Σε μεγάλα τμήματα του λαού προκαλεί κατά καιρούς εντύπωση, το γεγονός ότι ο Δημοκρατικός Συναγερμός, με διάφορες θέσεις του, παρ’ ότι υποτίθεται αποτελεί την Εθνικόφρονα παράταξη του τόπου, υπερακοντίζει το ΑΚΕΛ σε θέσεις μειοδοσίας και υποταγής στα κατοχικά τετελεσμένα.
Επί τούτου προκάλεσε μεγάλο σάλο και η έκδοση εσωτερικού ενημερωτικού εγγράφου της ΕΔΟΝ με το οποίο διαχωρίζονται τα στελέχη του ΔΗΣΥ και κατατάσσονταν σε δύο τάσεις : τους αμερικανόδουλους και τους ακροδεξιούς.
Εντύπωση προκαλείται και δημιουργείται σάλος από το ως άνω έγγραφο της ΕΔΟΝ, επειδή στον τόπο αυτό δεν υπάρχει επαρκής γνώση της ιστορίας! Εάν ανατρέξουμε στην Ιστορία θα διαπιστώσουμε ότι η αγγλική αποικιοκρατία στήριξε την ισχύ της σε τρεις βασικούς πυλώνες, δια μέσου των οποίων προσπάθησε να καταπνίξει το ολοένα αναπτυσσόμενο εθνικό κίνημα, που είχε ως στόχο την Ένωση με την Ελλάδα. Ο πρώτος πυλώνας ήταν η τουρκοκυπριακή μειονότητα στα πλαίσια της πολιτικής του διαίρει και βασίλευε. Ο δεύτερος πυλώνας ήταν το ΚΚΚ – ΑΚΕΛ λόγω των γνωστών διεθνιστικών ιδεολογημάτων του, συνεπεία των οποίων αντιτάχθηκε αρχικά στην Ένωση και όλως επιφανειακώς μετά το 1949 προσχώρησε στο ενωτικό κίνημα, όταν έλαβε διαβεβαιώσεις από το ΚΚΕ ότι επέκειτο η στρατιωτική νίκη του ΔΣΕ στον εμφύλιο πόλεμο και η κομμουνιστικοποίηση της Ελλάδας. Ο τρίτος πυλώνας ήταν αυτός που ονομάσθηκε αγγλόδουλη δεξιά, ο οποίος αποτελείτο από ένα ευρύ πλέγμα ως προς τη διαστρωμάτωσή τους, κοινωνικών ομάδων, μολονότι ολιγάριθμων. Σ’ αυτό το πλέγμα εντάσσονται διάφορα στρώματα και ομάδες που είχαν άμεση εξάρτηση από τις αποικιοκρατικές αρχές και αποκόμιζαν σημαντικά κέρδη από τη συνεργασία με αυτές, όπως π.χ μεγαλοεπιχειρηματίες, μεσοαστοί (έμποροι, μεγαλοδικηγόροι, δικαστές κ.λ.π), στελέχη του διοικητικού μηχανισμού της αποικιοκρατίας, ανώτατοι αξιωματικοί της αποικιακής αστυνομίας και διάφοροι άλλοι.
Αυτοί οι τρεις πυλώνες ακόμα και μετά την ανεξαρτησία, ουδέποτε έπαψαν να αντιτάσσονται και να υπονομεύουν το εθνικό ενωτικό κίνημα και να λειτουργούν ως ιδεολογικά μετωπικά σχήματα της αποικιοκρατίας, προσπαθώντας να προσδώσουν στο μεταζυριχικό καθεστώς χαρακτηριστικά μεταποικιοκρατίας. Εν ολίγοις δηλαδή, οι Άγγλοι ουδέποτε έφυγαν εντελώς από την Κύπρο εφόσον εξακολούθησε να υπάρχει το ιδεολογικό τους προγεφύρωμα, το οποίο εκφραζόταν από την αγγλολαγνεία σε όλους τους τομείς του δημόσιου βίου, ιδίως της αγγλόδουλης δεξιάς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η κυριαρχία της αγγλικής γλώσσας μετά την ανεξαρτησία και η χρήση της ως γλώσσας δικαστηρίων και της δημόσιας υπηρεσίας μέχρι και πολύ πρόσφατα (1990).
Χαρακτηριστικός εκφραστής της αγγλόδουλης δεξιάς ήταν ο Γλαύκος Κληρίδης, συνεχιστής της παράδοσης που κληρονόμησε από τον πατέρα του, Ιωάννη Κληρίδη, ο οποίος περί τα τέλη της δεκαετίας του 1930 είχε δημιουργήσει τον πρώτο σύνδεσμο στις τάξεις της δεξιάς που αντιτάχθηκε στο ενωτικό αίτημα. Στα πλαίσια αυτά εντάσσεται η πολεμική του Γλαύκου Κληρίδη κατά της παρουσίας στην Κύπρο της Ελληνικής Μεραρχίας και η υπονόμευση του ρόλου των Ελλήνων αξιωματικών σε αγαστή μάλιστα σύμπνοια με την ανάλογη πολεμική που είχε αναπτυχθεί από το ΑΚΕΛ. Είναι γνωστή η παρότρυνση Κληρίδη προς Κύπριους αξιωματικούς της Εθνικής Φρουράς το 1965, να πράξουν κάθε τι δυνατό για να εκδιωχθούν οι Ελλαδίτες αξιωματικοί από την Κύπρο και να κυπροποιηθεί ο Στρατός, διότι σε διαφορετική περίπτωση δεν θα είχαν πιθανότητες επαγγελματικής – ιεραρχικής ανέλιξης. Γι’ αυτές τις θέσεις του ο Κληρίδης και η αγγλόφρων δεξιά αποτέλεσαν τα χρόνια μεταξύ 1960 – 1974 το μαύρο πρόβατο της μεγάλης πλειοψηφίας της Δεξιάς, η οποία όλα αυτά τα χρόνια ήταν προσηλωμένη στο ενωτικό ιδεώδες. Επί τούτου είναι χαρακτηριστική η στηλίτευση του Γλαύκου Κληρίδη και ο χαρακτηρισμός του ως μειοδότη την οποία ο στρατηγός Γεώργιος Γρίβας Διγενής διατυπώνει στον πρόλογο των Χρονικών του Αγώνα της ΕΟΚΑ, πόνημα το οποίο κυκλοφόρησε το1971.
Κοντολογίς ο Κληρίδης και η αγγλόφρων δεξιά αποτελούσαν βασικό ιδεολογικό αντίπαλο της μεγάλης πλειοψηφίας της εθνικόφρονος δεξιάς, η οποία συνιστούσε την ενωτική παράταξη. Μετά το 1974 και την καταστροφή οι ρόλοι αντιστράφησαν άρδην. Η ενωτική παράταξη αναζητούσα εναγωνίως αρχηγό μετά τον θάνατο του Γεωργίου Γρίβα Διγενή και έχοντας υποστεί τον στιγματισμό της άμεσης εμπλοκής στο πραξικόπημα, άμεση συνέπεια του οποίου υπήρξε η τουρκική εισβολή, ανηύρε στο πρόσωπο του πρώην ιδεολογικού της αντιπάλου Γλαύκου Κληρίδη, τον άνθρωπο ο οποίος θα αποτελούσε τον νέο αρχηγό της και θα την αποκάθαρε από τις αποδιδόμενες σε βάρος της κατηγορίες.
Εξ εναντίου ο Γλαύκος Κληρίδης, ο οποίος είχε τεθεί στο περιθώριο του πολιτικού βίου, λόγω της ανάληψης από αυτόν της Προεδρίας της Δημοκρατίας, ορκιζόμενος στον έκπτωτο μητροπολίτη Γεννάδιο για μια περίοδο που οι πολιτικοί του αντίπαλοι ονόμασαν μετα-πραξικόπημα, αναζητούσε πολιτικό σχήμα δια του οποίου θα επανεντασσόταν στο πολιτικό γίγνεσθαι του τόπου, και το βρήκε στην ακέφαλη, κατασυκοφαντημένη και καταδιωκόμενη πανταχόθεν ενωτική παράταξη, την οποία ενέταξε στο σχήμα του Δημοκρατικού Συναγερμού.
Σιγά – σιγά και σταδιακά (προκειμένου να μην προκαλέσει τις αντιδράσεις των ενωτικών κατά τα πρώτα χρόνια μετά την τουρκική εισβολή), άρχισε να διαμορφώνει στο κόμμα το πλαίσιο των δικών του ιδεολογικών αρχών, οι οποίες ουδεμία σχέση είχαν με τις αρχές της ενωτικής παράταξης, που ήταν η βάση των οπαδών του, προωθώντας τους δικούς του ανθρώπους στον διοικητικό μηχανισμό του κόμματος του και δρώντας παρασκηνιακά προς προώθηση της ιδέας της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Δηλαδή, μολονότι από το 1960 ο Στρατηγός αποκήρυξε ως μειοδότη τον Γλαύκο Κληρίδη, οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ δεν απέφυγαν τον θανάσιμο για την ιδεολογία τους και τα εθνικά ιδανικά τους εναγκαλισμό του κόμματος, το οποίο αυτός ίδρυσε μετέπειτα. Και όχι μόνο! Με την αποδοχή του Κληρίδη ως ηγέτη τους έστεψαν αυτόν οιονεί ως πατριάρχη της εθνικοφροσύνης και με αυτόν τον τίτλο ο ίδιος περιφέρετο ανά το πανελλήνιο και εξωράιζε τον ενδοτισμό του με τις δάφνες της ψευδεπίγραφης εθνικοφροσύνης του και αναβάπτιζε τα τουρκογενή σχέδια (δια)λύσης στην κολυμβήθρα του ένδοξου παρελθόντος των αγωνιστών επί τις πλάτες των οποίων καλοκάθησε και εξ’ ονόματος των οποίων ενεργούσε.
Παρατηρείται σ’ αυτήν την περίοδο η έντονη διγλωσσία των στελεχών του ΔΗΣΥ. Άλλο ύφος και άλλη γλώσσα στα μνημόσυνα και στις εθνικές επετείους και άλλο στη Βουλή. Αυτή η διγλωσσία αποτυπώθηκε στο κεντρικό σύνθημα του ΔΗΣΥ το οποίο απευθύνετο στους αφελείς ιδεολόγους: «την πατρίδαν ουκ ελάττω παραδώσω», που όμως από τους υποψιασμένους και οξυδερκείς ακροατές εσυμπληρώνετο: «…εκτός από την μισή…»!!!
Με το πέρασμα των χρόνων και την άμβλυνση των συναισθημάτων και των εντυπώσεων από τον εμφύλιο σπαραγμό και την τούρκικη εισβολή, η ιδέα της ΔΔΟ και η πολιτική του συμβιβασμού με τα τετελεσμένα της εισβολής, έγινε κυρίαρχο ρεύμα στον Δημοκρατικό Συναγερμό. Μεθοδευμένα εγκλώβισε στο δόγμα αυτό και την ενωτική βάση του κόμματος, η οποία πλέον είχε παγιδευθεί σε ένα πλέγμα κοινωνικών και πολιτικών δοσοληψιών, το οποίο καθιστούσε αδύνατη την απεμπλοκή από τον ΔΗΣΥ που εν τέλει οδήγησε στην ιδεολογική της αλλοτρίωση και ηθικό ξεπεσμό.
Την πολιτική αυτή συνέχισε και ο τελευταίος διάδοχος του Κληρίδη, Νίκος Αναστασιάδης, πιστός στα ιδεολογικά κελεύσματα του προκατόχου και ιδεολογικού πατέρα του. Ο Νίκος Αναστασιάδης και άλλα πρωτοκλασάτα στελέχη (Χάσικος, Λόρδος, Καίτη Κληρίδου, Κασουλίδης, Τορναρίτης, Στυλιανίδης, Μαρκίδης και πολλοί άλλοι) απροκάλυπτα και ανερυθρίαστα προπαγανδίζουν πλέον την υποταγή. Αποκορύφωμα της πολιτικής αυτής ήταν η συγκατάνευση του Συναγερμού στο εθνοκτόνο σχέδιο Ανάν, η διαρκής προπαγάνδιση από τα κομματικά του έντυπα των ιδεών του συμβιβασμού με την κατοχή και της όψιμης για το κόμμα επαναπροσέγγισης με τους Τουρκοκυπρίους. Αίσθηση προκάλεσαν άλλωστε, οι τελευταίες δηλώσεις υποστήριξης του προς τον σύμβουλο του Προέδρου Χριστόφια Τουμάζο Τσελεπή, ενάντια μάλιστα στην κριτική που του άσκησαν κορυφαίοι σύμβουλοι του προέδρου του ΔΗΣΥ.
Καθίσταται σαφές συνεπώς ότι η ακολουθούμενη επί δεκαετίες πολιτική της ηγεσίας του Συναγερμού έχει μετατρέψει ένα εκλεκτό τμήμα του λαού μας, την παλαιά ενωτική παράταξη, άθελά της σε παθητικό δέκτη και άβουλο υποχείριο των επιδιώξεών της, οι οποίες κατατείνουν στο συμβιβασμό με τον κατακτητή και στην εγκατάλειψη – απεμπόληση των απαράγραπτων δικαιωμάτων του λαού μας επί της κατεχόμενης γης του. Είναι λοιπόν περισσότερο αναγκαίο από κάθε άλλη φορά να αρχίσει μια συζήτηση, η οποία θα επεκταθεί σε όλα τα στρώματα του λαού, ο οποίος ανήκει ιστορικά ή ασπάζεται ιδεολογικά τις ιδέες της παλαιάς ενωτικής παράταξης με στόχο τον απεγκλωβισμό του εκλεκτού αυτού τμήματος του κυπριακού λαού από τις τάξεις του Δημοκρατικού Συναγερμού και την σύμπηξη ενός παλλαϊκού αντικατοχικού μετώπου αντίστασης, που θα αγωνιστεί για την απελευθέρωση της Κύπρου και την επανάκτηση των πατρογονικών κτητορικών δικαιωμάτων των Ελλήνων στην κατεχόμενη γη μας.
Το Κίνημα Ελληνικής Αντίστασης καλεί όλα τα μέλη και τους οπαδούς του Συναγερμού, οι οποίοι ασπάζονται τις Ελληνοκεντρικές αρχές και τα διαχρονικά ιδεώδη του Ελληνισμού και που δεν συμφωνούν με την πολιτική συμβιβασμού με τα κατοχικά τετελεσμένα την οποία ακολουθεί η ηγεσία τους, να έρθουν σε διάλογο μαζί μας όπως και με τα άλλα αντικατοχικά κινήματα. Να αποτυπωθούν έτσι οι συγκλίσεις μας και να δρομολογηθεί η σύμπηξη ενός αντικατοχικού μετώπου. Το μέτωπο αυτό θα αποτελέσει τη φυσική ιδεολογική συνέχεια της ενωτικής παράταξης και θα τεθεί στην πρωτοπορία του λαού μας θέτοντας ως λάβαρο την εθνική απελευθέρωση, περιθωριοποιώντας τους κήρυκες της υποταγής οι οποίοι, κακή τη ιστορική μοίρα, σε ανώμαλες ιστορικές περιόδους πέτυχαν να εγκλωβίσουν στα οργανωτικά τους σχήματα το πιο δυναμικό τμήμα του λαού μας.
Οδυσσέας Διομήδης
Υπεύθυνος του Γραφείου Ιδεολογίας και μελετών
Του Κινήματος Ελληνικής Αντίστασης http://www.antistasi.org/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου