ΗΡΩΙΚΗ ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑ

«Άχ, άνθρωποι, στην πέτρα κοιμάται για μένα ένα άγαλμα, το άγαλμα των αγαλμάτων μου! Άχ, γιατί να κοιμάται στην πιο σκληρή, στην πιό άσκημη πέτρα!

Τώρα το σφυρί μου χτυπά μανιακά και φριχτά πάνω στη φυλακή μου. Κομμάτια γίνεται η πέτρα, μα τι μ’ ενδιαφέρει ;

Θέλω να το αποτελειώσω: γιατί μ’ επισκέφτηκε ένας ίσκιος – το πιό σιωπηλό και το πιό ελαφρό πράμα μ’ επισκέφτηκε, κάποτε!

Η ομορφιά του υπεράνθρωπου μ’ επισκέφτηκε, σα σκιά. Άχ αδελφοί μου! Τι μ’ ενδιαφέρουν εμένα πιά οι Θεοί! –

Έτσι μίλησεν ο Ζαρατούστρα.»

Ο νιτσεϊκός Ζαρατούστρα μας διδάσκει πως μόνοι μας πρέπει να δημιουργήσουμε τον ιδανικό ανθρώπινο τύπο: τον ημίθεο ήρωα που θα μας ξεπεράσει και τελικά θα μας διαδεχθεί στην κυριαρχία του Κόσμου. Ο υπεράνθρωπος ως το υπέρτατο έργο τέχνης περιμένει την αφύπνισή του μέσα στον πυρήνα της φυλής μας, σαν δυνατότητα αλλά και σαν υποχρέωση. Η αποκάλυψή του, με τον τρόπο που ο γλύπτης ελευθερώνει το άγαλμα από την άμορφη πέτρα, θα πρέπει να είναι το κορυφαίο έργο της θέλησής μας.

Στην βάση της σκέψης μου επικαλούμαι ένα αποσιωπημένο κεφάλαιο πολιτικής ιδεολογίας. Οι Σπαρτιάτες εφάρμοσαν στην πράξη ως πολίτευμα ένα είδος ηρωϊκής αριστοκρατίας πολύ πριν ο Πλάτωνας επεξεργαστεί στους φιλοσοφικούς στοχασμούς του, τους Φύλακες και την ιδανική Πολιτεία. Επέβαλαν ένα απόλυτο ιδεώδες σμιλεύοντας σαν μάρμαρο την ζωή τους και αρνήθηκαν να προσαρμοστούν στην αλλαγή των περιστάσεων επιλέγοντας τον χαμό.

Οι πορφυροί μανδύες και ο δωρικός ρυθμός των Σπαρτιατών είναι μια βαρυσήμαντη κληρονομιά ηρωικής ποιότητας και αισθητικής άποψης, που λειτουργεί ως αφετηρία. Η συνέχεια είναι ένας μακρύς δρόμος που περνάει από την Αναγέννηση και καταλήγει στους δανδήδες του Μπωντλαίρ και στον προκλητικό αισθητισμό του Όσκαρ Γουάιλντ.

 

Θα υποκύψω στον πειρασμό να εκφράσω τις απόψεις μου με αφορισμούς ιδεολογικής διακήρυξης...

Στον αρχετυπικό κόσμο της ιδεατής Ηρωικής Αριστοκρατίας λατρεύω τον συγκερασμό του αισθητικού και του ηρωϊκού ιδεώδους: το πρότυπο μιας κοινότητας αισθητιστών πολεμιστών που την καθορίζει η πατριαρχική ηθική, η σκληροτράχηλη ανδροπρέπεια και ταυτόχρονα η διανόηση, η αισθαντικότητα και η αναζήτηση της ομορφιάς. Αποζητώ ένα σύστημα αξιών που θα μας επιτρέπει να ζήσουμε στοχαστικοί κι ανέμελοι μέσα στην ψυχρή διαύγεια της τέχνης και να πεθάνουμε κάποτε ως αδιάφθοροι πρωταγωνιστές κάποιας ωραίας, πολεμικής σκηνής.

Μια ειδική πνευματική καλλιέργεια που εξαίρει την μορφή και το κάλλος είναι βεβαίως το επιστέγασμα μιας μαθήτευσης στα έργα του πολιτισμού. Αλλά αυτή πρέπει να επιτευχθεί δίχως να καταστραφεί το βασικό, ζωϊκό στοιχείο. Στην πορεία προς την κατάκτηση της πρότυπης μορφής, η ευγένεια πρέπει να προστεθεί στην «βαρβαρότητα», όχι να την ευνουχίσει. Ο διανοούμενος πολεμιστής οφείλει να παραμένει κύριος των στοιχειακών ορμών, της πρωτόγονης δύναμης και της θέλησης επιβολής όσο και ονειροπόλος, λόγιος και στοχαστής.

Ο επαναπροσδιορισμένος Ευγενής Βάρβαρος, ο προικισμένος με καλλιτεχνική αίσθηση των γραμμάτων και των τεχνών, είναι ο μόνος επιδεκτικός, ενδιάμεσος κρίκος προς το φωτεινό μέλλον. Μόνον αυτός θα μπορέσει στο μυστικιστικό φως κάποιου δειλινού να συναντήσει τον επερχόμενο Υπεράνθρωπο.

Κάτω από τη σημαία του Ήλιου, εμείς παραμένουμε αμετανόητοι πολέμιοι της εντροπίας ακόμη και μετά το Λυκόφως των Θεών. Κι αν η άθλια εποχή μας αρνηθεί οριστικά την προσφορά της νεότητας στη μάχη, θα επελάσουμε σίγουρα ως γέροντες Δονκιχώτες στο τέλος των ημερών. Στην άκρη του κόσμου θα υποδεχτούμε τους μύστες του υπερανθρώπου για να προετοιμάσουμε μαζί το μανιφέστο της μεταλλαγμένης ανθρωπότητας.

Ο ευγενής βάρβαρος είναι πλασμένος από τις προσδοκίες των φιλοσόφων και τις αποκαλύψεις των ποιητών. Έχω πλήρη επίγνωση της χιμαιρικής μου ιδεοληψίας. Κι αν ξεκίνησα το κείμενο με τα αισιόδοξα και ξεκάθαρα λόγια ενός φιλοσόφου, θα το τελειώσω αυτοσαρκαζόμενος, με τους πικρούς και αμφίσημους στίχους ενός ποιητή:

Ω λαμπρέ Απόλλωνα,

τίν’ άνδρα, τίν’ ήρωα, τίνα θεόν,

σε ποιόν άνδρα, ποιόν ήρωα, ή ποιόν θεό

τενεκεδένιο στεφάνι να φορέσω!

Opus 100: Αιρετικά κείμενα για την προώθηση των καλών τεχνών...

Η εικόνα: Προσχέδιο του B.W.S. γιά τον εμβληματικό πίνακά του THE LAST ATLANΤΕAN. Ο ρομαντικός πολεμιστής του Barry Smith παραμένει η καλύτερη σύγχρονη, εικαστική αποτύπωση του Ευγενούς Βαρβάρου.

Ο πρόλογος: Από το δεύτερο μέρος του ΕΤΣΙ ΜΙΛΗΣΕ Ο ΖΑΡΑΤΟΥΣΤΡΑ, το ευαγγέλιο του Φρειδερίκου Νίτσε.

Ο επίλογος: Από το μεγάλο, ιδεολογικό ποίημα ΧΙΟΥ ΣΕΛΓΟΥΙΝ ΜΩΜΠΕΡΛΥ, του Έζρα Πάουντ.

πηγή