Ο κοινός Λόγος.

« Ἡράκλειτος οὑσίαν εἱμαρμένης ἀπεφαίνετο λόγον τὸν διὰ οὑσίας παντός διήκοντα.»

Δηλαδή: Ο Ηράκλειτος θεωρούσε ως ουσία της ειμαρμένης τον λόγο, ο οποίος διαποτίζει την ουσία του σύμπαντος.

“διὸ δεῖ ἕπεσθαι τῷ (ξυνῷ, τουτέστι) τῷ κοινῷ· ξυνὸς γὰρ ὁ κοινός· τοῦ λόγου δ᾽ ἐόντος ξυνοῦ ζώουσιν οἱ πολλοὶ ὡς ἱδίαν ἔχοντες φρόνησιν.”

Δηλαδή: Πρέπει ν' ακολουθήσουμε τον κοινό (Καθολικό/Κοσμικό/Συμπαντικό) λόγο. Ενώ όμως ο λόγος είναι κοινός, οι πολλοί ζουν σαν να έχουν δική τους φρόνηση.

“ξὺν νόῳ λέγοντας ἰσχυρίζεσθαι χρὴ τῷ ξυνῷ πάντων.”

Δηλαδή: Για να μιλήσει κανείς με σύνεση πρέπει να στηρίζει τους ισχυρισμούς του σε αυτό που είναι κοινό στα πάντα (τον κοινό λόγο).

“ξυνόν ἐστι πᾶσι τὸ φρονέειν.”

Δηλαδή: Η φρόνηση όλων είναι κοινή και είναι αυτή που βασίζεται στον κοινό λόγο.

“ἀνθρώποισι πᾶσι μέτεστι γινώσκειν ἑωυτοὺς καὶ σωφρονεῖν”

Δηλαδή: Σ' όλους τους ανθρώπους έχει δοθεί η δυνατότητα για αυτογνωσία και σωφροσύνη.

“ψυχῆς πείρατα ἰὼν οὐκ ἂν ἐξεύροιο πᾶσαν ἐπιπορευόμενος ὁδόν· οὕτω βαθὺν λόγον ἔχει.”

Δηλαδή: Τα πέρατα της ψυχής δε θα βρείς προχωρώντας, όσο μακριά και αν σε φέρει ο δρόμος σου• τόσο βαθύ λόγο περιέχει.

“ψυχῆς ἐστι λόγος ἑωυτὸν αὔξων.”

Δηλαδή: Στην ψυχή μέσα υπάρχει λόγος που αυξάνει από τον εαυτό του.

«οὐκ ἐμοῦ, ἀλλὰ τοῦ λόγου ἀκούσαντας ὁμολογεῖν σοφὸν ἐστίν ἕν πάντα εἶναι»

Δηλαδή: Αφού ακούσετε όχι εμένα αλλά τον Λόγο, είναι σοφό να ομολογήσετε ότι το Εν-Σοφό είναι τα πάντα και τα πάντα είναι ένα.

“τοῦ δὲ λόγου τοῦδ᾽ ἐόντος ἀεὶ ἀξύνετοι γίνονται ἄνθρωποι καὶ πρόσθεν ἢ ἀκοῦσαι καὶ ἀκούσαντες τὸ πρῶτον· γινομένων γὰρ πάντων κατὰ τὸν λόγον τόνδε ἀπείροισιν ἐοίκασι, πειρώμενοι καὶ ἐπέων καὶ ἔργων τοιούτων, ὁκοίων ἐγὼ διηγεῦμαι κατὰ φύσιν διαιρέων ἕκαστον καὶ φράζων ὅκως ἔχει· τοὺς δὲ ἄλλους ἀνθρώπους λανθάνει ὁκόσα ἀνθρώπους λανθάνει ὁκόσα ἐγερθέντες ποιοῦσιν, ὅκωσπερ ὁκόσα εὕδοντες ἐπιλανθάνονται.”

Δηλαδή: Τον λόγο αυτόν που υπάρχει αιώνια, πάντα υπάρχουν άνθρωποι που είναι ανίκανοι να τον καταλάβουν και πριν τον ακούσουν και αφότου τον ακούσουν για πρώτη φορά. Γιατί, ενώ τα πάντα συντελούνται σύμφωνα με αυτόν το λόγο, αυτοί μοιάζουν άπειροι όταν καταπιάνονται με λόγια και έργα σαν αυτά που εγώ διηγούμαι, όποτε διακρίνω το κάθε τι σύμφωνα με την φύση του και το εκθέτω όπως έχει. Αλλά οι κοινοί άνθρωποι δεν έχουν συνείδηση για τα όσα πράττουν όταν είναι ξυπνητοί, ακριβώς όπως λησμονούν όσα είδαν στον ύπνο τους.

«ᾧ μάλιστα διηνεκῶς ὁμιλοῦσι λόγῳ, τῷ τά ὅλα διοικοῦντι, τούτῳ διαφέρονται, καὶ οἷς καθ᾽ ἡμέρην ἐγκυροῦσι, ταῦτα αὐτοῖς ξένα φαίνεται.»

Δηλαδή: Μ' όποιον πάνω απ' όλα αδιάκοπα συναναστρέφονται, τον λόγο, που τα διοικεί όλα, με αυτόν έχουν διαφορές, και έτσι όσα συναντούν κάθε μέρα, τους φαίνονται ξένα.

“ἀξύνετοι ἀκούσαντες κωφοῖσιν ἐοίκασι· φάτις αὐτοῖσιν μαρτυρεῖ παρεόντας ἀπεῖναι.”

Δηλαδή: Όσοι δεν κατανοούν τον λόγο, όταν τον ακούν μοιάζουν με κουφούς. Σ' αυτούς ταιριάζει η παροιμία: Παρόντες απόντες.

“Ἀλλὰ τῶν μὲν θείων τὰ πολλὰ, καθ' Ἡράκλειτον, ἀπιστίῃ διαφυγγάνει μὴ γιγνώσκεσθαι.”

Δηλαδή: Τα πιο πολλά από τα θεία πράγματα μας διαφεύγουν από απιστία, και έτσι δεν γίνονται γνωστά.

«βλὰξ ἄνθρωπος ἐπὶ παντὶ λόγωι ἐπτοῆσθαι φιλεῖ.»

Δηλαδή: Ο άνθρωπος που είναι βλάκας , μπροστά σε κάθε λόγο, δειλιάζει.

Τι είναι ο Λόγος;

Ο Λόγος είναι η Ουσία της Ειμαρμένης που κινεί και διοικεί τα πάντα στο Σύμπαν. Είναι εκείνο που βρίσκεται μέσα στα πάντα στο Σύμπαν και έτσι βρίσκεται και μέσα και στην Ψυχή του ανθρώπου. Και καθώς είναι κοινό στα πάντα, είναι αυτό που συνδέει τον κάθε άνθρωπο με το Όλον, με το Έν. Οι σώφρονες άνθρωποι είναι αυτοί που μπορούν να ακούν τον Κοινό Λόγο, και να πορεύονται στην ζωή σύμφωνα με αυτόν. Και μόνο τα λόγια που στηρίζονται σε αυτόν τον Κοινό Λόγο είναι συνετά λόγια. Όμως οι περισσότεροι άνθρωποι δεν κατανοούν τον Λόγο και έτσι όταν τον ακούν, είναι σαν να μην έχουν ακούσει τίποτε. Και έτσι είναι παρόντες απόντες.

Σε όλους όμως έχει δοθεί η δυνατότητα να ακούσουν και να καταλάβουν τον Λόγο. Αρκεί να τον αναζητήσουν μέσα στην Ψυχή τους και εφόσον συντονιστούν με τον Λόγο, όσο περισσότερο προχωρούν στον δρόμο τους, τόσο περισσότερο Λόγο θα ανακαλύπτουν , όμως όσο και να προχωρήσουν ποτέ δεν θα φτάσουν στο τέρμα…

Κατά τον Χάιντεγκερ “λέγειν” δεν σημαίνει λέω με την πολύ απλή έννοια του όρου αλλά με την έννοια “αποθέτω”, “εκθέτω”, “θέτω τη σκέψη μου επί”. Ο Λόγος φέρει αυτό που εμφανίζεται και εκτείνεται εμπρός μας για να αυτο-επιδειχθεί και να παρουσιασθεί στο φως. Όταν το θνητό “λέγειν” προσαρμόζεται στο Λόγο, τότε συμβαίνει “ὁμολογεῖν”.Ο Λόγος συγκεντρώνεται μέσα στο Έν αποβλέποντας στην ενοποιητική του δύναμη. Η δυστυχία των ανθρώπων προέρχεται από το ότι εκτρέπονται του λόγου, τόσο στην προσωπική τους ζωή όσο και σε επίπεδο οργανωμένων κοινωνιών.

Τι είναι αυτό που εμποδίζει όμως τους ανθρώπους να ακούσουν και να καταλάβουν τον Λόγο;

Eίναι η δειλία και η δυσπιστία. «Άλλα των μεν θείων τά πολλά άπιστίη διαφυγγάνει μη γιγνώσκεσθαι» και «Βλάξ άνθρωπος επί παντί λόγω έπτοήσθαι φιλεϊ». Ο Βλάκας δεν έχει το θάρρος να αντικρύσει την Κοσμική Αλήθεια , γιατί αυτή σχετίζεται και με μια αλήθεια για τον εαυτό του που τον πληγώνει συναισθηματικά. Έτσι κάποιες φορές μόλις αντικρύσει τις κάποιες πρώτες αναλαμπές αυτής της Αληθείας, δεν έχει το θάρρος να την κοιτάξει κατάματα και να προχωρήσει, αλλά τρομάζει και φεύγει. Οι άνθρωποι δύσκολα παραδέχονται αυτό που δεν αντέχουν συναισθηματικά. Οι δειλοί είναι ανίκανοι να πετύχουν κάθε ανέλιξη, διότι για να εξελιχθεί κανείς, πρέπει να έχει το θάρρος να αντικρύσει την Αλήθεια, να ακούσει τον Λόγο που τον έχει κρύψει καλά για να μην φαίνεται, πίσω από ένα τεχνητό, ψεύτικο και αφύσικο «ΕΓΩ» ( που το έχει φτιάξει από ιδεολογήματα ψευδο-«αξιών» που πήρε από το άρρωστο περιβάλλον του, συνδυάζοντάς τα με τον συναισθηματισμό της δειλίας και του στρουθοκαμηλισμού αλλά και με πολύ ψέμα, και το χρησιμοποιεί για να κοροϊδεύει τον εαυτό του νιώθοντας καλύτερα με το να συνδιαλέγεται με αυτό, από ότι με τον Κοινό Λόγο). Κοιτώντας μέσα στην ψυχή του, δεν βλέπει και δεν ακούει τον Λόγο, γιατί όταν τον βλέπει τρομάζει καθώς η Κοσμική Αλήθεια πληγώνει και αρχίζει να διαλύει το ψεύτικο «ΕΓΩ», και το ψεύτικο είδωλο που έχει φτιάξει για τον κόσμο αλλά και για τον ίδιο του τον εαυτό, αρχίζει να κλονίζεται και νιώθει τρόμο στην ιδέα στο ότι αυτό το κάλυμμα μπορεί να καταρρεύσει και έτσι να τεθεί αντιμέτωπος . με την Κοσμική Φωτεινή πραγματικότητα που βρίσκεται πίσω του. Θέλει θάρρος για να το γκρεμίσει κανείς αυτό το ψεύτικο «ΕΓΩ», και να αποφασίσει ότι στο εξής θα προχωρήσει κοιτώντας κατάματα την Αλήθεια και ακούγοντας ξεκάθαρα τον Κοσμικό Λόγο. Στον Άριο πολιτισμό, ο Πολεμιστής, δεν είναι αυτός που στο πρώτο του βήμα καταφέρνει να νικήσει πλήθος από εχθρούς αλλά αυτός που πρώτα κατάφερε να υπερνικήσει και να ξεπεράσει τον εαυτό του. Αν δεν είναι σε θέση κάποιος να πετύχει μια τέτοια νίκη, τότε σίγουρα δεν είναι σε θέση να πετύχει οποιαδήποτε άλλη νίκη , δεν μπορεί να είναι Πολεμιστής, είναι απλά ένας δειλός, δύσπιστος και άχρηστος βλάκας.

Όσους λοιπόν τα έχουν συνειδητοποιήσει αυτά, καθόλου δεν τους εκπλήσσει το πώς είναι δυνατόν οι μαζάνθρωποι να «έχουν συνεχώς την Αλήθεια μπροστά στα μάτια τους» και «όσο και να τους φωνάζεις, και όσο και να τους εξηγείς» να «μην μπορούν να την δουν». Έτσι καθόλου δεν μας εκπλήσσει και το πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσοι μαρξιστές που να έχουν διαβάσει τον Ηράκλειτο και να επιμένουν ότι είναι ένας «άθεος υλιστής», όπως και το ότι στην Ελλάδα υπάρχει «κόμμα» που εμφανίζεται ως «εθνικιστικό» και μάλιστα με αναφορές στον Ηράκλειτο, που έγραψε στην ιστοσελίδα του ότι με «τον κοινό λόγο» ο Ηράκλειτος εννοούσε την «κοινή γνώμη» των μαζανθρώπων, και για να είναι κάποιος συνετός πρέπει να την ακολουθεί , κινούμενος στο επίπεδο σκέψεως, , στάσεως ζωής, και πολιτικής συμπεριφοράς του μαζανθρώπου! Αναμενόμενες λοιπόν και οι τοποθετήσεις αυτών των «εθνικιστών» απέναντι στα κείμενά μας , που αξίζει να αφιερωθεί λίγος χώρος για να αναφερθούν εδώ, απλώς και μόνο ως εξαιρετικό σημερινό παράδειγμα για την κατανόηση των όσων έγραφε ο Ηράκλειτος για τους «αξύνετους», και για την κατανόηση των ψυχολογικών συμπεριφορών που περιγράψαμε παραπάνω, όπως αυτή της δειλίας αυτού που φεύγει τρομαγμένος απέναντι σε κάθε αληθινό Λόγο, βρίσκοντας κάποια δικαιολογία, προτιμώντας να παραμείνει βαλτωμένος γιατί δεν έχει το θάρρος να αντικρύσει κατάματα τον εαυτό του και την Αλήθεια και να εξελιχθεί:

«Δεν χάνω τον χρόνο μου να ασχολούμαι με φιλοσοφίες, έχω δράση να κάνω», «δεν έχασα τον χρόνο μου να διάβασα τα κείμενά τους για τον Ηράκλειτο γιατί είμαι σίγουρος ότι δεν έχουν καταλάβει τίποτε και λένε βλακείες» και «δεν διαβάζω τα κείμενα τους γιατί είναι γραμμένα σε Ηρακλείτεια διάλεκτο και είναι ακαταλαβίστικα, και πως είναι δυνατόν αυτοί που τα γράφουνε αυτά να είναι εθνικιστές , αφού δεν καταδέχονται να μιλήσουν την γλώσσα του λαού τους», ήταν τα όσα βρήκαν να γράψουν σε σχόλια κάτω από κείμενό μας για τον Ηράκλειτο, που δημοσιεύτηκε στο διαδίκτυο.

Για τον Ηράκλειτο λένε ότι, όταν τον βρήκαν να παίζει αστραγάλους με παιδιά, και οι πολίτες τον ρώτησαν γιατί, απάντησε: «γιατί εκπλήσσεστε, εσείς οι άχρηστοι; Δεν είναι καλύτερα από το να παίζω πολιτική μαζί σας;» (Διογένης Λαέρτιος, IX,3).

Οι βάσεις για να ανατραπεί αυτή η θλιβερή κοινωνική κατάσταση που ζούμε θα τίθενται στον βαθμό που θα εμφανίζονται ακόμα περισσότεροι από εκείνους τους λίγους που θα τολμούν να αντικρίζουν μέσα στην Ψυχή τους τον κρυμμένο αληθινό τους εσωτερικό εαυτό και ακούγοντας τον Κοσμικό Λόγο, και να βαδίζουν έχοντας αυτόν ως γνώμονα της ζωής τους. Η αυθεντική επαναστατική δράση λοιπόν δεν είναι αυτή στην οποία κανείς πράττει ακριβώς το ίδιο με αυτό που πράττει και όλο το υπόλοιπο σύστημα, δηλαδή να «παίζει πολιτική» ασχολούμενος με «μυστικές» και φανερές δημοσκοπήσεις, δημαγωγίες , παιχνίδια εντυπωσιασμού της «κοινής γνώμης» με «κόλπα» , με ποσοστά σε εκλογές και προβολή στο διαδίκτυο από στημένα βίντεο και φωτογραφίσεις από διάφορες λιτανείες και καθιερωμένα ετήσια μνημόσυνα σε πλατείες, αλλά είναι αυτή που πετυχαίνει να αφυπνίζει και να αλλάζει συνειδήσεις, με την Αληθινή έννοια της Αφυπνίσεως και της Ριζικής Μεταστροφής και πραγματικής Αλλαγής Στάσεως Ζωής σε επίπεδο Αναγεννήσεως ή Δεύτερης γεννήσεως του Αρίου , ως συνειδητού πλέον Αρίου, όπου και αναγενάται ο πραγματικός του Αληθινός εαυτός με Κεντρικό Άξονα την ίδια του την Αρία Φυλετική Ουσία και την πλήρη τριάδα Πνεύματος-Κοινότητος-Ατόμου που αποτελεί προϋπόθεσιν θεμελιώδη κάθε αληθούς Ιστορικής Μεγαλουργίας. Υπό αυτήν την έννοια μιλούμε για Αφύπνιση και για Αλλαγή Συνειδήσεων και όχι με την έννοια «μεταστροφών» και «αγώνος για αλλαγή συνειδήσεων» του τύπου «μετά από τόσα χρόνια τελικά διαβάζοντας την ιστοσελίδα σας στο Ίντερνετ κατάλαβα ότι ο Α που ψήφισα ήταν απατεώνας και τώρα θα ψηφίσω τον Β» (που κατά κανόνα θα είναι επίσης απατεώνας), ή ότι «τελικά κατάλαβα ότι τελικά με συμφέρει καλύτερα οικονομικά το να φύγουν από εδώ οι λαθρομετανάστες γιατί έμεινα και εγώ άνεργος και γιατί φοβάμαι και θέλω να νιώθω ασφαλής, διότι ενώ δεν το περίμενα ότι θα συνέβαινε αυτό σε μένα ποτέ, τελικά ναι με λήστεψαν και εμένα. Γι αυτό αποφάσισα να αλλάξω στάση ζωής και να περάσω στα άκρα! Η αλλαγή που θα κάνω στην στάση ζωής μου είναι ότι στις επόμενες δημοτικές εκλογές, αντί να ψηφίσω τον Β , αυτήν την φορά θα ψηφίσω εσάς»!

"τοὺς καθεύδοντας ἐργάτας εἶναι καὶ συνεργοὺς τῶν ἐν τῷ κόσμῳ γινομένων."

Δηλαδή: Οι κοιμισμένοι είναι εργάτες και συνεργοί σ' αυτά που γίνονται στον κόσμο.

Η διαστροφή του Λόγου από τον Ιουδαιοχριστιανισμό και από τον Ορθολογισμό

Προκειμένου να επιβάλει η χριστιανική ηγεσία το παρά φύση δόγμα της και τον παρά φύση προσυμπαντικό και εξωσυμπαντικό Θεό, έθεσε την φιλοσοφία υπό άγριο διωγμό κατακρεουργώντας φιλοσόφους, καίοντας βιβλιοθήκες, κλείνοντας δια νόμου Φιλοσοφικές Σχολές κ.τ.λ. Μέγιστο εμπόδιο αποτελούσε ο κατέχων πρώτιστη θέση στην Ιστορία του Πνεύματος και του Πολιτισμού, Εφέσιος φιλόσοφος, Ηράκλειτος, του οποίου ο Λόγος, ως αρχή, που συντηρεί κι ενώνει τον κόσμο είναι -φυσικά- ενδοσυμπαντικός.

Παρουσίασαν λοιπόν οι ταγοί του χριστιανισμού το «κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο», το οποίο υποτίθεται, ότι γράφτηκε -πού αλλού;- στην Έφεσο, το οποίο αρχίζει με -τι άλλο;- με το Λόγο: «Εν αρχή ην ο λόγος και ο λόγος ην προς τον Θεόν και Θεός ην ο Λόγος. Ούτος ην εν αρχή προς τον Θεόν. Πάντα δι΄ αυτού εγένετο και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ εν ο γέγονεν». Ο "Λόγος" για τους Χριστιανούς λοιπόν είναι ο "Θεός" Γιαχβέ, ο οποίος υπήρχε στην αρχή (προσυμπαντικός κι εξωσυμπαντικός) κι από αυτόν δημιουργήθηκαν τα πάντα. Πρόκειται για την αντίληψη περί «λόγου», που συνδέει τον όρο αυτό όχι με την κοσμολογία και την κατά φύση φιλοσοφική σκέψη, αλλά με το εβραϊκό δόγμα της δημιουργίας του κόσμου εκ του μηδενός και με την βούληση του Ιουδαϊκού ιερατείου και των εξουσιαστικών "νόμων" του και γραφών του, που υποκαθιστούν τον Κοσμικό Λόγο.

Στην Έφεσο επίσης αναφέρεται ο Ιωάννης και στην Αποκάλυψη (β΄ 1-7), ενώ προς Εφεσίους έχει απευθύνει επιστολή ο Απόστολος Παύλος. Αργότερα πλάστηκαν οι παραδόσεις περί συγγραφής και του ευαγγελίου του Λουκά στην Έφεσο, αλλά και της έκδοσης των επιστολών του Παύλου, καθώς και του θανάτου της Παναγίας εκεί, η οποία είχε δήθεν μεταβεί στην Έφεσο μαζί με τον Ιωάννη.

Ο Ναός της Αρτέμιδος στην Έφεσο ήταν ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου. Αποτελούνταν από διπλή ιωνική κιονοστοιχία από 117 κίονες εξωτερικά και τριπλή κιονοστοιχία στη δυτική πλευρά. Το 406 μ.Χ. ο Ιωάννης Χρυσόστομος διέταξε την εκθεμελίωση και πυρπόλησή του: «Μαθών δε την Φοινίκην έτι περί τας των δαιμόνων τελετάς (ο Ιωάννης Χρυσόστομος) μεμηνέναι, ασκητάς μεν ζήλω θείω πυρπολουμένους συνέλεξε, νόμοις δε αυτούς οπλίσας βασιλικοίς κατά των ειδωλικών εξέπεμψε τεμενών, τα δε τοις καταλύουσι τεχνίταις και τοις τούτων υπουργοίς χορηγούμενα χρήματα ουκ εκ ταμιείων βασιλικών λαμβάνων ανήλισκεν, αλλά τας πλούτω κομώσας και πίστει λαμπρυνομένας γυναίκας φιλοτίμως ταύτα παρέχειν ανέπειθε, την εκ της χορηγίας φυομένην ευλογίαν επιδεικνύς τους μεν ουν υπολειφθέντας των δαιμόνων σηκούς τούτον τον τρόπον εκ βάθρων ανέσπασεν» (Θεοδώρητος, Εκκλησιαστική Ιστορία, 329-330). Άλλα τεμάχια του ναού χρησιμοποιήθηκαν για την ανέγερση χριστιανικών ναών στην περιοχή κι άλλα μεταφέρθηκαν αργότερα κατ΄ εντολή του Ιουστινιανού στην Κωνσταντινούπολη για την ανέγερση της Αγίας Σοφίας, στη βάση του τρούλλου της οποίας υπάρχουν τέσσερις γρανιτένιοι κίονες από την Έφεσο.

Στο χώρο του ναού του αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στην Έφεσο ενίοτε λειτουργεί ο πατριάρχης Βαρθολομαίος. Ο ναός αυτός βρίσκεται δίπλα στα ερείπια του ναού της Αρτέμιδος κι έχει κτιστεί με χρήση πλήθους υλικών του.

Τέλος πρέπει να τονιστεί ότι η αντίληψη του Ηρακλείτου για τον Λόγο, δεν συμβαδίζει καθόλου με τον λεγόμενο «φιλοσοφικό Ορθολογισμό», που μέσα από τον αυτοαποκαλούμενο «Διαφωτισμό» στην Ευρώπη και που κατέληξε να γίνει όχημα για την πλήρη αποξένωση του δυτικού ανθρώπου από την αληθινή Πνευματική και Κοσμική του Φύση και τον αυστηρό περιορισμό και εγκλεισμό της σκέψεώς του σε φτωχά κατασκευασμένα από ανθρώπους υλιστικά μοντέλα "Νόμων της Λογικής" που ανακυρήχθηκαν ως "αυστηρά κριτήρια αποδείξεως της ορθότητος της σκέψεως και της αληθείας ή της μη αληθείας για το οτιδήποτε ο άνθρωπος είναι εφικτό να γνωρίσει πραγματικά", θέτοντας εκτός της "ορθής σκέψεως" την θέληση, την αρετή, την διαίσθηση, το συναίσθημα και την αισθητική και υποβιβάζοντας τον άνθρωπο σε ένα αποπνευματοποιημένο τύπο υπανθρώπου, τον άνθρωπο της "νοημοσύνης" επιπέδου μηχανών, τον εκφυλισμένο άνθρωπο της εποχής της νεωτερικότητος και του υλισμού. Τον «Ορθολογισμό» και τον «Διαφωτισμό» όμως θα τους μελετήσουμε αναλυτικότερα σε κάποια επόμενη ενότητα ειδικά αφιερωμένη σε αυτά τα θέματα.

πηγή