάσιμα. Το μέλλον πλέον του βρετανικού λαού είναι να πεθάνει από πείνα και φυματίωση στο καταραμένο του νησί. Ανάμεσα στην βρετανική αδιαλλαξία και την μέχρι εσχάτων αντίσταση που προβάλλει το Ράϊχ, δεν υπάρχει τίποτε το κοινό. Κατ' αρχήν η Βρετανία είχε δυνατότητα εκλογής και τίποτα δεν την υποχρέωνε να εισέλθει στον πόλεμο, αλλά και στην πραγματικότητα ήταν αυτή που προκάλεσε τον πόλεμο.

Δεν κρίνεται αναγκαίο να τονίσω πως οι Πολωνοί εξωθούνταν από τους Βρετανούς και τους Γάλλους πολεμοκάπηλους (που κι αυτοί με τη σειρά τους παροτρύνονταν από τους εβραίους) να διαπράξουν αυτοκτονία. Αλλά και έτσι έχοντας τα πράγματα, κι αφού διέπραξε το αρχικό λάθος, η Βρετανία είχε την ευχέρεια να διαχωρίσει τη θέση της, είτε μετά την διάλυση της Πολωνίας, είτε μετά την ήττα της Γαλλίας. Βεβαίως αυτό δε θα ήταν πολύ τιμητικό από την πλευρά της να πράξει κάτι τέτοιο, αλλά σε τέτοια θέματα το βρετανικό αίσθημα τιμής δεν είναι και πολύ ευαίσθητο. Η μόνη ενέργεια που είχε να πράξει ήταν να ρίξει ξεκάθαρα το βάρος της λιποταξίας της στις πλάτες των πρώην συμμάχων της -ακριβώς όπως έκανε η Γαλλία με το Βέλγιο το 1940- και τότε ακόμα κι εμείς οι ίδιοι θα την βοηθούσαμε να διασώσει ουσιαστικά την αξιοπρέπεια της.

Στις αρχές του 1941, όταν οι επιτυχίες της στη βόρεια Αφρική είχαν αποκαταστήσει το γόητρο της, είχε μια ακόμα καλύτερη ευκαιρία να αποσυρθεί από το θέατρο του πολέμου και να συνάψει ειρήνη ύστερα από διαπραγματεύσεις μαζί μας. Εύλογα θα διερωτηθείτε, ίσως, γιατί προτίμησε να υπακούσει στις διαταγές των εβραίων και αμερικανών συμμάχων της, οι οποίοι στην πραγματικότητα ήταν πιο αδίστακτοι και από τους χειρότερους εχθρούς της; Θα σας το πω. Η Βρετανία δεν διεξήγαγε τον δικό της πόλεμο. Πρωτοστατούσε σε έναν πόλεμο που της είχε επιβληθεί από τους αδυσώπητους συμμάχους της.

Από την άλλη όχθη, η Γερμανία, δεν διέθετε κανένα περιθώριο επιλογής: Δεδομένης της δηλώσεως μας ότι επιθυμούμε να ενώσουμε επιτέλους ολόκληρο τον Γερμανικό Λαό σε ένα μεγάλο Ράιχ, εξασφαλίζοντας πραγματική ανεξαρτησία γι' αυτούς, εν άλλοις λόγοις να τους διασφαλίσουμε την ελευθερία να βιώσουν τις συνθήκες ζωής που επιθυμούσαν, συλλήβδην οι εχθροί μας εξεγέρθηκαν εναντίον μας. Πλέον ο πόλεμος κατέστη αναπόφευκτος, όχι για κανέναν άλλον λόγο αλλά διότι για να τον αποφύγουμε θα είμασταν υποχρεωμένοι εκ των περιστάσεων να προδώσουμε τα ζωτικά συμφέροντα του γερμανικού λαού.

Αναφορικά με την κατάσταση του λαού μας, ούτε επιθυμούσαμε ούτε δυνάμεθα να νιώσουμε ικανοποίηση με μία επίφαση ή με ένα απλό όραμα φαινομενικής ανεξαρτησίας. Τέτοιου είδους οράματα είναι καλά για τους Σουηδούς και τους Ελβετούς οι οποίοι είναι πάντα έτοιμοι να προσυπογράψουν με αμφίβολες και περίπλοκες λύσεις, αρκεί να μπορούν ταυτόχρονα να γεμίσουν τις τσέπες τους.

Εξ αυτής της απόψεως, ούτε φυσικά η Δημοκρατία της Βαϊμάρης μπορεί να προβάλει πιο σοβαρές απαιτήσεις. Μία τέτοια κατάσταση ωστόσο δεν συνιστά φιλοδοξία αντάξια των προσδοκιών του Γ Ράιχ. Βρεθήκαμε λοιπόν καταδικασμένοι να διακινδυνεύσουμε τον πόλεμο και η μόνη μας έννοια και προσπάθεια ήταν να επιλέξουμε την λιγότερο δυσμενή συγκυρία. Και αφού εισήλθαμε σε αυτόν, ήταν αδύνατον να αποσυρθούμε. Οι αντίπαλοι μας δεν αντιτίθενται μόνο στην κοσμοθεωρία του εθνικοσοσιαλισμού. Μισούν πραγματικά τον εθνικοσοσιαλισμό, διότι στην εγκαθίδρυση του και στην εμβίωσή του βλέπουν την δύναμη που οδήγησε στην ανύψωση των προτερημάτων του Γερμανικού Λαού. ΓΓ αυτό και επιδιώκουν συστηματικά την καταστροφή του γερμανικού λαού, περί αυτού δεν μπορεί να υπάρξει ίχνος αμφιβολίας. Γιατί μια ακόμη φορά, το μίσος των αντιπάλων μας αποδείχθηκε ισχυρότερο από την υποκρισία. Ως εκ τούτου, δεν δυνάμεθα παρά να εκφράσουμε τις ευχαριστίες μας στους εχθρούς μας για το γεγονός ότι εξέθεσαν διαυγώς τις σκέψεις τους σε μας.

Στο ολέθριο αυτό μίσος που έχει επικαλύψει τα πάντα, δεν μπορούμε να ανταπαντήσουμε παρά με το μέσο του ολοκληρωτικού πολέμου. Πολεμώντας για την ίδια την επιβίωση μας, πολεμούμε με το θάρρος αυτού που ο αγώνας απέμεινε η μόνη και έσχατη λύση και οτιδήποτε κι αν συμβεί, θα πολεμήσουμε μέχρι θανάτου για να διασώσουμε τις ζωές μας.

Η Γερμανία θα προβάλει από αυτό τον πόλεμο ισχυρότερη παρά ποτέ και η Βρετανία πιο εξασθενημένη παρά ποτέ. Η ίδια η μελέτη της ιστορικής πραγματικότητας αποδεικνύει περίτρανα πως η δυστυχία και η κακοτυχία για την Γερμανία αποτελούν συχνά ένα απαραίτητο προανάκρουσμα για μια μεγάλη Αναγέννηση. Τα πάθη του γερμανικού λαού, ο οποίος σε αυτόν τον πόλεμο υποφέρει ασύγκριτα περισσότερο από κάθε άλλο λαό, είναι εκείνα ακριβώς τα δεινά που, αν το θελήσει η θεία πρόνοια, θα επενεργήσουν για να ανυψωθεί επάνω από τη μεθυστική επίδραση της νίκης.

Κι αν ακόμη η θεία πρόνοια μας εγκαταλείψει, παρά τις ακλόνητες θέσεις μας και την αποφασιστική σταθερότητα μας, τούτο σημαίνει πως η μοίρα μας υποβάλλει σε ακόμα μεγαλύτερες δοκιμασίες προκειμένου να μας δώσει την ευκαιρία να επιβεβαιώσουμε το δικαίωμα μας να ζήσουμε.

ΓΕΝ.ΕΛ. :  Εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ για την οικογένεια των κρύπτο Πιτ . Στην εποχή της 25-χρονης πρωθυπουργίας του Πιτ στην Βρετανία οργανώθηκε από την Αγγλία η «Μεγάλη Γαλλική Επανάσταση» , το όνειρο και η παραζάλη των κάθε λογής δημοκρατών

6 Φεβρουαρίου 1945

Ύστερα από πενήντα τέσσερις μήνες τιτάνιου αγώνα, ο οποίος διεξήχθη κι από τις δύο μεριές και συντηρείται με ορμή, ο γερμανικός λαός βρίσκεται τώρα να πολεμά πλέον μόνος, αντιμέτωπος ενός συνασπισμού ορκισμένου να τον εξολοθρεύσει ολοκληρωτικά. Ο πόλεμος λυσσομανά παντού κατά μήκος των συνόρων μας. Πλησιάζει ολοένα και περισσότερο. Οι εχθροί μας συγκεντρώνουν όλες τους τις δυνάμεις για την τελική επίθεση. Αντικειμενικός τους σκοπός δεν είναι μόνο να μας νικήσουν στη μάχη, αλλά να μας συντρίψουν και τελικά να μας εξοντώσουν. Σκοπός τους είναι να καταστρέψουν δια πυρός και σιδήρου το Ράιχ μας, να εξαφανίσουν από προσώπου γης την κοσμοθεώρησή μας, να υποδουλώσουν ολοκληρωτικά τον γερμανικό λαό, τιμωρώντας τον κατ' αυτόν τον τρόπο για την πίστη του προς τον Εθνικοσοσιαλισμό. Φτάσαμε πλέον στο τελευταίο τέταρτο της ώρας.

Η κατάσταση πλέον είναι σοβαρή, πάρα πολύ σοβαρή. Φαντάζει ακόμη να είναι απελπιστική. Είναι δυνατόν πολύ εύκολα να υποχωρήσουμε μπροστά στην κούραση, στην εξάντληση, μπορούμε να αφήσουμε τους εαυτούς μας ν' απογοητευθούν σε σημείο που να μας τυφλώνει αδυνατώντας να διακρίνουμε τις αδυναμίες των εχθρών μας. Οι αδυναμίες όμως αυτές, παρά ταύτα υπάρχουν. Διαθέτουμε απέναντι μας έναν ετερόκλητο συνασπισμό, που συνενώθηκε από το μίσος και τον φθόνο και απέκτησε συνοχή εξαιτίας του πανικού τον οποίο η εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία προκάλεσε σε αυτό το εβραιοκυριαρχούμενο συνοθύλευμα. Αντικρύζοντας πρόσωπο με πρόσωπο αυτό το άμορφο τερατούργημα, μοναδική μας ελπίδα είναι να βασισθούμε απόλυτα στον εαυτό μας και στις δυνάμεις μας. Να αντιταχθούμε δραστικά σε αυτά τα ετερογενή στοιχεία με μια εθνικά συμπαγή ενότητα, διαποτισμένη με ψυχικό θάρρος που καμιά δυσμενής συγκυρία δεν θα είναι δυνατό να την κλονίσει.

Ένας λαός που αντιστέκεται όπως αντιστέκεται τώρα ο γερμανικός λαός, ουδέποτε δύναται να καταστραφεί από ένα τέτοιο συρφετό. Αντίθετα, θα αναβλύσει από αυτό το χωνευτήριο με μία ψυχή περισσότερο σταθερή, ατρόμητη παρά ποτέ. Όποιες αποτυχίες και εάν υποστούμε επί των ημερών που θα επακολουθήσουν, ο γερμανικός λαός θα αντλήσει από αυτές νέες δυνάμεις και οτιδήποτε και εάν συμβεί σήμερα, θα επιζήσει για να γνωρίσει ένα ένδοξο μέλλον. Η μανία εξοντώσεώς μας που ωθεί αυτούς τους κύνες στο κυνήγι του θηράματος τους, δεν αφήνει περιθώρια για καμία άλλη εκλογή. Μας υποδεικνύει την ατραπό που πρέπει να ακολουθήσουμε, το μοναδικό μονοπάτι το οποίο μας απομένει. Οφείλουμε να συνεχίσουμε και να εντείνουμε τον αγώνα με την ορμή και το πάθος που μας δίνει η απελπισία, χωρίς καμία υπαναχώρηση. Με τα βλέμματα στραμμένα προς τον εχθρό πάντοτε, πρέπει να προασπίσουμε σπιθαμή προς σπιθαμή το έδαφος της Πατρίδας μας χωρίς καμία υποχώρηση. Όσο θα διαρκεί ο πόλεμος, η ελπίδα πάντοτε θα υφίσταται και αυτό ασφαλώς και είναι αρκετό ώστε να μας αποτρέψει να θεωρήσουμε ότι όλα έχουν πλέον χαθεί. Καμία μάχη δεν είναι χαμένη εάν προηγουμένως δεν δοθεί και η έκβαση της είναι αβέβαιη, όπως και κάθε παιχνίδι, μέχρι το τέλος. Και εάν ακόμη η Ειμαρμένη απεφάσισε για μία ακόμη φορά στην διάρκεια της ιστορικής μας πορείας ότι πρέπει να υποστούμε συντριβή από στρατιωτικές δυνάμεις υπέρτερες των δικών μας, σε αυτή την περίπτωση ας πέσουμε μαχόμενοι υπερήφανα με τα κεφάλια ψηλά και με βεβαία επίγνωση πως η Τιμή του Γερμανικού Λαού παραμένει ακηλίδωτη. Θα πρέπει να γνωρίζουμε ακόμα πως ακόμα και μια απελπισμένη ηρωική μάχη παραμένει πάντοτε ένα φωτεινό παράδειγμα. Ας ενθυμηθούμε τον Λεωνίδα και τους τριακόσιους Σπαρτιάτες του. Ωστόσο δεν είμαστε φτιαγμένοι από υλικό που πηγαίνει σήμερα στη σφαγή σαν τα πρόβατα, δεν θα μας οδηγήσουν ποτέ στο σφαγείο!

Ποτέ δεν υπάρχει απελπιστική κατάσταση. Αναλογισθείτε πόσα παραδείγματα μεταστροφής της τύχης εμφανίζονται στην ιστορία του γερμανικού λαού. Στη διάρκεια του επταετούς πολέμου ο Φρειδερίκος είχε περιέλθει σε απελπιστικές δυσχέρειες. Τον Χειμώνα του 1762 είχε λάβει την απόφαση πως εάν δεν εμφανιζόταν καμία αλλαγή σε μία καθορισμένη από τον ίδιο ημερομηνία, θα έθετε τέρμα στη ζωή του, λαμβάνοντας δηλητήριο. Λίγες ημέρες πριν από την ημερομηνία που είχε επιλέξει, η Τσαρίνα απεβίωσε αιφνιδίως και η κατάσταση άλλαξε θεαματικά. Όπως ο Μεγάλος Φρειδερίκος, και εμείς σήμερα αντιμαχόμαστε μία μεγάλη σύμπραξη δυνάμεων και ένας συνασπισμός δεν μπορεί να αποτελεί μία σταθερή ενότητα. Υφίσταται μόνο με τη βούληση ενός αριθμού ατόμων. Εάν ο Τσώρτσιλ εξαλειφόταν αιφνιδίως, όλα θα μπορούσαν να μεταβληθούν άρδην. Ενδεχομένως τότε η βρετανική αριστοκρατία αντιλαμβανόταν την άβυσσο που διανοίγεται εμπρός της και την καταλάμβανε μία δυνατή κρίση. Έχουμε ακόμη την δυνατότητα να αδράξουμε την νίκη στην τελική ευθεία! Ίσως να μας παρασχεθεί ο χρόνος να το πράξουμε. Το μόνο που οφείλουμε να κάνουμε προς αυτή την κατεύθυνση είναι να αρνηθούμε την υποταγή. Για τον Γερμανικό Λαό το γεγονός της ανεξάρτητης ζωής είναι ένας σκοπός αγώνα.

Και από μόνος του αυτός ο σκοπός θα ήταν αρκετός ως αιτιολογία για τον πόλεμο αυτό, που δεν έγινε μάταια, όντας αναπόφευκτος. Οι εχθροί του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλισμού μου τον επέβαλαν κιόλας από τον Ιανουάριο του 1933...

7 Φεβρουαρίου 1945

Λαός ο οποίος διακατέχεται από την επιθυμία να δρέψει τους καρπούς της ευημερίας, οφείλει να παραμείνει δεμένος με την πατρογονική γη του. Κάθε άνθρωπος ουδέποτε πρέπει να απομακρύνεται από την γη εκείνη στην οποία είχε την τιμή να γεννηθεί. Και αν φύγει για λίγο, οφείλει και πάλι να θέσει ως σκοπό την επιστροφή του σε αυτήν. Οι Βρετανοί οι οποίοι μεταβλήθηκαν σε αποικιστές εξ ανάγκης και έγιναν μεγάλοι αποικιστές, ουδέποτε παρέβλεψαν αυτή την αρχή. Αναφορικά με τους ηπειρωτικούς λαούς, εκφράζω την βεβαιότητα ότι είναι σημαντικό να εξαπλώνονται μόνο προς τα εδάφη εκείνα όπου συνορεύουν με τα εδάφη τα δικά τους. Η αναγκαιότητα να δημιουργήσουν ρίζες και στερεό υπόβαθρο, ισχύει σε όλους τους ηπειρωτικούς λαούς και ιδιαιτέρως στους Γερμανούς και αυτή η διαπίστωση κατά πάσα πιθανότητα επεξηγεί σε ικανοποιητικό βαθμό το γεγονός γιατί δεν υπήρξε ποτέ η αίσθηση της ανάγκης να γίνουμε αποικιστές. Μία αναδρομή στην ιστορία, παλαιοτέρα αλλά και νεότερα, καταδεικνύει πως οι υπερπόντιες επιχειρήσεις-εξαπλώσεις εξασθένισαν πάντοτε, στο διάβα του χρόνου, εκείνους που τις αποτόλμησαν, με αποτέλεσμα άπαντες να εξαντληθούν από τις καταβαλλόμενες προσπάθειες. Και αναπόφευκτα, άπαντες υπέκυψαν υπό την πίεση δυνάμεων τις οποίες είτε τις αφύπνισαν, είτε τις δημιούργησαν οι ίδιοι. Τι αντιπροσωπευτικότερο παράδειγμα υφίσταται επ' αυτού από τους ίδιους τους Έλληνες;

Ό,τι θεωρήθηκε αληθές από τους αρχαίους Έλληνες παραμένει το ίδιο αληθές για τους Ευρωπαίους στη σημερινή εποχή. Προκειμένου να εξασφαλίσει ευημερία ένας λαός, οφείλει να επικεντρώσει τις προσπάθειες του στην ίδια την πατρίδα του. Μία μελέτη οιασδήποτε μακράς ιστορικής περιόδου, επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Η Ισπανία, η Γαλλία και η Βρετανία κατέστησαν ισχνές, εξαντλώντας τους εαυτούς τους σε μάταιες και ανώφελες αποικιακές εξορμήσεις. Οι ήπειροι εκείνες που γεννήθηκαν από την Ισπανία και τη Βρετανία, απέκτησαν ανεξάρτητη ζωή και εμφανώς εγωιστικές προοπτικές. Ακόμη όμως και έτσι, δεν κατέστησαν παρά τεχνητοί κόσμοι στερούμενοι ψυχής, πολιτισμού και παραδόσεως δικής τους. Κρίνοντας τις κανείς εξ αυτής της απόψεως, δεν συνιστούν τίποτε παραπάνω από σαρκώματα. Μπορεί, βεβαίως, να επιχαίρει κανείς για την επιτυχία που πραγματώθηκε δια της κατοικήσεως ηπείρων οι οποίες προηγουμένως ήταν έρημες. Οι Ηνωμένες Πολιτείες αλλά και η Αυστραλία αποτελούν αντιπροσωπευτικά επ' αυτού παρά-δείγματα. Η επιτυχία βέβαια αυτού του εγχειρήματος έχει μόνο υλική διάσταση. Διότι πρόκειται για τεχνητά δημιουργήματα, σώματα άνευ ηλικίας, τα οποία είναι αδύνατο κανείς να προσδιορίσει εάν βρίσκονται ακόμη στην παιδική ηλικία ή έχουν κιόλας φθάσει στα βαθιά γεράματα. Στις ηπείρους εκείνες που είχαν ζωή, η αποτυχία υπήρξε ακόμη πιο τραγική. Στις τελευταίες, οι λευκές φυλές των αποικιστών επέβαλλαν τη βούληση τους δια της βίας και η επιρροή που άσκησαν στους τοπικούς πληθυσμούς των γηγενών υπήρξε αμελητέα. Οι Ινδοί παρέμειναν Ινδοί, οι Κινέζοι παρέμειναν Κινέζοι και οι Μωαμεθανοί εξακολούθησαν να είναι Μωαμεθανοί. Δεν συντελέσθηκαν βαθιές μεταβολές και οι αλλαγές που υπήρξαν υπολείπονται κατά πολύ στον θρησκευτικό τομέα, παρά σε οιονδήποτε άλλο, παρά τις τιτάνιες προσπάθειες των χριστιανών ιεραποστόλων. Ενέσκυψαν μεμονωμένοι προσηλυτισμοί, αμφίβολης σκοπιμότητος, εκτός ίσως από τις περιπτώσεις ορισμένων αφελών και πνευματικά αναπήρων. Φυσικά οι λευκές φυλές προσέφεραν ορισμένα στοιχεία στους ιθαγενείς πληθυσμούς, κι αυτά ωστόσο ήταν τα χειρότερα δώρα που θα μπορούσαν να γίνουν, καθώς αντιπροσώπευαν τις πληγές του σημερινού κόσμου, αφού αυτά τα δώρα ήταν ο υλισμός, ο φανατισμός, ο αλκοολισμός και η σύφιλη. Ως προς τα υπόλοιπα, δεδομένου ότι αυτοί οι λαοί είχαν δικά τους προτερήματα ανώτερα από εκείνα τα στοιχεία που θα μπορούσαμε να τους δώσουμε, παρέμειναν ουσιαστικά αδιαφοροποίητοι. Σε όσες περιπτώσεις επιχειρήθηκε η επιβολή δια της βίας, τα αποτελέσματα υπήρξαν ακόμη περισσότερο καταστρεπτικά και ο κοινός νους, αποκτώντας επίγνωση της ματαιότητος τέτοιων μέτρων, όφειλε να εμποδίζει κάθε απόπειρα εφαρμογής τους.

Μία και μόνη επιτυχία αξίζει να αναγνωριστεί στους αποικιστές: Όπου και εάν πήγαν, κατάφεραν να εγείρουν το μίσος, ένα μίσος που ωθεί τους λαούς αυτούς σε αφύπνιση από την νάρκη τους, να εγερθούν και να μας εκδιώξουν. Πραγματικά, τα γεγονότα δείχνουν ωσάν να αφυπνίσθηκαν και να εγέρθηκαν αποκλειστικά για αυτό τον σκοπό. Είναι δυνατόν να ισχυρισθεί κανείς ότι ο αποικισμός αύξησε τον αριθμό των χριστιανών παγκοσμίως; Που είναι εκείνοι οι μαζικοί προσηλυτισμοί οι οποίοι διακρίνουν την επιτυχία του ισλαμικού κόσμου; Περιστασιακά ανευρίσκει κανείς απομονωμένες νησίδες χριστιανών, κατ' όνομα βεβαίως χριστιανών, παρά στην πεποίθηση. Αυτός είναι ο απολογισμός των επιτυχιών της λαμπρής χριστιανικής θρησκείας, ως θεματοφύλακας της υπέρτατης αλήθειας! Λαμβανομένων υπ' όψιν όλων των ανωτέρω, η ευρωπαϊκή πολιτική στον τομέα του αποικισμού οδηγήθηκε σε παταγώδη αποτυχία.

Δεν λησμονώ την μία, φαινομενικά επιτυχή, περίπτωση η οποία είναι αμιγώς υλικής φύσεως, αυτής των Ηνωμένων Πολιτειών στην οποία και θα αναφερθώ. Το τερατούργημα αυτό, σε μία εποχή κατά την οποία ολόκληρη η Ευρώπη -η ίδια η μητέρα του- πολεμά απεγνωσμένα για να ανασχέσει τον μπολσεβικικό κίνδυνο, οι Ηνωμένες Πολιτείες του εβραιόδουλου Ρούζβελτ δεν σκέπτονται τίποτε άλλο παρά πώς να θέσουν τα τεράστια υλικά διαθέσιμα τους στην διάθεση των βαρβάρων της Ασίας, εκείνων που είναι αποφασισμένοι να καταπνίξουν την Ευρώπη. Ανατρέχοντας στο παρελθόν, λυπάμαι βαθύτατα αναλογιζόμενος την ιδέα των εκατομμυρίων Γερμανών καλής πίστεως οι οποίοι μετανάστευσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, αποτελώντας τώρα τον κορμό αυτής της χώρας. Οι άνθρωποι αυτοί, καλοί Γερμανοί, χαμένοι όμως για την Πατρίδα τους, τους ανάγκασαν και έγιναν αδυσώπητα εχθρικοί παρά οιοσδήποτε άλλος. Ο Γερμανός μετανάστης διατηρεί πάντοτε τα προτερήματα πειθαρχίας και οργανώσεως, σύντομα όμως χάνει την ψυχή του, γι' αυτό δεν υπάρχει τίποτε πιο ασυμβίβαστο από έναν εκπατρισμένο Γερμανό.

Μελλοντικά, οφείλουμε να διαφυλάξουμε την φυλή από τέτοιας μορφής αιμορραγίες γερμανικού αίματος. Προς Ανατολάς και μόνο προς ανατολάς, πρέπει να εκτείνονται οι φλέβες της φυλής μας. Αυτή είναι η κατεύθυνση που όρισε η ίδια η φύση για την επέκταση του γερμανικού λαού. Το τραχύ κλίμα που κυριαρχεί στην Ανατολή, επιτρέπει στον Γερμανό να διατηρήσει τα προτερήματα του σαν σκληραγωγημένος και ρωμαλέος άνδρας. Και οι καίριες αντιθέσεις που ανευρίσκονται εκεί τον βοηθά να διατηρήσει ζωηρή την αγάπη αλλά και την νοσταλγία για τη πατρώα γη του. Μετατοπίσετε έναν Γερμανό στο Κίεβο και θα παραμείνει ένας τέλειος Γερμανός. Μεταφέρετε τον, όμως, στο Μαϊάμι και θα τον καταστήσετε εκφυλισμένο, θα τον κάνετε με άλλα λόγια έναν αμερικανό. Αφού ο αποικισμός δεν είναι μία δραστηριότητα που αρμόζει στους Γερμανούς, η Γερμανία δεν θα έπρεπε να συμπράξει σε κοινό μέτωπο με έθνη που ακολουθούν αποικιακή πολιτική και πάντοτε οφείλει να απέχει από την προάσπιση των αποικιστικών φιλοδοξιών τους. Έχουμε ανάγκη ενός δόγματος Μονρόε για την Ευρώπη. «Η Ευρώπη για τους Ευρωπαίους!», είναι ένα δόγμα σύμφωνα με το οποίο οι ευρωπαίοι θα έπρεπε να μην αναμειγνύονται στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων φυλών και ηπείρων.

Οι απόγονοι των αποκλήρων της Αυστραλίας θα έπρεπε να μας προκαλούν ένα συναίσθημα υπέρτατης αδιαφορίας. Εφ' όσον η ζωτικότητα τους δεν είναι ισχυρή σε τέτοιο βαθμό ώστε να τους επιτρέψει να αναπαραχθούν με ρυθμό ανάλογο προς τις εδαφικές εκτάσεις τις οποίες κατέχουν, είναι ολοκληρωτικά δική τους ευθύνη και δεν δικαιούνται να απευθύνονται σε εμάς για υποστήριξη. Από την πλευρά μου δεν θα είχα αντίρρηση να κατευθυνθούν οι πλεονάζοντες πληθυσμοί της εύφορης Ασίας σε αυτές τις έρημες εκτάσεις. Ας τους αφήσουμε λοιπόν να μεριμνήσουν μόνοι για την σωτηρία τους!

10 Φεβρουαρίου 1945

Πολλές φορές διερωτήθηκα μήπως διαπράξαμε λάθος το 1940, όταν δεν ωθήσαμε την Ισπανία στον πόλεμο. Δεν θα ήταν δύσκολο να το πετύχουμε, καθ' ότι η Ισπανία φλεγόταν από την διάθεση να ακολουθήσει τα βήματα της Ιταλίας και να καταστεί μέλος του Άξονα των Νικητών. Βεβαίως, ο Φράνκο έτρεφε υπέρμετρη ιδέα περί της αξίας της ισπανικής επεμβάσεως στον πόλεμο. Παρά ταύτα, και πέρα από τη συστηματική δόλιο-φθορά που διέπραττε ο Ιησουίτης γαμβρός του (Σημ. ΓΕΝ.ΕΛ. : κρυπτο ο «ισπανός» Φράνκο, κρυπτο και ο γαμβρός του Σεράνο Σάνερ , ΥπΕσοτ. 1937-40, Υπ.Προπαγάνδας 1939-40,  ΥπΕξ 1940-42. Δύστυχος ο Α.Χίτλερ σε πολλές περιπτώσεις δεν είχε καταλάβει την καταγωγή κάποιον. Π.χ. του κρυπτοεβραίου από την Ολλανδία Ρόζενβέλδντμε παρατσούκλι Ρούζβελτ σχετκά και εδώ . Δε΄τε και τον κατάλογο της εβραιοκρατούμενης κυβέρνησης του λεγόμενου Ρούζβελτ)   ο Φράνκο θα συναινούσε τελικά στην δημιουργία ενός από κοινού μετώπου, στη βάση λογικών όρων, όπως την υπόσχεση προσαρτήσεως στην Ισπανία ενός μικρού τμήματος της Γαλλίας και ενός ουσιαστικού τμήματος της Αλγερίας σαν πραγματική ανταμοιβή. Αφού όμως η Ισπανία δεν διέθετε τίποτε ουσιαστικό να συνεισφέρει, προχώρησα στο συμπέρασμα πως η άμεση εμπλοκή της δεν ήταν αναγκαία ούτε επιθυμητή, αν και αυτή θα μας βοηθούσε να καταλάβουμε το Γιβραλτάρ. Βεβαίως από την άλλη πλευρά η ενδεχόμενη είσοδος της Ισπανίας στην πολεμική σύρραξη θα προσέθετε πολυάριθμα χιλιόμετρα κατά μήκος των ακτών του Ατλαντικού Ωκεανού τα οποία θα έπρεπε να υπερασπίσουμε, από το Σαν Σεμπαστιάν έως το Κάντιθ. Πέραν τούτου, ελλόχευε ο κίνδυνος αναζωπυρώσεως του εμφυλίου πολέμου, υποθαλπόμενος από τους βρετανούς. Ο κίνδυνος ήταν ορατός να βρεθούμε δέσμιοι ενός καθεστώτος καπιταλιστών κερδοσκόπων, ανδρεικέλων της συμμορίας των κληρικοφρόνων, ένα καθεστώς που απεχθάνομαι σήμερα εντονότερα από ποτέ άλλοτε. Δεν μπορώ να συγχωρήσω στον Φράνκο το γεγονός ότι δεν προχώρησε στην ομόνοια των Ισπανών, αφ' ότου τελείωσε ο εμφύλιος πόλεμος, καθώς και ότι εκτόπισε τους φαλαγγίτες, προς χάριν των οποίων είχαμε τη βοήθεια μας στην Ισπανία, αντιμετωπίζοντας τους ως ληστές και πρώην εχθρούς. Δεν αποτελεί λύση για μία χώρα το να τεθεί ο μισός πληθυσμός της υπό την σπάθη της δικαιοσύνης, ενώ την ίδια στιγμή μία μειοψηφία πλιατσικολόγων πλουτίζουν με τις ευχές του διεφθαρμένου κλήρου (Σημ. ΓΕΝ.ΕΛ.: Τι εκπληκτική ομοιότητα με την σημερνή Ελλαδιστανκή πραγματκότητα). Υ-πέστημεν εξαπάτηση διότι εάν γνώριζα την αληθινή κατάσταση, ουδέποτε θα επέτρεπα στην αεροπορία μας να βομβαρδίσει έναν πεινασμένο και εξουθενωμένο πληθυσμό, αποκαθιστώντας ταυτόχρονα τον κλήρο σε όλα τα προκλητικά προνόμια του.

Ανακεφαλαιώνοντας, διασφαλίζοντας την ουδετερότητα της ιβηρικής χερσονήσου, η Ισπανία προσέφερε σε αυτή την πολεμική σύρραξη την μοναδική υπηρεσία που ήταν σε θέση να προσφέρει. Η ύπαρξη της Ιταλίας στη ράχη μας αποτελούσε ήδη μεγάλο βάρος. Οιαδήποτε και εάν είναι τα πλεονεκτήματα του ισπανού στρατιώτη, η Ισπανία ως μία χώρα ευρισκόμενη σε κατάσταση ένδειας και ανετοιμότητας, θα αποτελούσε μεγάλο παθητικό παρά ενεργητικό στον αγώνα. Η πολεμική αυτή σύρραξη, φρονώ ότι θα αποδείξει ευκρινώς μία διαπίστωση, την αμετάκλητη κατάπτωση των λατινικών χωρών. Απέδειξαν εμπράκτως ότι δεν βρίσκονται πλέον σε θέση να αγωνιστούν σθεναρά και γι' αυτό τον λόγο στερούνται του δικαιώματος να μετέχουν στην διευθέτηση των παγκοσμίων θεμάτων. Η πλέον ευχερής ενέργεια θα ήταν να θέσουμε υπό την κυριαρχία μας το Γιβραλτάρ με επίλεκτες δυνάμεις μας και με τη σύμπραξη του Φράνκο, χωρίς όμως να προβεί σε κήρυξη πολέμου εκ μέρους του. Είμαι βέβαιος πως η Βρετανία δεν θα έσπευδε να εκμεταλλευτεί το γεγονός αυτό σαν ευκαιρία να κηρύξει πόλεμο στην Ισπανία, αρκούμενη και ικανοποιούμενη στην μη εμπόλεμη στάση της Ισπανίας. Μία τέτοια εξέλιξη, θα εξάλειφε κάθε ενδεχόμενο κίνδυνο βρετανικής αποβάσεως στις πορτογαλικές ακτές.

13 Φεβρουαρίου 1945

Ένα από τα επιτεύγματα του Εθνικοσοσιαλισμού είναι πως αντιμετώπισε το εβραϊκό πρόβλημα με τον πλέον πραγματιστικό τρόπο. Είναι γνωστό ότι οι ίδιοι οι εβραίοι υπήρξαν εκείνοι που προκάλεσαν πάντοτε τον αντισημιτισμό. Η ιστορία διδάσκει διαμέσου των αιώνων ότι όλοι οι λαοί από τους αρχαίους αιγυπτίους μέχρι και εμάς, αντέδρασαν απέναντι τους με την ίδια τακτική. Φθάνει κάποια μέρα η στιγμή που κάμπτονται και κουράζονται να αποτελούν θύματα εκμεταλλεύσεως του απεχθούς εβραίου. Τότε με όλη τους την ορμή εκτινάσσονται, σαν το ζώο το οποίο προσπαθεί να απαλλαγεί από τα παράσιτα που το ταλαιπωρούν. Τελικά αντιδρούν με επαναστατική βία. Αποτελεί μία ενστικτώδη αντίδραση που στρέφεται ενάντια ενός αλλότριου ο οποίος αντιδρά και αρνείται να ενσωματωθεί αποτελώντας μέρος της κοινότητος, πρόκειται περί ενός παρασίτου το οποίο προσκολλάται στο σώμα που το φιλοξενεί, επιβαλλόμενο δια της βίας και εκμεταλλευόμενο τις περιστάσεις στο έπακρο. Εκ φύσεως και εξ ιδιοσυστασίας ο εβραίος είναι παράσιτο το οποίο ούτε θέλει μα ούτε και μπορεί να αφομοιωθεί. Μία ειδοποιός διαφορά και συνάμα ένα διακριτικό γνώρισμα του εβραίου είναι πως, σε αντίθεση προς τους υπόλοιπους λαούς, αν και παντού απαιτεί από την κοινωνία που τον φιλοξενεί όλα τα δικαιώματα που απορρέουν από την ιδιότητα του πολίτη, ταυτόχρονα διατηρεί την ιδιαιτερότητα του και παραμένει πάντοτε εβραίος. Θεωρεί πως είναι δικαίωμα του να τρέχει συνοδοιπορώντας με τον λαγό και παράλληλα να κυνηγά τα θηράματα με τους σκύλους, όντας ο μοναδικός άνθρωπος ανά τον κόσμο που απαιτεί να κάνει χρήση ενός τόσο παράλογου προνομίου.

Ο Εθνικοσοσιαλισμός επιλήφθηκε του εβραϊκού προβλήματος εμπράκτως και όχι θεωρητικώς. Στάθηκε αντίθετος στην επιδίωξη των εβραίων να κυριαρχήσουν παγκοσμίως και τους εναντιώθηκε επιτιθέμενος τους σε κάθε τομέα και σε κάθε σφαίρα δραστηριότητας. Τους εξεδίωξε από τις θέσεις τις οποίες είχαν υφαρπάξει. Τους απέπεμψε από όλες τις κατευθύνσεις του βίου, αποφασισμένος να εκκαθαρίσει τον γερμανικό κόσμο από το εβραϊκό μίασμα και δηλητήριο. Για εμάς η πολεμική αυτή κατά του εβραϊσμού υπήρξε μία ουσιαστική διαδικασία αποκαθάρσεως και εξυγιάνσεως την οποία επιδιώξαμε έως και το έσχατο όριο της, άνευ της οποίας θα είχαμε υποστεί ασφυξία και θα είχαμε περιέλθει σε καταστροφή εμείς οι ίδιοι.

Δια της επιτυχίας του εξυγιαντικού αυτού εγχειρήματος εντός της Γερμανίας, παρεχόταν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να το επεκτείνουμε περισσότερο πλατειά, σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Ήταν μία συνέχεια αναπόφευκτη, διότι η υγεία θριαμβεύει επί της ασθενείας. Αντιλαμβανόμενοι ταχέως τον κίνδυνο που τους απειλούσε και που διακύβευε τις μέγιστες επιδιώξεις τους, οι εβραίοι απεφάσισαν να διακινδυνεύσουν τα πάντα στον καθοριστικό αγώνα που εξαπέλυσαν εναντίον μας. Ο Εθνικοσοσιαλισμός έπρεπε να καταστραφεί με κάθε μέσο και τίμημα, ακόμη και εάν έπρεπε να συντριβεί ολόκληρος ο κόσμος. Ουδέποτε άλλοτε υπήρξε ένας πόλεμος τόσο τυπικά και ουσιαστικά εβραϊκός κατ' αποκλειστικότητα. Τους εξανάγκασα αποκαλύπτοντας τους να ρίξουν τα προσωπεία τους. Και εάν ακόμη στην εσχάτη των περιπτώσεων οι προσπάθειες μας οδηγηθούν σε αποτυχία, αυτή θα είναι μία αποτυχία προσωρινού χαρακτήρα. Διότι άνοιξα τα μάτια ολοκλήρου του κόσμου ενώπιον του εβραϊκού κινδύνου.

Όλα αυτά έκαναν τον Εβραίο περισσότερο επιθετικό. Στην πραγματικότητα είναι λιγότερο επικίνδυνος όταν εκδηλώνει την επιθετικότητα του, παρά όταν μετέρχεται της δολιότητος και των μηχανορραφιών. Ο Εβραίος ο οποίος προβαίνει σε ομολογία της φυλετικής του καταγωγής είναι απείρως προτιμότερος από τον δήθεν σεμνότυφο εβραίο που ισχυρίζεται πως διακρίνεται από εμάς μόνο από θρησκευτική άποψη. Εάν ο πόλεμος αυτός αποβεί για τα όπλα μας νικηφόρος, θα θέσω τέλος στην παγκόσμια εβραϊκή δύναμη και θα κατορθώσω στους Εβραίους ένα θανάσιμο κτύπημα, από το οποίοδεν θα συνέλθουν ποτέ. Ακόμη όμως και εάν χάσω αυτό τον πόλεμο, τούτο δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι η κυριαρχία τους είναι εξασφαλισμένη, διότι τότε θα προκαλέσουν οι ίδιοι το τέλος τους. Θα μεταβληθούν σε υπέρμετρα αλαζόνες, ώστε θα προκαλέσουν μία ισχυρή αντίδραση εναντίον τους. Θα εξακολουθήσουν, ασφαλώς, να συμπορεύονται με τον λαγό αλλά και να κυνηγούν πλάι στους σκύλους ώστε να διεκδικούν τα δικαιώματα του πολίτη ανά χώρα, χωρίς όμως να κάμψουν την υπερηφάνεια τους και θα παραμένουν, προπαντός, μέλη της «εκλεκτής φυλής». Ο ραδιούργος, δήθεν συνεσταλμένος Εβραίος, θα παραχωρήσει τη θέση του σε έναν Εβραίο ματαιόδοξο και ακατάσχετα φιλόδοξο. Και αυτός ο δεύτερος θα αποπνέει τη νοσογόνο εβραϊκή μυρωδιά στο έπακρον. Είναι αδύνατον λοιπόν να εξαλειφθεί ο αντισημιτισμός, διότι είναι οι ίδιοι οι Εβραίοι εκείνοι οι οποίοι αναμοχλεύουν την πυρά και μεριμνούν ώστε να είναι πάντοτε τροφοδοτημένη. Για να εξαλειφθεί η αντίθεση προς τον σημιτισμό, πρέπει προηγουμένως να εξαλειφθεί η αρρώστια που αυτός προκαλεί. Όσο επιζούν οι Εβραίοι, πρακτικά, ο αντισημιτισμός θα είναι ζωντανός.

Διακηρύσσω ταύτα, όντας απελευθερωμένος από κάθε φυλετικό μίσος. Ασφαλώς και είναι ασυμβίβαστη η ανάμειξη οιασδήποτε φυλής με άλλες φυλές. Πλην ελαχίστων, ανούσιων επιτυχιών, η συστηματική φυλετική επιμειξία ουδέποτε έφερε θετικά αποτελέσματα. Η βούληση της να παραμείνει φυλετικά καθαρή και αγνή, αποτελεί μία απτή απόδειξη της ζωτικότητας και της καλής υγείας μιας φυλής. Η υπερηφάνεια για τη δική μας τη φυλή, χωρίς να υποτιμούμε ή να περιφρονούμε οιαδήποτε άλλη φυλή, αποτελεί ένα ορθό και υγιές από κάθε άποψη συναίσθημα. Ουδέποτε θεώρησα τους Ιάπωνες ή τους Κινέζους ως κατώτερους έναντι ημών. Είναι γεγονός ότι αμφότεροι οι λαοί ανήκουν σε αρχαίους πολιτισμούς μεγάλης ποιοτικής στάθμης. Δικαιούνται να νιώθουν υπερήφανοι για το παρελθόν τους και ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας αναφέρεται στο παρελθόν αυτό, όπως ακριβώς εμείς διαθέτουμε το δικαίωμα να υπερηφανευόμαστε για τον πολιτισμό στον οποίο τώρα ανήκουμε. Είμαι πεπεισμένος πως σε όσο πιο σταθερά θεμέλια διατηρηθεί ο πολιτισμός των Κινέζων και των Ιαπώνων, τόσο πιο εύκολα θα μπορώ να συνεννοηθώ μαζί τους στο μέλλον.

Η φυλετική υπερηφάνεια αποτελεί ένα προτέρημα το οποίο ο Γερμανός το υστερήθηκε. Το αίτιο αυτής της καταστάσεως έγκειται στο γεγονός ότι κατά τους τρεις τελευταίους αιώνες η χώρα βρέθηκε στο επίκεντρο εμφυλίων διενέξεων και θρησκευτικών συρράξεων και υπέστη μία σειρά ξένων επιδράσεων, λ.χ. αυτής του χριστιανισμού, διότι ο χριστιανισμός δεν αποτελεί μία φυσική θρησκεία των Γερμανών αλλά μία θρησκεία ξενόφερτη που δεν πάλλει τις καρδιές του Γερμανικού Λαού διότι είναι αλλότρια προς το έμφυτο πνεύμα της φυλής. Όταν η φυλετική υπερηφάνεια εκδηλώνεται σε έναν Γερμανό, επί της ουσίας δεν πρόκειται παρά για μία αντισταθμιστική αντίδραση προς το αίσθημα της κατωτερότητας από το οποίο υποφέρουν τόσοι Γερμανοί. Αυτό, δεν κρίνεται αναγκαίο να το πω, δεν τυγχάνει εφαρμογής στους Πρώσους. Από την εποχή του Φρειδερίκου του Μεγάλου διέθεταν την απλή υπερηφάνεια η οποία αποτελεί μία σφραγίδα του ανθρώπινου τύπου ο οποίος τυγχάνει βέβαιος για τον εαυτό του και δεν έχει ανάγκη επιδείξεων προκειμένου να προβάλλει την υπόσταση του. Βασισμένοι σε αυτά τα έμφυτα προτερήματα, οι Πρώσοι απεδείχθησαν ικανοί να θεμελιώσουν μία ενωμένη Γερμανία. Ο Εθνικοσοσιαλισμός επιχείρησε να προσδώσει σε όλους τους Γερμανούς ακριβώς αυτή την υπερηφάνεια η οποία μέχρι σήμερα ανήκε μόνο στους Πρώσους. Οι Αυστριακοί, από την πλευρά τους, διαθέτουν στο αίμα τους μία υπερηφάνεια αρκετά συγγενή προς εκείνη των Πρώσων, μία υπερηφάνεια η οποία εκπηγάζει από το γεγονός ότι επί αιώνες ολόκληρους ουδέποτε κυριαρχήθηκαν από άλλη φυλή. Αντίθετα, υπήρξαν επί μακρόν εκείνοι οι οποίοι κατείχαν τα ηνία και διέταζαν.

Ο Εθνικοσοσιαλισμός ως υψικάμινος θα τήξει και θα αναμείξει όλα εκείνα τα θετικά στοιχεία που συνιστούν χαρακτηριστικά γνωρίσματα της Γερμανικής Ψυχής. Μέσα από αυτό το κράμα, θα αναδειχθεί ο νέος Γερμανός, εργατικός, συνειδητοποιημένος, με αυτοπεποίθηση και κυριαρχία, και παράλληλα απλός, διακατεχόμενος από υπερηφάνεια όχι για τον εαυτό του αλλά για την ιδιότητα του να αποτελεί μέλος μίας μεγάλης λαϊκής ενότητος η οποία θα προκαλεί τον θαυμασμό των υπολοίπων λαών. Το συναίσθημα αυτό μίας συσωρευμένης υπεροχής δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση έκφραση μίας επιθυμίας επιβολής και κυριαρχίας επί των άλλων. Έχω επίγνωση του γεγονότος ότι σε ορισμένες περιπτώσεις έχουμε διογκώσει τη λατρεία αυτού του συναισθήματος της υπεροχής, αυτό ωστόσο υπήρξε αναγκαίο προκειμένου στην εκκίνηση να αφυπνίσουμε τους Γερμανούς έντονα ώστε να τους θέσουμε στον ορθό δρόμο.

Στην ουσία των πραγμάτων, μία υπέρμετρα έντονη ώθηση προς έναν προσανατολισμό, συνεπάγεται μία βίαιη ώθηση προς την ενάντια κατεύθυνση. Βεβαίως όλες αυτές οι μεταβολές δεν δύνανται να πραγματωθούν εντός μίας ημέρας. Απαιτείται η βραδεία επίδραση του χρόνου. Ο Φρειδερίκος ο Μέγας έχει αναδειχθεί ως ο αυθεντικός εμπνευστής του πρωσικού προτύπου. Πρακτικά, διανύθηκαν δύο ή τρεις γενεές προκειμένου να αποκρυσταλλωθεί το πρότυπο αυτό και πριν ο πρωσικός τύπος καταστεί χαρακτηριστικό γνώρισμα κάθε Πρώσου. Η φυλετική υπερηφάνεια μας δεν έχει χαρακτήρα επιθετικό, πλην του σημείου εκείνου που αφορά την εβραϊκή φυλή. Υιοθετούμε τον όρο «εβραϊκή φυλή» χάριν σαφήνειας και ευκολίας, διότι στην πραγματικότητα από βιολογικής-γενετικής απόψεως δεν υφίσταται εβραϊκή φυλή. Υφίσταται ωστόσο μία κοινότητα στην οποία ανταποκρίνεται ο όρος αυτός και της οποίας η ύπαρξη καθίσταται αποδεκτή και από τους ίδιους τους εβραίους. Συνιστά μία πνευματικά ομοιογενή κοινότητα, στην οποία οι ανά τον κόσμο εβραίοι προσχωρούν εθελουσίως ως μέλη της, ασχέτως της τοποθεσίας στην οποία διαβιούν και της χώρας στην οποία κατοικούν. Σε αυτή την κατηγορία υπάρξεων αποδίδουμε την επωνυμία της εβραϊκής φυλής, η οποία, σημειωτέον, δεν αποτελεί θρησκευτική κοινότητα, παρ' όλο που η εβραϊκή θρησκεία επιστρατεύεται ως πρόφαση ώστε να παρουσιάζεται παραπλανητικά ως τέτοια. Ούτε αποτελεί ένωση ομάδων που έχουν ως συνεκτικό τους δεσμό τα στοιχεία μιας κοινής θρησκείας.

Η εβραϊκή φυλή είναι κύρια και πρώτιστα μια αφηρημένη φυλή. Έλκει την καταγωγή της, όπως τα ίδια τα μέλη τους δέχονται, από την εβραϊκή θρησκεία, και η θρησκεία του ιουδαϊσμού ασκούσε μία καθορισμένη επιρροή στη διάπλαση των γενικών της χαρακτηριστικών. Πέραν όμως αυτών, δεν αποτελεί κατά κυριολεξία μία αμιγώς θρησκευτική κοινότητα, διότι στις τάξεις της δέχεται επί ίσοις όροις τους πλέον ριζοσπάστες άθεους και ταυτόχρονα τους πιο ευσεβείς πιστούς. Σε αυτά θα πρέπει να συνυπολογιστούν και οι δεσμοί που σχηματίσθηκαν από διώξεις αιώνων, παρά το γεγονός ότι οι εβραίοι λησμονούν, επειδή τους εξυπηρετεί, πως τις διώξεις αυτές τις προκάλεσαν αυτοί οι ίδιοι. Ο εβραϊσμός δεν διαθέτει τα ανθρωπολογικά εκείνα χαρακτηριστικά γνωρίσματα τα οποία θα του προσέδιδαν τη σφραγίδα μίας ομοιογενούς φυλής. Δεν είναι δυνατόν, ωστόσο, να αρνηθεί κάποιος πως κάθε εβραίος ανά τον κόσμο διαθέτει μερικές σταγόνες καθαρού εβραϊκού αίματος στις φλέβες του. Αν αυτό δεν ίσχυε, θα ήταν αδύνατο να αιτιολογήσει κανείς την ύπαρξη ορισμένων φυσικών χαρακτηριστικών, τα οποία είναι κοινά σε όλους τους εβραίους, από το γκέτο της Βαρσοβίας έως τα παζάρια του Μαρόκου και αυτά τα χαρακτηριστικά είναι η φοβερή μύτη, τα διεφθαρμένα ρουθούνια κ.α.

Μία φυλή που αποτελεί νοητικό προϊόν συνιστά κάτι πιο στέρεο και περισσότερο διαρκές από μια απλή φυλή. Μεταφέρατε έναν Γερμανό στις Ηνωμένες Πολιτείες και θα τον μεταβάλλετε σε Αμερικανό. Ο εβραίος όμως παραμένει αμετάβλητα εβραίος, οπουδήποτε κι αν βρεθεί, καθώς πρόκειται για μία ύπαρξη την οποία κανένα περιβάλλον δεν δύναται να αφομοιώσει. Η ιδιομορφία της πνευματικής δομής της φυλής του, καθιστά τον εβραίο απρόσβλητο από τις αφομοιωτικές τάσεις. Η τεράστια επιρροή που άσκησαν κατά την διάρκεια του 19ου αιώνα, παρείχε στους εβραίους μία αίσθηση δυνάμεως και τους ώθησε στο να απορρίψουν την μάσκα. Και ήταν ακριβώς αυτό το γεγονός που μας συνειδητοποίησε ώστε να τους αντιμετωπίσουμε ακριβώς σαν εβραίους. Ενθυμούμενοι μάλιστα τον βαθμό ευπιστίας των Γερμανών, θα κατανοήσετε πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμαστε έναντι των πλέον θανάσιμων εχθρών μας, ακριβώς γι' αυτή την επίδειξη ειλικρίνειας εκ μέρους τους.

Απέναντι στους εβραίους, υπήρξα απόλυτα ειλικρινής και τίμιος. Στα πρόθυρα του πολέμου τους απηύθηνα την έσχατη προειδοποίηση. Τους κατέστησα σαφές ότι εάν δρομολογήσουν έναν άλλο πόλεμο θα σταθώ απέναντι τους αμείλικτος και πως θα εξοντωθούν σαν παράσιτα σε ολόκληρη την Ευρώπη, άπαξ δια παντός. Σε αυτή μου την προειδοποίηση η εβραϊκή απάντηση ήρθε ως κήρυξη πολέμου, διακηρύσοντας οι σιωνιστές πως οπουδήποτε στον κόσμο υπάρχει ακόμη και ένας εβραίος, υφίσταται ένας εχθρός της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας. Κατόπιν τούτου ανοίξαμε το εβραϊκό απόστημα, με αποτέλεσμα ο κόσμος του μέλλοντος να μας ευγνωμονεί αιώνια.

14 Φεβρουαρίου 1945

Το καταστρεπτικό γεγονός σε αυτόν τον πόλεμο υπήρξε η διαπίστωση πως για την Γερμανία άρχισε ταυτόχρονα πολύ γρήγορα αλλά και πολύ αργά. Από αμιγώς στρατιωτικής απόψεως, θα απέβαινε ευνοϊκότερος εάν είχε ξεκινήσει πιο νωρίς. Όφειλα να είχα λάβει την σχετική πρωτοβουλία το 1938 αντί να επιτρέψω να με σύρουν σε πόλεμο το 1939. Διότι ο πόλεμος ήταν αναπόφευκτος. Παρά ταύτα ουδείς δύναται να με κατηγορήσει για το γεγονός ότι οι Βρετανοί και οι Γάλλοι δέχθηκαν στο Μόναχο ό,τι κι αν τους ζήτησα (Σημ. ΓΕΝ.ΕΛ.: Δείτε εδώ)!

Δεδομένης της υφισταμένης καταστάσεως, ο πόλεμος ήρθε λίγο-πολύ με καθυστέρηση. Εξ απόψεως όμως ηθικής προπαρασκευής, σημειώθηκε αρκετά ενωρίς. Οι θιασώτες των ιδεών μας δεν διέθεταν τον απαραίτητο χρόνο ώστε να φθάσουν σε μία κατάσταση πλήρους ωριμότητας. Οι συνθήκες απαιτούσαν να είχα στη διάθεση μου πραγματικά είκοσι ακόμα έτη προκειμένου να επέλθει η ωριμότητα σε αυτή την επίλεκτη νέα τάξη ανθρώπων, μετουσιωνόμενη σε μια διαλεκτή τάξη νέων, εμβαπτισμένων από την παιδική κιόλας ηλικία στη φιλοσοφία του εθνικοσοσιαλισμού. Η τραγική ειρωνία για εμάς τους Γερμανούς έγκειται στο γεγονός ότι ουδέποτε διαθέταμε καιρό. Οι συνθήκες διαμορφώνονται κατά τρόπο ώστε να μας εξαναγκάζουν να βιαστούμε. Και ο χρόνος μας λείπει διότι υστερούμε από απόψεως του παράγοντα χώρου. Οι Ρώσοι με τον απέραντο χώρο που διαθέτουν, δύνανται να έχουν την πολυτέλεια να αρνηθούν να βιαστούν. Ο χρόνος εργάζεται θετικά γι' αυτούς, ενώ για εμάς αποβαίνει εναντίον μας. Και στην περίπτωση ακόμη κατά την οποία η θεία πρόνοια μου είχε παράσχει χρόνο ζωής ιδιαίτερα μακρύ ώστε να μου δώσει τη δυνατότητα να οδηγήσω τον λαό μου στον απόλυτο βαθμό αναπτύξεως τον οποίο επιθυμεί ο Εθνικοσοσιαλισμός, δύνασθε να είσθε απολύτως βέβαιοι για το γεγονός ότι οι εχθροί μας ουδέποτε θα επέτρεπαν να επωφεληθούμε από τον παράγοντα αυτό. Θα έπρατταν παν ότι εφικτό προκειμένου να μας συντρίψουν, προλαμβάνοντας ώστε να μην βρεθούν αντιμέτωποι με μία Γερμανία χαλυ-βδωμένη από μία εθνικοσοσιαλιστική πίστη ψυχικά και σωματικά, που θα την καθιστούσε ανίκητη.

Έχοντας επίγνωση του γεγονότος ότι υστερούμεθα σε ανθρώπινο δυναμικό σφυρηλατημένο στο σχήμα και στα καλούπια των ιδανικών μας, είμαστε εκ των περιστάσεων υποχρεωμένοι να χρησιμοποιήσουμε κατ' ανάγκην εκείνους που διαθέταμε. Τα αποτελέσματα αυτής της τακτικής υπήρξαν εμφανή. Εξαιτίας αυτής της διαστάσεως ανάμεσα στη σύλληψη ενός σχεδίου και στην πραγματοποίηση του, η πολεμική πολιτική ενός κράτους επαναστατικού, όπως είναι το Γ Ρά'ίχ, εξέπεσε σε πολιτική αντιδραστικών μικροαστικών συγκρούσεων. Τόσοι οι στρατηγοί όσο και οι διπλωμάτες μας, με ελάχιστες εξαιρέσεις, είναι άτομα άλλης εποχής. Η μεθοδολογία τους επί της διεξαγωγής του πολέμου και επί του χειρισμού της εξωτερικής μας πολιτικής ανήκει σε μία παρελθούσα εποχή. Πρόκειται για μία διαπίστωση το ίδιο αληθινή για εκείνους που μας υπηρετούν πιοτά όσο και για όλους τους υπόλοιπους. Η πρώτη κατηγορία το πράττει είτε από έλλειψη ικανοτήτων και ενθουσιασμού, ενώ η δεύτερη κατηγορία το πράττει σκοπίμως και δολίως. Ο τρόπος όμως με τον οποίο αντιμετωπίσαμε τους Γάλλους, ενέχει και το μεγαλύτερο πολιτικό μας ατόπημα.

Ουδέποτε θα έπρεπε να συνεργαστούμε μαζί τους. Πρόκειται για μία πολιτική η οποία απέβη γι' αυτούς λίαν θετική, αλλά εντελώς άσχημα για εμάς. Ο Όττο Άμπετς (Σημ. ΓΕΝ.ΕΛ.: Δείτε εδώ, η γυναίκα του ήταν «γαλλίδα» εβραία) είχε την εντύπωση ότι είχε την ευφυία γινόμενος υπέρμαχος της ιδέας αυτής, πείθοντας μας να την υιοθετήσουμε. Σχημάτισε την εντύπωση ότι προηγείται των γεγονότων, ενώ στην πραγματικότητα καταστήκαμε ουραγοί τους. Προφανώς ενόμισε ότι βρισκόμαστε απέναντι στη Γαλλία του Ναπολέοντα, απέναντι δηλαδή σε ένα έθνος, ικανό να εκτιμήσει τη σημασία όσο και τα μακρόπνοα αποτελέσματα μιας τέτοιας ευγενικής χειρονομίας. Δεν κατόρθωσε ωστόσο να αντιληφθεί κάτι το ολοφάνερο, να συνειδητοποιήσει το γεγονός ότι η Γαλλία είχε μεταβληθεί ριζικά κατά τα τελευταία εκατό χρόνια. Μετετράπη σε μία κοινή γυναίκα η οποία σήμερα έχει εκπέσει σε μία γριά πόρνη, που ουδέποτε έπαυσε να μας προκαλεί αναστατώσεις και να μας παραπλανά, υποβάλλοντας μας στο τίμημα αυτής της δόλιας τακτικής της.

Η δική μας επέμβαση θα έπρεπε να βασίζεται στην απελευθέρωση των εργαζομένων τάξεων όσο και στην παροχή αρωγής προς τους Γάλλους εργάτες ούτως ώστε να πραγματώσουν τη δική τους επανάσταση. Οφείλαμε να είχαμε θέσει στο περιθώριο αμείλικτα την απολιθωμένη αστική τάξη, την τόσο άψυχη και απογυμνωμένη από πατριωτισμό. Κοιτάξτε το ποιόν των φίλων που μας έφεραν οι ιδιοφυίες της Βιλχμεστράσσε στη Γαλλία, έναν συρφετό από μικροπρεπείς, κερδοσκόπους ωφελιμιστές οι οποίοι έσπευσαν να μας εκδηλώσουν τη συμπάθεια τους πιστεύοντας ότι καταλάβαμε τη Γαλλία προκειμένου να διασφαλίσουμε τα τραπεζικά τους ισοζύγια, αποφασισμένοι ωστόσο να μας προδώσουν με την πρώτη ευκαιρία, αρκεί βεβαίως να μην υπήρχε κίνδυνος γι αυτούς!

Το ίδιο απερίσκεπτη υπήρξε η πολιτική μας σχετικά με τις γαλλικές αποικίες. Και αυτό το αποτέλεσμα ήταν προϊόν των μεγάλων μυαλών της Βίλχεμστράσσε! Διπλωμάτες των παλαιών κλασικών προδιαγραφών, στρατιώτες ξεπερασμένων τακτικών και μεθόδων, μας οδήγησαν στην διεξαγωγή ενός πολέμου με τις συνθήκες που θα τον έκαναν στον δέκατο ένατο αιώνα. Ουδέποτε θα έπρεπε να συνηγορήσουμε υπέρ της Γαλλίας και εναντίον λαών υποταγμένων στο ζυγό της. Οφείλαμε αντίθετα να τους συνδράμουμε να αποκτήσουν την ελευθερία τους και, εν ανάγκη, θα έπρεπε να τους ωθήσουμε να το πράξουν.

Τίποτε ικανό δεν υπήρχε το 1940 από το να μας αποτρέψει να απευθύνουμε μία χειρονομία αυτής της μορφής στη Μέση Ανατολή και τη Βόρειο Αφρική.

Εμπράκτως οι διπλωμάτες μας αντ' αυτού, επιδόθηκαν μετά ζήλου στην σταθεροποίηση της γαλλικής εξουσίας, όχι μόνο στη Συρία και στην Τύνιδα αλλά και στο Αλγέρι και στο Μαρόκο. Οι «κύριοι» αυτοί είναι εμφανές πως προτιμούσαν να διατηρούν καλές σχέσεις με καθώς πρέπει Γάλλους, παρά με ένα πλήθος αποτελούμενο από αξύριστους επαναστάτες, μ' ένα σωρό από αξιωματικούς-υπηρέτες, μοναδική έννοια των οποίων ήταν η εξαπάτηση μας, παρά με τους Άραβες, οι οποίοι θα στέκονταν στο πλευρό μας ως τίμιοι συνεργάτες μας. Μην έχετε την εντύπωση ότι δεν διαβλέπω τους υπολογισμούς αυτών των επαγγελματιών του μακιαβελισμού. Γνωρίζουν τη δουλειά τους πολύ καλά και έχουν την τακτική τους. Το μοναδικό πράγμα που τους ενδιέφερε ήταν η άθλια απάτη που απεργάζονταν εναντίον των Βρετανών, διότι τελούσαν πάντοτε υπό την ψευδαίσθηση του γνωστού δήθεν ανταγωνισμού και της αντιζηλίας που αναπτυσσόταν ανάμεσα στην Βρετανία και την Γαλλία στο αποικιακό επίπεδο. Η διαπίστωση αυτή είναι απόλυτη αληθής, ζουν ακόμη επί των ημερών της βασιλείας του Γουλιέλμου του ΒΊ Φαντάζονται ότι βρίσκονται στην εποχή της βασίλισσας Βικτωρίας και εκείνων των επιδέξιων χαρτοκλεπτών που ονομάζονταν Πουανκαρέ (Σημ. ΓΕΝ.ΕΛ.: Δείτε εδώ) και Ντελκασσέ (Σημ. ΓΕΝ.ΕΛ.: Δείτε εδώ , εβραίος , μεγάλη απέχθεια προς την Γερμανία) ! Στο βάθος των πραγμάτων, η αντιζηλία είχε πάψει να έχει την οιαδήποτε σημασία. Η φαινομενική ύπαρξη της οφείλεται καθαρά στο γεγονός ότι τη συντηρούν ακόμη ορισμένοι διπλωμάτες της παλαιάς σχολής καθώς και οι μισητοί μας αντίπαλοι. Κατά βάθος η Βρετανία και η Γαλλία είναι συνεταίροι και ο καθένας τους διαδραματίζει το δικό του παιχνίδι με αξιοσημείωτο θράσος, αδιάφοροι απέναντι σε οιαδήποτε έκκληση φιλίας, όμως και οι δύο ενώνονται ενώπιον ενός κοινού κινδύνου. Υπάρχει ένα βαθύτατα ριζωμένο μίσος στον Γάλλο εναντίον του Γερμανού και από αυτό προκύπτει ένα συμπέρασμα το οποίο θα απέβαινε προς όφελος μας αν το αξιολογούσαμε δεόντως στο μέλλον.

Αναφορικά με την Ιταλία υφίσταντο δύο επιλογές. Θα μπορούσε είτε να έχει διαρρήξει την συμμαχία της με την Βρετανία, οπότε σ' αυτή την περίπτωση δεν θα παρουσίαζε κανένα ενδιαφέρον σαν πιθανός σύμμαχος μας, γνωρίζοντας ότι θα μας εγκατέλειπε σε πρώτη ευκαιρία, είτε θα υποδυόταν ότι πραγματοποιεί αυτή την αλλαγή συμμάχων, αν και σε αυτή την περίπτωση θα διατηρούσε την πλέον αμφίβολη αξία για μας. Ορισμένες από τις αντιλήψεις μας γι' αυτή τη χώρα απεδείχθησαν ψευδαισθήσεις.

Αληθώς η μόνη δυνατή πολιτική στάση που θα μπορούσε να υιοθετήσει απέναντι στη Γαλλία ήταν μια πολιτική αυστηρής κι καχυποψίας. Γνωρίζω πως είχα δίκιο για την Γαλλία. Με προφητική διαίσθηση παρουσία-σα μια ακριβή εικόνα της Γαλλίας στο βιβλίο «Ο Αγων μου». Και έχω απόλυτη επίγνωση γιατί, παρ' όλες τις παραστάσεις που μου έγιναν, δεν διέκρινα κανένα λόγο προκειμένου να μεταβάλλω τη γνώμη που είχα σχηματίσει πριν από είκοσι χρόνια.

15 Φεβρουαρίου 1945

 

Ουδεμία απόφαση εξ όσων έλαβα κατά τη διάρκεια του πολέμου αυτού δεν συγκρινόταν σε σοβαρότητα και βαρύτητα από εκείνη του να επιτεθώ στη Ρωσία. Πάντοτε υποστήριζα τη θέση πως οφείλαμε με κάθε τρόπο να εμπλακούμε σε πολεμική σύρραξη σε δύο μέτωπα και επ' αυτού να είσθε βέβαιοι πως σκέφθηκα με ανησυχία την περίπτωση του Ναπολέοντα και τα όσα εκείνος υπέστη στη Ρωσία. Ευλόγως θα ερωτήσετε, γιατί τότε προεκλήθη ο πόλεμος κατά της Ρωσίας και μάλιστα στη δεδομένη χρονική στιγμή; Έχοντας απωλέσει κάθε ελπίδα να δώσουμε ένα τέλος στον πόλεμο αυτό με την πραγματοποίηση μίας επιτυχούς εισβολής στη Μεγ. Βρετανία, η χώρα αυτή, υπό την καθοδήγηση των ηγετών της δεν θα ήταν διατεθειμένη να αναγνωρίσει τη νέα τάξη που εγκαθιδρύσαμε ανά την Ευρώπη, για όσο υφίστατο στην ευρωπαϊκή ήπειρο μία δύναμη η οποία ήταν εχθρική προς το Γ Ράιχ . (Σημ. ΓΕΝ.ΕΛ.: π.χ. ΕΣΣΔ) Η συνέχεια του πολέμου ήταν δεδομένη και όπισθεν των βρετανών, ο ρόλος των αμερικανών θα αυξανόταν σταδιακά ολοένα και περισσότερο. Η σημασία της πολεμικής ισχύος των ΗΠΑ, οι εξελίξεις στον τομέα των εξοπλισμών, τόσο στο δικό μας στρατόπεδο όσο και σε εκείνο των αντιπάλων μας, η εγγύτητα των αγλλικών ακτών, υπήρξαν γεγονότα αποτρεπτικά από το να προχωρήσουμε στην κλιμάκωση ενός πολέμου μακράς διαρκείας. Διότι ο χρόνος θα απέβαινε σταδιακά εναντίον μας. Προκειμένου να πειθαναγκάσουμε την Αγγλία να υποχωρήσει και να συρθεί στην υπογραφή ειρήνης, κρινόταν ουσιωδώς αναγκαίο να της αποστερήσουμε την έσχατη της ελπίδα, η οποία θα μπορούσε να μας οδηγήσει αντιμέτωπους στην ευρωπαϊκή γη, με έναν αντίπαλο ιδίων δυνατοτήτων με εμάς. Η εξάλειψη του ρωσικού παράγοντα από την ευρωπαϊκή σκηνή ήταν αναγκαία επιλογή. Επ' αυτού συνηγορούσε και άλλος λόγος και αποτυπωνόταν στην θανάσιμη απειλή που αποτελούσε η Ρωσία για την ύπαρξη μας. Διότι ήταν απόλυτα βέβαιο πως η επίθεση της εναντίον μας ήταν θέμα χρόνου.

Η μόνη πιθανότητα που θα είχαμε να επιτύχουμε νίκη έναντι της νέας Ρωσίας, θα ήταν να λάβουμε την πρωτοβουλία των κινήσεων, διότι η τακτική διεξαγωγής ενός πολέμου αμυντικής φύσεως εναντίον της δεν ήταν επωφελής. Δεν μπορούσαμε να επιτρέψουμε στον Κόκκινο Στρατό το πλεονέκτημα του εδάφους, δεν ήταν δυνατόν να θέσουμε τους αυτοκινητόδρομους μας στη διάθεση των θωρακισμένων του τα οποία προέλαυναν με ταχείς ρυθμούς, τους σιδηροδρόμους μας στη διάθεση των στρατευμάτων και των εφοδίων του. Εάν όμως περνούσαμε στην επίθεση, είχαμε πραγματικά τη δυνατότητα να νικήσουμε τον Κόκκινο Στρατό στο ίδιο του το έδαφος, μέσα στους βάλτους και στις αχανείς λασπώδεις εκτάσεις. Αυτή την τακτική, σε μια πολιτισμένη χώρα, δεν θα μπορούσαμε να την εφαρμόσουμε.

Γιατί όμως έπρεπε να δράσουμε το 1941; Γιατί, εν όψει της συνεχώς αυξανόμενης ισχύος των δυτικών μας εχθρών, εάν θα έπρεπε να ενεργήσουμε, οφείλαμε να το πράξουμε με τη μικρότερη δυνατή αναβολή. Θα πρέπει ακόμη να γνωρίζετε ότι ο Στάλιν δεν θα έμενε άπραγος. Έχοντας να αντιπαλέψουμε με τον εχθρό σε δύο μέτωπα, ο χρόνος απέβαινε εναντίον μας. Το πραγματικό πρόβλημα δεν ήταν γιατί η έναρξη της επιθέσεως μας έγινε στις 22 Ιουνίου 1941 αλλά μάλλον γιατί δεν πραγματοποιήθηκε νωρίτερα, πράγμα που θα είχαμε κάνει εάν δεν μας παρακώλυαν οι δυσχέρειες που μας προέκυψαν από τους Ιταλούς και την βλακώδη εκστρατεία τους στην Ελλάδα, οπότε και θα είχαμε επιτεθεί στη Ρωσία μερικές βδομάδες νωρίτερα. Για εμάς το μείζον πρόβλημα ήταν πως θα παρεμποδίσουμε τους Ρώσους να κινηθούν κατά το μέγιστο δυνατό, και ο προσωπικός μου εφιάλτης εκδηλωνόταν στον φόβο μήπως ο Στάλιν λάμβανε αυτή την πρωτοβουλία πριν από μένα. Ένας πρόσθετος λόγος ήταν πως οι πρώτες ύλες τις οποίες παρακρατούσαν οι Ρώσοι είχαν ζωτική σημασία για εμάς. Παρά τις υποχρεώσεις τους, το ποσοστό παράδοσης τους μειωνόταν σταθερά και υπήρχε πραγματικός κίνδυνος πως μπορεί να σταματούσε ξαφνικά ολοκληρωτικά. Εφ' όσον δεν ήταν διατεθειμένοι να μας παράσχουν, οικεία βουλήσει, εκείνα τα οποία έπρεπε να κατέχουμε, δεν υφίστατο άλλη λύση από το να τα διεκδικήσουμε, άμεσα όσο και βίαια. Έλαβα την απόφαση μου μετά την επίσκεψη του Μολότωφ στο Βερολίνο κατά τον μήνα Νοέμβριο, διότι κατέστη αντιληπτό ότι αργά ή γρήγορα ο Στάλιν θα προσχωρούσε στο εχθρικό στρατόπεδο (.( Σημ. ΓΕΝ.ΕΛ.: εννοεί της Αγγλίας. Δείτε και αυτό).

Όφειλα, άραγε, να κέρδιζα χρόνο ούτως ώστε οι προπαρασκευή μας να ήταν πληρέστερη; Όχι, διότι καταφεύγοντας σε αυτή την επιλογή, θα είχα χάσει το στοιχείο της πρωτοβουλίας και του αιφνιδιασμού. Από την άλλη πλευρά, η πρόσκαιρη αναβολή την οποία θα κερδίζαμε, θα είχε πολύ υψηλό τίμημα. Θα οφείλαμε τότε να υποκύψουμε στις σοβιετικές πιέσεις αναφορικά με την Φινλανδία, την Ρουμανία, την Βουλγαρία και την Τουρκία, κατάσταση την οποία δεν μπορούσαμε να ανεχθούμε. Το Τρίτο Ράιχ, ως υπερασπιστής και προστάτης της Ευρώπης, δεν θα ήταν δυνατό να θυσιάσει αυτές τις φιλικές χώρες στον βωμό του κομμουνισμού. Μία στάση αυτής της μορφής θα ισοδυναμούσε με ατιμωτική πράξη και θα είχε βαρείες συνέπειες, όντας άθλια μεθόδευση, εξ απόψεως στρατηγικής όσο και ηθικής. Ο πόλεμος με την Ρωσία κατέστη αναπόφευκτος από πάσης απόψεως και μία ενδεχόμενη αναβολή του συνεπαγόταν ότι αργότερα θα αναγκαζόμαστε να πολεμήσουμε εναντίον της κάτω από δυσμενέστερες συνθήκες. Γι αυτό αποφάσισα, μόλις έφυγε ο Μολότωφ, ότι θα τακτοποιούσα τις εκκρεμότητες μου με την Ρωσία μόλις το επέτρεπε ο καλός καιρός.

15 Φεβρουαρίου 1945

Η μη απελευθέρωση του γαλλικού λαού αμέσως το 1940, ισοδυναμούσε με μη επιτέλεση του καθήκοντος μας και αμέλειας των δικών μας συμφερόντων. Το ίδιο ισχύει και σχετικά με τους υπερπόντιους Γάλλους υπηκόους. Είναι βέβαιο ότι ο γαλλικός λαός δεν θα ήταν αρνητικός απέναντι μας, εάν τον απαλλάσσαμε από τον ζυγό της αυτοκρατορίας (Σημ. ΓΕΝ.ΕΛ.: εννοεί Γαλλικής Αυτοκρατορίας ). Απ' αυτή την άποψη ο γαλλικός λαός απεδείχθη περισσότερο νοήμων από τους αυτοαποκαλούμενους εκλεκτούς, και διέθεται εξ ενστίκτου μία κατά πολύ ορθότερη εκτίμηση των αληθινών εθνικών συμφερόντων.

Υπό τον Λουδοβίκο τον ΙΕ' και τον Ζυλ Φερύ (Σημ. ΓΕΝ.ΕΛ.: Δείτε εδώ. Κρύνοντας από την φώτο εβραίως) , ο λαός εξεγέρθηκε ερχόμενος αντιμέτωπος με τον παραλογισμό των αποικιακών περιπετειών. Δεν είμαι ακόμη πεπεισμένος ότι ο Ναπολέων έγινε αντιδημοτικός εξαιτίας του γεγονότος ότι απαλλάχθηκε από την Λουϊζιάνα. Επήλθε όμως πρωτοφανής αγανάκτηση όταν ο ακατάλληλος ανιψιός του επιχείρησε να ισοσκελίσει την κατάσταση μεθοδεύοντας πόλεμο εναντίον του Μεξικού.

15 Φεβρουαρίου 1945

Ουδέποτε αγάπησα την Γαλλία ή τους Γάλλους και δεν σταμάτησα ποτέ να το ομολογώ. Αναγνωρίζω ωστόσο το γεγονός ότι υπάρχουν ανάμεσα τους ορισμένοι άνθρωποι άξιοι. Είναι αναμφίβολο ότι κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών, ένας αξιόλογος αριθμός ατόμων υποστήριξαν την Ευρωπαϊκή υπόθεση με ειλικρινείς προθέσεις και με θαρραλέα διάθεση. Και η επιθετικότητα που τους επεφύλαξαν οι ίδιοι οι συμπατριώτες τους γι' αυτή την καθαρή ματιά τους, είναι η ίδια ακριβώς αυτή η απόδειξη της καλής τους πίστεως.

17 Φεβρουαρίου 1945

Κρίνοντας νηφάλια και αντικειμενικά τα γεγονότα, οφείλω να ομολογήσω πως η ακλόνητη φιλία μου με την Ιταλία και τον Ντούτσε δύναται να εκληφθεί ως ένα μεγάλο λάθος μου. Είναι εμφανές εκ των γεγονότων ότι η συμμαχία μας με την Ρώμη ωφέλησε περισσότερο τους εχθρούς μας, παρά την Γερμανία. Η ιταλική εμπλοκή στον πόλεμο απέφερε κέρδη πενιχρά σε σχέση με τις πολυάριθμες δυσκολίες που αυτή προκάλεσε. Και εάν τελικά απωλέσουμε αυτόν τον πόλεμο, η ιταλική συμμαχία θα έχει συνεισφέρει καθοριστικά στην ήττα μας! Η μέγιστη υπηρεσία την οποία θα μπορούσε να είχε προσφέρει η Ιταλία, θα ήταν να είχε παραμείνει σε απόσταση από αυτή την σύγκρουση.

Προκειμένου να διασφαλίσουμε την μη εμπλοκή της Ιταλίας στο θέατρο των πολεμικών επιχειρήσεων, καμιά θυσία, κανένα δώρο από μέρους μας δεν θα ήταν αρκετά μεγάλο. Εάν η χώρα αυτή είχε παραμείνει σταθερή στην διατήρηση του ουδέτερου ρόλου της, θα είχε κερδίσει πάμπολλες υποχωρήσεις μας. Στην επερχόμενη νίκη θα είχαμε μοιραστεί μαζί της όλους τους καρπούς που θα είχαμε δρέψει και όλη τη δόξα. Θα είχαμε ακόμη ολόψυχα συνεργαστεί στη δημιουργία του ιστορικού μύθου της υπεροχής του ιταλικού λαού, ιστορικών απογόνων των αρχαίων Ρωμαίων. Πραγματικά κάθε άλλη υποχώρηση θα ήταν προτιμότερη από το να τους έχουμε συμμαχητές στο πεδίο της μάχης!

Η πολεμική επέμβαση της Ιταλίας, τον Ιούνιο του 1940, με μοναδικό σκοπό να δώσει ένα λάκτισμα στο νέο γαλλικό στρατό που βρισκόταν ήδη στα πρόθυρα της αποσυνθέσεως, είχε ως μοναδικό αποτέλεσμα τη σπίλωση μίας νίκης την οποία οι ηττημένοι ήταν πρόθυμοι να αποδεχθούν εκείνη την εποχή με συγκατάβαση. Η Γαλλία αναγνώρισε ότι είχε ηττηθεί τίμια από τα στρατεύματα του Ράιχ, επεδείκνυε ωστόσο απροθυμία να αποδεχθεί την ήττα από τα στρατεύματα ολόκληρου του Άξονα.

Ο Ιταλός σύμμαχος μας υπήρξε πηγή δυσχερειών για μας παντού. Η συμμαχία αυτή, για παράδειγμα, μας παρεμπόδισε στην εφαρμογή μίας επαναστατικής πολιτικής στη Βόρειο Αφρική. Η περιοχή αυτή γινόταν προτεκτοράτο και σαν τέτοιο το διεκδίκησε ο Ντούτσε. Αν εμφανιζόμαστε μόνοι μας θα ήταν εφικτό να απεγκλωβίσουμε τις μουσουλμανικές χώρες οι οποίες τελούσαν υπό την κυριαρχία της Γαλλίας. Αυτό θα είχε τεράστια απήχηση στην ελεγχόμενη από τους Βρετανούς Μέση Ανατολή και την Αίγυπτο. Με την πορεία μας όμως συνδεδεμένη με τους Ιταλούς, η πραγμάτωση μίας πολιτικής αυτής της κατευθύνσεως ήταν ανέφικτη. Ολόκληρο το Ισλάμ συγκλονιζόταν από τα νέα των νικών μας. Οι Αιγύπτιοι, οι Ιρακινοί αλλά και ολόκληρη η Μέση Ανατολή ήταν έτοιμοι να εγερθούν σε επανάσταση.

Ας αναλογισθούμε και μόνο τι ενέργειες θα μπορούσαμε να είχαμε πράξει για να τους συνδράμουμε, εκτελώντας το καθήκον μας και ταυτόχρονα υπηρετώντας το ίδιο το συμφέρον μας. Η παρουσία όμως των Ιταλών στο πλευρό μας, μας αποστερούσε καίρια αυτή τη δυνατότητα. Επέφερε μία δυσφορία μεταξύ των ισλαμιστών φίλων μας, που αναπόφευκτα μας έβλεπαν, εκόντες-άκοντες, ως συνενόχους των καταπιεστών τους. Και αυτό διότι οι Ιταλοί σ' αυτά τα μέρη του κόσμου είναι περισσότερο μισητοί κι από τους Βρετανούς ή τους Γάλλους. Οι αναμνήσεις των βαρβάρων αντιποίνων, τα οποία διεπράχθηκαν εναντίον των Σενουσσί είναι ακόμα ζωηρές (Σημ. ΓΕΝ.ΕΛ.: δείτε εδώ ). Κι αυτές ακόμα οι γελοίες απαιτήσεις του Ντούτσε να θεωρηθεί ως το ξίφος του Ισλάμ, αποτελούν δηλώσεις οι οποίες προκαλούν το ίδιο σαρκαστικό χαμόγελο όπως και πριν από την έναρξη του πολέμου. Τον τίτλο αυτό ο οποίος αξίζει στον Μωάμεθ ή σε έναν μεγάλο κατακτητή όπως ο Ομάρ (Σημ. ΓΕΝ.ΕΛ.: δείτε εδώ ) , ο Μουσολίνι απαίτησε να του τον απονείμουν ορισμένα ανθρωποειδή που είτε τα δωροδόκησε είτε τα τρομοκράτησε επιβάλλοντας τους να το κάνουν. Παρουσιάσθηκε εμπρός μας μια θαυμάσια ευκαιρία να ασκήσουμε μια επιτυχή πολιτική σχετικά με το Ισλάμ. Απωλέσαμε όμως το λεωφορείο, όπως το ίδιο συνέβη σε αρκετές παρόμοιες καλές ευκαιρίες, κι αυτό χάρη στην πίστη μας προς την ιταλική συμμαχία!

Στο θέατρο αυτών των πολεμικών επιχειρήσεων, οι Ιταλοί μας εμπόδισαν να χρησιμοποιήσουμε το καλύτερο μας χαρτί, την απελευθέρωση των Γάλλων υπηκόων και την έγερση του επαναστατικού λαβάρου σε χώρες καταπιεζόμενες από τους Βρετανούς. Μια πολιτική αυτής της μορφής θα είχε εγείρει τον ενθουσιασμό ολόκληρου του ισλαμικού κόσμου. Είναι χαρακτηριστικό του Ισλάμ, από τις ακτές του Ατλαντικού μέχρι τις ακτές του Ειρηνικού, πως ό,τι επηρεάζει τον ένα για καλό ή κακό λόγο, τους επηρεάζει όλους.

Από ηθικής απόψεως τα αποτελέσματα της πολιτικής μας αυτής ήταν διπλά καταστρεπτικά. Αφ' ενός είχαμε πληγώσει, σχεδόν χωρίς κανένα κέρδος για εμάς, τον σεβασμό των Γάλλων. Αφ' ετέρου αυτή η ενέργεια, από μόνη της, μας υποχρέωνε να διατηρούμε την κυριαρχία που ασκούσαν οι Γάλλοι στην αυτοκρατορία τους, από φόβο μήπως το μίασμα απλωθεί στην ιταλική Βόρειο Αφρική, κι αυτή η τελευταία διεκδικήσει τότε την ανεξαρτησία της. Και δεδομένου ότι όλες αυτές οι περιοχές κατέχονται από τους Αγγλοαμερικανούς, είμαι απόλυτα δικαιολογημένος να ισχυρισθώ πως αυτή η πολιτική μας υπήρξε καταστρεπτική. Επιπλέον η μάταια αυτή πολιτική επέτρεψε στους υποκριτές Βρετανούς να παρουσιάζουν εαυτούς ως απελευθερωτές στη Συρία, την Κυρηναϊκή και την Τριπολίτιδα!

Από αμιγώς στρατιωτικής απόψεως, η κατάσταση δεν υπήρξε καλύτερα. Η ανάμειξη της Ιταλίας στον πόλεμο προσέφερε αμέσως στους εχθρούς μας τις πρώτες νίκες τους, γεγονός το οποίο επέτρεψε στον Τσώρτσιλ να αναζωογονήσει το θάρρος των συμπατριωτών του, παρέχοντας ελπίδες σ' όλους τους αγγλόφιλους ανά την υφήλιο. Ακόμα και όταν αποδεικνύονταν ανίκανοι να διατηρήσουν τις θέσεις τους στην Αβησσυνία και την Κυρηναϊκή, οι Ιταλοί είχαν το θράσος να εμπλακούν, χωρίς να ζητήσουν την συμβουλή μας και χωρίς να υπάρξει προηγούμενη προειδοποίηση, σε μια άσκοπη εκστρατεία στην Ελλάδα. Οι εξευτελιστικές ήττες που υπέστησαν, ώθησαν ορισμένα βαλκανικά κράτη να μας αντιμετωπίζουν με οργή αλλά και περιφρόνηση. Σε αυτή τη διαπίστωση έγκειται η σκλήρυνση της στάσεως της Γιουγκοσλαβίας και της μεταστροφής της κατά την Άνοιξη του 1941. Αυτό το γεγονός μας υποχρέωσε, σε αντίθεση με όλα τα σχέδια μας, να επέμβουμε στη βαλκανική χερσόνησο και αυτή μας η επέμβαση με την σειρά της οδήγησε σε μια καταστρεπτική καθυστέρηση ως προς την εκδήλωση της επιθέσεως μας εναντίον της Ρωσίας. Υποχρεωθήκαμε να στείλουμε στο βαλκανικό μέτωπο μερικές από τις καλύτερες μεραρχίες μας. Και συνεπεία αυτού του γεγονότος υποχρεωθήκαμε να καταλάβουμε μεγάλες περιοχές όπου, αν δεν είχε υπάρξει η ανόητη αυτή επίδειξη εκ μέρους των Ιταλών, η παρουσία των στρατευμάτων μας θα ήταν απόλυτα περιττή. Τα Βαλκανικά κράτη θα ήταν απόλυτα ικανοποιημένα, αν τους επιτρεπόταν να διατηρήσουν στάση ευνοϊκής ουδετερότητας απέναντι μας. Όσο για τους αλεξιπτωτιστές μας, θα προτιμούσα να τους είχα εξαπολύσει εναντίον του Γιβραλτάρ παρά εναντίον της Κορίνθου ή της Κρήτης!

Τι ιστορικές εξελίξεις θα διαδραματίζονταν αν και μόνο οι Ιταλοί έμεναν μακριά απ' αυτόν τον πόλεμο! Αν τελικά παρέμεναν στην κατάσταση του μη εμπόλεμου! Στον βωμό των κοινών συμφερόντων που μας συνδέουν, τι ανεκτίμητη αξία θα είχε για εμάς η επίδειξη μίας τέτοιας στάσεως! Οι ίδιοι οι σύμμαχοι θα ήταν ενθουσιασμένοι διότι παρ' όλο που δεν είχαν ποτέ θετική γνώμη για τις πολεμικές αρετές της Ιταλίας, ούτε και αυτοί οι ίδιοι ονειρεύονταν πως θα αποδεικνυόταν τόσο αδύνατη όσο πράγματι ήταν. Θα θεωρούσαν εαυτούς τυχερούς διαπιστώνοντας να παραμένει ουδέτερη μια αριθμητική δύναμη σαν αυτή που αποδίδεται θεωρητικά στους Ιταλούς. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, δεν θα τολμούσαν να διακινδυνεύσουν και θα υποχρεώνονταν για τον λόγο αυτό να ακινητοποιήσουν μεγάλες δυνάμεις προκειμένου να αντιμετωπίσουν την ενδεχόμενη απειλή μιας επεμβάσεως, που ήταν πάντοτε ορατή και πάντα δυνατή. Εκ της πλευράς μας τούτο σημαίνει πως θα μπορούσε να υπάρξει ένας σημαντικός αριθμός βρετανικών στρατευμάτων καθηλωμένος και δίχως να αποκτήσει την μάχιμη εμπειρία αλλά και το υψηλό ηθικό φρόνημα το οποίο απορρέει από την νίκη, εν άλλοις λόγοις μία υπολογίσιμη δύναμη του αγγλικού στρατού θα εμπλεκόταν σε ένα είδος «περίεργου πολέμου» και όσο περισσότερο η στασιμότητα αυτή συνεχιζόταν, τόσο μεγαλύτερα πλεονεκτήματα θα αποκομίζαμε απ' αυτόν.

Η παράταση ενός πολέμου αναδεικνύεται σε πλεονέκτημα για έναν εμπόλεμο ηγέτη, παρέχοντας του την ευχέρεια να ενδιατρίψει στην τακτική του πολέμου. Ήλπιζα να διεξάγω αυτό τον πόλεμο χωρίς να δώσω την ευκαιρία στον εχθρό να επωφεληθεί σε γνώση οτιδήποτε νέου από την τέχνη της μάχης. Στην Πολωνία και την Σκανδιναβία, στην Ολλανδία, το Βέλγιο και την Γαλλία, με την εξαπόλυση του «Κεραυνοβόλου Πολέμου», αυτό το επέτυχα. Οι νίκες μας ήταν σαρωτικές, επιτυγχάνονταν με το ελάχιστο όριο θυμάτων και από τις δύο πλευρές, ενώ παράλληλα υπήρξαν αρκετά καθαρές και αποφασιστικές για να προκαλέσουν στον εχθρό πλήρη συντριβή και να του επιφέρουν την απόλυτη ήττα. Εάν ο πόλεμος είχε παραμείνει αγώνας που τον διεξήγαγαν οι Γερμανοί και όχι ο Άξονας, θα είχαμε την δυνατότητα να επιτεθούμε εναντίον της Ρωσίας στις 15 Μαΐου του 1941. Υπό την επίδραση του γεγονότος ότι οι δυνάμεις μας δεν είχαν γνωρίσει τίποτε άλλο παρά αποφασιστικές και θριαμβευτικές νίκες, θα είχαμε αποδειχθεί ικανοί να θέσουμε τέλος στην εκστρατεία «Μπαρμπαρόσα» προ της ελεύσεως του Χειμώνα. Πόσο διαφορετική θα ήταν αλήθεια τότε η έκβαση όλων των πραγμάτων! Νιώθοντας ευγνωμοσύνη, διότι ουδέποτε θα μπορούσα να λησμονήσω την στάση που τήρησε ο Ντούτσε κατά την εποχή της Ενώσεως της Αυστρίας με την Γερμανία -Άνσλους-, απείχα πάντοτε από οιαδήποτε κριτική για την Ιταλία και τους χειρισμούς της. Ανέκαθεν προσεπάθησα να την αντιμετωπίσω ως ισότιμη. Δυστυχώς όμως οι φυσικοί νόμοι απέδειξαν περίτρανα ότι είναι εσφαλμένη επιλογή να αντιμετωπίζουμε ως ίσους κάποιους οι οποίοι δεν είναι παρά άνισοι έναντι ημών. Μπορεί ο ίδιος ο Ντούτσε να είναι ισάξιος μου. Ίσως μάλιστα να μπορεί να θεωρηθεί και ανώτερος μου από την άποψη των φιλοδοξιών που έτρεφε για την ανύψωση του λαού του. Εκείνο όμως που μετρά καθοριστικά, είναι τα γεγονότα και σε καμία περίπτωση οι όποιες φιλοδοξίες.

Εμείς ως Γερμανοί πράττουμε ορθώς, ενθυμούμενοι ότι σε περιστάσεις κρίσιμες ως η προαναφερομένη, είναι καλύτερο να αγωνιζόμαστε εξ ιδίων δυνάμεων. Κινδυνεύουμε να χάσουμε τα πάντα και τίποτε να μην κερδίσουμε, προσδενόμενοι με τα πλέον ασθενή στοιχεία και κάνοντας επιλογή συμμάχων ανάμεσα σε εκείνους που έχουν δώσει πάμπολλες αποδείξεις για το πόσο άστατοι τυγχάνουν. Έλεγα συχνά ότι όπου βρεις την Ιταλία, θα συναντήσεις εκεί και τη νίκη. Εκείνο το οποίο όμως θα έπρεπε να λέγω, όπως απέδειξαν τα γεγονότα, είναι ότι όπου θα βρεις την νίκη, εκεί να είσαι βέβαιος ότι θα βρεις την Ιταλία!

Εν τέλει, ούτε η προσωπική εκτίμηση μου προς τον Ντούτσε  (Σημ. ΓΕΝ.ΕΛ.: ο Μουσολίνι υποστήριξε την ένωση της Αυστρίας με την Γερμανία ), αλλά ούτε και τα αισθήματα φιλίας μου προς τον ιταλικό λαό μεταβλήθηκαν. Μέμφομαι όμως τον εαυτό μου για το γεγονός ότι δεν αφουγκράσθηκα τη φωνή της λογικής, η οποία με συνεβούλευε να είμαι διστακτικός στην φιλία μου προς την Ιταλία. Και μπορούσα αυτή την αρχή να την εφαρμόσω, τόσο για το προσωπικό κέρδος του ίδιου του Ντούτσε, όσο και για κέρδος του λαού του. Αντιλαμβάνομαι πως η τήρηση αυτής της στάσεως απέναντι του θα είχε προσβλητικό χαρακτήρα και πως ουδέποτε θα με συγχωρούσε γι' αυτό. Ως αποτέλεσμα ωστόσο της μακροθυμίας μου, συνέβησαν γεγονότα τα οποία δεν θα έπρεπε να λάβουν χώρα και που μπορεί να αποδειχθούν καθοριστικά μοιραία. Η ζωή δεν συγχωρεί τα σφάλματα και την αδυναμία.

18 Φεβρουαρίου 1945

Η είσοδος της Ιαπωνίας στον πόλεμο δεν μας προκάλεσε ανησυχία, παρ' όλο το γεγονός ότι ήταν εξ αρχής εμφανές ότι οι Ιάπωνες είχαν δώσει ως δώρο στον Ρούσβλετ μία απρόσμενη πρόφαση ώστε να εισάγει τις ΗΠΑ εναντίον μας στον πόλεμο. Ο Ρούσβελτ όμως ωθούμενος από την εβραιοδουλεία, ήταν εκ προοιμίου αποφασισμένος να αποδυθεί στον πόλεμο με σκοπό να εξοντώσει τον Εθνικοσοσιαλισμό. Γι' αυτό και δεν είχε ανάγκη καμίας προφάσεως. Όσες προφάσεις απαιτούνταν προκειμένου να κάμψει την αντίσταση των απομονωτιστών, ήταν ικανός να τις κατασκευάσει ο ίδιος. Μια μικρή παραπλάνηση και εξαπάτηση του αμερικανικού λαού παραπάνω, ήταν γι' αυτόν γεγονός ήσσονος σημασίας.

Με βεβαιότητα δηλώνω ότι η έκταση της καταστροφής του Περλ Χάμπορ, υπήρξε αληθινό βάλσαμο στην ψυχή του. Ήταν ακριβώς η αφορμή που αποζητούσε ώστε να κατορθώσει με ψυχολογικό εκβιασμό να παρασύρει τους συμπατριώτες του σε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο, εξαλείφοντας και τα έσχατα υπολείμματα αντιπολιτεύσεως στην χώρα του.

Από την πλευρά του ο Ρούσβελτ είχε πράξει ό,τι ήταν δυνατό ώστε να προκαλέσει τους Ιάπωνες. Ό,τι συνέβη στο Περλ Χάρμπορ, υπήρξε μόνο η επανάληψη, σε μεγαλύτερη κλίμακα όμως αυτή τη φορά, της τακτικής εκείνης της οποίας μετήλθε με τόση μεγάλη επιτυχία ο Ουίλσον, τον καιρό του πρώτου πολέμου: Ο «τορπιλισμός της Λουζιτάνιας» προκλήθηκε με τόση διαβολική επιτηδειότητα, ώστε προετοίμασε τους Αμερικανούς ψυχολογικά για να δεχθούν την είσοδο της χώρας τους στον πόλεμο εναντίον της Γερμανίας. Αφού η επέμβαση των Ηνωμένων Πολιτειών δεν ήταν δυνατό να προηγηθεί το 1917, είναι φανερό πως η σημερινή επέμβαση τους, είκοσι πέντε χρόνια αργότερα, ήταν αναπόφευκτη.

Το 1915 ο διεθνής ιουδαϊσμός απεφάσισε να θέσει όλους τους πόρους του στη διάθεση των συμμάχων. Στην δική μας περίπτωση όμως ο διεθνής σιωνισμός απεφάσισε από το 1933 μόλις, ευθύς από την γέννηση του Τρίτου Ράϊχ, να μας κηρύξει δια της σιγής, τον οικονομικό, και όχι μόνο, πόλεμο. Επιπλέον, η επιρροή που διαθέτουν οι εβραίοι στις Ηνωμένες Πολιτείες, αυξήθηκε καίρια κατά το τελευταίο τέταρτο του αιώνα. Κάτω από αυτές τις συγκυρίες, η είσοδος των Ηνωμένων Πολιτειών στον πόλεμο ήταν αναπόφευκτη. Το γεγονός ότι, καλή τη τύχη, διαθέταμε στο πλευρό μας, έναν σύμμαχο τόσο ανεγνωρισμένης αξίας και μαχητικότητας, όσο ήταν οι Ιαπωνέζοι, απετέλεσε παράλληλα μεγάλη τύχη και για τους εβραίους. Και αυτό διότι τους παρείχε την ευκαιρία την οποία αναζητούσαν επί μακρόν ώστε να εμπλέξουν τις Ηνωμένες Πολιτείες άμεσα στη σύγκρουση. Και ήταν πράγματι μεγάλο κατόρθωμα από μέρους τους, το γεγονός ότι επέτυχαν να ωθήσουν τους Αμερικανούς ομόθυμα στον δικό τους πόλεμο (Σημ. ΓΕΝ.ΕΛ. Ακριβός όπως έκαναν και επί ημερών μας στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Σερβία , στη Λιβύη, στη Συρία και απειλούν την Περσία).

Οι Αμερικανοί, ενθυμούμενοι την απογοήτευση του 1919, ουδεμία διάθεση επεμβάσεως είχαν σε έναν αμιγώς ευρωπαϊκό πόλεμο. Από την άλλη μεριά οι αμερικανοί, υπολόγιζαν περισσότερο από κάθε άλλη φορά την ιδέα του Κίτρινου Κινδύνου. Ασφαλώς το να δοκιμάζει κάποιος να μάθει ένα κόλπο ή δυο στους εβραίους, είναι ωσάν να κομίζει γλαύκας εις Αθήνας. Μπορείτε να θεωρείτε βέβαιο ότι όλα τα σχέδια τους έχουν εκπονηθεί με μακιαβελική ραδιουργία. Εγώ ο ίδιος είμαι πεισμένος ότι στην περίπτωση της κλιμακώσεως του πολέμου με την Ιαπωνία, οι εβραίοι πήραν μια πολύ σημαντική απόφαση με μεγάλη προοπτική, η οποία αντιμετώπιζε την ανατροπή από μια λευκή δύναμη της αυτοκρατορίας του Ανατέλλοντος Ηλίου, και αυτό διότι είχε καταλάβει πλέον τη θέση παγκόσμιας δύναμης η οποία ανέκαθεν αντιστάθηκε σταθερά στη μόλυνση των εβραίων.

Για την Γερμανία, η Ιαπωνία θα βρίσκεται πάντοτε στην περίοπτη θέση της συμμάχου και φίλης χώρας. Ο πόλεμος αυτός θα μας διδάξει εμπράκτως να σεβόμαστε και να τιμούμε αυτή την χώρα περισσότερο παρά ποτέ. Θα μας ενθαρρύνει παράλληλα να συσφίξουμε τους δεσμούς που ενώνουν τις δύο χώρες μας. Είναι ωστόσο λυπηρό το γε-γόνος ότι οι Ιάπωνες δεν εισήλθαν οτον πόλεμο κατά της Ρωσίας ταυτόχρονα με εμάς. Εάν το είχαν πράξει, οι στρατιές του Στάλιν δεν θα πολιορκούσαν τώρα το Μπρέσλαου (Σημ. ΓΕΝ.ΕΛ. γερμανική πόλη, πρωτεύουσα της Κάτω Σελέσας, η οποία μετά τον πόλεμο δόθηκε στην Πολωνία με το όνομα Βρότσλαβ), ούτε θα κατασκήνωναν στη Βουδαπέστη. Θα είχαμε εξαλείψει τις δυνάμεις του μπολσεβικισμού έως τον Χειμώνα και τότε ο Ρούζβελτ θα δίσταζε πολύ να βρεθεί αντιμέτωπος με δύο πανίσχυρους αντιπάλους όπως εμείς οι δύο.

Ταυτόχρονα εκφράζω τη λύπη μου για το γεγονός ότι η Ιαπωνία δεν κατόρθωσε να καταλάβει τη Σιγκαπούρη τόσο νωρίς, το 1940, αμέσως μετά την ήττα της Γαλλίας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονταν τότε στις παραμονές μιας προεδρικής εκλογής και θα ήταν ως εκ τούτου αδύνατο να επέμβουν σε εκείνη την χρονική στιγμή. Και αυτό το συμβάν υπήρξε ένα από τα πλέον καθοριστικά σημεία αυτού του πολέμου. Οτιδήποτε και εάν συμβεί, εν κατακλείδι, εμείς και οι σύμμαχοι μας Ιάπωνες θα παραμείνουμε απαρασάλευτοι ο ένας στο πλευρό του άλλου. Ή θα νικήσουμε ή θα πεθάνουμε μαζί. Εάν τυχόν ωστόσο υποκύψουμε εμείς πρώτοι, δεν δύναμαι να ισχυρισθώ ότι οι Ρώσοι θα εφαρμόσουν τον μύθο της «ασιατικής αλληλεγγύης» προς χάριν της Ιαπωνίας!

20 Φεβρουαρίου 1945

Επωφελούμενοι του ενθουσιασμού τον οποίο είχαμε διαγείρει στην Ισπανία και τον κλονισμό στον οποίο είχαμε υποβάλει τη Βρετανία, θα ήταν σκόπιμο να είχαμε επιτεθεί στο Γιβραλτάρ κατά το θέρος του 1940, αμέσως μετά την ήττα της Γαλλίας. Την χρονική εκείνη περίοδο, το αρνητικό ήταν πως θα ήταν δυσχερές να παρεμποδίσουμε την Ισπανία να εισέλθει στον πόλεμο στο πλευρό μας. Και αυτό διότι είχαμε αποτύχει μερικές εβδομάδες νωρίτερα να εμποδίσουμε την Ιταλία να παρακωλύσει με τη στάση της την πορεία της νίκης μας.

Είναι γεγονός ότι οι λατινικές χώρες (Σημ. ΓΕΝ.ΕΛ. Ιταλία, Ισπανία και Γαλλία) δεν μας βοηθούν στην επιτέλεση των στόχων μας. Η αλαζονική ιδέα που τις διακατέχει περί του εαυτού τους, βρίσκεται σε άμεση αναλογία προς την εγγενή αδυναμία τους, κι αυτό πάντοτε δυσχεραίνει το όλο ζήτημα. Αποτύχαμε εξ ολοκλήρου να κατασιγάσουμε τον παροξυσμό των Ιταλών να επιδειχθούν στο πεδίο της μάχης. Και αυτό παρά το ότι είχαμε δεχτεί πρόθυμα να τους απονείμουμε δάφνες επί ηρωϊσμώ, είχαμε φανεί πρόθυμοι να τους φορτώσουμε με όλες τις περγαμηνές της στρατιωτικής δόξας και όλα τα πλεονεκτήματα που απορρέουν από ένα νικηφόρο πόλεμο, υπό τον όρο πάντοτε να μην λάβουν μέρος σ' αυτόν.

Ασφαλώς οι βρετανοί, υπέστησαν μεγαλύτερη εξαπάτηση έναντι ημών, από τον λατίνο σύμμαχο τους (Σημ. ΓΕΝ.ΕΛ. εννοεί της Γαλλίας). Είναι εμφανές ότι ο Τσάμπερλεν (Σημ. ΓΕΝ.ΕΛ. εβραίος, δείτε εδώ, εδώ και εδώ) ουδέποτε θα εκήρυσσε τον πόλεμο, εάν είχε συνειδητοποιήσει την έκταση της γαλλικής λιποψυχίας και ακαταλληλότητας. Και αυτό διότι οι Βρετανοί υπελόγιζαν πως οι Γάλλοι θα επωμίζονταν ολόκληρο το βάρος της κατά ξηράν εκστρατείας στην ηπειρωτική Ευρώπη. Για τον Τσάμπερλεν ουδέν ευκολότερον και ανώδυνον από το χύσει μερικά κροκοδείλια δάκρυα για την περίπτωση της Πολωνίας και ύστερα να μας αφήσει να διαμελίσουμε την χώρα ανέτως.

Απέναντι στην υλική αδυναμία οι λατινικές χώρες εμφανίζουν μια ολοκληρωτικά καταπληκτική ανταπάντηση. Φιλική Ιταλία ήεχθρική η ακόμη και εχθρική Γαλλία, δεν έχουν καμία διαφορά. Η αδυναμία και των δύο αυτών χωρών, υπήρξε ίσως μοιραία για μας. Οι μόνες διαφωνίες οι οποίες ανέκυψαν μεταξύ εμού και του Ντούτσε, προέκυψαν από τα μέτρα τα οποία αισθάνθηκα αναγκαίο να λάβω από καιρού εις καιρόν. Παρά την πλήρη εμπιστοσύνη την οποία απελάμ-βανε, σε προσωπικό επίπεδο, έκρινα πως είχα υποχρέωση να μην του γνωστοποιήσω τα σχέδια μου στην περίπτωση εκείνη κατά την οποία η τυχόν αδιακρισία του ήταν δυνατόν να επιφέρει πλήγμα στις επιδιώξεις μας. Ωστόσο όπως εγώ είχα απόλυτη εμπιστοσύνη στον Μουσολίνι, με τη σειρά του αυτός διατηρούσε εμπιστοσύνη στον Τσιάνο (Σημ. ΓΕΝ.ΕΛ. παντρεύτηκε την κόρη του Μουσολίνι, έγινε υπουργός 33 ετών) . Κι εκείνος, με τη σειρά του, δεν διατηρούσε μυστικά από τις όμορφες κυρίες που τον περιτριγύριζαν σαν πεταλούδες. Το γεγονός αυτό το πληρώσαμε ακριβά. Και καθώς ο εχθρός επιθυμούσε πολύ να λάβει πληροφορίες μη φειδόμενος εξόδων, περιήλθε σε γνώση του μεγάλος αριθμών μυστικών αποφάσεων με αυτόν τον τρόπο. Γι' αυτό είχα σοβαρούς λόγους να μην ενημερώνω για όλα τον Ντούτσε. Εκφράζω μόνο την λύπη μου για το ότι δεν εξετίμησε και δεν κατενόησε αυτό το γεγονός, αντίθετα παρερμήνευσε τη στάση μου και επεδίωξε να μου το ανταποδώσει.

Ουδεμία αμφιβολία υφίσταται ότι είμαστε άτυχοι με τις λατινικές φυλές! Ενώ ήμουν απασχολημένος πρώτα στο Μοντουάρ, επιδιώκοντας μία μάταιη πολιτική συνεργασίας με την Γαλλία, έπειτα στο Ενταί, όπου αναγκάστηκα να δεχθώ αηδείς τιμές από έναν δήθεν φίλο, ένας τρίτος, Λατίνος, που ήταν αυτή τη φορά δυστυχώς πραγματικός φίλος, επωφελήθηκε από την ενασχόληση μου, θέτοντας σε εφαρμογή την καταστρεπτική εκστρατεία του εναντίον της Ελλάδας.

21 Φεβρουαρίου 1945

Έχουμε ανάγκη της ειρήνης προκειμένου να κατορθώσουμε να θέσουμε σε εφαρμογή το πρόγραμμα μας. Ανέκαθεν επιθυμούσα διακαώς την ειρήνη, αντίθετα παρασυρθήκαμε στον πόλεμο από την επιθυμία των εχθρών μας. Πραγματικά η απειλή του πολέμου αιωρείτο ως δαμόκλειος σπάθη άνωθεν της Γερμανίας από τον Ιανουάριο του 1933, από την εποχή εκείνη που ανήλθα στην εξουσία. Από την μία πλευρά βρίσκονταν οι εβραίοι και όσοι συμπορεύονταν με αυτούς. Από την άλλη πλευρά υπήρχαν οι πραγματιστές, όσον αφορά την έκβαση των παγκοσμίων υποθέσεων. Καθ' όλη την διάρκεια αυτού του δράματος, είχαμε να αντιμετωπίσουμε τις εκ διαμέτρου ασυμφιλίωτες τάσεις αυτών των δύο ρευμάτων για τον κόσμο. Ο Εθνικοσοσιαλισμός ωστόσο ενδιαφέρεται μόνο για την ευτυχία της γερμανικής φυλής και προσπαθεί μόνο να εξασφαλίσει την ευημερία του Γερμανού.

Οι θιασώτες της παγκοσμιοποιήσεως, οι ιδεαλιστές, οι ουτοπιστές, όλοι σκοπεύουν πολύ υψηλά. Μοιράζουν απλόχερα υποσχέσεις για έναν υπερβατικό παράδεισο και ενεργώντας έτσι απογοητεύουν εμπράκτως τους ανθρώπους. Ό,τι ετικέτα και εάν φορούν, είτε ονομάζονται Χριστιανοί, είτε Κομμουνιστές, είτε Ανθρωπιστές, είτε είναι ειλικρινείς, πλην όμως ανόητοι, είτε τυγχάνουν μηχανορράφοι και κυνικοί, είναι όλοι δημιουργοί σκλάβων. Εγώ ο ίδιος ανέκαθεν είχα προσηλωμένα τα μάτια μου σε έναν παράδεισο, η υλοποίηση του οποίου, ως προς την φύση των πραγμάτων, εναπόκειται στην βούληση μας, εννοώντας φυσικά την βελτίωση της τύχης του γερμανικού λαού. Καθ' όλη τη διάρκεια που κρατώ τα σκήπτρα της εξουσίας στο Γ Ρά'ίχ, περιορίσθηκα στο να δίδω υποσχέσεις τις οποίες γνώριζα ότι είμαι σε θέση να τις υλοποιήσω. Εκ του γεγονότος αυτού προέρχεται και το απύθμενο παγκόσμιο μίσος που προκάλεσε η πολιτική μου. Αρνούμενος να καταφύγω στην επίκληση αορίστων και αδυνάτων υποσχέσεων, όπως πράττουν οι εχθροί μας, δεν διαδραμάτισα το παιχνίδι τους.

Στάθηκα μακριά από τη συντεχνία των ηγετών του κόσμου, των οποίων ανομολόγητος σκοπός είναι η χυδαία και βάναυση εκμετάλλευση της ανθρώπινης ευπιστίας.

Η Εθνικοσοσιαλιστική κοσμοαντίληψη, όπως δήλωνα ανέκαθεν, δεν προορίζεται για εξαγωγή. Συνελήφθη επί τούτου για τον γερμανικό λαό. Όλοι οι αντικειμενικοί σκοποί της είναι, ως εκ τούτου περιορισμένοι, πλην όμως εφικτοί. Επακόλουθο είναι πως μπορώ να διατηρώ εξ ίσου μικρή πίστη στην ιδέα μιας παγκόσμιας ειρήνης, όσο και ενός Παγκόσμιου Πολέμου. Στις παραμονές του Μονάχου, το 1938, διεπίστωσα πέρα από κάθε αμφιβολία πως οι εχθροί του Τρίτου Ράϊχ ήταν αποφασισμένοι με κάθε μέσο να ζητήσουν την κεφαλή μας επί πινάκι και πως δεν υπήρχαν δυνατότητες να έλθουμε σε συμφωνία μαζί τους.

Όταν ο αρχικαπιταλιστής αστός που ακούει στο όνομα Τσάμπερλεν, υπεβλήθη στον κόπο να έλθει μέχρι το Μπέργκχοφ προκειμένου να συζητήσει θέματα με αυτόν το νεόπλουτο τον Χίτλερ, γνώριζε άριστα πως σκόπευε να εξαπολύσει αμείλικτο πόλεμο εναντίον μας. Ήταν διατεθειμένος να ισχυρισθεί οτιδήποτε πίστευε πως μπορούσε ν' αποκοιμίσει τις υποψίες μου. Ο μοναδικός σκοπός του, επιχειρώντας την πραγματοποίηση αυτού του ταξιδιού, ήταν να κερδίσει επαρκή χρόνο. Εκείνο, λοιπόν, το οποίο οφείλαμε να πράξουμε ήταν να τον κτυπήσουμε άμεσα. Έπρεπε να είχαμε επιχειρήσει την διεξαγωγή αυτού του πολέμου ήδη από το 1938. Ήταν η τελευταία ευκαιρία που είχαμε ώστε να περιορίσουμε τον πόλεμο τοπικά.

Ωστόσο υπεχώρησαν άπαντες και ως δειλοί που τυγχάνουν, απεδέχθησαν όλα όσα τους απαιτήσαμε. Υπ' αυτές τις συνθήκες ήταν εξόχως δυσχερές να λάβει κάποιος την πρωτοβουλία ενάρξεως των εχθροπραξιών. Στο Μόναχο απωλέσαμε την έσχατη ευκαιρία να καταγάγουμε μία λαμπρή νίκη, εύκολα και ταχύτατα, έναν πόλεμο ο οποίος ήταν ούτως ή άλλως αναπόφευκτος. Παρά το γεγονός ότι και εμείς δεν είμαστε εκ της πλευράς μας επαρκώς προπαρασκευασμένοι, τελούσαμε ωστόσο σε καλύτερο βαθμό προετοιμασίας από τον εχθρό. Ο Σεπτέμβριος του 1938 υπήρξε ωστόσο η πλέον ενδεδειγμένη ημερομηνία ώστε να περιορίσουμε την σύγκρουση. Τότε θα έπρεπε να επιλύσουμε εκεί τις διαφορές μας δια της δυνάμεως των όπλων, παραβλέποντας την στάση των αντιπάλων μας, στάση η οποία συνίστατο στην αντιμετώπιση όλων όσων αξιώναμε. Επιλύο-ντας το ζήτημα των Σουδητών βιαίως, διαλύσαμε ταυτοχρόνως και την Τσεχοσλοβακία, αφήνοντας όλη τη μομφή ξεκάθαρα στους ώμους του Μπένες (Σημ. ΓΕΝ.ΕΛ. εβραίος της Τσεχοσλοβακίας, εδώ και εδώ , πρωθυπουργός δύο φορές, 1935-38 και μετά τον ερχομό των Κόκκινων 1945-48,έφυγε μετά τον Μόναχο στην πατρίδα των απανταχού εβραίων , στην Αγγλία , και επέστρεψε μόνο μαζί με τους κόκκινους).

Τα συμφωνηθέντα του Μονάχου δεν συνιστούσαν παρά μία λύση προσωρινή, διότι ήταν φανερό ότι δεν ήταν δυνατό να ανεχθούμε εντός της καρδιάς της Γερμανίας ένα απόστημα, ανεξαρτήτως του πόσο μικρό ήταν, ως ένα ανεξάρτητο τσεχικό κράτος. Διανοίξαμε το απόστημα αυτό κατά τον Μάρτιο του 1939, αλλά το πράξαμε υπό συνθήκες κατά πολύ ολιγότερο ευνοϊκές, έναντι εκείνων τις οποίες θα επιτυγχάναμε, εάν και εφ' όσον είχαμε προβεί σε ρύθμιση του ζητήματος το 1938. Διότι για πρώτη φορά, κατά τον Μάρτιο του 1939 εμφανισθήκαμε πως είχαμε άδικο έναντι της παγκόσμιας κοινής γνώμης.

Ο πόλεμος τον οποίο θα επιχειρούσαμε τότε θα ήταν ταχύς πόλεμος, με σκοπό την χειραφέτηση των Σουδητών Γερμανών, των Σλοβάκων, των Ούγγρων και ακόμα και αυτών των Πολωνών, τελούντων υπό τσεχική κυριαρχία. Θεωρείται δεδομένο ότι η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία αιφνιδιασμένες όσο και αποθαρρυμένες από την έκβαση των γεγονότων, θα παρέμεναν σε ρόλο θεατή, λαμβανομένου υπ' όψη του γεγονότος πως η παγκόσμια κοινή γνώμη θα ήταν στο πλευρό μας. Εν τέλει η Πολωνία, το κύριο έρεισμα της γαλλικής πολιτικής στην Ανατολική Ευρώπη, θα μας συμπαραστεκόταν. Και μόνο στη σκέψη ότι η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία θα μας εκήρυταν πόλεμο κάτω από αυτές τις συνθήκες, θα ζημιώνονταν ηθικά. Κατά βάθος φρονώ ότι δεν θα επιχειρούσαν πόλεμο. Θα ζημιώνονταν όμως και σε αυτή την περίπτωση ηθικά το ίδιο. Υπό το βάρος των όπλων μας, θα ήταν δυνατόν να προβούμε στην διευθέτηση των υφισταμένων προβλημάτων στην Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια, χωρίς να υπάρχει ο φόβος μήπως η επέμβαση μας αυτή προκαλέσει την αντίδραση των δύο εκείνων δυνάμεων που είχαν απωλέσει την υπόληψη τους στα μάτια των προστατευμένων τους.

Αναφορικά με εμάς, θα είχαμε καταφέρει να εξασφαλίσουμε τον αναγκαίο χρόνο, ο οποίος θα μας παρείχε την δυνατότητα να σταθεροποιήσουμε τη θέση μας και συνεπώς θα είχαμε αναβάλει τον πόλεμο γι' αρκετά χρόνια. Πραγματικά κάτω από αυτές τις συνθήκες, διατηρώ σοβαρές αμφιβολίες περί του εάν ένας παγκόσμιος πόλεμος ήταν πραγματικά αναπόφευκτος. Πραγματικά δεν είναι καθόλου παράξενο το να υποθέσουμε ότι στα στήθη των πλουσίων εθνών, ο εκφυλισμός και η έφεση προς την χλιδή θα αποδεικνύονταν ισχυρότερα από το έμφυτο μίσος το οποίο τρέφουν για εμάς, ιδίως μάλιστα εάν θυμηθούμε ότι θα πρέπει να είχαμε αντιληφθεί πως όλα τα οράματα μας ήταν, στην πραγματικότητα, προσανατολισμένα προς τ' ανατολικά. Οι αντίπαλοι μας ήταν δυνατόν ακόμη και να παραπλανούνταν με την ελπίδα πως ίσως και να εξαντληθούμε επιδιώκοντας την εκπλήρωση των προς ανατολάς πόθων μας. Πάντως θα ήταν γι' αυτούς μία περίπτωση αμφίρροπη, αφού θα τους εξασφάλιζε την διατήρηση της ειρήνης στη Δύση και ταυτόχρονα θα τους επέτρεπε να επωφεληθούν από την επερχόμενη εξασθένηση της Ρωσίας, της οποίας η αυξανόμενη ισχύς αποτελούσε πηγή ανησυχιών γι' αυτούς, αν και την ιεραρχούσαν σε μικρότερο βαθμό από την ανησυχία που προκαλούσε η δική μας αναβίωση.

24 Φεβρουαρίου 1945

Ο πόλεμος αυτός εναντίον της Αμερικής συνιστά μια αληθινή τραγωδία. Είναι στην κυριολεξία παράλογος και στερείται κάθε βάσεως πραγματικότητας. Αποτελεί μία από τις παράδοξες εκείνες ιδιοτροπίες της ιστορίας και η ιδιαιτερότητα έγκειται στο γεγονός πως όταν εμείς αναλαμβάναμε την εξουσία στη Γερμανία, ο Ρούζβελτ, ο εκλεκτός των εβραίων, ανελάμβανε την ηγεσία στις Ηνωμένες Πολιτείες. Χωρίς τους εβραίους και χωρίς αυτόν τον υποτακτικό τους, τα πράγματα θα μπορούσαν να έχουν εντελώς διαφορετική έκβαση. Η Γερμανία και οι Ηνωμένες Πολιτείες θα έπρεπε να είχαν την δυνατότητα, εάν όχι να κατανοήσουν η μία την άλλη, κατ' ελάχιστον να υποστηρίζουν η μία την άλλη, χωρίς να υφίσταται κανενός είδους πίεση κάποια από τις δύο. Θυμηθείτε ότι η Γερμανία ήταν εκείνη η οποία πραγματοποίησε μια μαζική συνεισφορά στον αποικισμό της Αμερικής. Εμείς οι Γερμανοί υπήρξαμε εκείνοι που υλοποιήσαμε εν πολλοίς την σοβαρότερη συνεισφορά βόρειου αίματος στις Ηνωμένες Πολιτείες. Και είναι ακόμα ιστορικό γεγονός πως ο Στώϋμπεν διαδραμάτισε ένα ρόλο αποφασιστικό στην εκτός του πολέμου πορεία της ανεξαρτησίας. Η έσχατη μεγάλη οικονομική κρίση έπληξε τόσο την Γερμανία όσο και τις Ηνωμένες Πολιτείες την ίδια περίπου εποχή και με την ίδια ένταση. Οι δύο χώρες αντιμετώπισαν την καταιγίδα καταφεύγοντας στους ίδιους περίπου χειρισμούς. Το εγχείρημα αυτό, αν και υπήρξε εξαιρετικά δυσχερές, στέφθηκε με επιτυχία από την πλευρά μας.

Στην Αμερική, όπου σημειωτέον ότι δεν ενεφάνιζε καμιά σοβαρή δυσκολία, η επιχείρηση σημείωσε μόνο μια μέτρια επιτυχία. Και αυτό συνέβη υπό την καθοδήγηση του Ρούζβελτ και των εβραίων συμβούλων του. Αυτή η αποτυχία του Νιου Ντηλ θα πρέπει να θεωρείται υπεύθυνη σε μεγάλο βαθμό για τον πολεμικό πυρετό που διακρίνει σήμερα τις ΗΠΑ. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι γεγονός πως θα είχαν την δυνατότητα να επιζήσουν και να ευημερήσουν εντός ενός περιβάλλοντος οικονομικού απομονωτισμού. Για εμάς αυτή η επιδίωξη αποτελεί ένα όνειρο, το οποίο θα μας άρεσε να δούμε να υλοποιείται. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν στη διάθεση τους έναν τεράστιο χώρο, ικανό ώστε να απορροφήσει τη δραστηριότητα ολοκλήρου του λαού τους. Όσον αφορά την Γερμανία, η ελπίδα και επιδίωξη μου επικεντρώνεται στο να της εξασφαλίσω μια ημέρα την οικονομική αυτάρκεια και ανεξαρτησία εντός ενός ζωτικού χώρου, εκτάσεως αναλόγου προς τον πληθυσμό της. Ένας μεγάλος λαός για να επιβιώσει και να αναπτυχθεί, χρειάζεται αναλόγως μεγάλες εκτάσεις. Η Γερμανία δεν αναμένει τίποτε από τις Ηνωμένες Πολιτείες και αυτές σε τελευταία ανάλυση δεν θα πρέπει να έχουν τίποτα να φοβηθούν από την Γερμανία.

Τα πάντα μπορούν να ρυθμιστούν κατά τρόπο ώστε να εξασφαλίσουν τη δυνατότητα μιας ειρηνικής συνυπάρξεως, ο καθένας ευρισκόμενος στη χώρα του και όλοι σε αρμονία. Δυστυχώς όμως η όλη προσπάθεια οδηγείται σε καταστροφή από το γεγονός ότι ο παγκόσμιος εβραϊσμός επέλεξε ακριβώς αυτή τη χώρα ώστε να εγκαθιδρύσει τον ισχυρότερο προμαχώνα της. Αυτό και μόνο αρκούσε για να μεταβάλει και να δηλητηριάσει τις μεταξύ μας σχέσεις δια παντός. Μετά βεβαιότητας στοιχηματίζω πως το πολύ σε είκοσι πέντε χρόνια οι ίδιοι οι Αμερικανοί θα έχουν αντιληφθεί την επιβάρυνση η οποία επώδυνα τους επιβλήθηκε από τον παρασιτικό εβραϊσμό. Τον ιουδαϊσμό που είναι προσκολλημένος σθεναρά στη σάρκα τους και τρέφεται με τη ζωή τους. Είναι αυτός ο εβραϊσμός που τους σέρνει κυριολεκτικά σε περιπέτειες άσχετες προς τα συμφέροντα της χώρας τους και σε επιδιώξεις που δεν έχουν καμιά σημασία γι αυτούς. Ποιόν λόγο θα μπορούσαν αλήθεια να έχουν οι μη εβραίοι Αμερικανοί να συμμερίζονται το μίσος των εβραίων εναντίον μας, ακολουθώντας πειθήνια τα βήματα τους;

Ένα γεγονός είναι ωστόσο απολύτως βέβαιο: Σε 25 έτη οι Αμερικανοί είτε θα έχουν μεταβληθεί σε μανιώδεις αντισημίτες, είτε θα έχουν καταβροχθιστεί από τον διεθνή εβραϊσμό. Αν πρόκειται να απωλέσουμε αυτόν τον πόλεμο, αυτό σημαίνει πως υπονομευτήκαμε από τους εβραίους. Η νίκη τους τότε θα είναι πλήρης. Αλλά επιτρέψατε μου να σπεύσω να προσθέσω πως η επικράτηση τους θα είναι μόνον προσωρινής διάρκειας. Δεν θα είναι βέβαια η Ευρώπη εκείνη που θ' αναλάβει να επωμισθεί τον αγώνα πάλι εναντίον τους, αλλά αυτές θα είναι σίγουρα οι Ηνωμένες Πολιτείες. Οι ΗΠΑ αποτελούν μία χώρα αρκετά νέα ακόμη ώστε να έχει αποκτήσει την ωριμότητα που προσφέρει η ηλικία, στερούμενη μάλιστα σε υπερβολικό βαθμό από πολιτική κρίση. Για τους Αμερικανούς τα πάντα υπήρξαν έως τώρα υπερβολικά εύκολα. Η εμπειρία ωστόσο και οι δυσχέρειες πιθανώς τους ωριμάσουν. Αναλογισθείτε για λίγο τι ήταν η χώρα τους κατά τις απαρχές της γεννήσεως της, μία αγέλη ατόμων που είχαν έρθει από όλες τις άκρες του κόσμου προβαίνοντας εσπευσμένα στην καταδίωξη της τύχης, έχοντας στη διάθεση τους μια αχανή ήπειρο προκειμένου να κορέσουν την πείνα τους, έτοιμη να καταστεί κτήμα τους. Η εθνική συνείδηση είναι ωστόσο μία ιδιότητα η οποία αναπτύσεται με αργούς ρυθμούς, ιδίως σε αχανείς περιοχές, όπως αυτή των ΗΠΑ. Δεν θα πρέπει να λησμονηθεί ακόμη ότι όλα αυτά τα άτομα προέρχονται από διαφορετικές φυλές και δεν είχαν ακόμα συσφιχθεί με τους δεσμούς ενός εθνικού πνεύματος. Πόσο εύκολο ήταν το διαβρωτικό έργο των εβραίων!

Τα όσα διέπραξαν οι εβραίοι στην χώρα μας είναι απειροελάχιστα εάν συγκριθούν με τα όσα προκάλεσαν και εξακολουθούν να προκαλούν σε υπερβολικό βαθμό στους νέους τόπους όπου θηρεύουν τα θύματα τους. Δεν θα παρέλθει πολύς καιρός, έως ότου να αντιληφθούν οι Αμερικανοί ότι ο Ρούσβελτ τον οποίο λάτρεψαν, αποτελεί ένα είδωλο με πήλινα πόδια και ακόμη πως αυτός ο εβραιόδουλος είναι κατά βάθος μία κακοποιός φυσιογνωμία, τόσο από την άποψη των συμφερόντων των Ηνωμένων Πολιτειών, όσο και της ανθρωπότητας σαν σύνολο.

Ο Ρούσβελτ παρέσυρε τους Αμερικανούς σε έναν δρόμο στον οποίο δεν έχουν καμιά δουλειά και ιδιαίτερα τους υποχρέωσε να λάβουν ενεργό μέρος σε μια σύγκρουση που δεν τους αφορά καθόλου. Εάν διέθεταν έστω και ελάχιστα ψήγματα πολιτικού ενστίκτου, θα είχαν διατηρήσει την επωφελή τους απομόνωση, αισθανόμενοι ικανοποίηση για το γεγονός ότι θα είχαν την δυνατότητα να διαδραματίσουν τον ρόλο του διαιτητή στην σύγκρουση. Εάν πάλι διέθεταν λίγο περισσότερη ωριμότητα αλλά και λίγη περισσότερη εμπειρία, θα αντιλαμβάνονταν ότι η καλύτερη επιλογή για τα καίρια συμφέροντα τους θα ήταν να έχουν περιχαρακωθεί γερά στις θέσεις τους και να παρατηρούν την Ευρώπη με μια στάση επαγρυπνούσας ουδετερότητας. Επεμβαίνοντας στα πολεμικά δρώμενα, διαδραμάτισαν για ακόμα μια φορά το παιχνίδι των εβραίων εκμεταλλευτών τους.

Και αυτοί διαθέτουν σοφία και έχουν επίγνωση τι ακριβώς κάνουν, αλλά, φυσικά, από την ιδιαίτερη εβραϊκή τους τοποθέτηση και αντίληψη. Εάν ή βούληση του πεπρωμένου ήταν διαφορετική και πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών αυτή την κρίσιμη εποχή ήταν πρόσωπο διαφορετικό από εκείνο του Ρούσβλετ, πιθανόν να επρόκειτο περί ενός ανθρώπου ικανού να διαμορφώσει την αμερικανική οικονομία σύμφωνα με τις ανάγκες και τις απαιτήσεις του 20ού αιώνα και να αναδειχθεί στον μεγαλύτερο Πρόεδρο, από εποχής Λίνκολν. Η κρίση του 1930 επήλθε εξαιτίας εντεινόμενων δυσχερειών, σε παγκόσμια όμως κλίμακα.

Ο φιλελευθερισμός στο οικονομικό επίπεδο κατέστησε σαφές ότι δεν αποτελούσε παρά ένα παρωχημένο σύνθημα. Αξιολογώντας τη σημασία αλλά και τις συνέπειες της κρίσεως, το μόνο απαραίτητο ήταν να εξευρεθούν άμεσα τα κατάλληλα μέσα προς ίαση. Εδώ ακριβώς έγκειται η αποστολή ενός μεγάλου προέδρου, αναδεικνύοντας κατ' αυτό τον τρόπο τη χώρα του σε μία ακατάβλητη δύναμη ανά τον κόσμο. Ασφαλώς και ένας σώφρων πρόεδρος θα καλλιεργούσε στους συμπατριώτες του ένα ενδιαφέρον για τα διεθνή δρώμενα, ενθαρρύνοντας τους να στραφούν προς τον κόσμο που τους περιβάλλει. Από αυτού όμως του σημείου, έως και να τους εμπλέξει σε μία διένεξη άσχετη προς αυτούς, όπως έπραξε η εγκληματική φυσιογνωμία του Ρούσβλετ, αποτελεί παραφροσύνη.

Βεβαίως ο Ρούσβλετ με την επιλογή του αυτή, επωφελήθηκε κατά τρόπο κυνικό από την άγνοια και την ευπιστία που τους διακατείχε, αναγκάζοντας τους να αντικρύσουν τον κόσμο μέσα από το πρίσμα της εβραϊκής προπαγάνδας, ωθώντας τους σε έναν δρόμο ο οποίος θα τους κατευθύνει προς την ολοσχερή καταστροφή, εάν δεν αφυπνισθούν έγκαιρα.

Τα εσωτερικά ζητήματα των Αμερικανών δεν αποτελούν δική μας απασχόληση και θα παρέμενα απολύτως αδιάφορος περί των τεκταινομένων εντός των ΗΠΑ, εάν δεν υφί-στατο ένα γεγονός το οποίο συνιστά έναν ενωτικό κρίκο. Οι Γερμανοί ουδέποτε αισθάνθηκαν την επεκτακτική διάθεση. Αξιολογώ και κρίνω τις προσπάθειες οι οποίες συντελέσθηκαν περί τα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα ως ένα συγκυριακό συμβάν στην ιστορία μας.

Η ήττα την οποία υπέστημεν το 1918 είχε τουλάχιστον ως μόνη θετική συνέπεια το γεγονός ότι μας σταμάτησε από την πορεία εκείνη στην οποία είχαν αφήσει να οδηγηθούν ανόητα οι Γερμανοί, τελούντες υπό την επιρροή του παραδείγματος των Γάλλων και των Άγγλων, εποφθαλμιώντας μία επιτυχία, μη διαθέτοντας όμως την κρίση να συνειδητοποιήσουν ότι αυτή η επιτυχία είχε χαρακτήρα μεταβατικό.

Είναι προς τιμήν του Τρίτου Ράϊχ το ότι δεν στρέψαμε νοσταλγικά τη ματιά μας προς ένα παρελθόν το οποίο το εγκαταλείψαμε. Αντιθέτως στραφήκαμε θαρραλέα και σθεναρά προς την προοπτική του μέλλοντος, προς την δημιουργία ισχυρών κοινοτήτων ομογενών και επιδιώξαμε την άσκηση μίας μεγάλης ηπειρωτικής πολιτικής επ' ωφελεία της Ευρώπης.

Συγκυριακώς, πρόκειται περί μίας πολιτικής η οποία εναρμονίζεται προς την αμερικανική, βασική αρχή της οποίας είναι το να μην αναμειγνύεται στις υποθέσεις άλλων ηπείρων, απαγορεύοντας ταυτόχρονα στους υπολοίπους να αναμειγνύονται στις υποθέσεις του νέου κόσμου.

25 Φεβρουαρίου 1945

Το γεγονός ότι είμαστε εκ των πραγμάτων υποχρεωμένοι να ενεργούμε εσπευσμένα, επέφερε στις πλείστες των περιπτώσεων αρνητικά αποτελέσματα. Η ταχύτητα ως προς την δράση συνυφαίνεται με την χρήση του στοιχείου της βίας. Η απόκτηση του πλεονεκτήματος της υπομονής θα προϋπέθετε να διαθέτουμε τόσο τον παράγοντα χρόνο, όσο και τον παράγοντα χώρο και αυτή την στιγμή δεν διαθέτουμε καμία από τις δύο αυτές παραμέτρους. Οι Ρώσοι ευρίσκονται σε πλεονεκτική θέση, διότι διαθέτουν και τους δύο παράγοντες, πέραν του γεγονότος ότι η ροπή προς την νηφαλιότητα αποτελεί χαρακτηριστικό στοιχείο του χαρακτήρα των σλάβων. Παράλληλα, εξαιτίας της μαρξιστικής θρησκείας, διαθέτουν ό,τι απαιτείται προκειμένου να τους καταστήσει υπομονετικούς. Έχουν λάβει την υπόσχεση της επιτυχίας και της ευτυχίας επί της γης, η οποία όμως θα συντελεσθεί στο μέλλον. (Και αυτό αποτελεί ένα κυρίαρχο γνώρισμα που διακρίνει τον κομμουνισμό από την χριστιανική θρησκεία η οποία επαγγέλεται την παραδείσια βασιλεία των ουρανών). Ο Μαρδοχαίος Μαρξ, σαν καλός Εβραίος που ήταν, ανέμενε καρτερικά την έλευση του Μεσσία. Εισήγαγε την έννοια του Μεσσία μέσα σε ένα περιβάλλον ιστορικού υλισμού, διαβεβαιώνοντας ότι η πηγή της ευτυχίας είναι ένας παράγων σε μια ατέρμονη διαδικασία υλικής εξελίξεως. «Η ευτυχία είναι κοντά σας», δηλώνει, «αυτό σας το υπόσχομαι. Επιβάλλεται όμως να αφήσετε την εξέλιξη να ακολουθήσει την πορεία της απρόσκοπτα, μην προσπαθώντας να βιάσετε τα πράγματα». Οι άνθρωποι πάντοτε ενδίδουν και γίνονται θύματα σε όμορφες παγίδες... Ο Λένιν δεν διέθετε τον απαιτούμενο χρόνο, ο Στάλιν όμως θα εξακολουθήσει το έργο αυτό ώστε να έχει εξελικτική συνέχεια...

Αποτελεί γεγονός ότι ο μαρξισμός συνιστά μια πολύ ισχυρή δύναμη. Πως θα μπορούσαμε όμως να χαρακτηρίσουμε τον χριστιανισμό, το άλλο παιδί του ιουδαϊσμού, ο οποίος αρνείται να αναλάβει μεγαλύτερη υποχρέωση από την υπόσχεση που παρέχει στους πιστούς περί της κτήσεως της ευτυχίας σε έναν άλλο κόσμο; Πιστέψατε με, ο ιουδαιοχριστιανισμός είναι ασυγκρίτως δολιότερος και γι' αυτό ισχυρότερος!

Εγώ ο ίδιος είμαι καταδικασμένος από την ειμαρμένη στην περιοριστική υποχρέωση του να επιχειρήσω την πραγματοποίηση των στόχων μου εντός ενός σύντομου χρονικού διαστήματος το οποίο οριοθετεί μία ανθρώπινη ζωή. Στήριγμά μου διαθέτω έναν πραγματιστικό ιδεαλισμό, βασισμένο σε απτά γεγονότα, από την βάση των οποίων αναφύονται υποσχέσεις οι οποίες είναι εφικτό να πραγματωθούν, μου απαγορεύουν όμως να υποσχεθώ ασύλληπτα πράγματα όπως το φεγγάρι. Ενώ άλλοι διαθέτουν την αιωνιότητα, εγώ είμαι δέσμιος του χρόνου, μη έχοντας παρά μερικά σύντομα και άθλια χρόνια. Αυτοί οι άλλοι γνωρίζουν ακόμη ότι μετά την βιολογική τους φθορά υπάρχει διάδοχη κατάσταση, θα τους διαδεχθούν άλλοι συνεχίζοντας το έργο που εκείνοι άφησαν ως πρώτοι ανολοκλήρωτο, οργώνοντας το αυλάκι με το ίδιο ακριβώς αλέτρι. Αντίθετα εγώ έφτασα τώρα στο στάδιο να διερωτώμαι εάν μεταξύ των άμεσων διαδόχων μου βρεθεί άνθρωπος προορισμένος από την μοίρα να υψώσει και να διατηρήσει τον πυρσό αναμμένο, όταν αυτός φύγει από τα δικά μου χέρια. Αποτελεί τραγική κατάληξη το γεγονός ότι υπήρξα ο υπηρέτης ενός λαού με τόσο τραγική πορεία, ενός λαού ο οποίος είναι τόσο ασταθής, τόσο εύκολα μεταβλητός όσο ο γερμανικός λαός. Ενός λαού ο οποίος κυμαίνεται ανάλογα με τις περιστάσεις από το ένα άκρο μέχρι και το άλλο.

Παρατηρώντας και εξετάζοντας τα πράγματα υπό το δικό μου πρίσμα, φρονώ ότι ιδανική κατάσταση θα ήταν η διασφάλιση αφ' ενός της μελλοντικής υπάρξεως και της υποστάσεως του Γερμανικού Λαού, αφ' ετέρου η συγκρότηση μίας νεολαίας βαθειά διαποτισμένης από τα εθνικοσοσιαλιστικά ιδεώδη, ώστε να αφήσω την πραγματοποίηση του αναπόφευκτου πολέμου στις γενεές του μέλλοντος, εκτός φυσικά και εάν οι εχθροί μας υποχωρούσαν όταν θα αντιμετώπιζαν την ακατάβλητη δύναμη του γερμανικού λαού. Κατ' αυτόν μόνο τον τρόπο η Γερμανία θα ήταν άριστα προπαρασκευασμένη τόσο υλικά όσο και ηθικά. Θα διέθετε μια νέα διοίκηση, μια εξωτερική πολιτική και ένα στρατό χυτευμένο από τα παιδικά χρόνια στο καλούπι των αρχών του Εθνικοσοσιαλισμού. Το καθήκοντα οποίο επωμίσθηκα από την ιστορική αναγκαιότητα να ανυψώσω τον Γερμανικό Λαό στη περίοπτη θέση που του αξίζει ανά τον κόσμο, δεν είναι ένα απλό καθήκον το οποίο είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί από έναν μόνο άνδρα η από μία και μόνο γενεά.

Τουλάχιστον, όμως, τους αφύπνισα υποδεικνύοντας τον δρόμο προς το μεγαλείο τους και τους ενέπνευσα με έξαρση την ιδέα της Ενώσεως όλων των Γερμανών σε ένα μεγάλο ακατάλυτο Ράίχ. Έσπειρα τον καλό σπόρο. Έδωσα στον Γερμανικό Λαό τη δυνατότητα να αντιληφθεί την σημασία του αγώνα που οφείλει να διεξάγει για την ίδια την ύπαρξη του. Μια μέρα η πολιτική αυτή ελπίδας θα φέρει τα θετικά της αποτελέσματα και ο θέρος θα συλλέγει και τίποτα ειλικρινά στον κόσμο αυτό δεν θα είναι ικανό να παρεμποδίσει την έλευση του. Ο Γερμανικός Λαός είναι ένας νέος και δυνατός λαός, ένας λαός ισχυρός με το μέλλον μπροστά του.

26 Φεβρουαρίου 1945

Η οριστική απόφαση μου να εκκαθαρίσω την υπόθεση με τη Ρωσία, δια της δυνάμεως των όπλων, ελήφθη μόλις πείσθηκα πως η Βρετανία είχε ως πάγια θέση της να επιμένει στην πολιτική της. Ο Τσώρτσιλ υπήρξε ολοκληρωτικά ανίκανος να εκτιμήσει το ευγενές πνεύμα που επέδειξα με το να συγκρατηθώ και να μην προκαλέσω ένα ανεπανόρθωτο ρήγμα ανάμεσα στους Γερμανούς και σε αυτούς. Πραγματικά δοκιμάσαμε την εγκράτεια μας με το να μην τους συντρίψουμε στην Δουνκέρκη (Σημ. ΓΕΝ.ΕΛ. Αναφέρετε στο γεγονός του Μάϊου-Ιουνίου του 1940 , όταν μετά από την ήττα των εγγλέζων στη μάχη κάτω από την Δουνκέρκη, οι ναζί ιπποτικά τους άφησαν να φύγουν από την θάλασσα και δεν τους αποτελείωσαν ολοκληρωτικά ). Θα έπρεπε ωστόσο να τους αναγκάσουμε να αποδεχθούν, δια της πειθού, ότι η επίτευξη της γερμανικής ηγεμονίας επί ολοκλήρου της Ευρώπης, συνιστούσε μία τάξη πραγμάτων στην οποία αν και είχαν πάντοτε αντιταχθεί, τώρα αποτελούσε ένα γεγονός το οποίο πραγματοποίησα χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία και το οποίο θα τους προσέφερε άπειρα πλεονεκτήματα.

Ακόμα και περί το τέλος Ιουλίου, ένα μήνα μετά την ήττα της Γαλλίας, αντιλήφθηκα πως για μία ακόμη φορά οι προσπάθειες μας είχαν διαφύγει της ειρήνης. Λίγο αργότερα, γνώριζα ότι η εισβολή στην Βρετανία δεν ήταν εφικτή προ της ελεύσεως των φθινοπωρινών καταιγίδων, και αυτό διότι δεν είχε επιτευχθεί η απόλυτη κυριαρχία επί του αέρα. Εν ολίγοις, συνειδητοποίησα ότι δεν θα κατορθώναμε ποτέ ίσως να πραγματοποιήσουμε την εισβολή στην Βρετανία.

Από την άλλη πλευρά, διαρκούντος του θέρους του 1940, η στάση την οποία τηρούσαν οι Ρώσοι και το ότι είχαν απορροφήσει τις Βαλτικές χώρες και την Βεσσαραβία, καθώς εμείς ήμασταν απασχολημένοι στη Δύση, δεν μπορούσε να δημιουργήσει καμία ψευδαίσθηση αναφορικά με τους απώτερους σκοπούς τους. Αρκούσε η επίσκεψη του Μολότοφ τον Νοέμβριο για να διαλύσει και την τελευταία αυταπάτη. Πράγματι οι προτάσεις τις οποίες μου υπέβαλε ο Στάλιν μετά την επιστροφή του υπουργού του στην Ρωσία, δεν με παραπλάνησαν. Ο Στάλιν, διαδραματίζοντας τον ρόλο ενός ασύγκριτου εκβιαστή, επιχειρούσε να εξασφαλίσει χρόνο προκειμένου να σταθεροποιήσει τις προκεχωρημένες βάσεις του στην Φιλανδία αλλά και στα Βαλκάνια. Χωρίς περιστροφές μπορώ να πω ότι κατέβαλε συνεχείς προσπάθειες να παίξει την γάτα και το ποντίκι με εμάς. Η τραγωδία, από την άποψη μου, εντοπίζεται ακριβώς στο γεγονός ότι δεν είχα την δυνατότητα να επιτεθώ πριν από τις 15 Μάιου και πως αν επιθυμούσα να επιτύχω κατά την πρώτη επίθεση μου, ήταν ζωτικής σημασίας να μην επιτεθώ αργότερα απ' αυτή την ημερομηνία. Καθ' όλη την διάρκεια του Χειμώνα του 1940 και ακόμα περισσότερο κατά την Άνοιξη του 1941, διακατεχόμουν βασανιστικά από τον εφιάλτη πως οι Ρώσοι θα μπορούσαν να μας επιτεθούν.

Η έκβαση μίας σειράς γεγονότων, όπως ήταν οι ήττες που υπέστησαν οι Ιταλοί στην Αλβανία και την Κυρηναϊκή, είχαν ως συνέπεια να εγερθεί ένας μικρός αναβρασμός εξεγέρσεων στα Βαλκάνια. Έμμεσα οι ήττες αυτές των Ιταλών, απετέλεσαν ένα κτύπημα στην πίστη περί της αήττητης στρατιωτικής μηχανής μας, αίσθηση την οποία είχαν όμοια φίλοι και εχθροί. Το γεγονός και μόνο αυτό επέφερε ως αίτιο την γιουγκοσλαβική μεταβολή, ένα γεγονός το οποίο μας υποχρέωσε να κλιμακώσουμε τον πόλεμο στην περιοχή των Βαλκανίων, εμπλέκοντας σ αυτόν τις βαλκανικές χώρες, εξέλιξη την οποία επιθυμούσα να αποφύγω και να αποτρέψω με κάθε δυνατό τρόπο. Διότι έχοντας εμπλακεί σε πολεμική σύρραξη προς αυτή την κατεύθυνση, ήταν πιθανό να ενδώσουμε στο δέλεαρ και να προελάσουμε ακόμη παραπέρα. Περιττό να τονίσω ότι κατά το Φθινόπωρο του 1941 είχαμε την δυνατότητα να απελευθερώσουμε ταχέως τη Μέση Ανατολή, κινητοποιώντας ένα ελάχιστο τμήμα των δυνάμεων εκείνων τις οποίες προετοιμάζαμε για την εκστρατεία εναντίον της Ρωσίας. Αποσπώντας όμως τις απαραίτητες δυνάμεις από τα σημεία που ήταν τοποθετημένες προκειμένου να πολεμήσουμε σ' αυτόν τον τομέα, το γεγονός αυτό επέσειε τον κίνδυνο να δώσουμε άθελα μας στους Ρώσους σήμα ώστε να επιτεθούν. Και αυτό θα ήταν έτοιμοι να το πράξουν, αναλαμβάνοντας επιθετικές πρωτοβουλίες, κατά το καλοκαίρι ή το αργότερο κατά το Φθινόπωρο, επιφέροντας καταστρεπτικές συνθήκες όσον αφορά την πλευρά μας, εκτάσεως τέτοιας ώστε να μην μπορούσαμε ποτέ πλέον να ελπίσουμε ότι θα νικήσουμε.

Αναφορικά με τις εβραιόδουλες δημοκρατίες, είναι προφανές ότι οι Ρώσοι διαθέτουν αποθέματα υπομονής ενός ελέφαντα. Έχουν επίγνωση του γεγονότος, με απόλυτη βεβαιότητα, πως αργά ή γρήγορα και μάλιστα δίχως την ανάγκη να καταφύγουν στον πόλεμο, θα κατορθώσουν να τους επιβάλουν την κυριαρχία τους. Και αυτό εξαιτίας των εσωτερικών διχογνωμιών που τις μαστίζουν, τις αλλεπάλληλες οικονομικές κρίσεις, από τις συνέπειες των οποίων φαίνονται ανίκανες να ξεφύγουν και το ισχυρό τέλος δόλωμα του μαρξισμού, στην θέα του οποίου εμφανίζονται σε υπερβολικό βαθμό τρωτές. Έχουν, ωστόσο, γνώση του γεγονότος ότι στην περίπτωση του Γ Ράιχ τα πράγματα είναι καθ' ολοκληρίαν διαφορετικά. Γνωρίζουν ότι σε κάθε τομέα που απαιτείται η καταβολή προσπάθειας και πρωτίστως στη ειρήνη παρά στον πόλεμο, θα τους υπερβαίνουμε παντού. Η ερμηνεία της υπό-μονής την οποία επιδεικνύουν οι Ρώσοι, είναι δυνατόν να εντοπισθεί στη φιλοσοφία τους η οποία τους επιτρέπει να αποφεύγουν τους κινδύνους και συνιστά αναμονή. Αναμονή επί ένα έτος, μία γενεά, έναν αιώνα, εάν αυτό είναι αναγκαίο, μέχρις ότου καταστεί ο καιρός ώριμος για την υλοποίηση των σχεδίων τους. Ο παράγων χρόνος δεν έχει καμία σημασία γι' αυτούς. Βεβαίως και ο κομμουνισμός τους υπεσχέθη την έλευση του παραδείσου επί της γης, αλλά αυτό δεν είναι όραμα του παρόντος, ούτε σήμερα, ούτε αύριο, μόνον κάποτε, ασαφώς, στο θολό και ακαθόριστο μέλλον.

Διαθέτοντας όλα αυτά τα αποθέματα υπομονής, η οποία αποτελεί και την σπονδυλική στήλη της ισχύος τους, οι Ρώσοι δεν ήταν δυνατόν να παραμείνουν αδιάφοροι θεατές διαπιστώνοντας την καταστροφή της Μεγάλης Βρετανίας. Γιατί στο ενδεχόμενο αυτό, με τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ιαπωνία αλληλοαποκλειόμενες, οι Ρώσοι θα κατέληγαν, εντελώς μόνοι τους, αντιμέτωποι μαζί μας. Μία τέτοια σύγκρουση θα σήμαινε, πως σε κάθε χρόνο και τόπο της εκλογής μας, η υφιστάμενη παλαιόθεν διαφορά μεταξύ μας θα επελύετο επ' ωφελεία της Γερμανίας. Το ότι αισθάνθηκα την επιτακτική υποχρέωση να αποφασίσω τον διακανονισμό των εκκρεμοτήτων μου με τον μπολ-σεβικισμό, καταφεύγοντας στη δύναμη των όπλων, προβαίνοντας μάλιστα στην λήψη της αποφάσεως μου κατά την επέτειο της υπογραφής της συμφωνίας της Μόσχας, οφειλόταν στο γεγονός ότι είχα κάθε δίκιο να πιστεύω πως ο Στάλιν είχε λάβει την ίδια ακριβώς απόφαση ακόμα και προ της υπογραφής της συμφωνίας. Επί ένα ολόκληρο έτος είχα εμμείνει στην προσδοκία ότι μία συμφωνία τουλάχιστον τίμια, ειλικρινής, εάν όχι απόλυτα φιλική, θα ήταν εφικτό να συναφθεί και να ισχύσει ανάμεσα στο Τρίτο Ράιχ και την Ρωσία του Στάλιν.

Φαντάστηκα πως μετά παρελεύσεως δεκαπέντε ετών εξουσίας, ο Στάλιν θα είχε επιτέλους αποβάλει τη νεφελώδη μαρξιστική ιδεολογία, θεωρώντας πως την χρησιμοποιεί μόνο και μόνο ως δηλητήριο το οποίο εκμεταλλεύεται αποκλειστικά για εξωτερική χρήση. Ο δυναμικός τρόπος με τον οποίο αποκεφάλισε το εβραϊκό κατεστημένο το οποίο του είχε προσφέρει ανεκτίμητη υπηρεσία ως προς την καταστροφή της τσαρικής Ρωσίας, υπήρξε γεγονός το οποίο με ενεθάρρυνε, ενισχύοντας αυτή μου την πεποίθηση.

Υπέθετα ότι ο Στάλιν δεν επιθυμούσε να παραχωρήσει σε αυτούς τους ίδιους τους εβραίους διανοούμενους την ευκαιρία να προκαλέσουν την πτώση της ολοκληρωτικής εκείνης αυτοκρατορίας που είχε οικοδομήσει, μίας σταλινικής αυτοκρατορίας η οποία σε όλα της τα κυρίαρχα γνωρίσματα δεν είναι παρά ο πνευματικός διάδοχος της αυτοκρατορίας του Πέτρου του Μεγάλου. Κάτω από ένα πνεύμα αυστηρού πραγματισμού εξ αμφοτέρων των πλευρών, θα ήταν εφικτή η δημιουργία μίας καταστάσεως διαρκούς συμφωνίας, δια του επακριβούς καθορισμού των ζωνών επιρροής εκάστης πλευράς και προσδιορισμού αυστηρά της συνεργασίας μας στον οικονομικό τομέα, κατά τέτοιο τρόπο ώστε και οι δύο πλευρές θα εξασφάλιζαν κέρδη απ' αυτή. Ομιλώ περί μίας συμφωνίας, εν άλλοις λόγοις, τελούσας υπό παρακολούθηση με αετίσια ματιά και με το δάκτυλο, ανά πάσα στιγμή, στη σκανδάλη!

26 Φεβρουαρίου 1945

Υπήρξα η έσχατη ελπίδα της Ευρώπης. Αυτή απεδείχθει ωστόσο ανίκανη να ανασυγκροτηθεί με εθελοντική μεταρρύθμιση. Υπήρξε ανένδοτη απέναντι στην πειθώ και στο ελπιδοφόρο μήνυμα μου. Προκειμένου να την πειθαναγκάσω, υποχρεώθηκα να καταφύγω στην βία. Η Ευρώπη είναι δυνατόν να οικοδομηθεί μόνο επάνω στα θεμέλια ερειπίων. Όχι ερειπίων υλικής μορφής, αλλά επί των ερειπίων των εγκαθιδρυμένων συμφερόντων και των οικονομικών συνεργασιών, επί της συντριβής της πνευματικής ακαμψίας και των διεστραμμένων προκαταλήψεων, της παρελθοντολογικής ιδιοσυστασίας και της νοητικής τελματώσεως. Η Ευρώπη πρέπει και οφείλει να διαμορφωθεί για το κοινό συμφέρον όλων των Αρίων Εθνών, μη υπολογίζοντας τα άτομα. Ο Ναπολέων Βοναπάρτης είχε αντιληφθεί αυτή τη διαπίστωση απόλυτα. Εγώ ίσως καλύτερα παντός άλλου, δύνομαι να εικάσω τα μαρτύρια στα οποία υποβλήθηκε ο Ναπολέων, επιδιώκοντας να προωθήσει την ειρήνη και παραδόξως ήταν υποχρεωμένος να διεξάγει πόλεμο, χωρίς να διαφαίνεται καμιά προοπτική τερματισμού, στηριζόμενος στην αιώνια ελπίδα πως τελικά θα επικρατούσε, δια της επιβολής του, η ειρήνη. Ήδη από το θέρος του 1940 υπέφερα ο ίδιος τα αυτά μαρτύρια. Και σε κάθε περίπτωση ήταν η Μεγάλη Βρετανία εκείνη η οποία έφραζε το δρόμο της Ευρώπης προς την ευημερία.

Τώρα όμως παρήκμασε, η Μ. Βρετανία ομοιάζει με μία παρακμιακή γρια, παρά το γεγονός ότι δεν υπολείπεται σε διαστροφή και σε κακία σε τίποτε της άλλοτε κραταιός Αλβιόνας. Εν κατακλείδι υποστηρίζεται σε αυτήν την αντιφυσική στάση της από τις Ηνωμένες Πολιτείες, που και οι ίδιες με τη σειρά τους ωθούνται και σύρονται από τις δυνάμεις του διεθνή ιουδαϊσμού, ο οποίος άκμασε και εξακολουθεί να ακμάζει επί μακρόν, ως απόρροια των δικών μας διαιρέσεων και διενέξεων.

2 Απριλίου 1945

Εάν τελικά είμαστε καταδικασμένοι να νικηθούμε σε αυτόν τον πόλεμο, η ήττα μας θα αποβεί ολοσχερής. Οι εχθροί μας έχουν διακηρύξει τους στόχους τους κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μην επιτρέπεται να διατηρούμε ψευδαισθήσεις σχετικά με τους σκοπούς τους. Εβραίοι, μπολσεβίκοι καθώς και η αγέλη από τα τσακάλια που τους ακολουθούν, γαυγίζοντας στα ίχνη τους, γνωρίζουμε ότι κανένας δεν θα καταθέσει τα όπλα προτού καταστρέψουν και εξοντώσουν ολοσχερώς την εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία, πριν να την καταντήσουν έναν αξιοθρήνητο σωρό ερειπίων. Σε μια ανελέητη σύγκρουση σαν την αυτή που τώρα διανύουμε, σ' έναν πόλεμο κατά τον οποίο δύο διαμετρικά αντίθετες κοσμοθεωρίες συγκρούονται μεταξύ τους, η λύση είναι δυνατόν να δοθεί μόνο με την πλήρη καταστροφή είτε της μίας είτε της άλλης πλευράς. Πρόκειται για έναν αγώνα ο οποίος πρέπει να ενταθεί, εξ αμφοτέρων των πλευρών, έως ότου εξαντληθούν ολοκληρωτικά. Από την πλευρά μας γνωρίζουμε ότι θα αγωνισθούμε μέχρι να επιτύχουμε την νίκη ή μέχρι να απωλεσθεί και η τελευταία ρανίδα του αίματος μας.

Πρόκειται ασφαλώς για μία αποτρόπαια σκέψη. Προκαλεί ειλικρινά φρίκη και συντριβή το γεγονός και μόνο να σκέπτομαι το Ρά-ϊχ μας κατακερματισμένο από τους νικητές και τον λαό μας εκτεθειμένο και ανυπεράσπιστο στην εκδικητική μανία και στις στυγερές βιαιοπραγίες των μπολσεβίκων και των αμερικανών κακοποιών. Παρ' όλα αυτά, ακόμη και αυτές οι πλέον χείριστες σκέψεις, δεν στέκονται ικανές να κλονίσουν την αταλάντευτη πίστη που με διακρίνει έναντι του μέλλοντος του γερμανικού λαού. Όσο μεγαλύτερα δεινά υπομείνουμε, τόσο επιβλητικότερη και ενδοξότερη θα αποβεί η ανάσταση της αιώνιας Γερμανίας! Αυτή η ιδιότητα της γερμανικής διάνοιας, να βυθίζεται σε λήθαργο όταν φαίνεται βέβαιο ότι διακυβεύεται η ίδια η ύπαρξη του έθνους μας, πέπρωται να φανεί χρήσιμη και πάλι. Όσον αφορά εμένα προσωπικά, δεν θα άντεχα να ζήσω στην μεταβατική περίοδο μίας Γερμανίας η οποία θα ακολουθήσει τυχόν την ήττα του Τρίτου Ράιχ. Οι εξευτελισμοί, οι ατιμίες και οι προδοσίες τις οποίες γνωρίσαμε μετά την ήττα του 1918, θα είναι αμελητέες σε σχέση με αυτά τα δεινά που θα πρέπει να αναμείνουμε να υποστούμε τώρα (Σημ. ΓΕΝ.ΕΛ.: Πράγματι,  το σχέδιο Μόργενταου ήθελε όλη την Γερμανία αποβιομηχανοποιημένη και ξεκληρισμένη, και με την πρόταση του εβραίου Κάουφμαν ήθελαν όλους τους Γερμανούς να αποστειρώσουν  ).. Είναι ασύλληπτο πως μετά από δώδεκα ολόκληρα χρόνια Εθνικοσοσιαλισπκής αναμορφώσεως της χώρας, μπορεί να συμβεί ένα τέτοιο γεγονός. Και μόνο η φαντασία μου επαναστατεί στην ιδέα μιας Γερμανίας στερημένης από ό,τι πιο εκλεκτό την οδήγησε στις κορυφές του ηρωισμού, να σέρνεται πλέον τώρα στο βούρκο.

Τι συμβουλή θα ήταν δυνατό να παράσχουμε, τι κανόνες συμπεριφοράς θα ήταν δυνατόν να συστήσουμε σε εκείνους οι οποίοι θα επιβιώσουν με τις ψυχές τους αμόλυντες αλλά και τις καρδιές τους ακλόνητες; Τσακισμένος, εγκαταλειμμένος, μόνος για να διασφαλίσει τη σωτηρία του, υπάρχοντας μόνο ως φύλακας μέσα στην πλέον ζοφερή σκοτεινιά, ο γερμανικός λαός οφείλει να προσπαθήσει στο μέτρο των δυνάμεων του να σεβαστεί τους φυλετικούς εκείνους νόμους τους οποίους διατυπώσαμε και καθιερώσαμε γι' αυτόν. Μέσα σε έναν κόσμο ο οποίος διαφθείρεται ολοένα και περισσότερο από την εβραϊκή μόλυνση, κάποιος που παρέμεινε απρόσβλητος από το μικρόβιο αυτό, θα πρέπει με την πάροδο του χρόνου να ξεπροβάλλει στην υπέρτατη δυνατή ακμή του. Από αυτή την άποψη ο Εθνικοσοσιαλισμός δύναται δικαίως να διεκδικήσει την αιώνια ευγνωμοσύνη του λαού, διότι απεμάκρυνε τους εβραίους από την Γερμανία και την Κεντρική Ευρώπη.

Το δεύτερο μέλημα της μεταπολεμικής Γερμανίας, θα πρέπει να καταστεί ικανή να διατηρήσει αδιάλυτη την ενότητα όλων των γερμανικών φυλών. Μόνο εφ' όσον παραμένουμε ενωμένοι αναπτύσσονται στο μέγιστο δυνατό βαθμό τα προτερήματα μας. Μόνο όταν παύσουμε να είμαστε Πρώσοι, Βαυαροί, Αυστριακοί, Ρηνανοί και γίνουμε μόνον Γερμανοί. Οι Πρώσοι υπήρξαν οι πρώτοι που ένωσαν τους Γερμανούς σε ένα Ράιχ υπό τον Βίσμαρκ, και λειτουργώντας κατ' αυτό τον τρόπο, έδωσαν στον γερμανικό λαό την ευκαιρία να αποδείξει τα πρωτεία του σε ολόκληρη την Ευρώπη. Εγώ ο ίδιος, ενώνοντας όλους τους γερμανικούς λαούς στο Τρίτο Ράιχ, τους ώθησα στην ατραπό ώστε να γίνουν οι αρχιτέκτονες μιας νέας Ευρώπης. Ανεξάρτητα με το τι επιφυλάσσει το μέλλον, οι γερμανικοί λαοί οφείλουν να θυμούνται πως είναι ουσιαστικό να απορρίπτουν όλους τους παράγοντες εκείνους που προκαλούν διχόνοια ανάμεσα τους και να επιδιώκουν ακατάπαυστα κάθε μέτρο το οποίο συνεισφέρει στην διατήρηση της ενότητας τους.

Όσον αφορά τις ξένες χώρες, δεν είναι εφικτό το να διατυπώσουμε απαρέγκλιτους κανόνες, διότι η κατάσταση είναι ιδιαίτερα ρευστή. Πριν από είκοσι χρόνια υποστήριζα ότι υφίστανται δύο μόνο ισχυροί σύμμαχοι στην Ευρώπη, η Βρετανία και η Ιταλία. Η έκβαση των γεγονότων δεν υπήρξε τέτοιας μορφής ώστε να καταστεί εφικτή η εφαρμογή μιας πολιτικής τέτοιας η οποία θα ήταν η λογική επαλήθευση αυτής μου της εκτιμήσεως. Οι Βρετανοί, διατηρούσαν ακόμα μια αυτοκρατορική ισχύ, δεν διέθεταν όμως τα ηθικά εκείνα προτερήματα τα οποία απαιτούνταν για την διαιώνιση της αυτοκρατορίας τους. Φαινομενικά έδειχναν πως κυριαρχούσαν στον κόσμο, ενώ στην πραγματικότητα κυριαρχούνταν οι ίδιοι από τους εβραίους. Η Ιταλία επιχείρησε να φθάσει και να ξεπεράσει την αρχαία Ρώμη. Διέθετε όλες τις ρωμαϊκές φιλοδοξίες, στερούνταν όμως τα δυο πλέον αναγκαία προτερήματα: Το αποφασιστικό πνεύμα και την υλική δύναμη. Το μόνο πλεονέκτημα που διέθετε ήταν η ηγεσία ενός πραγματικού Ρωμαίου. Τι τραγωδία υπήρξε η έκβαση της πορείας της Ιταλίας γι' αυτόν τον άνθρωπο! Και τι τραγωδία πραγματικά γι' αυτήν τη χώρα! Τόσο για ένα λαό όσο και για ένα άτομο είναι τραγικό να διατηρεί φιλοδοξίες και να υστερείται τόσο τα αναγκαία μέσα για την πραγματοποίηση τους όσο και την ελπίδα κυρίως να αποκτήσει αυτά τα μέσα.

Απομένει η Γαλλία. Πριν από είκοσι χρόνια διατύπωνα τις σκέψεις μου για τη Γαλλία. Ήταν και παραμένει ο θανάσιμος εχθρός του γερμανικού λαού. Η σταθερή κατάπτωση και οι συχνές κρίσεις της μας οδήγησαν συχνά στο να υποτιμήσουμε τις πράξεις της. Αν και εξακολουθεί να εξασθενίζει, όπως πιθανολογείται, αυτός δεν είναι λόγος ώστε να γίνουμε λιγότερο καχύποπτοι απέναντι της. Η στρατιωτική δύναμη της Γαλλίας δεν αποτελεί παρά μια ανάμνηση και καθαρά απ' αυτή την άποψη μπορείτε να είσαστε απόλυτα βέβαιοι πως δεν πρόκειται να μας προκαλέσει ποτέ πια, δεν συντρέχει κανένας λόγος σοβαρής ανησυχίας. Όποια κι αν είναι τελικά η έκβαση του, ο πόλεμος που διανύουμε, έθεσε την Ιταλία στην κατηγορία που ανήκει, την κατηγορία μιας δυνάμεως πέμπτης κατηγορίας. Ακόμα και σε αυτή την κατάπτωση, χάρη στις απεριόριστες δυνάμεις της διαφθοράς και την ασυναγώνιστη ικανότητα της στην τέχνη του εκβιασμού, μπορεί να αποτελέσει ακόμα μια πηγή κινδύνου για μας. Το σύνθημα μας λοιπόν πρέπει να επικεντρώνεται στην καχυποψία και στην επαγρύπνηση. Οφείλουν οι Γερμανοί να φροντίσουν ώστε να μην επιτρέψουν ποτέ ν' αποκοιμηθούν από την παραπλανητική φωνή αυτής της σειρήνας!

Για τους ανωτέρω λόγους είναι δυνατόν να εμμείνουμε σε άκαμπτες αρχές ως προς τις σχέσεις μας με τις ξένες χώρες, παράλληλα όμως θα πρέπει να είναι κάποιος προετοιμασμένος να προσαρμόσει την πολιτική του στις ολοένα μεταβαλλόμενες συνθήκες. Πέραν όμως αυτών, μπορεί να βεβαιώσει κανείς ότι η Γερμανία θα επιλέξει τους σταθερότερους φίλους της ανάμεσα στους λαούς εκείνους οι οποίοι σθεναρά αντιστέκονται στο εβραϊκό μίασμα. Είμαι βέβαιος πως οι Ιάπωνες, οι Κινέζοι αλλά και οι λαοί του Ισλάμ θα είναι πάντοτε εγγύτερα μας, παραδείγματος χάριν από χώρες σαν τη Γαλλία, παρά το γεγονός ότι με τον γαλλικό λαό συγγενεύουμε με το αίμα. Είναι τραγωδία που η Γαλλία εκφυλίστηκε σημαντικά στη διάρκεια των αιώνων και πως οι ανώτερες κατηγορίες του λαού της διεφθάρησαν από τους εβραίους. Η Γαλλία είναι τώρα καταδικασμένη να εφαρμόζει μια εβραϊκή πολιτική (Σημ. ΓΕΝ.ΕΛ.: Η απόλυτη αλήθεια για την Γαλλία αλλά και όλη την σημερινή Ευρώπη).

Εάν επισυμβεί η ήττα του Ράϊχ και αναμένοντας την βαθμιαία άνοδο των ασιατικών, αφρικανικών και ίσως και νότιο-αμερικανι-να επικεντρώνεται στην καχυποψία και στην επαγρύπνηση. Οφείλουν οι Γερμανοί να φροντίσουν ώστε να μην επιτρέψουν ποτέ ν' αποκοιμηθούν από την παραπλανητική φωνή αυτής της σειρήνας!

Για τους ανωτέρω λόγους είναι δυνατόν να εμμείνουμε σε άκαμπτες αρχές ως προς τις σχέσεις μας με τις ξένες χώρες, παράλληλα όμως θα πρέπει να είναι κάποιος προετοιμασμένος να προσαρμόσει την πολιτική του στις ολοένα μεταβαλλόμενες συνθήκες. Πέραν όμως αυτών, μπορεί να βεβαιώσει κανείς ότι η Γερμανία θα επιλέξει τους σταθερότερους φίλους της ανάμεσα στους λαούς εκείνους οι οποίοι σθεναρά αντιστέκονται στο εβραϊκό μίασμα. Είμαι βέβαιος πως οι Ιάπωνες, οι Κινέζοι αλλά και οι λαοί του Ισλάμ θα είναι πάντοτε εγγύτερα μας, παραδείγματος χάριν από χώρες σαν τη Γαλλία, παρά το γεγονός ότι με τον γαλλικό λαό συγγενεύουμε με το αίμα. Είναι τραγωδία που η Γαλλία εκφυλίστηκε σημαντικά στη διάρκεια των αιώνων και πως οι ανώτερες κατηγορίες του λαού της διεφθάρησαν από τους εβραίους. Η Γαλλία είναι τώρα καταδικασμένη να εφαρμόζει μια εβραϊκή πολιτική.

Εάν επισυμβεί η ήττα του Ράϊχ και αναμένοντας την βαθμιαία άνοδο των ασιατικών, αφρικανικών και ίσως και νότιο-αμερικανι-να επικεντρώνεται στην καχυποψία και στην επαγρύπνηση. Οφείλουν οι Γερμανοί να φροντίσουν ώστε να μην επιτρέψουν ποτέ ν' αποκοιμηθούν από την παραπλανητική φωνή αυτής της σειρήνας!

Για τους ανωτέρω λόγους είναι δυνατόν να εμμείνουμε σε άκαμπτες αρχές ως προς τις σχέσεις μας με τις ξένες χώρες, παράλληλα όμως θα πρέπει να είναι κάποιος προετοιμασμένος να προσαρμόσει την πολιτική του στις ολοένα μεταβαλλόμενες συνθήκες. Πέραν όμως αυτών, μπορεί να βεβαιώσει κανείς ότι η Γερμανία θα επιλέξει τους σταθερότερους φίλους της ανάμεσα στους λαούς εκείνους οι οποίοι σθεναρά αντιστέκονται στο εβραϊκό μίασμα. Είμαι βέβαιος πως οι Ιάπωνες, οι Κινέζοι αλλά και οι λαοί του Ισλάμ θα είναι πάντοτε εγγύτερα μας, παραδείγματος χάριν από χώρες σαν τη Γαλλία, παρά το γεγονός ότι με τον γαλλικό λαό συγγενεύουμε με το αίμα. Είναι τραγωδία που η Γαλλία εκφυλίστηκε σημαντικά στη διάρκεια των αιώνων και πως οι ανώτερες κατηγορίες του λαού της διεφθάρησαν από τους εβραίους. Η Γαλλία είναι τώρα καταδικασμένη να εφαρμόζει μια εβραϊκή πολιτική.

Εάν επισυμβεί η ήττα του Ράϊχ και αναμένοντας την βαθμιαία άνοδο των ασιατικών, αφρικανικών και ίσως και νότιο-αμερικανικών εθνικισμών, θα παραμείνουν στον κόσμο μόνο δύο μεγάλες δυνάμεις οι οποίες θα βρεθούν αντιμέτωπες η μια με την άλλη, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Σοβιετική Ένωση. Οι άτεγκτοι νόμοι της ιστορίας αλλά και της γεωγραφίας, θα αναγκάσουν τις δύο αυτές δυνάμεις σε μια αναμέτρηση δυνάμεων, είτε σε επίπεδο στρατιωτικής συγκρούσεως, είτε σε επίπεδο οικονομικό και ιδεολογικό.

Οι ίδιοι αυτοί νόμοι καθιστούν αναπόφευκτο το γεγονός οι δύο αυτές δυνάμεις να αποτελέσουν εχθρούς της Ευρώπης. Και είναι παραπάνω από βέβαιο πως και οι δύο αυτές δυνάμεις, νωρίτερα ή βραδύτερα, θα επιδιώξουν ν' αναζητήσουν την υποστήριξη του μοναδικού επιζώντος μεγάλου έθνους της Ευρώπης, του γερμανικού. Υποστηρίζω με όλη την ένταση που διαθέτω, πως οι Γερμανοί θα πρέπει με κάθε τρόπο και μέσο να αποφύγουν να διαδραματίσουν το ρόλο του πιονιού σε κάποιο από αυτά τα δύο στρατόπεδα.

Στο μεταίχμιο αυτό είναι δυσχερές να υποστηρίξει κανείς, ποιος, από ιδεολογική άποψη, θα είναι πιο βλαβερός σε μας, ο εβραιόδουλος αμερικανισμός ή ο εβραιόδουλος μπολσεβικισμός. Είναι εφικτό υπό την πίεση των γεγονότων οι Ρώσοι να κατορθώσουν να απαλλαγούν ολοσχερώς από τον εβραϊκό μαρξισμό , (Σημ. ΓΕΝ.ΕΛ.: Γεγονός το οποίο κα συνέβη πριν καμιά εικοσιπενταριά χρόνια ). μόνο και μόνο προκειμένου να ενσαρκώσουν και πάλι τον πανσλαβισμό στην πιο θηριώδη και άγρια μορφή του. Όσον αφορά τους Αμερικανούς, εάν δεν επιτύχουν σύντομα ν' απαλλαγούν από τον ζυγό του εβραϊσμού της Νέας Υόρκης (Σημ. ΓΕΝ.ΕΛ.: Δεν απαλλάχθηκαν ποτέ), ο οποίος διαθέτει όμοια ευφυΐα με έναν πίθηκο που πριονίζει το κλαδί όπου είναι καθισμένος, τότε δεν θα παρέλθει πολύς καιρός προτού καταρρεύσουν, πριν καν προσεγγίσουν την ηλικία της ωριμότητας. Το γεγονός ωστόσο πως συνδυάζουν την κατοχή τόσο μεγάλης υλικής δυνάμεως με τόσο μεγάλη έλλειψη νοημοσύνης, ανακαλεί στο νου την περίπτωση ορισμένων παιδιών τα οποία έχουν υποστεί ελεφαντίαση. Επόμενο είναι να διερωτηθεί κανείς μήπως πρόκειται απλά για μια περίπτωση πολιτισμού-μανιταριού, προορισμένου να εξαφανιστεί τόσο γρήγορα όσο ξαφνικά ανεφύη.

Εφ' όσον η Βόρειος Αμερική δεν κατορθώσει να αναπτύξει μια θεωρία περισσότερο ώριμη και ορθολογική από εκείνη που της χρησιμεύει σήμερα σαν ένα είδος ηθικού ο-δηγού, βασιζόμενη σε υψηλές, αλλά χιμαιρικές αρχές και την επονομαζόμενη Χριστιανική Επιστήμη, είναι αμφίβολο το κατά πόσο θα παραμείνει επί μακρόν μια λευκή ήπειρος.

Θα καταστεί σύντομα εμφανές πως αυτός ο γίγαντας με τα πήλινα πόδια, μετά την εκθαμβωτική άνοδο του, διαθέτει ακόμα αρκετή δύναμη ώστε να επιφέρει την ίδια την κατακρήμνισή του. Η ξαφνική αυτή κατάρρευση, είναι προφανές ότι θα ευνοήσει αφάνταστα τις κίτρινες φυλές!

Από την άποψη της Δικαιοσύνης, όσο και της ιστορίας, θα αναπτύξουν ακριβώς τα ίδια επιχειρήματα που είχαν οι Ευρωπαίοι κατά τον δέκατο έκτο αιώνα.

Οι τεράστιες υποσιτιζόμενες μάζες τους θα τους δώσουν το μόνο δίκαιο που αναγνωρίζει η ιστορία, τα δικαιώματα των ανθρώπων που πεθαίνουν από την πείνα να την καταπραΰνουν, με την προϋπόθεση πάντα πως η διεκδίκηση τους υποστηρίζεται καλά από την δύναμη!

Εν κατακλείδι, σε αυτόν το νοσηρό κόσμο στον οποίο μας βύθισαν και πάλι δυο σκληροί πόλεμοι, είναι πλέον εμφανές ότι οι μόνοι λευκοί λαοί οι οποίοι διαθέτουν κάποια πιθανότητα επιβιώσεως και ευημερίας είναι εκείνοι που γνωρίζουν να υποφέρουν και που διατηρούν ακόμα το θάρρος και τη θέληση ν' αγωνιστούν, όταν οι συνθήκες είναι χωρίς ελπίδα, έως θανάτου.

Και οι μόνοι οι οποίοι θα έχουν αποκτήσει αυτοδικαίως τη δυνατότητα να διεκδικήσουν αυτά τα πλεονεκτήματα, θα είναι εκείνοι οι οποίοι υπήρξαν ικανοί να εκριζώσουν από το σύστημα τους το θανάσιμο φαρμάκι του εβραϊσμού.

Σημ. Γεν.Ελ. : Τώρα που διαβάσαμε τις τελευταίες γραμμές αυτού του λαμπρού κείμενου πρέπει να σηκωθούμε και να βγάλουμε τα καπέλα μας μπροστά στον Ηγέτη . Είναι τόσο μεγάλος και ανώτερος από τους γύρω του σαν ο Όλυμπος γύρω από τον θεσσαλικό κάμπο. Και όμως ακόμα και Αυτός δεν είχε κατανοήσει πλήρως τον βαθμό ελέγχου και το βάθος της διείσδυσης και γ’ αυτό απέτυχε. Ήρθε όμως ο καιρός να βγάζουμε συμπεράσματα και να μαθαίνουμε από τα λάθη.