«…Η περισυλλογή των πτωμάτων είναι εφιαλτική. Συγκεντρώνουν 20.000 βέρες μέσα σε δοχεία. Πέντε πυρές επικήδειες θα υψωθούν στο Άλτμαρκτ και θα ταφούν με το φτυάρι σωροί ανθρώπινης στάχτης ύψους 2 μέτρων.»
Σαν σήμερα πριν από 68 χρόνια ξεκίνησε ένα απάνθρωπο έγκλημα κατά αμάχων από τα συμμαχικά στρατεύματα. Ο βομβαρδισμός - ισοπέδωση της Δρέσδης αποτελεί ένα γεγονός μεγάλης σημασίας, σκόπιμα αποσιωπούμενο, και κρυμμένο καλά μέσα στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας για χάρη της πολιτικής ορθότητας. Η πόλη της Σαξωνίας επί τρεις ημέρες βομδαρδιζόταν ανηλεώς, από περισσότερες από 3.500 βόμβες και νάρκες αέρος. Σχεδόν η μισή πόλη καταστράφηκε ολοσχερώς, ολόκληρο το ιστορικό κέντρο αφανίστηκε και περισσότεροι από 25.000 κάτοικοι "έφυγαν" οριστικά σε μόλις λίγα 24ωρα.
Όταν οι πρώτοι συναγερμοί προμήνυαν την έναρξη μιας 14ωρης κόλασης, οι κάτοικοι της Δρέσδης συνέρευσαν στα καταφύγιά τους. Πολλοί δε θα ξανάβγαιναν ζωντανοί. Οι πολίτες είχαν ελάχιστο χρόνο για να φτάσουν στα καταφύγιά τους. Η πρώτη βόμβα έπεσε στις 22:09. Η επίθεση διήρκησε 24 λεπτά, αφήνοντας το κέντρο της πόλης μια πύρινη θάλασσα. "Ακριβής βομβαρδισμός τέλειας καταστροφής" είχε δημιουργήσει την επιθυμητή πύρινη καταιγίδα, όταν εκατοντάδες μικρότερες εστίες φωτιάς ενώθηκαν σε μία μεγάλη πυρκαγιά. Τεράστιες μάζες αέρα "τρέφουν" την "κόλαση" δημιουργώντας έναν τεχνητό ανεμοστρόβιλο. Τα περισσότερα άτομα, που αναζήτησαν καταφύγιο σε υπόγειους χώρους πέθαναν από ασφυξία, καθώς το οξυγόνο το ρουφούν οι φλόγες. Άλλοι εξοντώθηκαν από ένα κύμα "λευκοπυρώσεως", κατάσταση κατά την οποία η θερμοκρασία είναι ικανή να λιώσει την ανθρώπινη σάρκα. Ένας αυτόπτης μάρτυρας που επέζησε, είπε ότι είδε "νεαρές γυναίκες να κουβαλάνε τα μωρά τους τρέχοντας πάνω-κάτω στους δρόμους, ενώ τα φορέματα και τα μαλλιά τους καίγονταν, ουρλιάζοντας μέχρι που έπεφταν κάτω ή τα κτίρια που κατέρρεαν έπεφταν, αυτά, πάνω τους".
Η δεύτερη επιδρομή ήρθε στις 01:22 π.μ. χωρίς προειδοποίηση. Δυο φορές περισσότερα βομβαρδιστικά επέστρεψαν με ένα μεγάλο φορτίο εμπρηστικών βομβών. Οι περισσότεροι που κρύφτηκαν κάτω από το έδαφος πέθαναν. Αλλά πέθαναν ανώδυνα, απλά είδαν μια έντονη πορτοκαλί και μπλε λάμψη στο σκοτάδι. Καθώς η ζέστη εντεινόταν, είτε γινόντουσαν στάχτη, είτε έλιωναν σε ένα παχύρρευστο υγρό, που η στάθμη του έφτανε συχνά το ένα μέτρο. Λίγο αργότερα από τις 10:30 το πρωί της 14ης Φεβρουαρίου η τελευταία επιδρομή έλαβε χώρα. Αμερικανικά βομβαρδιστικά σφυροκοπούσαν τα χαλάσματα της πόλης σταθερά για 38 λεπτά, αλλά αυτή η επίθεση δεν ήταν τόσο ισχυρή όσο οι πρώτες δύο. Όταν και το τελευταίο αεροπλάνο έφυγε από τον ουρανό, η Δρέσδη δεν ήταν τίποτε άλλο από καμένα ερείπια και οι μαυρισμένοι δρόμοι της ήταν γεμάτοι πτώματα. Στην πόλη ένα κοπάδι από γύπες, που είχαν αποδράσει από τον ζωολογικό κήπο, τρέφονταν με τα απομεινάρια του μακελειού, ενώ την ίδια ώρα αρουραίοι είχαν μαζευτεί κι αυτοί γύρω από τα πτώματα. Ένας Ελβετός που επισκέφθηκε την Δρέσδη δύο εβδομάδες μετά την επιδρομή είπε: "Έβλεπα χέρια και πόδια, λιωμένα σώματα και κεφάλια τα οποία είχαν αποκοπεί και κυλήσει μακριά. Σε πολλά μέρη τα πτώματα ήταν τόσο πολλά που έπρεπε να ανοίγω δρόμο προκειμένου να μην πατάω πάνω σε χέρια και πόδια".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου