Η εξουσία είναι το όπιο του λαού... (μέρος α')

Παραφράζοντας τη γνωστή ρήση του Καρλ Μαρξ "η θρησκεία είναι το όπιο του λαού", θα ήθελα να αναφερθώ σε πτυχές της νεοελληνικής δημοκρατίας που συγκροτούν αυτό που λέμε "πολιτικό σύστημα". Παρατηρούμε τελευταία το σύστημα να προσπαθεί με νύχια και με δόντια να δώσει λύσεις στους πολίτες, μέσα από τα κατεστημένα σχήματα αλλά και από νέα που συνεχώς ξεπηδούν κυριολεκτικά από το πουθενά, με κοινό όμως χαρακτηριστικό το γεγονός ότι τα πρόσωπα που βρίσκονται μπροστά αλλά και πίσω από αυτά, δεν προέρχονται από παρθενογένεση. Παλιές και γνώριμες φιγούρες, είτε μέσα από κυβερνητικά κόμματα είτε από αντιπολιτευτικά, μικρότερα ή μεγαλύτερα, ένιωσαν ότι ήρθε η ώρα να προσφέρουν και αυτοί από θέση ισχύος τη δική τους χείρα βοηθείας στο ξελάσπωμα του καθεστώτος. Με πρόφαση έναν δήθεν "αντισυστημικό" λόγο, ο οποίος όμως τουλάχιστον εμένα δεν πείθει στο ελάχιστο, όλα ανεξαιρέτως πλέον τα κόμματα που δε συμμετέχουν στην κυβερνητική δυαρχία, προσπαθούν να "αρπάξουν ό,τι μπορούν", στη βιασύνη τους να καταγραφούν σε θέση ισχύος στον πολιτικό χάρτη. Η αδιαφορία τους για τον μέσο Έλληνα είναι δεδομένη, καθώς πρώτον απλά επικαλούνται τα προβλήματά του μόνο και μόνο για ψηφοθηρικούς λόγους, δεύτερον κινούνται μέσα στο ίδιο το πρόβλημα, το οποίο είναι η νεοελληνική δημοκρατία, αποτελώντας μέρος του, και τρίτον διότι απλά είναι ξεκάθαρο ότι κανένα κόμμα δεν ωθείται στην οποιαδήποτε ενέργεια με βάση ένα άλφα μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, αλλά στη λιγούρα του να αναλάβει πόστο. Η παράδοξη αυτή βουλιμική τάση των πολιτικών να κατακτήσουν μερίδιο από την πίτα της εξουσίας, αν και μας κάνει να απορούμε, εντούτοις δεν είναι τόσο ανεξήγητη.

Ο κόσμος πλέον είναι ευάλωτος, έχοντας δεχτεί μια άνευ προηγουμένου επίθεση σε πολλούς τομείς (εργασιακά, ασφάλιση, υγεία, καταστολή, συνθήκες διαβίωσης, ποιότητα ζωής), επομένως είναι φυσικό να βρίσκεται σε μια ανασφάλεια και έναν "πανικό", στην προσπάθειά του να πιαστεί από κάπου, από τη λιγότερο κακή επιλογή, αφού έχει πολλάκις προδοθεί. Ανεξάρτητα από τις όποιες πολιτικές ή ιδεολογικές τοποθετήσεις του γράφοντος, κανένα από τα μεγάλα ή μικρά κόμματα δεν αποτελεί εκείνο που θα ξεχώριζε για τα όποια ειλικρινή κίνητρά του. Καθημερινά πλέον το μόνο που βλέπουμε είναι μεταγραφές στις δεξιές, κεντρώες και αριστερές πολυκατοικίες, αλληλοφαγώματα που στόχο έχουν τη διατήρηση της επιρροής του κάθε σχηματισμού στους ψηφοφόρους του, ίντριγκες και κόντρες ενός μικρόκοσμου που έχουν πλάσει τα κόμματα και κομματίδια, πολύ μακρυά όμως από τα προβλήματα των Ελλήνων, οι οποίοι κοιτούν αμήχανα τις εξελίξεις, δίχως να τους ενδιαφέρει ποιος πήγε πού και γιατί. Ή μήπως τους ενδιαφέρει;

"Οι Έλληνες είναι ένας περίεργος λαός", είχε πει κάποιος, εννοώντας ότι ενώ κατά βάση αποζητούν την ελευθερία τους, διεκδικούν τη δικαιοσύνη, εξεγείρονται όταν τους εκμεταλλευτεί κανείς, εντούτοις έχουν εκείνη την ίδια βλακώδη φάτσα όταν προσέρχονται στην κάλπη, καταθέτοντας μαζί με την ψήφο τους παράλληλα και την υποταγή τους στο καθεστώς. Έχουν εκείνη την αφελή πίστη στον πολιτικό τους που θα τους σώσει από τα προβλήματά τους και την ίδια αφέλεια να πιστεύουν ότι οι επιλογές που το ίδιο το σύστημα απλώνει στο τραπέζι, μπορούν να εξασφαλίσουν μια κάποια ουσιώδη αλλαγή. Δεν αντιλαμβάνονται ότι ο ρόλος των πολιτικών, ειδικά κατά την περίοδο αυτή, είναι να διασφαλίζουν πρώτιστα τα δικά τους σπίτια, τα δικά τους κεκτημένα, τις δικές τους φιλοδοξίες, έπειτα των οπαδών τους και τελικά αν μείνει και λίγος χώρος και χρόνος, των υπόλοιπων (δηλαδή όλων) των Ελλήνων.

Η τάση του ελληνικού λαού σε ένα μεγάλο ποσοστό να επιζητεί αναπόδραστα την κρατική εξουσία καταδεικνύει ότι η συνείδηση των συνανθρώπων μας έχει μολυνθεί από την προπαγάνδα των φερεφώνων του συστήματος. Έχει ριζώσει πλέον μέσα του ότι οι εκλογές διασφαλίζουν μια κάποια ομαλότητα, μια ανακατάταξη δυνάμεων, μια αλλαγή σελίδας. Φυσικά και δεν είναι έτσι. Το μόνο που αλλάζει μετά από μια εκλογική διαδικασία, είναι τα πιόνια στην μεγάλη σκακιέρα που ονομάζεται "Σύστημα". Όσοι δέχονται να συμμετάσχουν στο παιχνίδι αυτό της φαυλότητας, στο παιχνίδι που κερδισμένο βγάζει τη δημοκρατία, την κρατική εξουσία, τους μηχανισμούς καταστολής - όποιο χρώμα κι αν έχουν - είναι επίσης συνυπεύθυνοι για το μέλλον μας. Πρέπει να καταλάβουν ότι με τη συμμετοχή στον εκλογικό θίασο ενδυναμώνουν το καθεστώς, δίνοντας του την απαραίτητη ανάσα για να συνεχίσει να μας παίρνει τις ζωές.

Η συμμετοχή στον παραλογισμό της δημοκρατίας δεν είναι παρά απάτη που στήνει η μηχανή του κράτους, και συγχρόνως μια αυταπάτη των ψηφοφόρων που πιστεύουν σε μεγάλα ή μικρά κόμματα που "πρέπει να δοκιμαστούν κι αυτά, γιατί δεν τα είδαμε". Στην πραγματικότητα όλα τα κόμματα λειτουργούν σαν ανάχωμα του συστήματος, θέτοντας στην άκρη την αποστροφή για την εξουσία ως την εύλογη αντίδραση των πολιτών στον εμπαιγμό τους. Η συναίνεση η οποία δήθεν εξασφαλίζεται μετά τις εκλογές δεν έχει στην πραγματικότητα θεσμικό υπόβαθρο και ανάλογο χαρακτήρα, παρά είναι πλαστή και λειτουργεί για να ναρκώνει τις συνειδήσεις.

(εδώ το μέρος β)

πηγή