Πόλεμος πάντων πατήρ εστί…

Ευρωπαίος ποιητής του περασμένου αιώνα απεκάλεσε καταραμένους τους Έλληνες της παλιάς εποχής, διότι, κατ’ αυτόν, τα είπαν όλα και δεν άφησαν για τους επόμενους να πούνε κάτι κι αυτοί. Ασφαλώς πρόκειται για μια υπερβολική εκτίμηση. Όμως υπάρχει πράγματι μια αληθής «κατάρα» την οποία κληροδότησαν εσαεί στην οικουμένη των ανθρώπων οι Έλληνες. Η «κατάρα» αυτή έχει να κάνει με την αλήθεια που δηλώνει ότι οι Έλληνες κατεσκεύασαν και δημιούργησαν την γλώσσα τους με τέτοια δομή, έτσι ώστε οι λοιπές θέλοντας ή μη αναγκάστηκαν να προγραμματιστούν με βάση τη δική της φιλοσοφία και παιδεία.

«Αρχή παιδείας ονομάτων επίσκεψις». Ποιών ονομάτων; Κατ’ εξοχήν των Ελληνικών. Υπάρχουν και εξαιρέσεις βεβαιότατα. Πώς λέγεται παγκοσμίως η φύλαξη των πόλεων; λέγεται POLICE.

Όμως όσον αφορά στην Ελληνική γλώσσα και στα περί της «κατάρας» των Ελλήνων επί της οικουμένης των ανθρώπων, δεν νομίζω ότι πρόκειται ούτε περί κατάρας ούτε περί ευχής. Μάλλον πρόκειται περί πολιτισμού. Δηλαδή περί ενός μακροχρονίου και επιτυχημένου πολέμου. Ο Ελληνικός πολιτισμός είναι γέννημα θρέμμα του πολέμου. Η πόλις, της πόλε-ως. Πόλε-μος. Η κατάληξη -μος σημαίνει εδώ την ενεργητικότητα της ρίζας: όπως παιδεμός, σκοτωμός.

Πρώτον η υπεράσπιση της πόλεως. Πολίτης, οπλίτης, πολεμιστής, παλαιστής, πελταστής. Ο Πάλμυς Ζεύς, η πολιούχος Παλ-λάς: ο λαός ο παλλόμενος ο πολεμών.


Δεύτερον ο πόλεμος της πόλεως προς πνευματική άνοδο προς την εξανθρώπιση, προς τον πολιτισμό. Οι πελασγοί οι διαπλέοντες τα πελάγη με τα πλοία οδηγούμενοι υπό του πολικού αστέρος και παρατηρούντες τους πλανήτες. Οι δια των παλαμών πλάθοντες πλαστικόν πηλόν και πλίνθους. Διατρεφόμενοι με πολτούς και πλακούντες. Οι σεβόμενοι τα πλάσματα της πλάσεως. Οι αποφασίζοντες δια παλών. Οι διαθέτοντες μύριες λέξεις παραγόμενες εκ του πολε-.

«Πόλεμος πάντων πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς, και τους μεν θεούς έδειξε τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε τους δε ελευθέρους» (Ηράκλειτος). Και στο σημείο αυτό παρακαλείται θερμώς όποιος ανακαλύψει παράγωγα της λέξεως ειρήνη να μας τα κοινοποιήσει με οποιονδήποτε τρόπο.

Το «Ειρήνη υμίν» απευθύνεται προς το ποίμνιο. Όμως οι άνθρωποι πρέπει να πολεμούν ακόμη και σε καιρούς ειρήνης για να μη καταστούν πρόβατα. Και φυσικά αυτός ο πόλεμος δεν έχει καμμία σχέση με σκοτωμούς. Οι «λύκοι», πλάσματα της φύσεως κι αυτά, παραμονεύουν παντού και πάντοτε. Η πόλις δεν είναι μαντρί. Απαιτεί την ελευθερία της. Όποιος δε την επιβουλεύεται πρέπει να πολεμηθεί. Οι ειρηνιστές και οι ειρηνόφιλοι δεν πολεμούν. Παραδίδουν τις πόλεις στους βαρβάρους.

Η πραγματική και αληθινή ειρήνη είναι προνόμιο των πολεμιστών. Οι πολεμιστές δεν σκοτώνουν παρά για να αμυνθούν. Ενίοτε η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Εκτός και αν το δικαίωμα της επιθέσεως το διαθέτουν μόνο οι βάρβαροι. Το ξακουστό τέκνο του Φιλίππου επετέθη για την άμυνα των Ελλήνων. Έτσι τουλάχιστον έκρινε. Έτσι τουλάχιστον νόμιζε. Δεν θα ήταν ανόητο για έναν πολεμιστή να περιμένει για τρίτη φορά τους βαρβάρους να του επιτεθούν;

Ποιοί λησμονήσαν τους Πέρσες; Ποιοί αποκάλεσαν και αποκαλούν τον Αλέξανδρο σφαγέα των λαών; Μα οι ειρηνόφιλοι. Αυτοί για τους οποίους άλλοι πρέπει να πολεμήσουν όταν θα κινδυνεύσουν. Όπως οι καλόγεροι της Κωνσταντινουπόλεως, οι οποίοι όταν ο Έλλην Παλαιολόγος πολεμούσε στις επάλξεις των τειχών της πόλεως αυτοί πολεμούσαν να ανακαλύψουν ποιά γλώσσα ομιλείται στον παράδεισο. Άραγε είχε άδικο ο Γεώργιος Πλήθων ο οποίος τους αποκαλούσε σμήνη κηφήνων.

Πόλεμος δεν είναι το μακελειό! Οι σκοτωμοί. Ό Αλάριχος δεν ήταν πολεμιστής ήταν φονιάς, μακελλάρης, καταστροφέας πολιτισμού. Και ρήμαξε τους Έλληνες μες τις ευλογίες των Βυζαντινών οι οποίοι έψαλλαν το «ειρήνη υμίν». Τί θα πράξετε κύριοι ειρηνιστές εάν σας επιτεθούν βάρβαροι; Θα μείνετε με σταυρωμένα χέρια ή θα πολεμήσετε; Θα καταστείτε δούλοι ή θα παραμείνετε ελεύθεροι; Θα αφήσετε να σας βιάσουν τις μητέρες τις αδελφές και τις κόρες σας ή θα τις προστατεύσετε; Θα αφήσετε να βεβηλώσουν οι βάρβαροι τα πάτρια και τα μήτριά σας ή θα τους κόψετε τα χέρια; Και αν προτιμήσετε την υπεράσπιση όλων αυτών πώς θα το κατορθώσετε εάν δεν ξέρετε να πολεμάτε; Μήπως μόνον με ευχές ή κατάρες ή φανταστικούς προστάτες; Μήπως η Παναγία έσωσε την πόλη και τους άδοντες το «τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια»;

Αλλά και σε καιρούς ειρήνης εάν οι άνθρωποι δεν πολεμούν πώς θα προοδεύσουν; Μήπως οι γιατροί δεν πολεμούν τις αρρώστιες; Οι κοσμολόγοι δεν πολεμούν να εξηγήσουν την γέννηση του σύμπαντος; Οι δάσκαλοι δεν πολεμούν να μορφώσουν τους ανθρώπους; Οι ναυτικοί δεν πολεμούν με τα κύματα; Οι πυροσβέστες με τις φωτιές και οι οδοκαθαριστές με τα βρωμοσκουπίδια μας;

Τι εννοούσε ο Νίτσε όταν έλεγε ότι ο πολεμοχαρής άνθρωπος σε καιρούς ειρήνης τα βάζει με τον εαυτό του; Άραγε εννοούσε τίποτε άλλο πλην της πνευματικής ανόδου;

Πόλεμος υμίν λοιπόν κύριοι ειρηνιστές. Πόλεμος για τον πολιτισμό μας. Πόλεμος για την πρόοδο. Πόλεμος για την αποποιμνιοποίηση. Ακόμη τέλος πόλεμος και για το «της πόλεως» και όχι για το «της πόλης». Διότι πολε-οδομία λέγεται και όχι ποληοδομία κύριοι φιλόλογοι της δημοτικιάς.

TETΡΑΚΤΥΣ