Γιατί από όλα τα είδη του φανατισμού, μάς έχουν απομείνει, σήμερα στον κόσμο, μόνο ο θρησκευτικός και ο ποδοσφαιρικός; Γιατί δεν έχουμε πολιτικό, πολιτισμικό, πατριωτικό η κάποιο, άλλου είδους, φανατισμό;
Δυστυχώς, εκτός από την Ψυχολογία δεν μπορεί καμιά άλλη επιστήμη να μας δώσει απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα. Στις μέρες μας, η θρησκεία και το ποδόσφαιρο προκαλούν δυνατές και βαθιές συγκινήσεις, αλλά και συναισθήματα. Τα συν-αισθήματα αυτά καθοδηγούνται συνήθως από τον κοινό στόχο, την αντιπαράθεση, το αίσθημα της ταύτισης με τους «συν-οπαδούς».
Στη θρησκεία, βέβαια, υπάρχουν τα «δύσκολα»: οι νηστείες και οι προσευχές. Στην περίπτωση όμως του ποδοσφαίρου δεν χρειάζεται καμιά προσπάθεια. Δεν είναι τυχαίο ότι το ποδόσφαιρο ταυτίστηκε στο «μέσο πολίτη» και τον «προλετάριο» με τον καναπέ και την μπίρα. Είσαι ξάπλα, παρακολουθείς χαλαρωμένος την παράσταση του αντρικού σκληρού αγώνα και στην ψυχή σου υπάρχουν εναλλακτικές συγκινήσεις: ανεβαίνει και η χαρούμενη περηφάνεια και η δίκαιη οργή. Τέλειος συνδυασμός για έναν αποβλακωμένο «μέσο πολίτη» …
Πότε θα καταλάβουμε ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι η πραγματική ζωή; Ότι δεν είναι αγώνας για κάτι καλύτερο, αλλά ένα ανούσιο τρέξιμο πίσω από μια άψυχη μπάλα; Θα μπορούσε να το αποκαλέσει κάποιος κακόγουστο θέατρο, μα ούτε καν θέατρο δεν είναι.
Σήμερα οι «συν-οπαδοί» έχουν άλλους «στόχους»: το νέο πρωτάθλημα, το νέο κύπελο, τις νέες «νίκες». Και αυτό δεν έχει τελειωμό, αφού υπάρχει πάντα ο κύκλος «προϊόν-χρήμα-προϊόν …»
Το ποδόσφαιρο είναι μίμηση του πολέμου, της μάχης, των καυγάδων, ενός μεγάλου ξυλοδαρμού. Γι’ αυτόν τούτο το λόγο αγγίζει τόσο δυνατά τις ανδρικές ψυχές. Τις αγγίζει γιατί απελευθερώνει την ενέργεια του άνδρός. Γι’ αυτό οι ποδοσφαιρικές νίκες γιορτάζονται σαν μεγαλειώδεις «αληθινές» γιορτές, γι’ αυτό από τις ποδοσφαιρικές νίκες εκστασιάζονται τόσο οι άνδρες, γι’ αυτό οι νίκες αυτές μοιάζουν τόσο αληθινές …
Ο ποδοσφαιρικός, λοιπόν, φανατισμός έχει γίνει ο βασικός φανατισμός του αντρικού φύλου. Ο ποδοσφαιρικός φανατισμός λειτουργεί σαν βαλβίδα που, όταν ανοιχθεί, «ξεφουσκώνει» την ενέργεια, η οποία κινεί τα αισθήματα και τις πράξεις των ανθρώπων και η οποία υπάρχει σε περιορισμένη ποσότητα στον καθένα.
Έχει αναρωτήθει κανείς, γιατί σήμερα εξέλειπαν τα έργα του πολιτισμού, γιατί δεν υπάρχει η πολιτική δραστηριότητα των μαζών, γιατί τα εθνικά ζητήματα και οι διεκδικήσεις έχουν υποκατασταθεί από την καταναλωτική μανία των ανθρώπων;
Όχι-όχι! Δεν είναι το ποδόσφαιρο η μόνη βαλβίδα δια μέσου της οποίας εκλύεται η δημιουργική ενέργεια. Η κοινωνία μας και γενικά όλο το σύστημα του σύγχρονου «πολιτισμού» είναι σπαρμένο με πολλές βαλβίδες μέσω των οποίων χάνουμε, για διάφορους ανάξιους λόγους, την ενέργειά μας.
Το σύστημα του σύγχρονου «πολιτισμού» λειτουργεί με τρόπο που οι μισοί προσπαθούν να διασκεδάσουν τους άλλους μισούς για να βγάλουν τα προς το ζην: η τηλεόραση, η βιομηχανία του κινηματογράφου, οι διαφημίσεις, οι εφημερίδες, τα περιοδικά, η «ροζ» λογοτεχνία, το διαδίκτυο.
Έχετε προσέξει πώς αλλάζει η ζωή σας όταν κάποιες ανάγκες σάς απομακρύνουν από τον Σύγχρονο Τρελό Κόσμο; Π.χ., όταν είστε σε κάποιο απομονωμένο μέρος ή όταν δεν έχετε ηλεκτρικό ρεύμα; Σάς κυριεύει η ηρεμία! Αν δεν παρασυρθείτε από το διάβασμα φτηνών εφημερίδων ή από κάποιο «σταυρόλεξο», τότε το μυαλό σας αρχίζει να καθαρίζει και να αυτό-θεραπεύεται. Σε λίγο καιρό αρχίζει να σκέφτεται (δεν ξέρω για σας – σε μένα, πάντως, αυτό συμβαίνει). Το μυαλό αρχίζει να «χωνεύει» εκείνα τα άχρηστα στρώματα των πληροφοριών που έχει δεχθεί από τον … Τρελό Κόσμο!
Γιατί η βαλβίδα της ενέργειας είναι ναρκωτικό. Φέρνει ικανοποίηση, γιατί κατεβάζει την ψυχολογική πίεση. «Η πίεση πιέζει».
Μα, με αυτή την πίεση γεννήθηκαν η Ακρόπολη, οι θεατρικές τραγωδίες των Ελλήνων, οι συμφωνίες του Μότσαρτ. Αλλά στις μέρες μας η πίεση «ξεφουσκώνει» εύκολα με τις τεχνητές βαλβίδες της σύγχρονης κοινωνίας.
Οι βαλβίδες της ψυχολογικής ικανοποίησης έχουν σταματήσει τον πρόοδο του ανθρώπου. Προοδεύουμε τεχνολογικά, αλλά πνευματικά και πολιτιστικά εκφυλιζόμαστε. Ο άνθρωπος χάνει όλο και περισσότερο αυτά που έχει αποκτήσει παλαιότερα με την εξέλιξη του (ή αυτά που του έχουν δοθεί από τον Δημιουργό). Τώρα βλέπουμε τον άνθρωπο να μεταλλάσεται σε άμυαλο μηχανοποιημένον κοινωνικό οργανισμό. Βλέπουμε την μετατόπιση των ανθρώπινων ενεργειών και σκέψεων προς τα ηλεκτρονικά μέσα, τα οποία τον οδηγούν στην πνευματική εξάρτηση και δουλεία.
Κατά βάση, αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως όδευση του Ανθρώπου προς την αυτοκτονία του (αν παραβλέψουμε την μετάλλαξή του σε κάτι άλλο, άγνωστο και αβέβαιο). Αλλά, εγώ δεν επιλέγω να γίνομαι ένα ρυθμιζόμενο ρομπότ, και θέλω τα παιδιά μου να είναι υγιή, ανεξάρτητα και δυνατά και να μην είναι συνδεδεμένα με τις σύγχρονες βαλβίδες. Δηλ. να μην είναι «φυτά» του ελεγχόμενου, από άλλους, «θερμοκηπείου».
Για να επανέλθει στο σωστό δρόμο η Ανθρωπότητα και να αναζωογονηθεί, θα πρέπει να καταστραφούν οι βαλβίδες ενέργειας. Αλλά, δυστυχώς αυτές οι βαλβίδες είναι προϊόντα του σημερινού «πολιτισμού». Δεν μπορούν να καταστραφούν οι TV, οι διαφημίσεις, τα διάφορα μέσα ενημέρωσης, η βιομηχανία του κινηματογράφου, το σόου-μπίζνες ― αυτά έχουν πολύ εξουσία και πλούτο.
Υπάρχει το εξής παράδοξο: όσο υπάρχει ο σημερινός «πολιτισμός νέου τύπου», η ανθρωπότητα είναι καταδικασμένη στον εκφυλισμό.Πρέπει να ελπίζουμε στην … καταστροφή αυτού του ψευτο-πολιτισμού.
Η εποχή κατά την οποία ο άνθρωπος κατέβαλλε τα μέγιστα των δυνάμεών του για την επιβίωσή του (: την πνευματική του δύναμη, τη θέληση και βούλησή του, τις φυσικές του δυνάμεις και πόρους), ήταν πραγματικά η «χρυσή εποχή» της ανθρωπότητας. Αλλά μαζί με τον «πολιτισμό» και τον «πρόοδο» άρχισε και η εποχή της χαλαρής ύπαρξης και κατά συνέπεια του εκφυλισμού.
Πώς να μην μεταλλαχθεί ο άνθρωπος σε «φυτό», όταν βρίσκεται σε «θερμοκήπειο»; Είμαστε καταδικασμένοι να γίνουμε «φυτά» στο κοντινότερο ιστορικό μας μέλλον. Γιατί αυτός που χρησιμοποιεί την κούκλα από καουτσούκ, αντί να φλερτάρει μια γυναίκα, αυτός που προτιμά να «πολεμάει» στο καναπέ για την ομάδα «του», αντί τον αληθινό αγώνα για τα εθνικά ζητήματα, είναι καταδικασμένος, και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει από μόνο του. Θέλει μεγάλη θέληση η αποτοξίνωση …
Κ.Δ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου