Ας δημιουργήσουμε μια νέα καθημερινότητα.

Ποια είναι άραγε η σκοποθεσία της θεωρητικής και πρακτικής προσέγγισης της Αυτονομίας; Αρκετοί συναγωνιστές αναρωτιούνται και ταυτόχρονα προσπαθούν να εξάγουν κάποιο συμπέρασμα σχετικά με αυτό το ερώτημα. Άλλοι το επιχειρούν καλοπροαίρετα, θέλοντας να συμμετάσχουν στην πολύπλευρη προσπάθεια που έχει ξεκινήσει με τον τρόπο τους, βάζοντας το δικό τους λιθαράκι στην αντίσταση, άλλοι ουδέτερα, σαν απλοί παρατηρητές των γεγονότων, ενώ υπάρχουν και όσοι πέρα από όλα αυτά, έχουν τα δικά τους βλαπτικά κίνητρα. Όλοι όμως, δεν παύουν να ενδιαφέρονται για αυτό το περίεργο φαινόμενο των Αυτόνομων Εθνικιστών.

Ξέρετε, όταν άρχισε ουσιαστικά να βγαίνει προς τα έξω η προσπάθεια για την προώθηση της ελευθερίας της έκφρασης στα στενά όρια του χώρου, ξέραμε ότι θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε τη λάσπη του χώρου και τις βαλτωμένες του φιγούρες. Δεν είναι δα και λίγο να προσπαθείς να αρθρώσεις λόγο για ζητήματα που μέχρι τότε αποτελούσαν στερεότυπα για την πλειοψηφία των Εθνικιστών. Δεν είναι δα και λίγο να επιθυμείς να φέρεις κάτι αλλιώτικο στη συνείδηση των ίδιων σου των συναγωνιστών, κάνοντας λόγο όχι απλά για "δράση", αλλά για "διάδραση", για αλληλεπίδραση φορέα και δέκτη. Οι ομάδες που αυτή τη στιγμή κινούνται "αδέσποτες" με την καλή έννοια σε όλα τα μήκη και πλάτη της Ελλάδας, μη δίνοντας λογαριασμό σε κανέναν για τη δραστηριότητά τους, μη διαθέτοντας κανενός είδους "συμβόλαιο" για το τι κάνουν, για το πού βρίσκονται, για το πώς σκέφτονται, αποδεικνύουν πως η Αυτονομία ως σκεπτικό, πετυχαίνει τον σκοπό της σε έναν πρώτο βαθμό. Πρόκειται για την προσπάθεια για απεγκλωβισμό από τις τυποποιημένες δομές του χώρου, ένα είδος ηθικής πλέον αντίστασης, αλλά και η απόκτηση του σθένους να ακουστεί ένας ακτιβιστικός - πολιτικός λόγος που να ανταποκρίνεται στην εποχή του και να μη χάνεται στη σχηματοποιημένη γραφικότητα που βλέπουμε στον εθνικό χώρο κατά τη μεταπολίτευση.

Η προσπάθεια αυτή φυσικά συνεχίζεται μέχρι σήμερα και δε σταματά, γιατί κινείται παράλληλα με έναν δεύτερο στόχο που εξαρχής είχε τεθεί, τη φυγή προς τα εμπρός του εθνικιστικού σκέπτεσθαι και δραν. Σε αυτό το σημείο κανείς μπορεί να αναρωτηθεί πώς θα μπορούσε κι άλλο να προχωρήσει η Αυτονομία. Ένας συναγωνιστής σε προηγούμενο άρθρο του είχε διατυπώσει την άποψη ότι η Αυτονομία θα μπορούσε να μας βοηθήσει σε έναν μετέπειτα βαθμό στη σχηματοποίηση ενός ελεύθερου οργανισμού, με δομή πρωτοφανή και ανάλογη πολιτική. Προσωπικά θεωρώ ότι χωρίς να αποκλείεται αυτή η διάσταση, δε θα πρέπει να θεωρείται αυτοσκοπός, διότι κατ' αυτό τον τρόπο ίσως ο χρόνος δε λειτουργήσει τελικά σαν σύμμαχός μας. Από την άλλη, δε θεωρώ ότι η οπτική του "τραβάμε μπροστά κι όπου μας βγάλει" μπορεί να εκλαμβάνεται ως σημείο αναφοράς. Η μέση τομή σίγουρα θα προκύψει από τη φυσιολογική ροή των εξελίξεων, με το να έχουμε πάντα στο νου μας ότι μια κοινή πολιτική ίσως κάνει ακόμα πιο δυνατή τη φωνή μας.

Και ως τότε; Ως τότε το σύνθημά μας ας είναι αυτό που κάνει τη δράση μας βιωματική. Ας δημιουργήσουμε μια νέα καθημερινότητα. Έναν δικό μας τρόπο ζωής, μια κουλτούρα εναλλακτική σε αυτό που μας επιβάλλει το σύστημα. Ας φτιάξουμε δομές, κι άλλες δομές, ακόμα περισσότερους θύλακες αντίστασης. Ας κάνουμε πράξη την αυτόνομη ζώνη και ας αναζητήσουμε σε αυτήν τη δική μας ελευθερία. Και είναι σίγουρο, πως όλα τα υπόλοιπα θα έρθουν φυσιολογικά.

Ροβινσώνας

πηγή