«οὐκ ἐμοῦ, ἀλλὰ τοῦ λόγου ἀκούσαντας ὁμολογεῖν σοφὸν ἐστίν ἕν πάντα εἶναι»
Δηλαδή: Αφού ακούσετε όχι εμένα αλλά τον Λόγο, είναι σοφό να ομολογήσετε ότι το Εν-Σοφό είναι τα πάντα και τα πάντα είναι ένα.
«ἐκ πάντων ἓν καὶ ἐξ ἑνὸς πάντα.»
Δηλαδή: Από τα πάντα εκδηλώνεται το Ἐν και από το Έν εκδηλώνονται τα πάντα.
«ἓν τὸ σοφὸν μοῦνον λέγεσθαι οὐκ ἐθέλει καὶ ἐθέλει Ζηνὸς ὄνομα.»
Δηλαδή: Το Έν, το μόνο Σοφόν και θέλει και δεν θέλει να καλείται με το όνομα του Ζηνός (το «Ζηνός» είναι η γενική του «Ζεύς» , που σημαίνει αυτός που δίνει Ζωή στα πάντα).
«ὁ θεὸς ἡμέρη εὐφρόνη, χειμὼν θέρος, πόλεμος εἰρήνη, κόρος, λιμός (τἀναντία ἅπαντα· οὗτος ὁ νοῦς), ἀλλοιοῦται δὲ ὅκωσπερ (πῦρ), ὁπόταν συμμιγῇ θυώμασιν, ὀνομάζεται καθ᾽ ἡδονὴν ἑκάστου.»
Δηλαδή: Ο θεός είναι ημέρα, νύχτα, χειμώνας, καλοκαίρι, πόλεμος, ειρήνη, κορεσμός και πείνα και αλλάζει ακριβώς όπως το πύρ: όποτε αναμιχθεί με θυμιάματα, ονομάζεται ανάλογα με την (διαφορετική) οσμή του καθενός από αυτά τα θυμιάματα.
«τοῖς ἐγρηγορόσιν ἕνα καὶ κοινὸν κόσμον εἶναι, τῶν δὲ κοιμωμένων ἕκαστον εἰς ἴδιον ἀποστρέφεσθαι.»
Δηλαδή: Για τους ξύπνιους ένας και κοινός κόσμος υπάρχει, αλλά κάθε κοιμισμένος στρέφεται στον δικό του ιδιωτικό κόσμο.
Το Έν εκδηλώνεται μέσα στα πάντα σε αυτόν τον κόσμο, και από τα πάντα εκδηλώνεται το Έν. Η ενότητα στον Άριο πολιτισμό, δεν έρχεται σε αντίφαση με την πολλαπλότητα, αλλά εκδηλώνεται μέσω αυτής. Το Έν, το Θεϊκό Πνεύμα , εκδηλώνεται πολλαπλώς με όλες τις διαφορετικές μορφές του, μέσα σε κάθε συμπαντική οντότητα , όπως ένας άνθρωπος, ένα δένδρο, ή σε μορφές που οι Άριοι λαοί τις ταύτιζαν με διάφορες Θεότητες. Έτσι το «Είναι» τόσο της κάθε ανθρώπινης όσο και της Αρίας Φυλετικής Ψυχής, είναι και αυτό μια έκφραση του Κοσμικού Ενός.
Το Έν, δηλαδή ο Θεός, είναι αυτό που δίνει στα πάντα ζωή. Έτσι είναι σωστό τόσο να καλείται με το όνομα του Θεού Ζηνός (γενική του Ζεύς), όσο είναι σωστό το να μην καλείται με αυτό το όνομα. (μπορεί π.χ. να καλείται είτε με οποιαδήποτε άλλο όνομα που να σχετίζεται με μια κάποια άλλη ιδιότητα που να χαρακτηρίζει το Έν, είτε να καλείται ως «Ἐν», είτε ως «Θεός» κλπ. ) Να σημειώσουμε εδώ ότι και οι άλλοι Άριοι λαοί, καθώς προέρχονταν από την ίδια φυλετική κοιτίδα, είχαν αντίστοιχη θεότητα με τον Δία Ζεύ , με προσδιορισμό αντίστοιχο με αυτόν των Αρχαίων Ελλήνων και συχνά με ακριβώς το ίδιο όνομα, η με την ίδια Ινδοευρωπαϊκή γλωσσική ρίζα. Το ίδιο συμβαίνει και με τις περισσότερες από τις κύριες Θεότητες των Αρίων. Επίσης και όλη τους η κοσμοαντίληψη και η θρησκευτικότητά τους, ήταν σε πλήρη αντιστοιχία με αυτήν που εκδηλώθηκε και στην Αρχαία Ελλάδα. Έτσι ουσιαστικά έχουμε ΜΙΑ θρησκεία, ΜΙΑ κοσμοαντίληψη, ΜΙΑ γλωσσική ρίζα, και ΜΙΑ φυλετική κοιτίδα, οι οποίες εκφράστηκαν μέσα από την πολλαπλότητα σε πολλές μορφές, που ήταν ταυτόχρονα διαφορετικές αν και όμοιες ως προς την εμφάνισή τους, και ίδιες ως προς τις αρχές που διέπουν την Ουσία τους.
Αναφέραμε για μία ενιαία θρησκευτική και κοσμική αντίληψη της φυλής των Αρίων. Ο Θεός όμως είναι Κοσμικός και Συμπαντικός και το Σύμπαν περιλαμβάνει και όλες τις ανθρώπινες Φυλές όπως περιλαμβάνει και όλα τα είδη ζώων και φυτών, ενώ και οι άλλες ανθρώπινες Φυλές έχουν καταφέρει να προσεγγίσουν μέσα από την παράδοσή τους στοιχεία από αυτήν την Κοσμική Θεϊκή Αλήθεια. Όμως η παράδοση που κατάφερε να προσεγγίσει περισσότερο από κάθε άλλη αυτήν την Θεϊκή και Κοσμική Αλήθεια, ήταν η παράδοση των Αρίων. Και η παράδοση που κατάφερε να την διαστρέψει περισσότερο από κάθε άλλη , ήταν και είναι η παράδοση των Εβραίων και οι διάφορες μετεξελίξεις αυτής της παραδόσεως, όπως Ιουδαιοχριστιανισμός, το Ισλάμ, ο «διαφωτισμός» , ο Μαρξιστικός και ο «φιλελεύθερος» υλισμός και η υλιστική αθεΐα.
Ο Θεός ενυπάρχει μέσα σε κάθε τι Φυσικό σε αυτόν τον Κόσμο. Έτσι ο Θεός είναι ημέρα, νύχτα, χειμώνας, καλοκαίρι, πόλεμος, ειρήνη, κορεσμός και πείνα, δημιουργία και καταστροφή , γέννηση και θάνατος. Και ονομάζεται από τον άνθρωπο, ανάλογα με την αντίληψη που λαμβάνει από κάθε μια από αυτές του τις μορφές. Ο Θεός εκφρασμένος ως αρμονία και ως ήλιος, ονομάστηκε από τους Έλληνες Απόλλων. Ως πόλεμος ονομάστηκε Άρης και ως καρποφόρα Γαία ονομάστηκε Δήμητρα καθώς η γη είναι σύμβολο της γονιμότητος. Ως καταστροφή ονομάστηκε από τους Αρίους Βραχμάνους Σίβα, και ως Δημιουργία ονομάστηκε Βισνού.
Ένα ακόμη ζήτημα που θα πρέπει να εξετάσουμε μιλώντας για την ενότητα και την πολλαπλότητα, είναι οι έννοιες του «πολυθεϊσμού» και του «μονοθεϊσμού».
Στα σχολεία της Ελλάδος αλλά και σε άλλες χώρες, χιλιάδες ανόητοι δημόσιοι υπάλληλοι εμφανιζόμενοι ως «δάσκαλοι», ευνουχίζουν πνευματικά τα νέα παιδιά στην παιδική τους ηλικία. Στα λεγόμενα «δημοτικά σχολεία», «διδάσκοντάς» τους ότι οι Αρχαίοι Έλληνες και οι άλλοι λαοί της Ευρώπης «είχαν πολλούς Θεούς» και ότι μετά την έλευση του Χριστιανισμού «ανακάλυψαν» ότι υπάρχει «ένας Θεός». Λίγα χρόνια αργότερα, κάποιοι άλλοι ανόητοι, ονομαζόμενοι ως «καθηγητές δευτεροβάθμιας εκπαιδεύσεως» τους «διδάσκουν» ότι ο Πλάτων και ο Σωκράτης είναι που είχαν «ανακαλύψει» ότι είχαν ανακαλύψει και οι Εβραίοι πολύ νωρίτερα, δηλαδή το ότι «υπάρχει ένας Θεός». Κάποιοι φτάνουν και σε «φιλοσοφικές» «σχολές» στα «πανεπιστήμια», όπου κάποιοι άλλοι ανόητοι ονομαζόμενοι «καθηγητές πανεπιστημίου» θα τους πουν ότι τελικά πριν τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα, οι λεγόμενοι «προσωκρατικοί» ήταν που «ανακάλυψαν ότι υπάρχει ένας Θεός» και ότι «τα πάντα στο Σύμπαν συνδέονται μεταξύ τους», ενώ άλλου θα παρουσιάσουν τους προσωκρατικούς ως «υλιστές» και «άθεους».
Τελικά «πότε ακριβώς πέρασαν οι Έλληνες από τον Πολυθεϊσμό στον Μονοθείσμό και ποιος έλληνας φιλόσοφος ήταν που ανακάλυψε τον μονοθεϊσμό;» αναρωτιούνται αρκετοί μέσα σε όλη αυτήν την σύγχυση.
H απαντήσεις στα δύο αυτά ερωτήματα, είναι «ποτέ» και «κανείς». Αλλά και τα ίδια τα ερωτήματα είναι λάθος. Διότι στον Άριο πολιτισμό, αλλά και στην ίδια την Φύση, δεν υπάρχει κάποιου τέτοιου είδους διαχωρισμός ανάμεσα στην Ενότητα και την Πολλαπλότητα, καθώς η πολλαπλότητα προκύπτει ως πολλαπλή έκφραση του Ενός, και το Έν ως κοινή Ουσία των Πάντων. Στον θεϊκό και ζωντανό κόσμο λοιπόν δεν μπορεί να υπάρχει ούτε «Πολυθεϊσμός» ούτε «Μονοθεϊσμός», αν μιλήσουμε με φιλοσοφικούς, πνευματικούς και θρησκευτικούς όρους. Η ύπαρξη του Ενός, είναι απαραίτητη για την ύπαρξη των Πολλών και η ύπαρξη των Πολλών απαραίτητη για την ύπαρξη του Ενός. Είναι αδύνατον να τα διαχωρίσει κανείς. Ο μόνος λαός που μέσα στην συνείδησή του τα διαχώρισε αυτά είναι οι Εβραίοι και αυτό δεν αποτελεί πνευματική σύλληψη αλλά διαστροφή πνεύματος.
Ο Άριος πολιτισμός δεν έβλεπε τον κόσμο ως ένα σύνολο αποκομμένων μονάδων, αλλά ως μια ενιαία Οντότητα. Αυτό απεικονίζεται εξαιρετικά στην Νορδική μυθολογία. όπου ο κόσμος αναπαρίσταται με το Δένδρο της Ζωής, πάνω στο οποίο βρίσκονται τα πάντα , άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, σε δομή Ενός, περιλαμβάνοντας και όλες τις ορατές και μη πνευματικές μορφές ζωής, από τους ανθρώπους και τα ζώα μέχρι και τους Θεούς, τα ξωτικά, τους γίγαντες και τον «Κάτω Κόσμο».
Στην Αρία παράδοση οι «πολλοί θεοί» υπάρχουν ως αντίληψη και κατανόηση της πολλαπλότητας και της πολυμορφίας του Ενός Ιδίου Κοσμικού Πνεύματος και όχι ως λατρεία ξένων μεταξύ τους και ασύνδετων Θεοτήτων. Ακόμη και στην πιο εκλαϊκευμένη μορφή θεολογίας οι διάφορες Θεότητες παρουσιάζονταν να σχετίζονται και να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και να προέρχονται από κοινό γενεαλογικό δένδρο θεογονίας και ταυτόχρονα κοσμογονίας, στο οποίο μέσα κάπου πάντα εμφανίζεται και Ένας κεντρικός Θεός ως κοινός πρόγονος ή δημιουργός των σημαντικότερων Θεοτήτων. Και σε κάθε τόπο και σε κάθε εποχή, πάντοτε εμφανίζεται ένας Κεντρικός Θεός ως ο σημαντικότερος ή ως κυρίαρχος πάνω στους υπόλοιπους.
Επίσης «Μονοθεϊσμός» με την φιλοσοφική και θρησκευτική του έννοια, δεν υπάρχει ούτε καν στον Ιουδαιοχριστιανισμό, όπου ο ένας «Θεός» εμφανίζεται με τρεις διαφορετικές υποστάσεις, ως τρεις διαφορετικές «Θεότητες» που είναι ταυτόχρονα και τρεις και μία (Όπως συμβαίνει και με τους Βράχμα, Βισνού και Σίβα στον Ινδουϊσμό, θρησκεία που ξεκίνησε από τους Αρίους βραχμάνους, πολλούς αιώνες πριν τον Χριστιανισμό).
Το περιεχόμενο της έννοιας «μονοθεϊσμός» δεν υπάρχει και δεν θα μπορούσε να υπάρξει πουθενά στον συμπαντικό κόσμο, άλλωστε και οι ίδιος ο Ιουδαϊσμός όπως και τα προερχόμενα από αυτόν δόγματα, θεωρούν τον Γιαχβέ εκτός κόσμου. Άρα το περιεχόμενο αυτής της έννοιας μπορεί να υπάρξει μόνο ως ανθρώπινο νοητικό δημιούργημα και μάλιστα ως πνευματική διαστροφή.
Η δημιουργία του «μονοθεϊσμού» δεν μπορεί να προσδιοριστεί με όρους φιλοσοφικούς και μεταφυσικούς. Δεν έχει μεταφυσική διάσταση γιατί είναι κάτι αφύσικο. Μπορεί να προσδιοριστεί μόνο με όρους κοινωνικούς και ιστορικούς.
Ο «μονοθεϊσμός» δεν είναι τίποτε άλλο παρά η άσκηση εξουσίας από δόλιους και διεστραμμένους μανιώδεις τυράννους που εμφανίζονται ως «εκπρόσωποι του θεού», πάνω σε κάποιον λαό ή και πάνω σε πολλούς λαούς, χρησιμοποιώντας ως κύριο μέσο την πνευματική τρομοκρατία και τον εκφοβισμό. Ο «μονοθεϊσμός» έχει αφετηρία το μοντέλο της «Παλαιάς Διαθήκης» (βιβλίο που θεωρείται από τις περισσότερες χριστιανικές εκκλησίες και μέσα σε αυτήν και τους «Ορθόδοξους» ως «ιερό»), όπου υποτίθεται ότι ο «Γιαχβέ» διοικεί , καθοδηγεί και επιβάλλει διάφορους νόμους στους Ισραηλίτες, δίνοντας εντολές στον Μωυσή και για να τις επιβάλλει, τρομάζει με τέτοιες απειλές και τιμωρίες τους Ισραηλίτες που μόνο το μυαλό ενός μανιακού θα μπορούσε να κατασκευάσει. Στην πραγματικότητα, ο Μωυσής είναι που διοικεί , καθοδηγεί και επιβάλλει διάφορους νόμους στους ισραηλίτες, τρομάζοντας με απειλές και τιμωρίες τους Ισραηλίτες και λέγοντας ότι τις αποφάσεις του τις διατάζει κάποιος εκτός κόσμου Θεός Γιαχβέ, που ασχολείται καθημερινά με το να τους διοικεί, επειδή τάχα «τους έχει ως εκλεκτό λαό του»! Ο Γιαχβέ βρίσκεται «εκτός κόσμου» και μιλάει αποκλειστικά στον Μωυσή, και είναι ο «μοναδικός Θεός», ώστε και ο Μωυσής να είναι σίγουρος ότι δεν θα βρεθεί κάποιος άλλος που θα επιχειρήσει να του πάρει μερίδιο από την εξουσία του, επικαλούμενος κάποιον άλλον διαφορετικό «Θεό» . Και ο Γιαχβέ βρίσκεται εκτός κόσμου και είναι εντελώς υπερβατικός σε σχέση με οποιονδήποτε Φυσικό Νόμο, ούτως ώστε κανένας Ισραηλίτης να μην μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτά τα οποία διατάζει ο Μωυσής δεν είναι Θεϊκά αφού η Φύσις λειτουργεί διαφορετικά. Ο «Γιαχβέ» λοιπόν δεν είναι παρά ένα κατασκεύασμα των Ιουδαίων ηγεμόνων, για να τρομάζουν τον λαό ώστε να μπορούν να τον εξουσιάζουν καλύτερα. Η τρομοκράτηση των λαών είναι ακόμη και σήμερα μια από τις βασικές τακτικές των πολιτικών ηγεμόνων της Γης.
Αυτή την ιδέα των Εβραίων ηγεμόνων ζήλεψαν πολύ αργότερα κάποιοι αυτοκράτορες στην Ρώμη και αργότερα στο Βυζάντιο. Σε μια περίοδο γεμάτη συνεχείς διαμάχες , ανατροπές και δολοφονίες ανάμεσα σε διεκδικητές του Θρόνου και διαφόρων επαρχιών σε μια πολυφυλετική αυτοκρατορία όπου ήταν αδύνατον να ελεγχθούν από τους αυτοκράτορες οι τοπικοί άρχοντες και οι τοπικοί ιερείς, αποφάσισαν και αυτοί να πουν ότι τελικά «υπάρχει ένας και μόνο Θεός», ο Γιαχβέ, να ανακηρύξουν τον εαυτό τους ως κύριο εκπρόσωπό του στην Γη και να εμφανίζουν τις δικές τους επιθυμίες και αποφάσεις ως «εντολές του Γιαχβέ» που «θα τιμωρήσει αυστηρά όποιον δεν υπακούει στις εντολές του», δηλαδή στις εντολές του κάθε αυτοκράτορα. Και να οδηγούν σε θανάτωση με φριχτά βασανιστήρια όλους όσους δεν αποδέχονταν την υποταγή σε αυτή την φριχτή και εντελώς ξένη με το πνεύμα της Ευρώπης, Ιουδαϊκού τύπου πνευματική υποδούλωση.
Ο Γιαχβέ λοιπόν θα μπορούσε κάποιος να πει ότι είναι η επιβολή της θελήσεως του κάθε τυράννου που τον επικαλείται, βασισμένη στην ιδέα του «εαν δεν φας όλο το φαϊ σου θα έρθει να σε φάει ο μπαμπούλας» όπως έλεγαν παλαιά οι Ιουδαιοχριστιανές στα παιδιά τους, αλλά σε πολύ πιο εξελιγμένη και διαστροφική έκδοση και σε επίπεδο ελέγχου λαών. Ο Γιαχβέ είναι παντού, ο Γιαχβέ σε βλέπει, και αν τολμήσεις έστω και στο παραμικρό να αμφισβητήσεις κάποια από τις εντολές του εξουσιαστή σου, είτε θα πρέπει να πας μετανιωμένος στο τοπικό του υποκατάστημα («εκκλησία») και να αυτοπαραδοθείς ομολογώντας τα όλα και φιλώντας τα πόδια του καθενός που έγινε παπάς συχνά λόγω της τεμπελιάς , της αχρηστίας και της φιλαργυρίας του , παρακαλώντας τον πει στον Γιαχβέ να σε συγχωρέσει , είτε θα σε βράζει στα Καζάνια της Κολάσεως ο δημιουργημένος και ελεύθερος να δρα από τον Γιαχβέ , Βεελζεβούλ, εις τον αιώνα τον άπαντα, και αυτό θα το έχει αποφασίσει πρωτύτερα ο «Άγιος Πέτρος» ένας εβραίος άπλυτος ψαράς, που μπορεί να ήταν τόσο δειλός ώστε τρεις φορές να αρνήθηκε ότι γνωρίζει τον Ιησού, είναι όμως τώρα ο αρμόδιος να αποφασίζει για την αιώνια ζωή του κάθε ανθρώπου, κοιτώντας τα «τεφτέρια» του όπου φακελώνονται όλες οι κινήσεις των πάντων, κατά τα πρότυπα του Οργουελιανού «Μεγάλου Αδερφού» (Βig Βrother) αλλά σε μια έκδοσή του κάποιων χιλιετιών νωρίτερα. Πάντως τα βασανιστήρια που υπέστησαν στο βιβλίο του Όργουελ οι αιχμάλωτοι του «Big Brother» από τους σαδιστές βασανιστές που έλεγαν «Ο Μεγάλος Αδελφός σε αγαπάει», δεν μπορούν να συγκριθούν σε μέγεθος με τα βασανιστήρια που υπέστησαν οι Έλληνες ενώ τους έλεγαν «Ο Χριστός σε αγαπάει». Την νεοπλατωνική φιλόσοφο και μαθηματικό Υπατία αφού πρώτα τις έσκισαν τα ρούχα και την περιέφεραν μπροστά στις μάζες, κατόπιν την πετσόκοψαν χρησιμοποιώντας όστρακα και πέταξαν τα κομμάτια της μαζί με το έργο της στις φλόγες. Εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες δολοφονήθηκαν από τους Ιουδαιοχριστιανούς σε μια ασύλληπτη γενοκτονία, ενώ επί σειρά αιώνων έκαιγαν ζωντανές στην φωτιά γυναίκες με την δικαιολογία ότι είχαν μια μαύρη γάτα ή ότι μάζευαν βότανα για να φτιάξουν ένα ρόφημα, ως μάγισσες, ενώ το πλήθος των «προλεταρίων» Ιουδαιοχριστιανών έβλεπε το θέαμα ουρλιάζοντας από την σαδιστική ηδονή του κατώτατου που νομίζει ότι ανέβηκε σκαλοπάτια, επειδή νομίζει ότι κατάφερε να γκρεμίσει , να ισοπεδώσει και να διαπομπεύσει αυτό που είναι ανώτερο και έτσι νομίζει ότι κατάφερε να το ξεπεράσει και να "ανέβει υψηλότερα".
Κάποια παιδιά μεγαλώνοντας αντιλήφθηκαν ότι ο «μπαμπούλας» δεν υπάρχει πραγματικά παρά μόνο ως νοητικό δημιούργημα των μανάδων τους, το ίδιο και ο Γιαχβέ ως νοητικό δημιούργημα των «ιερέων». Το ότι δεν υπάρχει κανένας Θεός με τις ιδιότητες που αποδίδονται στον Γιαχβέ, δεν σημαίνει όμως ότι δεν υπάρχει Θεός. Ο Ιουδαϊσμός ταυτίζοντας την έννοια του Θεού με την διαστροφική καρικατούρα του Γιαχβέ στα μυαλά των ανθρώπων, τους έχει οδηγήσει στην πλήρη απομάκρυνση από τον Θεό, στην αποξένωσή τους από κάθε τι πραγματικά Θεϊκό. Διότι όσοι αποδέχονται να προσκυνούν την καρικατούρα, προσκυνούν ένα ψεύτικο νοητικό κατασκεύασμα των Εβραίων που όχι μόνο Θεϊκό δεν είναι, αλλά είναι ανίερο , αφύσικο, ανήθικο και διαστροφικό. Όσοι πάλι δεν αποδέχονται να την προσκυνούν, έχοντας όμως ταυτίσει την έννοια «Θεός» με τον Γιαχβέ, καταλήγουν να λένε ότι «Θεός δεν υπάρχει» και επίσης αποξενώνονται από κάθε τι πραγματικά Θεϊκό (και αυτός είναι μια μόνο από τις πολλές αιτίες του γιατί Ιουδαϊσμός είναι ο πατέρας της αθεϊας). Είτε έτσι , είτε αλλιώς, τελικά ίδιο είναι το αποτέλεσμα. Αποκοπή του ανθρώπου από τον Αληθινό Θεό, από το Έν και από τον Κοσμικό Άξονα, που έχει ως αποτέλεσμα αποκοπή του και από την ίδια του την Ανθρώινη αλλά και Κοσμική Φύση. Άνθρωποι χαμένοι, πνευματικά ναυάγια μέσα στα ερείπια, που είτε έχουν κάνει θεό τους το χρήμα, είτε αναζητούν μια διέξοδο από το χάος μέσα στις αηδίες , φαντασιώσεις και πνευματικές διαστροφές του κάθε απατεώνα ψευδοπνευματιστή , ή κοινωνικού ψευδοεπαναστάτη.
Ο Ηράκλειτος έγραψε ότι οι εγρηγορότες και εμβριθείς άνθρωποι εναρμονίζουν το πνεύμα τους με το «κοινόν» του Ενός κόσμου, καθώς αυτά κατ΄αρχήν ταυτίζονται - ενώ οι κοιμισμένοι, ζουν ο καθένας στον δικό του κόσμο, είναι «ιδιώτες». Το Ἓν είναι, λοιπόν, αποκεκομμένον εκ των κατακερματισμένων επιφανειακών ατομικοτήτων των πολλών: «ὁκόσων λόγους ἤκουσα οὐδεὶς ἀφικνεῖται ἐς τοῦτο ὥστε γινώσκειν ὅ τι σοφόν ἐστι, πάντων κεχωρισμένον» (όσα κι αν άκουσα, τίποτε δεν φθάνει σ΄ αυτό που πράγματι είναι σοφία, μακράν κάθε ατομικότητος και κάθε «εγώ»).
Ο Ιουδαιοχριστιανισμός στην Ευρώπη κατάφερε με την βία και με διωγμούς αιώνων, να δαιμονοποιήσει την ιδέα του ότι ο άνθρωπος δεν είναι παρά ένα κύτταρο του ζωντανού Θεϊκού κόσμου , να σπάσει τους δεσμούς τους ανθρώπου με το Έν, και να τους αντικαταστήσει στην συνείδησή του με έναν τιμωρό Θεό Γιαχβέ, που παρακολουθεί τον καθένα ως ατομικότητα, καταγράφοντας την κάθε κίνησή του, ούτως ώστε αν παραβιάσει κάποιους από τους νόμους που θέσπιζε η εκάστοτε εξουσία ως «Θεϊκούς», να τον τιμωρήσει με αιώνια βασανιστήρια στην «Κόλαση».
Έτσι ο Ιουδαιοχριστιανισμός προώθησε την ατομικότητα και μετέτρεψε τους ανθρώπους σε τρομοκρατημένους ιδιώτες. Κατόπιν ήρθαν ο «διαφωτισμός» και ο «φιλελευθερισμός» για να αναδείξουν την ατομικότητα , δηλαδή την «ιδιωτεία» (που στην Αρχαία Ελλάδα θεωρούνταν πνευματική αναπηρία) σε υπέρτατη αξία και εμφανίστηκε και ο αναρχισμός ως το περισσότερο ακραίο και ριζοσπαστικό μάχιμο ρεύμα του φιλελευθερισμού. Ο μπολσεβικισμός πάλι κινήθηκε ενάντια στον ατομικισμό, προβάλλοντας μια ενότητα όχι σε επίπεδο κοσμικό αλλά σε επίπεδο οικονομίας ενός οργανωμένου κράτους, χτυπώντας όμως την διαφορετικότητα και ισοπεδώνοντας την προσωπικότητα του ατόμου.
Εκτός από τον αναρχισμό υπάρχουν και άλλα πολιτικά ρεύματα που μιλάνε για «αυτονομία». Κάποια από αυτά τα ρεύματα σχετίζονται απλώς με πολιτικά ανένταχτους που είτε επειδή δεν έχουν κάποια ξεκάθαρη πολιτική εικόνα στο μυαλό τους και βρίσκονται σε περίοδο αναζητήσεως και αυτοπροσδιορισμού, είτε έχουν αλλά δεν υπάρχει κάποια πολιτική οργάνωση που να τους εκφράζει και παράλληλα αδυνατούν να συστήσουν μια νέα, προτιμούν να δραστηριοποιούνται από μόνοι τους ως μονάδες ή ως παρέες ανένταχτων ή «αυτόνομων». Αυτό όμως διαφέρει ριζικά από ομάδες και άτομα που ανάγουν την ιδιωτεία και την ατομικότητα (υπό τον τίτλο «αυτονομία») σε πολιτική ιδεολογική τους ταυτότητα και αντιαξία. Είναι πολύ διαφορετικό κάποιος ανένταχτος να δρα «αυτόνομα»χαρακτηρίζοντας την «αυτονομία» ως μεταβατική προσωρινή κατάσταση λόγω αδυναμίας και αντικειμενικών συνθηκών , από το να κάνει την «αυτονομία» σημαία του, λέγοντας ότι είναι ενάντια στις έννοιες της Οργανώσεως, της Τάξεως και της Ιεραρχίας. Η πρώτη «αυτονομία» είναι σίγουρα προτιμότερη από την ένταξη σε μια άρρωστη και αντιιεραρχημένη «οργάνωση» διότι μπορεί ευκολότερα υπό κατάλληλες όμως συνθήκες και ανάλογα και με τις προσωπικότητες, να λειτουργήσει για κάποιους θετικά ως ένα ενδιάμεσο σκαλοπάτι για κάτι ανώτερο, ενώ η δεύτερη «αυτονομία» δεν αποτελεί παρά μια ακόμη ακραία έκφραση του «φιλελευθερισμού», ενώ ο «φιλελευθερισμός» αποτελεί την ιδεολογική ταυτότητα του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος στην Δύση κατά τους τελευταίους δύο αιώνες τουλάχιστον.
Πρέπει εδώ να διευκρινιστεί ότι οι έννοιες Οργάνωση , Τάξη και Ιεραρχία, προσδιορίζονται με βάση την πραγματική σημασία τους στην Άρια παράδοση, και ουδεμία σχέση δεν έχουν με διάφορες υπάρχουσες πολιτικές ομάδες του συστήματος, που ονομάζονται ως «πολιτικές οργανώσεις» με ««ιεραρχία». Αυτές διέπονται από αντίστροφη ιεραρχία ή αλλιώς αντιιεραρχία, (καθώς στην ηγεσία τους βρίσκονται συνήθως οι πιο βρώμικοι και οι πιο διεφθαρμένοι, αυτοί που είναι σε θέση να εξαπατούν καλύτερα τις μάζες), δεν διέπονται από Κοσμική Τάξη αλλά από μια φτιαχτή πολιτική «τάξη» - δομή που να βολεύει όσους είτε κατ επάγγελμα είτε για ψυχοπαθολογικούς λόγους ηγούνται σε μια τέτοια ομάδα, ενώ δεν αποτελούν Οργάνωση καθώς τα μέλη τους δεν έχουν την αίσθηση των κυττάρων μιας ενιαίας κοινότητος, ούτε καμία πραγματική συντροφικότητα, αλλά συναθροίζονται μαζί απλώς γιατί τους ενώνει είτε κάποιο κοινό οικονομικό συμφέρον (στα μεγάλα πολιτικά κόμματα), είτε κάποια κοινή ψυχοπαθολογία που συχνά εκμεταλλεύονται κάποιοι έμποροι (όπως σε κάποιες μικρές ψεευτοεπαναστατικές πολιτικές οργανώσεις όπου κάποιοι απατεώνες αιχροσκερδούν με το να ανακυκλώνουν και να απογοητεύουν συνεχώς αφελείς, ιδιαίτερα νεολαία).
Αντίθετα ότι συμβαίνει με αυτά τα δόγματα (Ιουδαϊσμός, Ιουδαιοχριστιανισμός, φιλελευθερισμός, αναρχισμός, αυτονομία εμφανιζόμενη όχι ως προσωρινή κατάσταση αλλά ως ιδεολογία , μπολσεβικισμός ) και με τις διάφορες πολιτικές «οργανώσεις» του συστήματος, στην ίδια την Φύση και στην Αρία παράδοση, η ενότητα δεν έρχεται σε αντίθεση με την πολλαπλότητα, αλλά η μια εκδηλώνεται μέσα από την άλλη και μέσα στην άλλη. Σε μια κοινότητα ανθρώπων οργανωμένη με βάση αυτές τις Φυσικές Κοσμικές Αρχές της Αρίας παραδόσεως, το μέλος αποτελεί ένα κύτταρο της κοινότητας, που αποτελεί ένα ζωντανό Οργανισμό. Σε κάθε οργανισμό όμως τα κύτταρα δεν εξελίσσονται ακανόνιστα ούτε έχουν όλα τον ίδιο ρόλο , ούτε είναι όλα ίδια μεταξύ τους (αυτές τις ιδιότητα έχουν μόνο τα καρκινικά κύτταρα). Ο ανθρώπινος π.χ. οργανισμός έχει κεφάλι , πόδια , χέρια, καρδιά, αυτιά, μάτια κλπ, όλα ενωμένα μεταξύ τους και όλα εκφράσεις του Ενός, όλα όμως ταυτόχρονα διαφορετικά και με διαφορετικό ρόλο, ακριβέστατα καθορισμένο , τον οποίον τα μέρη αυτά είναι φτιαγμένα από την Φύση να επιτελούν (κανείς οργανισμός δεν ακούει με τα πόδια, ή δεν περπατάει με τα μάτια κλπ). Σε έναν οργανισμό δεν υπάρχει λοιπόν καμιά «ισότητα», ενώ υπάρχει η ενότητα και η τάξη. Έτσι και σε μια κοινότητα, από την ίδια την Φύση καμιά «ισότητα» δεν υπάρχει, αλλά ο κάθε άνθρωπος είναι κατάλληλος, από την ίδια του την Φύση, για να επιτελεί ένα διαφορετικό ρόλο.
Στην Αρία παράδοση, το Σύμπαν, ο ζωντανός κόσμος είναι ιεραρχημένος, με το Κοσμικό πνεύμα του Ενός ως υπέρτατη Αρχή και με όλες τις κοσμικές Αρχές εκφραζόμενες ως Θεότητες. Σε αυτόν τον κόσμο η κάθε ανθρώπινη φυλή έχει την δική της διαφορετικότητα και τον δικό της διακριτό ρόλο στον Κοσμικό Οργανισμό, αντίστοιχα με το πως το λιοντάρι, το ελάφι , ο λύκος και ο λαγός έχουν τον δικό τους διαφορετικό ρόλο σε ένα οικοσύστημα ή αντίστοιχα με το ότι η πολική αρκούδα είναι φτιαγμένη για να ζει στους πάγους και η καφετιά φτιαγμένη για να ζει στο δάσος.
Αντίστοιχα με τον ζωντανό κόσμο, και η Εθνοφυλετική Κοινότητα διέπεται επίσης από Φυσική Κοσμική Τάξη και Φυσική Κοσμική Ιεραρχία, έχει ως κέντρο της τον Κοσμικό άξονα , κάτι που συμβολίζεται στην Νορδική παράδοση με την Κοσμική στήλη Ιρμινσούλ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου