Συνέντευξη του Χαρίδημου Τσούκα ο οποίος έφτυσε κατάμουτρα τον Μικρό Στάλιν..

Ξέρετε καλά για τις απόψεις μας για το Δημοκρατικό πολίτευμα. Πέραν αυτού, συγχαίρουμε τον καθηγητή για την τόλμη του, αλλά και για το ηθικό του ανάστημα. Φαίνεται ότι ο «πνευματικός κόσμος» της «Ελλάδας» έχει ακόμα πνευματικούς ανθρώπους, γεγονός το οποίο μας χαροποιεί ιδιαίτερα….   

Δείτε αυτό προτού να διαβάσετε και την παρακάτω  συνέντευξη: Αρνείται να είναι πολίτης με αμνησία


Ο καθηγητής Τσούκας φαίνεται να έχει πάρει από καιρό τις αποφάσεις του

Το σχόλιο του Μάριου Δημητρίου

Διάβασα και ξαναδιάβασα το όνομα του Χαρίδημου Τσούκα που υπογράφει στη χθεσινή έκδοση του «Φιλελεύθερου» (31.1.2012) αυτό το άρθρο-σταθμό στη ριζοσπαστική, ακαδημαϊκή παρέμβαση στην τρέχουσα πολιτική.

Διάβασα και ξαναδιάβασα την ιδιότητά του -«Καθηγητής Στρατηγικής Διοίκησης, Πανεπιστήμιο Κύπρου»- και δεν κατάφερα να αποφύγω τη σκέψη ότι η ανατρεπτική αλήθεια της δημόσιας τοποθέτησής του ότι ο Πρόεδρος Χριστόφιας, απορρίπτοντας το Πόρισμα Πολυβίου για το Μαρί, κατέστη «αναξιόπιστος υπονομευτής του προσωπικού κύρους και του αξιώματός του», δεν εμπεριέχει ούτε ίχνος «στρατηγικής» λογικής…

Μια τέτοια «στρατηγική» λογική θα τον έπειθε να σιωπήσει και να καταπιεί τον θυμό του για την πολιτική συμπεριφορά του ανώτατου άρχοντα της «πόλεως». Θα τον προέτρεπε να φανεί «φρόνιμος» και «συνετός» και να συμμετάσχει και αυτός, όπως οι υπόλοιποι, στην πανηγυρική υποδοχή του Προέδρου Χριστόφια στην επικείμενη τελετή της εγκατάστασης του θεμέλιου λίθου του κέντρου πληροφόρησης-βιβλιοθήκης «Στέλιος Ιωάννου», όπου έχουν προσκληθεί όλα τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας.

Ή, τουλάχιστον, η «στρατηγική» λογική του, θα τον συμβούλευε να απουσιάσει στα μουλωχτά, απαρατήρητος, αν δεν άντεχε το στομάχι του τον συγκεκριμένο πανηγυρισμό και όχι να βγει να φωνάξει την άρνησή του να αποδεχτεί την πρόσκληση, εκθέτοντας έτσι τον εαυτό του στον κίνδυνο να τον «εστιάσει» το άγρυπνο βλέμμα του κυβερνώντος βαθέως Κομματικού μηχανισμού.

Όμως ο καθηγητής Τσούκας φαίνεται να έχει πάρει από καιρό τις αποφάσεις του και παραμερίζοντας τη «στρατηγική» λογική της ακαδημαϊκής «αποχής» και «ουδετερότητας», που τόσο πολύ ωφελούν την απρόσκοπτη επαγγελματική… ανέλιξη και… καταξίωση, εξήγησε δημόσια γιατί «αρνείται να είναι πολίτης με αμνησία»:

«Αρνούμαι να παραστώ στην τελετή τοποθέτησης του θεμέλιου λίθου», έγραψε μεταξύ άλλων και συνέχισε: «Σέβομαι απεριόριστα το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά δεν τρέφω τα ίδια αισθήματα για έναν Πρόεδρο που φέρνει το υψηλό αξίωμά του στα μέτρα του δικού του ηγετικού αναστήματος.

 

Αρνούμαι να επιπλώσω το μιντιακό σκηνικό των δημοσίων σχέσεων του κύριου υπόπτου ηθικής αυτουργίας σε μια εθνική τραγωδία. Αρνούμαι να τιμήσω, με τη φυσική μου παρουσία, τον ηγέτη που δεν τιμά το αξίωμά του. Αρνούμαι να σφίξω το χέρι του κορυφαίου αξιωματούχου, που, ανερυθρίαστα, θέτει το ίδιον συμφέρον πάνω από την καλή λειτουργία των θεσμών. Αρνούμαι να σβήσω από τη μνήμη μου τους δεκατρείς νεκρούς του Μαρί. Αρνούμαι να ξεχάσω τον γοερό θρήνο των γονιών, των συζύγων, των παιδιών. Αρνούμαι να είμαι πολίτης με αμνησία».

Όπως έγραψε ο Χαρίδημος Τσούκας, «αρνούμενος τα συμπεράσματα του Πορίσματος και παραβιάζοντας την ίδια τη ρητή του δέσμευση, ο κ. Χριστόφιας δεν σέβεται τις διαδικασίες του κράτους δικαίου, αρνείται να υπαγάγει τον εαυτό του στους κανόνες που χαρακτηρίζουν το ήθος της Δημοκρατίας και καθίσταται, ως εκ τούτου, αναξιόπιστος.

Ενεργώντας ως ”ιδιώτης”, θέτει το ίδιον συμφέρον πάνω από το δημόσιο. Αποξενώνεται από τον ”κοινόν λόγον” της ”πόλεως” και κλονίζει την εμπιστοσύνη των πολιτών στους θεσμούς. Προσκολλημένος στην εξουσία, ο κ. Χριστόφιας ευτελίζει το υψηλό αξίωμά του και διαπαιδαγωγεί μια ολόκληρη κοινωνία στην ανευθυνότητα».

Υποθέτω βάσιμα πως θα ανέβει το αίμα στα κεφάλια πολλών αναγνωστών του άρθρου του καθηγητή Τσούκα.

Όμως, ακόμα και οι πιο φανατικοί αυλοκόλακες του Προεδρικού, δεν μπορούν να μην αναγνωρίσουν τη σπάνια και πολύτιμη τόλμη του

Την ατσαλένια ηθική δύναμη που το γέννησε.

Συνέντευξη του καθηγητή Τσούκα στο Μάριο Δημητρίου

Σχολιάζει την κριτική του στον Πρόεδρο Χριστόφια και το ζήτημα της γενικότερης άσκησης κριτικής στην εξουσία από τους πνευματικούς ανθρώπους

«Η φιλοσοφία μου είναι ότι ο ενεργός πολίτης δεν σιωπά, νιώθει ευθύνη για τα κοινά της πολιτείας στην οποία μετέχει και όταν είναι και πνευματικός άνθρωπος έχει αυξημένη ευθύνη», τόνισε ο καθηγητής Στρατηγικής Διοίκησης, κοσμήτορας της Σχολής Οικονομικών και Διοίκησης στο Πανεπιστήμιο Κύπρου Χαρίδημος Τσούκας, κληθείς να σχολιάσει τον σάλο που ξεσήκωσε η δημόσια επίκριση που άσκησε στον Πρόεδρο Χριστόφια.

Όπως είναι γνωστό, ο καθηγητής Τσούκας, σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε προχθές στον «Φιλελεύθερο», έγραψε ότι αρνείται να παραστεί στην επικείμενη τελετή τοποθέτησης του θεμέλιου λίθου βιβλιοθήκης στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, από τον Πρόεδρο Χριστόφια, λόγω του ότι ο κ. Χριστόφιας κατέστη αναξιόπιστος μετά την τραγωδία στο Μαρί. «Αρνούμαι να σφίξω το χέρι του κορυφαίου αξιωματούχου που, ανερυθρίαστα, θέτει το ίδιον συμφέρον πάνω από την καλή λειτουργία των θεσμών», έγραψε μεταξύ άλλων στο εκρηκτικό άρθρο του ο κ. Τσούκας.

«Δεν μπορώ να ζήσω διαφορετικά»

-Πώς αποφάσισες να δημοσιοποιήσεις μια τέτοια «ανατρεπτική» άποψη για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας;

-Πάντα παρακολουθώ την πολιτική κατάσταση της χώρας στην οποία ζω. Δεν μπορώ να ζήσω διαφορετικά, η ζωή μου εξαρτάται από τα κοινά της πολιτείας στην οποία ζω, η ποιότητα της ζωής μου καθορίζεται σε σημαντικό βαθμό από την ποιότητα ζωής και των θεσμών μέσα στους οποίους δραστηριοποιούμαστε.

-Αυτόν τον ρόλο υπηρετεί η παρέμβασή σου με το άρθρο σου;

-Υπάρχουν τριών ειδών παρεμβάσεις: η τεχνοκρατική (όπου ένας καθηγητής δημοσιοποιεί την τεχνοκρατική εμπειρογνωμοσύνη του σε ένα σχετικό θέμα), η διαχειριστική (όπου ένας καθηγητής θέλει να ασχοληθεί με τα κοινά και τον ενδιαφέρει να γίνει βουλευτής ή υπουργός) και η κριτική (όπου τοποθετώ τον εαυτό μου και όπου ο πνευματικός άνθρωπος ασκεί κριτική στην εξουσία και προσπαθεί να φωτίσει τα φαινόμενα που προβληματίζουν την κοινή γνώμη).

Δύο ανώριμες δημοκρατίες

-Σε ένα χώρο όπως η Κύπρος, πόσο ανεκτή γίνεται αυτή η κριτική παρέμβαση;

-Τόσο την Κύπρο όσο και την Ελλάδα τις ονομάζω σχετικά ανώριμες δημοκρατίες, που έχουν να διανύσουν δρόμο προς την ωριμότητα των θεσμών τους. Ωριμότητα θεσμών σημαίνει ότι ότι όταν ένα επίσημο πόρισμα ή έκθεση μού αποδώσει ευθύνες, εγώ δεν μπορώ να μην τις αναλάβω. Γι’ αυτό παραιτούνται πρόεδροι και υπουργοί κρατών – σας θυμίζω την παραίτηση του Προέδρου Νίξον στις ΗΠΑ, χωρίς ακόμα να του αποδοθούν επίσημες ευθύνες. Από τη στιγμή που κάτι καταστεί δημόσια γνώση, δεν έχεις επιλογή και δεν μπορείς να λες «εγώ δεν ήξερα». Μπορεί κανείς να αντιπαθεί τον κ. Πολυβίου. Μπορεί το πόρισμά του να μην τον πείθει. Αυτό δεν έχει καμιά σημασία. Σε μια ώριμη δημοκρατία, η κρίση εκείνου που εξουσιοδοτήθηκε να εκφέρει κρίση για κάτι, γίνεται αυτονόητα σεβαστή.

-Στην ανώριμη δημοκρατία μας πιθανόν η κριτική σου να εκληφθεί ως εχθρική ενέργεια, ενώ δεν είναι…

-Αυτό είναι δείγμα ανωριμότητας. Ελάχιστοι μπήκαν στον κόπο να μου κάνουν κριτική επί του περιεχομένου… Από την άλλη μεριά όμως, για να είμαστε και δίκαιοι, η Κύπρος δεν είναι Λιβύη, ούτε Τουρκία – γνωρίζετε ότι ο Ερντογάν στέλνει τους σκιτσογράφους και τους δημοσιογράφους στα δικαστήρια όταν βλέπει σκίτσα ή διαβάζει άρθρα που τον δυσαρεστούν. Η Κύπρος είναι μια φιλελεύθερη δημοκρατία, απλώς δεν έχει ακόμα τον βαθμό της ωριμότητας που να κατανοεί τη διαφορετική άποψη ενός ανθρώπου απέναντι στην εξουσία και να το συζητά δημοσίως, χωρίς να ανιχνεύει προθέσεις πίσω από αυτόν που εκφέρει την κριτική. Ένα άλλο στοιχείο είναι ότι στην Κύπρο ως μικρό χώρο, όπου υπάρχει πολύς κομφορμισμός, έγινε μεγάλο ζήτημα το άρθρο μου αυτό. Αλλά τι έκανα; Δημοσιοποίησα την άποψή μου. Στις μεγάλες φιλελεύθερες χώρες της Δύσης θα εθεωρείτο αυτονόητο, αφού έτσι κάνει ένας διανοούμενος.

«Θα κουβέντιαζα με τον Πρόεδρο»

-Γιατί δημοσιοποίησες την άποψή σου αυτήν τη χρονική στιγμή;

-Γιατί έρχεται ο Πρόεδρος στο δικό μου θεσμικό σπίτι και από τη στιγμή που προσεκλήθην στην τελετή, θεωρώ ότι δεν μπορώ να δεχτώ αυτήν την πρόσκληση. Θα μπορούσα να μην τη δεχτώ και να μη μιλήσω δημοσίως. Αλλά έτσι θα ιδιωτικοποιούσα την άρνησή μου και δεν είναι αυτό που ήθελα. Αυτό που ήθελα ήταν να τη δημοσιοποιήσω, να την πολιτικοποιήσω, να την κάνω λόγο.

-Αν σε καλούσε ο Πρόεδρος να κουβεντιάσετε τα ζητήματα που θίγει το άρθρο σου, θα ανταποκρινόσουν;

-Σαφέστατα. Μα όπως σημείωσα και στην επιστολή μου, έχω μεγάλο σεβασμό στο αξίωμα του Προέδρου. Αν κάποιος με καλέσει ως συνομιλητή του για το θέμα αυτό, δεν θα αρνηθώ να είμαι συνομιλητής του. Αλλά στην περίπτωση της κατάθεσης θεμέλιου λίθου στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου, προσκαλούμαι όχι να συνομιλήσω και να ασκήσω την κριτική μου στον Πρόεδρο, αλλά για να συμμετάσχω σε μια συμβολική τελετή, η οποία θα αποφέρει επικοινωνιακά οφέλη στον Πρόεδρο. Και εξαιτίας αυτού ακριβώς, εγώ αποποιούμαι την πρόσκληση.

«Τα ίδια θα έλεγα για έναν δεξιό»

-Πού τοποθετείς πολιτικά τον εαυτό σου;

-Γράφω πολιτικά άρθρα σε ελληνικές εφημερίδες («Το Βήμα», «Η Καθημερινή») για πολλά τώρα χρόνια και οι αναγνώστες μου καταλαβαίνουν το πολιτικό μου στίγμα. Όμως είναι άσχετο με την κριτική που άσκησα στον Πρόεδρο Χριστόφια. Τα ίδια θα έλεγα για έναν Πρόεδρο της Δεξιάς. Εξάλλου στην Ελλάδα άσκησα κριτική τόσο στον Παπανδρέου όσο και στον Καραμανλή. Ο κριτικά και ελεύθερα σκεπτόμενος διανοούμενος έχει την ικανότητα να διαχωρίζει τις πολιτικές του αντιλήψεις από την κριτική που κάνει κάθε φορά στην εξουσία.

-Σκέφτεσαι να μπεις στην πολιτική;

-Όχι. Πάμε πίσω στον ρόλο του διανοούμενου. Ο πνευματικός άνθρωπος που ανήκει στην τρίτη κατηγορία του κριτικά σκεπτόμενου διανοούμενου, δεν αναμειγνύεται στην κομματική πολιτική, αλλά σαφέστατα ασχολείται με την πολιτική στην ευρύτερη έννοιά της. Εγώ δεν είμαι αντιεξουσιαστής ή αναρχικός που τοποθετείται απέναντι στην εξουσία γιατί δεν πιστεύει σε καμία εξουσία. Κάθε άλλο. Θέλω να ασκώ κριτική στην εξουσία για να βελτιώνονται οι όροι με τους οποίους ασκείται η εξουσία, ώστε ο συλλογικός δημόσιος βίος μας να προάγεται. Ο άνθρωπος που ασκεί εξουσία παιδαγωγεί τον λαό με τη συμπεριφορά του και με το παράδειγμά του, αναλαμβάνοντας την ευθύνη του και τότε όλη η «πόλις» βελτιώνεται.

Η ενδόμυχη κραυγή

Ο Χαρίδημος (Χάρης για τους φίλους του) Τσούκας γεννήθηκε και μεγάλωσε στη μικρή πόλη της κεντρικής Ελλάδας Καρπενήσι. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, έκανε το διδακτορικό μου στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ και μετά εργάστηκε σε διάφορα βρετανικά πανεπιστήμια. Το διάστημα 1995-1999 εργάστηκε επίσης στο Πανεπιστήμιο Κύπρου ως αναπληρωτής καθηγητής. Είναι 51 χρονών, παντρεμένος με Κυπρία από το Πισσούρι που μεγάλωσε στη Λευκωσία, και έχουν δύο κόρες έξι και πέντε χρονών.

Στο βιβλίο του «Έναρθρη κραυγή», που είναι αφιερωμένο στις «τρεις γυναίκες της ζωής του, τη σύζυγο και τις κόρες του Φωτεινή, Μαρία-Άννα και Έφη», γράφει μεταξύ άλλων:

«Το πρωταρχικό ερέθισμα της πολιτικής αρθρογραφίας μου είναι η ενδόμυχη κραυγή – η άρνηση, το πάθος, ο θυμός. Η κραυγή μου ωστόσο δεν είναι άναρθρη. Πασχίζω να την κάνω λόγο, επιχείρημα, συλλογισμό. Καμιά φορά ίσως υπερβάλλω, πάντοτε όμως επιδιώκω να αναλύω, να αναδεικνύω μοτίβα (patterns), να ανατέμνω εννοιολογικά αυτά που θεωρώ κακώς κείμενα. Αν η κραυγή δεν καταστεί έναρθρη, ξεθυμαίνει, δεν γίνεται προωθητική δύναμη δημιουργίας. Δεν ξέρω πόσο καλά το πετυχαίνω, αλλά να μετασχηματίσω το πάθος μου σε λόγο επιδιώκω στα κείμενα αυτά. Διότι, σε τελική ανάλυση, η κραυτή είναι μόνο η αρχή. Ο Λόγος είναι δημιουργία».

Αρνούμαι να επιπλώσω το μιντιακό σκηνικό

Στο επίμαχο άρθρο του, έγραψε μεταξύ άλλων ο Χαρίδημος Τσούκας ότι «προσκολλημένος στην εξουσία, ο κ. Χριστόφιας ευτελίζει το υψηλό αξίωμά του και διαπαιδαγωγεί μια ολόκληρη κοινωνία στην ανευθυνότητα». Εξηγώντας γιατί «αρνείται να είναι πολίτης με αμνησία» τόνισε:

«Αρνούμαι να παραστώ στην τελετή τοποθέτησης του θεμέλιου λίθου. Σέβομαι απεριόριστα το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά δεν τρέφω τα ίδια αισθήματα για έναν Πρόεδρο που φέρνει το υψηλό αξίωμά του στα μέτρα του δικού του ηγετικού αναστήματος. Αρνούμαι να επιπλώσω το μιντιακό σκηνικό των δημοσίων σχέσεων του κύριου ύποπτου ηθικής αυτουργίας σε μια εθνική τραγωδία. Αρνούμαι να τιμήσω, με τη φυσική μου παρουσία, τον ηγέτη που δεν τιμά το αξίωμά του. Αρνούμαι να σφίξω το χέρι του κορυφαίου αξιωματούχου που, ανερυθρίαστα, θέτει το ίδιον συμφέρον πάνω από την καλή λειτουργία των θεσμών. Αρνούμαι να σβήσω από τη μνήμη μου τους δεκατρείς νεκρούς του Μαρί. Αρνούμαι να ξεχάσω τον γοερό θρήνο των γονιών, των συζύγων, των παιδιών. Αρνούμαι να είμαι πολίτης με αμνησία».

πηγή: http://antistasi.org/?p=24320